“งั้นเดียวฉันจัดปีกข้างขวาให้”

“ข้าน้อยไปด้วยเจ้าค่ะ— ขอบอกก่อนว่าไม่ได้คิดจะช่วยสนับสนุนนะเจ้าค่ะ นี่เป็นแค่ทำตามคำสั่งของท่านอาจารย์เท่านั้น”

โนอาร์กับกระต่ายดำกำลังออกตัววิ่งไปตามยอดตึกลอยฟ้า

พวกเธอรอเวลาที่อีกกากำลังร่วงหล่นลงมาเพราะปีกขาด กะระยะ ณ จุดที่ร่างกายอันมหึมาของมันลงมาตรงระดับสายตา แล้วกระโดดไปบนปีกอีกข้างของมัน

 

 

หนอนแมลงสองคนกำลังวิ่งไต่อยู่บนปีกขวาของอีกายักษ์

ช่างน่ารำคาญ!

อีกายักษ์ที่เรียกสติกลับมาจากความเจ็บปวด กำลังเอียงตัวพลิกกลับเพื่อสะบัดให้หนอนแมลงเหล่านั้นให้หายไปสิ้น

 

 

แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น

 

 

“ลองเจอแบบนี้เป็นยังไงเจ้าค่ะ!”

ว่ากันว่าใยของแมงมุมทะเลทรายจากทวีปแห่งความแห้งแล้ง มีแรงยึดระดับที่แม้แต่สัตว์ระดับไคจูก็ยังไม่อาจสะบัดดิ้นหนีไปได้

 

 

เธอหยิบแส้ที่ทอจากวัสดุที่ว่าออกมา แล้วเหวี่ยงปลายตะขอโปรงแสงพุ่งออกไปพันกับวงแหวนลอยตัวของอาคารลอยฟ้า

พร้อมกันนั้น เธอได้ปลดปลายตะขอที่ติดอยู่อีกฝั่งของด้ามแส้ เพื่อใช้เส้นใยที่เหลือทั้งหมดที่ซ่อนอยู่ข้างในตัวอุปกรณ์ ให้มันแผ่ออกไปอีกฝั่ง

 

 

ใยแมงมุมขนาดใหญ่ กำลังแผ่ขยายออกคล้ายอวนจับปลา เข้าพันรัดกับปีกของอีกาที่กำลังสะบัดขึ้นลง

มันถูกรัดด้วยแรงจากตัวของอีกาเองจนแน่น และถูกรั้งติดกับอาคารลอยฟ้าดั่งเป็นคู่รักที่แนบแน่น

 

 

*กา!*

 

 

แต่กระนั้น ด้วยแรงอันมหาศาลของอีกายักษ์ จึงทำให้อาคารลอยฟ้าเริ่มมีการเคลื่อนตัวจากตำแหน่ง และทำท่าว่าจะถูกเหวี่ยงออกไปตามแรงดึงจากอีกายักษ์แทน

 

 

“อยู่นิ่ง ๆ ไปซะเจ้าโง่!”

โนอาร์ไม่คิดที่จะยืนรอดูอีกายักษ์เหวี่ยงอาคารลอยฟ้าที่สูง 50 ชั้นเล่น

 

 

เธอวิ่งไปตามขนสีดำบนลำตัวของเจ้ากา แล้วหยุดอยู่ตรงรอยนูนของกระดูกสันหลังช่วงต้นคอ

ใช้สองเท้ากระแทกลงบนลำตัวอย่างรุนแรงเพื่อยึดพื้นให้มั่น

เปิดทริสเตอร์ใต้ผิวหนังเทียม เดินระบบเร่งพลังงานกล้ามเนื้อ แผ่ไอร้อนออกมาปกคลุมฝ่ามือ จนเกิดเป็นลมหมุนที่มีความคมเทียบเท่าใบมีด

 

 

โนอาร์ได้กระหน่ำหมัดวายุใส่กระดูกสันหลังของมัน

 

 

“รีบคายตัวฉันอีกคนออกมาจากท้องของแกได้แล้ว!”

