***เวลา 16:00 น.***

ข่าวลือ… ของสามแสบแห่งวิหารเทพ…

“ยะ— อย่าเข้ามานะ!!”

ทำไม…

“เหวอออ!!”

ทำไมถึงไม่มีใครบอกเลย…

“ชะ— ช่วยด้—!!”

*ฉูดดด—!*

ทำไมถึงไม่มีใครบอกเลยสักคน ว่าไอก้วนสามแสบแห่งวิหารเทพทั้งสาม มันจะเก่งเหนือสามัญสำนึกแบบนี้ทุกคน!

 

 

ณ ลานกว้างของแก๊งภูติสีชาด กำลังถูกย้อมให้กลายเป็นทะเลน้ำเลือดสีเงินของเผ่าปีศาจ

กลิ่นเหม็นเปรี้ยวของเลือดกรด กำลังลอยโชยคลุ้งไปทั่วอาณาบริเวณกว้าง

เผ่าปีศาจร่วมสองร้อยคนที่เปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจแห่งความแข็งแกร่งของเผ่าอันดับหนึ่ง ล้วนแต่ถูกสังหาร

พวกเขากำลังถูกหยามเกียรติ โดยเผ่าที่ว่ากันว่าอ่อนแอที่สุดอย่างเผ่ามนุษย์นก

แถมยังเป็นเผ่ามนุษย์นกเพศเมียที่มีร่างกายบอบบางและตัวเล็ก จนไม่น่าเชื่อว่าจะมีความแข็งแกร่งราวปีศาจได้ถึงขนาดนี้

 

 

มันไม่ควรจะกลายเป็นแบบนี้

พวกเราควรที่จะได้ออกล่า สนุกไปกับการฆ่าเจ้าโง่พวกแก๊งต่าง ๆ แล้วเอาเนื้อมากินเพื่อเป็นการฉลองปีใหม่ต่างหาก

แต่กลายเป็นว่าวันแรกที่ออกล่า กลับถูกยัยภูติชื่อดังจับถลกหนังทิ้งแทน

แล้วพอคิดจะกลับมาแก้แค้นด้วยระเบิดสังหารภูติ กลับกลายเป็นมาเจอเพื่อนของมัน…

 

 

แล้วเพื่อนของมันเนี่ย แม่งเหี้ยมยิ่งกว่ายัยภูติหัวแดงเสียอีก!

 

 

“แขน— แขนของฉ้านนนนนนนนน!! ขอโทษ! จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว! ได้โปรดปล่อย—”

“คิดจะฆ่าคนอื่นแล้วไม่เตรียมใจตายเองนี่มันต่ำยิ่งกว่าสัตว์เสียอีก รู้ตัวไหม? ”

“อ๊ากกก!!”

คนที่ลงมือสู้จริงมีแค่ยัยนักบวชหัวเหลืองที่เป็นเผ่ามนุษย์นก

ถึงจะตัวเล็กราวครึ่งหนึ่งของพวกเรา แต่ในสายตาของข้า กลับมองเห็นเป็นยมฑูตแห่งความตายที่สูงจนกลืนกินพระอาทิตย์ และใช้ปีกสีทองแทนเคียวสังหาร เกี่ยวเอาชีวิตของพวกเราไป

 

 

มันสับพวกพ้องของพวกเราด้วยรอยยิ้ม

ใช้ลิ้นเลียเลือดสีเงินที่เปื้อนใบหน้าของมันด้วยแววตาอันน่าพิศวง

มีหลายคนที่ถูกฟันคอ ตัดผ่าครึ่งหัวจนสมองไหลออกมาจากเปลือกกะโหลกหนา

ถึงบางคนเหมือนจะรอดเพราะถูกฟันแขนหรือขา แต่สุดท้ายก็จะถูกแยกสมอง หรือไม่ก็ถูกใช้กรงเล็บขาทุบใส่ส่วนศรีษะจนแหลกละเอียด

เป็นการกระทำเพื่อให้มั่นใจว่าตายสนิท ไม่มีทางฟื้นกลับมาได้อีก…

 

 

นี่ไม่ใช่สามัญสำนึกของคนปกติแล้ว!!

 

 

“ตะ— ต้องรีบแจ้งกลับไปให้ท่าน [บาร์-ธา-ซ่าร์] รู้!”

