***เวลา 20:00 น.***

โอ๊ย… ต้องใช้เวลาร่วมเกือบ 4 ชม. ครึ่ง กว่าจะหาเต็นท์พำนักของโนอาร์เจอ…

ตอกแรกนึกว่าพอผ่านแนวรั้วเข้ามาได้ แล้วจะกินหมูเสียอีก

แต่กลายเป็นว่าข้างในกลับมียามเฝ้ามากกว่าเดิมจากที่สังเกตุเห็นจากข้างนอก เลยทำให้เสียเวลาไปมากทีเดียว กับการลอบเดินสำรวจทีละเต็นท์โดยไม่ให้ใครเห็น

 

 

ข้าน้อยยังอ่อนหัดนัก ที่คิดอะไรง่ายเกินไปเจ้าค่ะ

 

 

“…ว่าแต่ ไม่มีไอบ้าสองตัวนั้นเฝ้ายามอย่างงั้นหรือเจ้าค่ะ? ”

ไอบ้าสองตัวที่ว่า คือผู้คุ้มกันไซบอร์กหมีกับกอลิล่าที่โนอาร์พามาวิหารเมื่อครั้งก่อน

การที่ไม่มีผู้คุ้มกันเฉพาะเฝ้าอยู่หน้าทางเข้าเต็นท์สนาม— คงไม่ใช่ว่าไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกนะ…

 

 

“… มีคนมา”

มีเผ่ามนุษย์สัตว์-เสือ เพศหญิง สวมชุดคลุมสีขาวสะอาดแลดูคล้ายชุดมิโกะ คนหนึ่งกำลังเดินตรงมาทางเต็นท์

มันคือชุดที่บ่งบอกว่าเป็นนักบวชระดับสูง ที่มีเป็นได้เพียงแค่เฉพาะเพศหญิง และมีหน้าที่รับใช้ดูแลเทพเจ้าโนอาร์

 

 

“ท่านโนอาร์ อีก 1 ชม. การกล่าวสุนทรพจน์กำลังจะเริ่มแล้วค่ะ”

“รับทราบ งั้นเดียวเราจะรีบออกไปตอนนี้เลย”

“ตอนนี้เลยอย่างงั้นหรือคะ? ”

“ใช่”

“รับทราบ พวกฉันจะรีบไปเตรียมพื้นที่รับรองตรงที่นั่งให้เดียวนี้ค่ะ”

เสียงที่ดังสวนออกมาจากข้างในเต็นท์ ได้บอกให้ข้าน้อยรู้ว่าเป็นโนอาร์ตัวจริงเสียงจริง

เจ้าของเสียงนั้นกำลังเดินออกมาจากเต็นท์

 

 

ข้าน้อยไม่เคยลืมมัน

ร่างกายขนสีเงินเผ่ามนุษย์สัตว์-แมว ที่ดูบอบบางและเล็กจ้อยของเทพเจ้าจอมปลอม

หุ่นยนต์ที่หลอกทุกคนให้หลงเชื่อว่าเป็นเทพเจ้ามีชีวิต

คนที่ทำให้มารดาของข้าน้อยต้องใช้ชีวิตแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ

โนอาร์ เทพเจ้ามีชีวิตของเผ่ามนุษย์สัตว์!

 

 

“ท่านโนอาร์กำลังจะเสด็จไปลานพิธีกรรมแล้ว!”