เธอกรีดเสียงดังราวกับเป็นคนบ้า ทิ้งมาดของสตรีผู้งดงาม แล้วกลายเป็นแมวที่บ้าคลั่งไปแทน

กระหน่ำหมัดแล้วหมัดเล่าจนร่างกายของเธอจมลึกเข้าไปในเนื้อ กับกระดูก

 

 

เฉือดเฉือนมันออก ขุดให้มันกลายเป็นหลุมขนาดใหญ่

 

 

“หืม…? นี่มัน?!”

โนอาร์ได้สังเกตุเห็นบางสิ่งในระหว่างที่ขุดจนเป็นหลุมลึกราว 6 เมตร

แผลที่เธอคว้านออกมานั้น ไม่มีทั้งเลือด หรือเศษเนื้อบดหลุดออกมาปรากฏให้เห็น

แต่ในทางกลับกัน ทุกส่วนของชิ้นเนื้อที่เธอคิดว่ากำลังคว้านออกมาด้วยหมัด มันกลับได้กลายเป็นแสงสว่าง แล้วลอยวนอยู่รอบ ๆ ปากแผลไปแทน

 

 

“!!!”

โนอาร์รีบกระโดดออกมาด้วยสัญชาตญาณดิบของสัตว์ป่า

 

 

แสงสว่างที่ลอยอยู่โดยรอบ กำลังพุ่งกลับมารวมตัวกันบนปากแผล

พวกมันเข้าประสานกลับเป็นเนื้อเดียว ก่อนจะกลายสภาพจากแสงเป็นมวลเนื้อ คืนสภาพผิวที่หุ้มไปด้วยขนสีดำเหมือนก่อนหน้าที่เธอจะได้ลงมือทำร้ายมัน

 

 

“นี่มันหมายความว่ายังไงกัน? ”

โนอาร์กำลังสับสนในตัวเอง

เพราะบาดแผลที่นักบวชสามคนพึ่งสร้างขึ้นบนปีกซ้ายกับดวงตา มันไม่ได้คืนสภาพเดิมเหมือนอย่างรอยแผลที่เธอสร้างทิ้งเอาไว้

 

 

สัตว์จากโลกคนตาย—

สัตว์จากโลกคนตายนั้นไม่มีร่างกายอยู่จริง

ภาพร่างของมันนั้นเกิดจากพลังงานวิญญาณที่ก่อเป็นรูปร่างขึ้นมา

พูดโดยง่ายคือสิ่งมีชีวิตที่เป็น [ก้อนพลังงาน]

ก้อนพลังงานเช่นนั้นมันไร้รูปกาย

การใช้อาวุธที่มีสสารและมวล มิอาจทำร้ายมันได้

ดังนั้นแล้ว สิ่งที่ใช้ทำร้ายมัน จึงต้องเป็นพลังงานที่ยิ่งใหญ่กว่า

ไม่ว่าจะด้วยพลังงานความร้อน พลังงานไฟฟ้า หรือสิ่งใด ๆ เพื่อทำลายพันธะแห่งพลังงานที่ใช้ก่อรูปร่างของมัน

และพลังงานที่เหมาะสมแก่การทำลายพันธะของมันมากที่สุด ก็คือพลังงานวิญญาณนั่นเอง

 

 

โนอาร์ ที่ไม่เคยเรียนรู้ถึงหลักการพลังงานวิญญาณมาก่อน ย่อมไม่รู้ว่าสิ่งมีชีวิตตรงหน้า จำเป็นจะต้องใช้สิ่งใดในการทำร้ายมัน

 

 

การโจมตีของสองสาวอาจดูเป็นการต่อสู้ดิ้นรนที่เสียเปล่า

แต่ไม่ใช่เลย

ถึงจะไม่อาจสร้างบาดแผลให้เกิดขึ้น แต่พวกเธอก็ได้มอบโอกาสทองให้แก่ราชินีเผ่าแวมไพร์ ได้เรียนรู้ผ่านดวงตาสีเงินของเธอ