“แจ้งให้ใครรู้กันจ๊ะ? ”

“วะ—”

ไม่แม้แต่จะได้ทันกรีดร้อง

ครึ่งหัวส่วนบนได้ถูกแยกออกจากร่างกาย ในลักษณะผ่าตัดขวางที่แนวดวงตา

โลกทั้งใบที่มองผ่านสายตาของผมกำลังถูกแยกออกเป็นสี่ส่วน ก่อนจะเหลือมองเห็นเพียงแค่ครึ่งเดียว

*พึบ*

แล้วโลกทั้งใบของข้าก็ได้มืดดำไปในทันที

 

 

***

“นาน ๆ ได้ยืดเส้นยืดสายบ้างก็ไม่เลวเหมือนกันแฮะ~”

[ถ้ามีรอบหน้า ขอให้ฉันเป็นคนจัดบ้างนะคะ อยากยืดเส้นบ้างเหมือนกันค่ะ (ᗜˬᗜ❀) ]

 

 

ด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เลยทำให้ฉันสร่างเมาแทบจะในทันที

 

 

รังของพวกเราถูกเจ้าพวกบ้าเมื่อวันก่อนบุกมาแก้แค้น

ตอนแรกคิดว่าจะได้อาละวาดรับท้ายปี แต่กลายเป็นว่าเพื่อนของลูกพี่หญิงเก็บเรียบไปคนเดียวทั้งหมด

 

 

“หัวหน้า ชี ยัยนี่มันโหดฉิบหาย… อาจโหดกว่าลูกพี่หญิงแมรี่อีกครับ”

“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกันเจ้าชาง… แม่งฆ่าผู้คนได้อย่างไม่มีความลังเลเลย”

ที่พูดนี่ไม่ใช่ว่าฉันโลกสวยหรอกนะ

 

 

การต่อสู้ระหว่างแก๊ง ย่อมอาจเกิดเหตุฆ่ากันตายเป็นเรื่องธรรมดา

ฉันเองก็ใช่ว่าไม่เคยฆ่าใครมาก่อน

แต่ไอประเภทที่แบบว่าเล็งไปจุดตายของอีกฝ่ายทันที แล้วยังมีซ้ำเพื่อหวังให้ตายสนิทนี่— เกิดมาก็พึ่งจะเห็นยัยนี่ทำเป็นคนแรก…

 

 

หนึ่งต่อสองร้อย ชนะขาดลอยด้วยการใช้เพียงแค่ปีกของตัวเอง…

ส่วนนักบวชอีกคนที่นั่งนิ่งดูเพื่อนตรงนั้น ดูท่าจะมีฝีมือที่ไม่ทิ้งห่างกันมากด้วย

สามแสบแห่งวิหารเทพทั้งสาม?

ตัวจริงของยัยพวกนี้เป็นใครกันแน่…

 

 

ฉัน กับคนในแก๊งที่เหลือต่างเริ่มจ้องไปที่นักบวชสีเหลือง

เธอคนนั้นกำลังยืนอยู่ใจกลางบ่อเลือดสีเงิน บนยอดของซากภูเขาเนื้อที่ถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ อันน่าสยอดสยอง

ใบหน้าของเธอดูตึงเครียด เหมือนกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

ในตอนนั้นเองที่เธอกำลังยิ้ม—

 

 

“เหวอ!?!”

 

 

รู้สึกถึงคลื่นพลังงานบางอย่างที่เย็นเฉียบไปถึงขั้วกระดูกของร่างกาย จนประสาทด้านชา เสมือนหนึ่งกำลังตายทั้งเป็น

ทุกคนที่สัมผัสได้ถึงสิ่งนี้ ล้วนต่างเข่าอ่อนจนล้มตัวลง

บางคนหนักหน่อยก็ถึงขั้นฉี่ราด

มีแค่ฉันกับเจ้าชาง ที่ยังสามารถตั้งสติยืนได้อยู่เท่านั้น

แต่ขานี่สั่นพับ ๆ กันทั้งคู่เลยละ

 

 

“อ๊ะ? ขอโทษด้วย ดันเผลอปล่อยจิตสังหารออกไปเสียได้~”