มิโกะหญิงตะโกนเสียงดังลั่น

ทั้งผู้คนรอบนอก ผู้คุ้มกันของทวีปอื่น รวมไปถึงผู้คุ้มกันหลักของโนอาร์ ทุกสายตาล้วนต่างหันมามองทางสตรีสีเงินที่กำลังก้าวเดินออกมา

 

 

แย่ละ

ทั้งสายตาคน ทั้งนักข่าว ทั้งกล้องถ่ายรูป กำลังหันมาทางนี้เยอะเกินไป—

แบบนี้คงลงมือลักพาตัวไม่ได้แน่

ข้าน้อยพลาดโอกาสที่จะลงมือไปแล้วเจ้าค่ะ…

 

 

***เวลา 23:45 น.***

นี่คือแผนสำรองที่สองเจ้าค่ะ

อีก 15 นาที จะถึงช่วงเวลาเที่ยงตรงของวัน

ตอนนี้ฝูงชนกำลังมารวมตัวกันหน้าลานกว้างเป็นจำนวนมาก

พวกเขามาเพื่อฟังสุนทรพจน์อันน่าเบื่อหน่ายจากผู้นำทวีปแต่ละทวีป ก่อนจะเริ่มพิธีการด่าทอเทพทั้งสาม ณ เวลาเที่ยงตรงของวัน

 

 

พอจบพิธีด่าทอ นักบวชเทเรซ่าจะดึงผ้าคลุมลงมา แล้วทำการระเบิดมันออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยโชว์ต่อหน้าสาธารณชน

ทุกสายตาจะมุ่งเป้าไปทางหุ่นจำลองชั่วขณะ

มันคือช่วงเวลาโอกาสที่ข้าน้อยจะสามารถลงมือจับตัวโนอาร์ออกมาเจ้าค่ะ!

มันอาจจะดูบ้าบิ่นไปหน่อย แต่ยังดีกว่าปล่อยให้จบพิธี แล้วโนอาร์หายกลับเข้ากลีบเมฆ ตามหาตัวไม่ได้อีก

 

 

“ต่อไป คือคิวของผู้นำทวีป [ป่าหิน-ร็อค ฟอร์เรส] ผู้สืบสายเลือดกษัตริย์แห่งยักษา [ดูเรียนที่ III] ค่ะ”

ชายเผ่ายักษ์ผู้มีดวงตาสีดำ ผิวสีดำ ผมสีฟ้ายาว และมีใบหน้าที่เขร่งขรึม สูง 4 เมตร กำลังขึ้นมายืนบนแท่นพิธีหน้ารูปปั้นอนุสรณ์

อีกแค่คิวเดียว ก็จะถึงเวลาของโนอาร์ขึ้นมาพูด

รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองกำลังเต้นอย่างรุนแรง เพราะรู้สึกหวาดกลัวและไม่มั่นใจในตัวเอง

ภาพของฝันร้ายที่ตัวเองถูกหยุดมีดด้วยนิ้วเพียงสองนิ้วของโนอาร์เมื่อวันก่อน ยังคงตามหลอกหลอนอยู่

 

 

“…ตั้งสมาธิ”

ข้าน้อยทำมันได้

“ตั้งจิต รีดเร้นวิชา เดินพลังซ้อนเร้นให้ไหลเวียนไปทั่วร่างกาย”

ข้าน้อยฝึกวิชาอันโหดร้ายกับท่านอาจารย์ ก็เพื่อวันนี้

 

 

ถ้าข้าน้อยทำไม่ได้ แล้วใครจะเป็นคนไปช่วยพวกเด็ก ๆ กันเล่า?

 

 

“ต่อไป คือคิวของผู้นำทวีปเทวภูมิ—”

ได้เวลาลงมือแล้วเจ้าค่ะ!

 

 

“โอ๊ววว! มาทันเวลาก่อนเที่ยงพอดีเลยครับหัวหน้า ชี!”

“อาหารเยอะไปหมด! พวกเรากินมันได้จริง ๆ ใช่ไหมครับหัวหน้า ชาง!”

“ไอพวกบ้า! นี่อยู่กลางพิธีกล่าวสุนทรพจน์นะเฟ้ย! อย่าส่งเสียงรบกวนชาวบ้านขนาดนี้เด้! เดียวก็โดนดูถูกว่าเป็นพวกป่าเถื่อนกันหมดพอดี! นึกถึงหน้าตาของลูกพี่หญิงที่มาออกหน้าแบกรับแทนพวกเรากันสิยะ!”

