ใหญ่— จนแทบจะกลืนกินท้องฟ้าได้ทั้งใบ

มีขนาดลำตัว สูง 47 เมตร

ปีก กว้าง 265 เมตร

มีขามากถึงสามขา พร้อมกับกรงเล็บอันน่ากลัว

มีจงอยปากยาว และผิวมันวาวแลดูคมประดุใบดาบ

 

 

นับว่าเป็นอีกาวิญญาณที่โตเต็มวัยแล้ว

การจะฆ่าตัวบ้าพรรค์นี้ในร่างวิญญาณธรรมดา คงมีเพียงแค่ทางเดียว

นั่นคือล่อมันไปที่พำนักของท่านยม เพื่อให้ท่านยมเป็นคนฆ่ามัน

 

 

“…”

เออ— คิดอีกที แผนนี้คงจะไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหรนัก

เปลี่ยน ๆ

อื่ม— จะเอายังไงกับมันดีน้า?

 

 

*กา? *

“โอ๊ย! อย่าพึ่งรบกวนตอนนี้จะได้ไหม! คนกำลังใช้ความคิด!”

*กะ~ กา? *

“ก็บอกว่าอย่าพึ่ง—”

เดียวนะ…

ไอคนที่จิ้มหลังผมอยู่ตอนนี้มันเป็นใครกันหว่า?

 

 

“…”

*กา!*

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”

คนที่จิ้มหลังผมคือเจ้ากาบ้า

เลยทำให้ต้องรีบเผ่นป่าราบก่อนถูกจับกิน โดยการกลับมาทางประตูมิติที่ตัวเองเปิดทิ้งเอาไว้

พอรู้ตัวอีกที ก็กลับมาที่โลกคนเป็น พร้อมกับเจ้ากาบ้าไปเสียแล้ว

 

***

*กาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!*

เสียงของมันคำรามลั่นไปทั่วท้องฟ้า

มันปรากฏตัวจากความว่างเปล่า แหวกเปลือกนอกของโรงแรมภูติลอยฟ้า [เอพีเซียร์] เลยทำให้ดูเหมือนเป็นนกน้อยที่พึ่งออกมาจากเปลือกไข่

แต่เป็นนกน้อยขนาดยักษ์ที่สามารถบดขยี้ได้ทั้งเมือง…

สัตว์ประหลาดขนาดยักษ์ผู้มีขนสีดำปกคลุมไปทั่วร่างกาย กำลังเข้ามาบดบังท้องนภา

ปีกที่แผ่กว้างจากข้างซ้ายจรดข้างขวารวม 530 เมตร นั้น ได้กลายเป็นเงาที่ฟาดผ่านถึงครึ่งหนึ่งของเมืองอันยิ่งใหญ่

 

 

“ตัวบ้าอะไรวะนั่น!!!”

“สัตว์ยักษ์ไม่สามารถระบุชนิดบุกโจมตี!”

“ประกาศสถานการณ์ฉุกเฉิน! ยกเลิกงานพิธี! ขอให้ประชาชนทุกคนรีบเข้าที่หลบภัยเดียวนี้!”

 

 

“โอโห ดูเหมือนว่าจะวุ่นวายไปอีกขั้นแล้วแฮะ~♬”

แหม่ ๆ กำลังอยากได้เรื่องวุ่น ๆ เพิ่มเข้ามาอยู่พอดีเลย

ช่วยได้เยอะเลยละเจ้ากาจากโลกวิญญาณ

 

 

“…”

แล้วทำไมมันถึงมาโผล่ฝั่งโลกของคนเป็นได้กันยะ!

 

 

[คุณเอโซ ฉันจับสัมผัสวิญญาณของคุณแมรี่ได้แล้วค่ะ เธออยู่ข้างบนใกล้ ๆ เจ้าอีกาตัวนั้นค่ะ \O_O//]

“จะบอกว่านี่ เป็นฝีมือของยัยแมรี่อย่างงั้นเรอะ…”

ช่วงนี้รู้สึกยัยแมรี่จะมือขึ้น ขยันก่อเรื่องไม่หยุดเลยแฮะ

 

 

โรงแรมภูติลอยฟ้า [เอพีเซียร์] อย่างงั้นหรือ…

นั่นมันโรงแรมที่โนอาร์พำนักอยู่ในช่วงนี้ไม่ใช่เรอะ?