จิตสังหาร…

“เอาเป็นว่าพวกเราสองคนจะไม่รบกวนเวลาฉลองพวกเธอมากไปกว่านี้แล้ว ขอตัวลาละนะ~”

สหายของลูกพี่หญิงว่าเช่นนั้นแล้วหันหลังให้กับพวกเรา

 

 

“ว่าแต่พวกเธอจะเอายังไงกันต่อ? ”

แต่แล้วเธอกลับหยุดเดิน ก่อนจะมองไขว้หลังอย่างทรงเสน่หามาทางพวกเรา

“หมายความว่ายังไง…”

“ก็— สถานที่แบบนี้คงไม่เหมาะที่จะจัดงานเลี้ยงสิ้นปีต่อได้แล้วละมั้ง? หรือว่าพวกเธออยากจะจัดงานท่ามกลางซากศพแบบนั้นหรือ? ”

ถูกอย่างที่เธอพูด…

สถานการณ์แบบนี้ ใครมันจะมามีอารมณ์สนุกสนานกันต่อได้เล่า…

 

 

“เพราะงั้น— ทำไมพวกเธอไม่ไปร่วมงานในตัวเมืองกันละ? ที่นั่นมีทั้งอาหารฟรี เหล้าฟรี จากภาษีประชาชนแจกไปทั่วทุกมุมถนนเลยนะ”

“แต่พวกเราเป็นพวกเศษแดนที่คนในเมืองรังเกียจ—”

“ยากดีมีจนแล้วมันต่างจากคนอื่นตรงไหนเล่า? ”

อึ๊ก…

 

 

“ที่พวกนั้นรังเกียจ คือรังเกียจคนเนื้อตัวสกปรก กับพวกนิสัยเลว ๆ ที่ดูเป็นภัย ซึ่งเป็นเรื่องปกติของคน แต่พวกเจ้า! พวกเจ้าไม่ได้เนื้อตัวสกปรกอะไรเลยไม่ใช่หรือ? แล้วถ้าพวกเจ้าไม่ไปก่อเรื่อง มันก็ไม่มีใครคิดจะมารังเกียจพวกเจ้าได้หรอก”

เรื่องนั้นมัน…

“ที่พวกเจ้าไม่กล้าเข้าเมือง ก็แค่ว่าพวกเจ้ารังเกียจตัวเองเท่านั้น”

“!!!”

 

 

นางพูดถูก

พวกเรากำลังรังเกียจตัวเองอยู่

ที่พวกเราไม่กล้าเข้าเมือง เพราะกลัวสายตาที่คนทั่วไปมองมาทางพวกเราต่างหาก

 

 

“เอาละ~ เห็นแก่ที่พวกเจ้าเป็นลูกน้องของแมรี่ เพื่อนของพวกเรา ถ้าเกิดมีใครคิดจะมามีปัญหากับพวกเจ้า เดียวเราผู้นี้จะออกหน้าให้เอง”

“นี่คุณ…”

ลูกพี่หญิงแมรี่ก็ดี สหายของเธอก็ดี

ถึงจะมีแต่ข่าวลือแย่ ๆ เกี่ยวกับตัวของพวกเธอ แต่พอได้พบกับตัวจริงแล้ว พวกเธอกลับเป็นคนดีกว่าที่ฉันเคยได้ยินมาจากข่าวลือมาก

 

 

ใช่แล้ว— พวกเรานะไม่จำเป็นต้องมาหลบ ๆ ซ่อน ๆ ในที่มืดแบบนี้อีกต่อไปหรอก

ได้เวลา ที่พวกเราต้องออกไปในที่สว่างกันบ้าง!

 

 

“ว่ายังไง? ตอนนี้เริ่มชักอยากจะไปร่วมงานเลี้ยงสิ้นปีพร้อมกับพวกเราหรือยัง? ”

“ได้ค่ะ! ขอฝากตัวด้วยค่ะ [ลูกพี่หญิงเอโซ] [ลูกพี่หญิงลาพิส] !”

ในเวลานั้น ฉันไม่ได้เห็นเลยว่าสหายของลูกพี่หญิงแมรี่ กำลังยิ้มอย่างชั่วร้ายอยู่ใต้เงามืดนั้น—

 

 

***

“โอ๊กกกกกกกกกก!”