“หัวหน้า ชี นั่นแหละ ที่เสียงดังกว่าใครเลยนะครับ? ”

 

 

ลงมือ ลงมือ ลงมือ…

“…”

เกิดอะไรขึ้นกันเจ้าค่ะ…?

 

 

***

“หัวหน้า ชี นั่นแหละ ที่เสียงดังกว่าใครเลยนะครับ? ”

เจ้าพวกโง่ที่เราพามาจากเขตเสื่อมโทรม กำลังส่งเสียงดังอย่างไม่อายชาวบ้านท่ามกลางพิธีสำคัญ

ทุกสายตาของผู้คน กำลังจับจ้องมารวมกันที่พวกเรา

ที่ยุให้เจ้าพวกบ้านี่ใจกล้าหน้าด้านมากลางเวลาพิธีสำคัญ ก็เพราะอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้เนี่ยแหละ~

ส่วนเรานะหรือ? ยังไงก็มีแต่ชื่อเสียอยู่แล้ว ใยจะต้องไปแคร์สื่อ~

 

 

ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นไปดั่งกลอุบาย เพื่อล่อยัยบ้านั่นให้ออกมา

 

 

พวกแก๊งเถื่อนนะ ไม่มีทางปรับตัวหรือนิสัยโฉ่งฉ่างของพวกมันเองได้ภายในชั่วโมงสองชั่วโมงอยู่แล้ว

ถึงจะย้ำเตือนแค่ไหน แต่เล่นยกโขยงมาเป็นฝูงแบบนี้ ยังไงก็ต้องมีเผลอตัว แล้วกลายเป็นจุดสนใจเข้าสักทาง

ทีนี้พอเกิดเรื่องวุ่นวาย เราก็จะเติมเชื้อไฟอีกสักนิดให้มันวุ่นวายยิ่งขึ้น

พอเจ้าพวกนี้ตกอยู่ในอันตราย เดียวยัยแมรี่ก็จะโผล่หัวออกมาเอง

เพราะนิสัยของยัยนั่นนะ มันขี้หวงของ ของตัวเองมาก

ยัยนั่นจะไม่ยอมให้ใครคนอื่นมาทำลายหรือยุ่งของ ของเธอโดยเด็ดขาด

ดังนั้น แก๊งของตัวเอง ย่อมไม่มีทางยอมให้ตำรวจ หรือใครหน้าไหนเข้ามาทำลายทิ้งง่าย ๆ อย่างแน่นอน

แล้วตอนนี้เชื้อไฟแห่งความวุ่นวาย ได้เริ่มปะทุขึ้นมาแล้ว

แมรี่ เพื่อนยากเอ๊ย~ รีบโผล่หัวออกมาซะเถอะ~ ฮุ ฮุ ฮุ~

 

 

***

“นั่นมันท่านอาจารย์นี่!?!”

กลุ่มคนที่กำลังก่อความวุ่นวายกลางงานกล่าวสุนทรพจน์ มีท่านอาจารย์เอโซ กับอาจารย์ลาพิสเป็นผู้นำของกลุ่ม

เพราะเสียงที่ดังจนกลบเสียงของโนอาร์ เลยทำให้ความสนใจ รวมไปถึงพวกนักข่าว ยังต้องหันกล้องไปทางพวกอาจารย์

แม้แต่ตัวโนอาร์เอง ยังถึงกับเลิกคิ้วขึ้น แล้วหันไปมองทางพวกอาจารย์ด้วย

นี่มัน— โอกาสทอง!

 

 

“!!!”