ยัยแมรี่ไปทำอะไรที่นั่น?

 

 

เราแหงนหน้ามองดูตรงจุดที่สัตว์จากโลกวิญญาณมาปรากฏตัว

เหมือนจะเห็นเงาเล็ก ๆ ที่มีผมสีแดง กำลังต่อสู้กับมันอยู่ที่ข้างบน

ส่วนในจุดใกล้ ๆ กันนั้น มีอีกสองเงาคล้ายเผ่ามนุษย์สัตว์ กำลังช่วยเธอต่อสู้อยู่

แต่สองเงานั้นไม่ทันไรก็พลาดท่า ถูกขาที่ใหญ่ยาวของมันถีบส่งลงมาข้างล่างนี้แล้ว

พุ่งตรงมาทางที่พวกเรายืนอยู่พอดีเลยด้วย

 

 

“ชาง-ชี พวกเจ้าไปบอกให้ทุกคนเดินถอยทิ้งระยะออกมาสัก 10 ก้าวที่สิ”

“เออ— ค่ะ? ”

เรากวักมือให้ทุกคนหลบออกมาเป็นวงกลม เพื่อไม่ให้มีใครโดนคนที่กำลังพุ่งลงมากระแทกชนใส่

 

 

“เหวอออออออออออ!”

“อั๊ก!”

คนที่พุ่งลงมาเอาหัวปักดินขาชี้ฟ้านั้น มีหน้าตาที่คุ้นเคยมาก

 

 

“พลาดท่าเสียแล้ววะ ซุนไกท์”

“เออ… กับตัวแบบนั้น จะให้ช่วยปกป้องมันก็ออกจะเกินมือพวกเรามากไปนั่นแหละ วานาดิไนต์ ข้าว่าท่านโนอาร์คงไม่โทษพวกเราหรอก ที่ทำภารกิจอารักขาภูติแมรี่ล้มเหลว”

พวกมันสองคนคุยกันในลักษณ์ที่ขาชี้ฟ้า และหัวยังจมอยู่ในพื้น

ยังไม่ตายอีกแฮะ อึดไม่เลวเหมือนกันนะเจ้าพวกนี้

 

 

ซุนไกท์ วานาดิไนต์ เราจำสองชื่อนี้ได้

พวกเขาคือผู้อารักขาของโนอาร์

ว่าแต่ที่บอกว่า [ภารกิจอารักขาภูติแมรี่] มันหมายความว่ายังไงกัน?

 

 

แมรี่ กับ โนอาร์…

วันก่อนเองก็เหมือนจะเห็นอยู่ด้วยกันสองคน…

จะว่าไป ลาพิสเคยบอกว่าแม่รี่มีเผลอกินวิญญาณของใครสักคนเข้าไป…

จำได้ว่าโนอาร์เป็นหุ่นยนต์จำพวกที่มีหนึ่งกาย สองดวงจิตวิญญาณ…

พฤติกรรมที่แปลกไปของยัยแมรี่…

ผู้อารักขาของโนอาร์ที่ทำภารกิจอารักขาแมรี่…

สัตว์โลกวิญญาณที่ปรากฏตัวพร้อมกับยัยแมรี่…

โอเค— เราพอจะเดาได้แล้ว ว่ามันเกิดบ้าอะไรกันขึ้น…

 

 

“ปล่อยเอาไว้แบบนี้คงไม่เข้าท่าเท่าไหรนัก ลาพิส ไปช่วยยัยแมรี่กัน!”

[รับทราบค่ะ >_<\!]

 

 

***

“เหวอออ!”

“กรี๊ดดดดดดดด!”

“เดียวก่อน ทุกคนอยู่ใน—”

 

 

*กาาาาาาาาาาาาาาาาาา!*

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดด!!”