ออกมาแล้ว~

มันออกมาแล้ว~

วิญญาณที่ถูกกินเข้าไป กำลังไหลทะลักออกมาแล้ว~

ออกมาจากทุกทิศทุกทาง~ ทั้งปาก~ ตา~ หู~ จมูก~ รูตูด~

สภาพเหมือนกับเป็นลูกโป่งที่ใส่น้ำผสมสารเรืองแสง แล้วถูกตัวเม่นเจาะจนน้ำทะลักไหลออกมาเลย~

สรุปคือมีสภาพที่ดูไม่ได้~

ลั่น~ ลั้น~ ล้า~

 

 

“โอ๊กกกกกก! โอ๊กก! และ โอ๊ก!”

 

 

แสบร้อนไปทั้งตัว เหมือนกับเอาดวงวิญญาณไปจุ่มกระทะทองแดงเลยว้อย!

ถึงได้บอกแล้วไง ว่าไม่อยากจะใช้วิธีนี้!

 

 

ดวงวิญญาณจำนวนมากกำลังพากันบินหนีออกไปหาอิสรภาพที่ไม่ได้รับมาร่วม 1,000 ปี ราวกับเป็นสายน้ำ

ชะตาอนาคตของพวกมัน คงไม่แคล้วไปถูกสัตว์นรกจับกิน ไม่ก็ถูกพวกยมบาลไล่จับ หรือได้ไปเกิดใหม่ตามวัฏจักรภพคนเป็นกับคนตาย

 

 

ยังไงก็ขอให้โชคดีนะ… เหล่าวิญญาณมีชีวิตน่ารัก ๆ ที่ผมเฝ้าสะสมมา…

 

 

ท่ามกลางสายธารแห่งดวงวิญญาณที่กำลังว่ายไปตามอากาศ มีแสงสีเหลืองทรงกลมดวงหนึ่งที่เจิดจ้ายิ่งกว่าใคร

 

 

มันคือดวงวิญญาณของโนอาร์

 

 

“คิดจะไปไหนกันโนอาร์!”

“—?? ”

เธอดูสับสน

เป็นวิญญาณที่ดูสับสนราวกับพึ่งตื่นมาจากความฝันอันยาวนาน

มันไม่แปลกหรอก เพราะเล่นถูกหลอมอยู่ข้างในดวงวิญญาณของผมมาตั้งช่วงหนึ่ง

ความรู้สึกก็คงจะประมาณร่างศพที่ถูกจับเอาไปแช่ในน้ำฟอร์มาลีนนั่นละ

 

 

“มากับผม! อีกร่างของเธอกำลังเป็นห่วงอยู่นะ!”

“อีก— ร่าง—? ”

ยังสับสนไม่หายอีกหรือนี่?

เริ่มชักรู้สึกว่าถ้าปล่อยเอาไว้แบบนี้ เดียวได้มีเผลอคลาดสายตาบินไปไหนต่อไหนแน่

ช่วยไม่ได้ แบบนี้คงต้องขอจับผนึกวิญญาณเอาไว้ในก้อนคริสตัลวิญญาณก่อน

 

 

“เอ๊ะ? ”

ผมรีบจับโยนดวงวิญญาณของโนอาร์ใส่หนึ่งในคริสตัลที่มีป้ายชื่อ [ไพไรต์ & โทแพซ]

จงดีใจซะ ที่ผมเอาคริสตัลของอดีตที่เคยใช้เก็บดวงวิญญาณของสามีเธอมาใช้

 

 

“…”

เออ— ใช่ คนที่เอาวิญญาณของสามีเธอกับเพื่อนภรรยาอีกคนมาเก็บ ก็คือผมคนนี้เนี่ยแหละ

แอบเล็งเอาไว้ตั้งตอนที่พวกนี้ยังมีชีวิตแล้ว

แบบว่า— สิ่งมีชีวิตที่ขนนุ่มฟูเนี่ย มันน่ารักออก จริงไหม?