 

 

มันเกิดขึ้นเร็วมาก

ข้าน้อยกระโดดออกมาจากต้นไม้ที่สูงที่สุดในละแวกนี้

หมุนตัวเป็นลูกบอลขาว เพื่อลดพื้นที่เสียดทานอากาศ แล้วกลืนร่างกายตัวเองไปกับหิมะขาวที่โปรยปรายท่ามกลางแสงอาทิตย์

ระยะห่างจากชายขอบสวนกับตำแหน่งของเวทีที่อยู่ใจกลางลานอนุสรณ์ คือ 50 เมตร

แต่แรงกระโดดของข้าน้อยนั้น ทำได้มากสุดแค่ 30 เมตร

 

 

เงาของข้าน้อยกำลังฟาดผ่านเหนือฝูงชนไป

ในจังหวะที่ร่างกายกำลังร่วงหล่นตามแรงโน้มถ่วง ข้าน้อยได้ปล่อยโดรนขนาดเล็กออกมา แล้วใช้เป็นฐานกระโดดต่อเป็นจังหวะสอง

พุ่งตัวไปทางรูปปั้นที่ติดข้างเวที ปล่อยให้หิมะกระทบกาย แล้วหยั่นเท้าลงบนรูปปั้นไป

ความเย็นดุจน้ำแข็งจากผิวรูปปั้น เริ่มโถมโจมตี ณ วินาทีที่ปลายเท้าสัมผัส

ขนที่นุ่มฟูตรงปลายเท้าของเผ่ากระต่าย ได้ช่วยลดเสียงกระทบให้เบาลง

ไม่มีใครได้ยินหรือรับรู้การคงอยู่ของข้าน้อยเพราะความวุ่นวาย

 

 

“ฮึบ!”

ใช้มือขวาหยิบแส้ใยแมงมุมที่เตรียมเอาไว้ออกมา

มันคือแส้ไร้สีและโปร่งแสง ทำมาจากสร้างใยของแมงมุมทรายที่นำมาทอจนมีหน้าตัดหนา 3 เซนติเมตร

มันมีทั้งความเหนี่ยว ทน ยืดหยุ่น และแรงยึดที่สูงระดับสัตว์ยักษ์ไคจูก็ดึงมันไม่ขาด

 

 

“!? ”

 

 

โนอาร์มีสีหน้าตื่นตกใจในเสี้ยววินาทีที่ข้าน้อยใช้มันโจมตีใส่โนอาร์เพื่อรัดร่างของเธอ

เธอเบนหน้าหันมามองทางข้าน้อยในช่วงที่ปลายเชือกตะขอโปรงแสงพุ่งไปถึงหัวไหล

ถึงจะรู้ตัวในเสี้ยววินาทีสุดท้าย แต่เธอรับมือมันไม่ทัน

ร่างของเธอกำลังถูกรัดแน่นไปด้วยแส้ใยแมงมุมของข้าน้อยไปแล้ว

 

 

“ฝีมือ—”

ข้าน้อยรีบกดสวิตที่ปลายแส้ เพื่อดึงตัวเธอเข้ามาหาในระยะประชิด แล้วรีบเอาผ้าเทปสุดเหนี่ยวปิดปากของเธออย่างรวดเร็ว

ออกแรงกระโดดกลับไปที่เส้นทางเก่า ใช้โดรนเป็นฐานในการพุ่งตัวสองจังหวะ กลับเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในยอดของต้นไม้ตามเดิม

 

 

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในระยะเวลาสั้น ๆ แค่ 5 วินาทีเท่านั้น

 

 

“…”

มองซ้ายและมองขวา

ใช้สัมผัสวิญญาณตรวจจับอารมณ์ของผู้คน

ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสังเกตุทัน

 

 

“–อู่! —อู้!”

โนอาร์กำลังดิ้นรนอยู่ในมือซ้ายของข้าน้อย

ข้าน้อย— ทำมันสำเร็จแล้ว!

หัวใจของข้าน้อยกำลังเต้นแรงเพราะความปิติยินดีนี้

รู้สึกมีความสุขที่ได้เห็นใบหน้าอันตื่นตระหนกของยัยวายร้ายที่มักแสดงเพียงแค่ท่าทีเย่อหยิ่งผยอง

 

 

หึ—! แม้แต่แกเองก็ตกใจเป็นด้วยอย่างงั้นหรือ?