“อย่าวิ่งไปเองแบบนั้นสิ!”

 

 

คุณป้าเทเรซ่ากำลังพยายามอย่างหนัก เพื่อหยุดอาการตื่นตระหนกของพี่น้องของฉัน

แต่คน คนเดียวไม่มีทางคุมฝูงลิงที่กำลังแตกตื่นทั้งหมด 103 คน ไหวหรอก

เพราะแม้แต่เวลานี้ ที่คุณน้าเทเรซ่าพยายามดึงสติทุกคนเอาไว้ ก็ยังมีบางคนวิ่งหนีออกมากันให้เห็นถึง 3 คน ได้

ต่อให้พวกเธอเป็นร่างโคลนของฉัน แต่พวกเธอไม่เคยรับรู้ถึงอันตรายมาก่อน พอมาเจอเรื่องแบบนี้ เลยทำให้ไม่มีใครที่สามารถทนต่อแรงกดดันไหว

 

 

“คุณน้าเทเรซ่า เดียวฉันไปพาพวกเธอกลับมาให้เองค่ะ!”

“เดียวก่อนหนู ไซน์! ฉันไม่อนุญาต—”

“ถึงจะเห็นตัวเล็กแบบนี้ แต่เอาตัวรอดเก่งกว่าที่เห็นแน่นอนค่ะ!”

ฉันรีบวิ่งออกมาจากลานทันทีที่ตะโกนบอกคุณน้าเสร็จ

 

 

ลานอนุสรณ์สถานกำลังตกอยู่ในความวุ่นวาย

 

 

ผู้คนต่างวิ่งแตกตื่นหาที่หลบภัยด้วยความสับสน

มีทั้งลูกเด็กเล็กแดงร้องไห้เรียกหาพ่อแม่ เผ่ายักษ์ที่วิ่งเบียดเสียดคนอื่นจนกระเด็นออกเป็นทางยาว แล้วบนฟ้าเองก็ยังเต็มไปด้วยเผ่าที่บินได้อย่างมนุษย์นก ภูติ กับปีศาจ ที่บินขวักไขว่ไปมา

 

 

“กาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!”

 

 

อีกาประหลาดที่มีสามขาคำรามลั่นขึ้นมาอีกครั้ง

มันเริ่มกระปีกอันใหญ่โต—

“เหวอ!?!”

—แทบจะหาที่จับยึดเพื่อตรึงร่างกายให้อยู่กับพื้นไม่ทันเวลา

 

 

เพียงแค่กระพือปีกครั้งเดียว ก็สามารถสร้างพายุทอร์นาโดให้ก่อตัวขึ้นมาใจกลางเมือง

กระจกของอาคารสูงล้วนต่างพร้อมใจกันแตกพังทะลาย กลายเป็นเม็ดทราย ส่งเสียงดังไปทั่ว

อาคารลอยฟ้าพากันเปิดระบบฉุกเฉิน กางม่านบาเรียป้องกันภัยจากคมพายุที่พร้อมจะฉีกทุกสิ่งให้เป็นชิ้น ๆ

 

 

เวลาเดียวกัน เสียงหวูดเตือนภัยจักดังกึกก้องไปทั่วทั้งเมือง

เสียงนั้นดังเสียดแทงสมอง จนรู้สึกเหมือนกับว่ามีใครบางคน กำลังเอาแท่งเหล็กมาแทงทะลุจากหูซ้ายไปถึงหูขวา

มันหนวกหูระดับนั้นเลยค่ะ!

 

 

*ปึ่ง!*

*โครม!*

*บรึ้ม!*

“กองทัพมาแล้ว!”