 

 

“ไม่มีบาดแผล… พลังงานที่แตกต่าง… ฉันเข้าใจแล้ว— พวกคุณสองคนรีบถอยออกมาก่อน เดียวที่เหลือฉันจะจัดการต่อเองค่ะ”

 

 

ราชินีแวมไพร์ แบม แบม กำลังมองดูทุกอย่างมาจากที่สูงกว่า

เธอได้เห็นถึงความแตกต่างระหว่างการโจมตีที่นักบวชทั้งสามสร้าง กับการโจมตีของสองสาว

 

 

เธอมองเห็น—

มองเห็นคลื่นพลังงานบางอย่าง ที่เธอไม่รู้จักมากก่อน

คลื่นพลังงานที่ก่อเกิดมาจากข้างในร่างกาย

คลื่นพลังงานที่มีลักษณะคล้ายกับที่ตัวอีกายักษ์ปลดปล่อยออกมาทุกขณะ

พลังงานที่เรียกว่า [พลังงานวิญญาณ]

 

 

ราชินีแวมไพร์ คือตัวตนที่มีชีวิตบนโลกมานานถึง 100 ปี

สาเหตุเดียวที่ทำให้เธอทรงพลังอำนาจ และทำให้เผ่าแวมไพร์ถูกขนานนามว่าแข็งแกร่งที่สุด ก็เพราะความสามารถของเธอ

 

 

เธอคืออัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะ ที่มีความสามารถในการเรียนรู้ไว ด้วยการเพียงแค่ [มองดู] เท่านั้น

 

 

เธอเริ่มควบคุมให้เหล่าค้างคาวขาว-ดำ บินกลับมารวมตัวที่มือขวา

เปลี่ยนสสารดำ-ขาว ให้กลายเป็นมวลสารใหม่ที่มีลักษณะคล้ายดาบสองมือที่มีใบมีดสีขาว-ดำ

จินตนาภาพถึงพลังงาน ล้วงลึกไปถึงขอบเขตแห่งชีวิตและอัตตา

จับต้องสิ่งเร้นลับด้วยจิต แล้วรีดเร้นพลังงานนั้นออกมาหุ้มอาวุธกายภาพที่อยู่บนมือขวา

 

 

“ขาดสะบั้น—”

เธอได้ใช้ดาบที่ถูกหุ้มไปด้วยคลื่นพลังงานวิญญาณ ฟันตรงลงไปบนปีกขวาที่กำลังถูกรัดพันด้วยตาข่ายเส้นใยสีขาว

หนึ่งดาบ ตัดสะบั้น แยกมิติที่ว่างจนขาดเป็นสองฝั่ง เฉือนโลกทั้งใบในแนวเฉียง ก่อนจะปริแตกเป็นเสียง ๆ คล้ายกับบานกระจก

เกิดเสียงมิติคำครามลั่น คล้ายกับเสียงการบิดของรูหนอนอวกาศอันโกลาหล

 

 

ด้วยพลังงานที่ผสานเข้าด้วยกัน ระหว่างพลังงานของมิติ กับพลังงานวิญญาณ มันจึงมีมากเหลือเฟือที่จะฉีก-ทำลายพันธะพลังงานของปีกสีดำให้กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

 

 

*กา!!*

สัตว์วิญญาณกำลังรับรู้ถึงความตาย

เพื่อสลัดหลีกหนีจากความตาย มันจึงยอมใช้ปากอันแหลมคม ตัดโคนปีกขวาที่กำลังถูกพลังงานมิติและวิญญาณดูดกลืนทิ้งไปในทันที

 

 

รอด—

 

 

“คิดว่าแกจะรอดอย่างงั้นเรอะ? ”

ภูติสีแดงเอยด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

เธอกำลังบินอยู่เหนืออีกายักษ์ปีกหัก

ทั้งร่างกายของเธอกำลังอาบไปด้วยแสงสีแดง ห่ออยู่รอบตัวเป็นทรงกลม ราวกับเป็นก้อนพระอาทิตย์

 

 

“จงตาย และคืนดวงวิญญาณกลับมาซะ!”