ตอนนั้นที่แอบส่องดูความทรงจำของโนอาร์ เลยกล้าพูดไงว่าร่างกายของ ไพไรต์ ที่โนอาร์แอบจับแช่สารคงสภาพเอาไว้บนโลกคนเป็น มันเป็นแค่ภาชนะว่างเปล่าที่ไม่มีดวงวิญญาณอยู่จริง

 

 

แต่พูดไป โนอาร์ คนนี้คงไม่เข้าใจหรอก

ผมรีบใช้แก้วแสงผลึกที่มีคุณสมบัติขั้วแม่เหล็กวิญญาณรุนแรง ดูดดวงวิญญาณของเธอเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

เธอดูตื่นตระหนก และบินชนกำแพงสนามแม่เหล็กวิญญาณอยู่ภายในก้อนคริสตัล

 

 

น่าร้าก~ เหมือนกับเป็นปลาทองเลี้ยงที่ถูกขังอยู่ในขวดโหลแก้วเลย~

เดียวเอาไปเก็บบนชั้นวาง—

เอ๊ย! ไม่ใช่สิ! ต้องรีบเอากลับไปคืนให้โนอาร์ที่โลกของคนเป็นต่างหาก!

ว่าแล้วก็ได้เวลาจรลีกลับโลกเบื้องบน—

 

 

*กาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!*

 

 

—เสียงอะไร…

เป็นใครกัน?

พวกยมบาล?

หรือพวกนักท่องเที่ยวจากแดนอื่นอย่าง จิโกกุ? เหงี่ยมล่ออ๋อง? ทาร์ทารัส? *

 

 

ไม่สิ เสียงร้องแบบนี้ น่าจะเป็นพวกสัตว์นรกมากกว่า

สงสัยคงเป็นเพราะวิญญาณที่กระจายออกไปเมื่อกี้ เลยทำให้ดึงดูดพวกมันมาที่นี่

 

 

*กาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!*

*โครม!*

 

 

หลังคากระท่อมดินกำลังพังลงมาทั้งแถบด้วยกรงเล็บของอีกา

[อีกา] ฟังดูอาจไม่น่ากลัว แต่อีกาตัวเต็มวัยของแดนนรก มันมีขนาดตัวอย่างน้อยก็ปาเข้าไป 47 เมตร ปีกกว้าง 265 เมตร นี่สิ…

 

 

“เหวอ!?!”

ผมรีบบินหลบห่าฝนดิน กับคมกรงเล็บที่กำลังคว้านลงมาหาเหยื่อ

 

 

ฉิบหาย ฉิบหาย ฉิบหาย!

 

 

สภาพของผมตอนนี้ไม่ใช่เป็นร่างกายทิพย์ของเทพเสียด้วย

จะให้เอาอะไรไปชนะพวกสัตว์นรกกันละนี่?

 

 

*เคร๊ง~*

“เห้ย! คริสตัลที่กักเก็บดวงวิญญาณของ โนอาร์ มัน!!”

คริสตัลกำลังแตก

ไม่สิ มันแตกไปแล้ว…

 

 

เจ้ากานรกมันกำลังกินดวงวิญญาณของโนอาร์เข้าไปข้างใน

ไม่ใช่แค่โนอาร์ แต่รวมไปถึงวิญญาณที่เราพึ่งจะปลดออกมาเมื่อกี้นี้ด้วย

 

 

“แก…”

กินเสียอร่อยเชียวนะเอ็ง

 

 

ดวงวิญญาณที่ผมอุตส่าสะสมมาร่วม 1,000 ปี—

ถึงจะปลดปล่อยให้เป็นอิสระไปแล้ว แต่พวกนี้คือดวงวิญญาณที่น่ารักของผม—

แล้วจะให้ถูกกินไปทั้งแบบนี้—

ผมนะ—

 

 

“ไม่ให้อภัย…”

 

 

—ยอมไม่ได้

ของรักของข้า—

ต้องฆ่า—

ฆ่าไอตัวที่บังอาจมาทำลายของ ๆ ผม—

ต่อให้ต้องใช้กายวิญญาณเข้าสู้เพียงอย่างเดียว ผมก็จะหาทางฆ่ามัน—

 

 

แก – ต้อง – ตาย!

 

*************************************

เสริมคำศัพท์

 

 

*จิโกกุ คือชื่อนรกตามความเชื่อญี่ปุ่น

*เหงี่ยมล่ออ๋อง คือชื่อนรกตามความเชื่อของจีนจากลัทธิเต๋า

*ทาร์ทารัส คือห้วงอเวจีลึกอันไร้ที่สิ้นสุดตามตำนานกรีก