 

 

ฉันแหง่หน้ามองฟ้าในระหว่างที่หูสองข้างเต็มไปด้วยเสียงระเบิด

ฝูงยานวาฬขนาด 200 เมตร จำนวน 5 ลำ กำลังบินลอยเข้ามาจากทางฝั่งตะวันตกของเมือง

พวกมันเปิดช่องรูทวารที่ติดเรียงข้างลำตัวยาน แล้วยิงหัวจรวดนับร้อยเรียงรายพุ่งออกไป

 

 

พลุไฟสังหารจักถูกจุดระเบิดบนร่างกายที่เหมือนผืนผ้าสีดำไปทั่วท้องฟ้า

ห่ากระสุนโลหะปลิวว่อนกระจาย เห็นเป็นเม็ดแสงสีแดงที่ลุกไหม้คล้ายเศษดาวตก

กระสุนอัดอากาศระเบิดคำราม วิ่งปะทะร่างกายักษ์ จนหมู่เมฆาและหิมะแตกกระจายเป็นวงแหวนกว้าง

 

 

*กาาาาาาาาาา!*

 

 

เจ้ากายักษ์กรีดเสียงดังก้องอย่างเจ็บปวด พร้อมกับที่ขนจากร่างกายของมันเริ่มร่วงหล่นกระจายไปทั่วเมือง

“ไม่มีเลือด? แปลกจัง? — ไม่สิ! ตอนนี้ฉันต้องรีบไปตามหาพี่น้องของฉันก่อน!”

ฉันหันหน้ากลับไปมองบนทางเดิน แล้วเริ่มออกตัววิ่ง

ใช้สายตากับหู และสัมผัสวิญญาณที่ฝึกมา เพื่อแยกแยะบุคคลของพี่น้องตัวเองออกจากคนทั่วไป

ถึงจะยังไม่ได้ระดับอย่างพี่สาวกระต่าย แต่อย่างน้อยฉันก็สามารถแยกลักษณะของวิญญาณพี่น้องตัวเอง ออกจากคนทมั่วไปได้

เออ— อา— วิธีใช้สัมผัสวิญญาณ— เออ— ต้องทำยังไงหว่า? — ตั้งสมาธิก่อน? ยากจัง~ เริ่มชักอยากเป็นพวกคนเห็นผีได้แบบพี่ชายออนขึ้นมาเลยแฮะ งุงิ~

งืม— ฮึบ! เจอแล้ว! อยู่ตรงพุ่มไม้ใกล้ ๆ นี้เอง!

 

 

พอวิ่งไปดูพุ่มไม้ที่ว่า ก็เจอพวกตัวดีสามคนกำลังนั่งล้อมวงกอดเข่าร้องไห้กันอยู่

 

 

ถึงจะมีหน้าตา ดวงตา สีผม ทรงผมเหมือนกัน แต่ฉันจำพวกเธอสามคนนี้ได้

พวกเธอเป็นเหมือนกับร่างอวตาลของฝันร้ายจากบรรดากลุ่มร่างโคลนของฉันที่มี

 

 

คนหนึ่งชื่อ [นาดี้] เป็นหัวโจ๊ก นิสัยแสบสุด ซ่าสุด ชอบออกไปผจญภัย กล้าหาญ และไม่ยอมฟังใคร

“พะ— พี่สาวไซน์! ไม่ใช่ว่าคิดแอบหนีมานะ! แต่เจ้าพวกนี้มันวิ่งออกมากันเองอะ!”

 

 

อีกคนชื่อ [โอบีเดี้ยน] มักตัวติดกับนาดี้ หัวอ่อนมาก นาดี้ว่าอะไรโอบีเดี้ยนมักว่าตามเสมอ นิสัยออกจะขี้ขลาดนิด ๆ

“น่ากลัว! แง!”

 

 

คนสุดท้ายชื่อ [แคนนี่] ชอบเล่นกับพวกนาดี้ เป็นพวกแสนรู้ ฉลาด ขี้ระแวง บางทีก็ออกจะเจ้าเล่ห์

“ปี่จ๊าว— คนผิดคือ นาดี้ อ๊ะ!”