เธอกล่าวเช่นนั้น ก่อนจะปลดปล่อยพลังงานสีแดงออกไป

สนามพลังวิญญาณที่แตกออก ได้กลายเป็นคลื่นพายุขั้ววิญญาณที่พัดกระจาย

คลื่นพลังงานนั้นมีสภาพคล้ายกับปรากฏการพายุสุริยะ

แต่เป็นพายุสุริยะที่มีผลเฉพาะกับร่างวิญญาณโดยตรง

 

 

อีกกายักษ์ได้ถูกพายุนั้นกระแทกใส่ร่างกายในระยะหายใจรดต้นคอ

จงอยปากของมันถึงกับถูกหักครึ่ง

ใบหน้าถูกบี้จนแบน และดวงตาอีกข้างถล่นไหลออกมาจากเป้า

 

 

มันกำลังร่วงหล่นจากฟ้า

ร่วงหล่นลงสู่ใจกลางเมือง ณ ลานกว้างแห่งวีรบุรุษ

ร่วงหล่นกระแทกใส่รูปปั้นแห่งเทพทั้งสาม ที่ถูกจัดเตรียมมาในพิธีสิ้นปี

 

 

*กาาาาาาาาาาาาาาาาาา!*

*ฉึก!*

 

 

ท้องของมันถูกมือที่ชูขึ้นฟ้าของรูปปั้นแห่งเทพทั้งสามแทงทะลุในตำแหน่งของหัวใจ

 

 

*กาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!*

 

 

สัตว์ประหลาดอีกาที่มีสามขากำลังดิ้นรนอยู่บนยอดรูปปั้นเทพทั้งสาม

มันเป็นภาพที่น่าประหลาดใจแก่ผู้ที่ยืนมองดูอยู่เบื้องล่าง

ต่อให้ถูกดึงปีกขาดไปสองข้าง ถูกส่วนมือของรูปปั้นที่ชูขึ้นฟ้าแทงทะลุตำแหน่งของหัวใจ มันกลับยังไม่ตาย

 

 

การทำร้ายทางกายภาพ มิอาจใช้สังหารสัตว์วิญญาณได้

 

 

สิ่งมีชีวิตก้อนพลังงานตัวนี้ กำลังพยายามดิ้นรนเพื่อทำให้ตัวเองหลุดออกมาจากการถูกแทง

ผู้คนที่เคยยืนนิ่งอยู่บนลานเพื่อมองดูการต่อสู้ ล้วนต่างกลับมาได้สติ แล้วเริ่มใช้ขาของตัวเองพากันวิ่งหนีอลหม่าน

แม้แต่นักบวชแห่งศาสนาจากเทพทั้งสามที่ฝึกจิตและสมาธิมาอย่างดี ก็ไม่พ้นที่จะรู้สึกตื่นตระหนกเมื่อภัยคุกคามถึงชีวิตย่างกรายเข้ามาใกล้

 

 

“คุณน้าเทเรซ่าค่ะ!”

“หนูไซต์! อยู่ตรงนั้นเองหรือ? เจอสามคนที่หายไปหรือยัง? ”

“เจอแล้วค่ะ! กำลังหลบอยู่ข้างหลังพุ่มไม้ตรงนี้ค่ะ!”

“รีบพามาตรงนี้เร็ว! แล้วก็ทุกคน อย่าได้แตกตื่นวิ่งหนีกันเอาเอง ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องกลัวหรอกนะเด็ก ๆ !”