จนกว่าข้าน้อยจะเค้นเอาที่อยู่ของเด็ก ๆ มา ก็อย่าหวังเลยว่าจะหนีรอดเจ้าค่ะ!

 

 

“พวกแกคิดจะทำอะไรกัน! งานนี้มันไม่ได้มีกฏว่าห้ามคนยากจนเข้าร่วมนี่? เดียวนี้ เมืองนี้คิดที่จะกีดกัน แบ่งแยกฐานะทางสังคมแล้วอย่างงั้นเรอะ!”

“แต่ว่าพวกคุณกำลังรบกวน—”

“คนที่ส่งเสียงดังยิ่งกว่าใครในตอนนี้คือพวกคุณยามเองไม่ใช่หรือ? ”

 

 

ข้าน้อยหันไปทางเสียงที่วุนวายอีกรอบ

ท่านอาจารย์เอโซกำลังส่งเสียงดังโวยวายใส่ตำรวจอยู่

เอาจริง ๆ นะ คนที่กำลังส่งเสียงดังมากที่สุดในตอนนี้ ก็คือท่านอาจารย์นั่นแหละเจ้าค่ะ…

ท่านอาจารย์คิดยังไงของเขา ถึงได้ไปพาคนมาก่อความวุ่นวายกลางงานกันเนี่ยเจ้าค่ะ?

 

 

“… หรือทำเพื่อช่วยข้าน้อย? ”

ถ้าไม่ได้ท่านอาจารย์มาช่วยดึงความสนใจ ทุกสายตาก็จะยังจ้องมองไปทางเวที

ต่อให้รอจังหวะที่ระเบิดหุ่น กล้องของนักข่าวก็ต้องจับไปทางเวทีเช่นเดิม

แต่เป็นเพราะอาจารย์ เลยทำให้ไม่มีภาพของข้าน้อยหลุดเข้าไปในกล้องของนักข่าวช่องใด ๆ

 

 

ท่านอาจารย์… เพื่อข้าน้อยผู้นี้ ท่านถึงกับยอมเอาคอตัวเองไปเสี่ยงคุกให้…

ทั้งที่ปากบอกว่าจะไม่ช่วย ทำเพียงแค่ถ่ายทอดวิชาให้เท่านั้น

ช่างเป็นอาจารย์ที่ซึนเดเระจริง ๆ เจ้าค่ะ

 

 

“บุญคุณนี้ ข้าน้อยจะต้องตอบแทนอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”

ที่เหลือก็แค่รีบเผ่นออกจากลานกว้าง หามุมมืดไปทรมานโนอาร์เพื่อคายที่อยู่ของเด็ก ๆ มาให้—

 

 

*กาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!*

 

 

“… คราวนี้อะไรกันอีกเนี่ยเจ้าค่ะ? ”

ข้าน้อยแหงนมองตามเสียงจากฟากฟ้าที่ดังจนกลบเสียงโวยวายของท่านอาจารย์จนมิด

ท้องฟ้าที่เคยสว่างเพราะแสงอาทิตย์ ได้ถูกเปลี่ยนเป็นสีดำ

ผืนนภาบิดเบี้ยว ประหนึ่งที่ว่างมิติได้ถูกมือที่มองไม่เห็นมาจับมันบิดเป็นเกลียว

 

 

ณ พื้นที่ ที่ถูกบิวเกลียวนั้น มีสิ่งมีชีวิตที่ดูคล้ายอีกาขนาดใหญ่ กำลังบินลอยออกมา

ใหญ่— จนแทบจะกลืนกินท้องฟ้าได้ทั้งใบ

มีขนาดลำตัว สูง 47 เมตร

ปีก กว้าง 265 เมตร

มีขามากถึงสามขา พร้อมกับกรงเล็บอันน่ากลัว

มีจงอยปากยาว และผิวมันวาวแลดูคมประดุเป็นใบดาบ

 

 

นั่นมันตัวอะไรกันเจ้าค่ะ!!!