 

 

แหม่~ รักกันดีจริงจริ้ง~

อยากรู้จริงว่าทำไมสามคนนี้ถึงมีนิสัยต่างจากชาวบ้าน

ขนาดฉันเองยังไม่มีนิสัยแบบนี้เลย—

 

 

*—- กาาาาาาาาาา!*

 

 

เจ้ากาคำรามอีกแล้ว

มันเริ่มกระพือปีกอีกครั้งอย่างบ้าคลั่ง

ทุกครั้งที่มันกระพือปีก ได้ก่อให้เกิดพายุหนึ่งลูก

ทุกครั้งที่มันลงปีกกระพือซ้ำ พายุที่ก่อตัวจักผันผวนรุนแรงทวีคูณ

 

 

แรงระดับไหนนะหรือ?

ก็แรงระดับที่ขนาดยานเหาะวาฬที่ลอยตัวด้วยคลื่นพลังสนาม ยังถึงกับปลิวหัวคว่ำหายไปจากน่านฟ้าทั้งหมดเลยยังไงละ!

แรงควายอะไรขนาดนี้เนี่ย!?

 

 

*คลื่นนนนนนนนน——-นนนนนนนนนนน———–นนน!!*

 

 

“เหวออออออ ทุกคน! จับพี่สาวคนนี้เอาไว้เร็ว!”

ฉันได้ยินเสียงฟ้าร้อง แผ่นดินสั่น ม่านพลังงานบาเรียปริแตก และอาคารพังทลาย

ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไม่ แต่เหมือนจะได้ยินเสียงกรีดร้องของวิญญาณ ดังแว่วมาพร้อมกับพายุคลั่งนี้ด้วย

 

 

“ม่ายยยยยยยยย—!!? ”

ต้นไม้ที่ฉันเอามือยึดเกาะเอาไว้ มันกำลังฉีกขาดออกครึ่งท่อนต่อหน้าต่อตาฉัน

แม้แต่สองแขนบาง ๆ ของตัวเองที่ใช้จับยึดกับส่วนโคนของต้นไม้เอาไว้ ยังไม่รอด และเริ่มฉีกออก จนเห็นผิวหนังตัวเองขาดออกมา แล้วเห็นเนื้อกับกระดูกที่อยู่ข้างในโผล่ออกมาให้เห็น

อีกไม่ถึงวินาที แขนทั้งสองข้างของฉันคงขาดออกจากลำตัว แล้วมีสภาพไม่ต่างไปจากต้นไม้ตรงหน้า

ฉันกำลังจะตาย— ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันคงคิดแบบนั้น

แต่ไม่ใช่ตัวฉันในปัจจุบันนี้—

 

 

“พบเด็กสาวตัวน้อยกำลังลำบาก!”

 

 

—ไม่ใช่กับที่นี่ ที่มี [ฮีโร่] ตัวจริงอาศัยอยู่!

 

 

*พรึบ!*

เพียงพริบตาเดียว พายุร้ายขนาดใหญ่จักมลายหายไปสิ้นในพริบตา

หิมะ— กลับมาโปรยปรายอย่างอ่อนโยนตามกระแสลม พร้อมกับฮีโร่ผมสีแดงที่โบยบิน

ไม่ใช่แค่ฮีโร่ผมสีแดง แต่ยังมีฮีโร่ผมสีเหลือง ฮีโร่ผมสีฟ้า ที่กำลังยืนอยู่บนยอดมุมอาคารลอยฟ้าสูงด้วยท่าทางที่สง่าผ่าเผย

พี่สาวแมรี่ เอโซ่ กับ ลาพิส

ฮีโร่ ของฉันได้มาปรากฏตัวแล้วค่ะ!

 

 

ว่าแต่… เหมือนทีมของพี่สาวจะมีจำนวนเพิ่มขึ้น? — นั่นพี่สาวกระต่าย? พี่สาวแมว? แล้วยังมีพี่สาวปีศาจผมเกลียวด้วย?

ทำไมถึงมีคนเพิ่มขึ้นมาได้อะ?

รู้แล้ว!

พวกพี่สาวจะต้องแอบไปตั้งทีมขบวนการเรนเจอร์เอาไว้แหง่

และชื่อของทีมนั้น มันก็คือ—

 

 

ขบวนการ 5 สี [เพาเวอร์-โซล เรลเจอร์] !