 

 

เหล่านักบวชสาวตัวเล็กผมสีเงินจำนวนมาก กำลังถูกนักบวชหญิงชรารวมฝูงให้วิ่งเป็นขบวนอย่างเป็นระเบียบ

ถึงใบหน้าจะดูเปี่ยมด้วยความกล้าหาญ แต่ขาของเธอกลับสั่นเทาอย่างรุนแรงด้วยความเขลา

 

 

นักบวชเทเรซ่าเป็นเพียงแค่คนธรรมดาเท่านั้น

 

 

เธอไม่ได้เก่งกาจ หรือเป็นนักรบที่จะมีจิตใจกล้าหาญ เหมือนอย่างผู้นำทวีปที่กำลังเข้าต่อสู้กับสัตว์ยักษ์

แต่กระนั้น ด้วยหัวใจแห่งความเป็นมารดาของเด็ก ๆ ที่เธอสาบานว่าจะเลี้ยงดูแล จึงไม่อาจแสดงความอ่อนแอภายในจิตใจออกมาให้เห็นได้

 

 

*กาาาาาาาาาาาาาา!*

 

 

อีกายักษ์กำลังออกแรงสุดกำลัง

มันบาดเจ็บ

มันหิว

ต้องรีบหาวิญญาณมาเติมเต็มร่างกาย เพื่อคงสภาพกายวิญญาณของตัวเองเอาไว้

มันกำลังมองหาเหยื่อ—

 

 

*กา!*

 

 

มันเจอแล้ว

เหยื่อน่าอร่อยที่มีจำนวนมาก ที่อยู่ใกล้มันมากที่สุด

สิ่งมีชีวิตอ่อนแอขนาดเล็กจำนวนมากตรงนั้น…

 

 

*กาาาาาาา!*

 

 

“อึ๊ก!? ระ— แรงดูดอะไรกัน!? หรือว่ามันกำลังพยายามจะดูดพวกเราเข้าไป!”

“ไซน์ รีบพาทุกคนหนีไปซะ!”

นักบวชหญิงชราไม่สนใจชีวิตของตัวเอง

เธอวิ่งสวนทางทุกคน มุ่งหน้าไปหาสัตว์ขนาดใหญ่ที่กำลังอ้าออกแรงดูด

เธอกรีดเสียงดังลั่นเพื่อหวังดึงความสนใจของเจ้าสัตว์ร้ายมาที่ตัวเอง

ยอมฝืนร่างกายอันแก่ชรา ปล่อยให้หัวใจของกรีดร้องไปกับร่างกายที่กำลังส่งเสียงประท้วง เพราะไม่อาจทนรับภาระการต่อการวิ่งได้

แต่เธอจำเป็นต้องวิ่ง

วิ่ง— เพื่อสละชีวิตตัวเองให้กับต้นหญ้าอ่อนที่กำลังเติบโตขึ้นมาอย่างงดงามอยู่ด้านหลังของเธอเอง

 

 

““แกคิดจะทำอะไรคุณป้าของพวกเรา!””

ในเวลานั้นเองที่นักบวชสามคนได้ร่วงลงมาจากฟากฟ้า

ปีก ขา และก้อนพลังงานสีแดง การโจมตีที่แตกต่างทั้งสามได้ฟาดฟันใส่ส่วนหัวของสัตว์ร้าย

บดขยี้ตั้งแต่ส่วนบนจรดปลายเท้า แตกด้าวดิ้นสิ้นสลาย กลายเป็นละอองธุลีแสงไปในพริบตา

 

 

เวลาเดียวกัน แสงอาทิตย์จักส่องสาดแสงตรงลงมา อาบบนกายรูปปั้นแห่งเทพทั้งสาม ที่มีนักบวชสาวยืนอย่างโดดเด่นบนรูปปั้นของตัวเอง

ละอองแสงแห่งวิญญาณ กำลังพุ้งกระจายเป็นดั่งผ้าม่านฉากให้กับทั้งสามสาว

กลายเป็นภาพที่ราวกับภาพวาด [เทพเจ้าผู้สังหารอสูรกาย] ไปในท้ายที่สุด—