***วันที่ 60 เอนมูว์ทัวร์ ปีที่ 125 ทวีป ออโรร่า ดาว ไดม่อน

วันสุดท้ายของฤดูใบไม้ร่วงที่แสนเศร้า

เวลา 24:00 นาฬิกา

เวลาเที่ยงตรงของวัน

เวลาที่เหมันต์ฤดูกำลังจะมาเยือนโลกใบนี้

 

 

“จากคันที่หนึ่ง เห็นทุ่งหญ้าสีแดงแล้วครับหัวหน้า! ”

“จากคันที่สอง เห็นหมอกแล้วครับหัวหน้า! ”

“จากคันที่สาม เตรียมอุปกรณ์และอาวุธพร้อมแล้วครับหัวหน้า! ”

“จากคันที่สี่ สามสาวเรียกร้องขอให้ตั้งแคมป์ย่างปลา กินมื้อเที่ยงกันก่อนครับหัวหน้า! ”

“ทำไมรายงานจากคันที่สี่มันฟังดูแปลก ๆ จังฟะ? เอาเถอะ พวกเราเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ทุกคน อนุญาตให้ตั้งค่ายพักผ่อนก่อนได้! ”

“โอ๊ววววว! ”

 

 

เสียงคำรามดังลั่นไปทั่วใต้ท้องฟ้าที่กำลังมีเมฆหิมะหนาก่อตัว

คณะกลุ่มเดินทาง ในที่สุดก็สามารถวิ่งพ้นจากเขตมหาสมุทรสีขาว เข้าสู่เขตทุ่งหญ้าสีแดงเลือด

จากจุดของพวกเขาห้างออกไปในระยะสายตามองเห็น คือแนวหมอกสีเทาที่ปกคลุมไปทั่วอาณาบริเวณของส่วนใจกลางทวีป

ที่แห่งนี้คือ [ดินแดนทุ่งหญ้าแดง]

ดินแดนที่อยู่ใจกลางทวีป เป้าหมายหลักในการเดินทางของพวกเขา

 

 

กลุ่มหนึ่งมาเพื่อหวังเงินรางวัล

กลุ่มหนึ่งมาเพื่อสืบสวน

กลุ่มหนึ่งมาเพื่อออกล่าตามหาวิญญาณหลงทาง

ทั้งสามกลุ่มที่บังเอิญได้มีโชคชะตามาร่วมเดินทางกัน ได้มาถึงที่หมายกันแล้ว

 

 

[หิวแล้วค่ะ o_u]

“ข้าวกลางวัน~”

“เพื่ออนาคตข้างหน้าอันไม่รู้จบสิ้น การเติมพลังงานคือสิ่งจำเป็น เจ้าพ่อบ้าน! จงรีบเตรียมอาหารสำหรับสุภาพสตรีจำนวนสามที่ให้กับพวกเราเดียวนี้! ”

“ครับ…”

 

 

ว่าแล้วเหล่ายักษ์กับพ่อบ้านจำเป็นจึงเริ่มลงมือเตรียมค่ายพัก

นำเตาย่างลอยอากาศแบบพกพาออกมาวางใจกลางอากาศ

ปูพรมและเครื่องใช้มาวางเรียงบนพื้นหญ้าสีแดงซึ่งสูงเพียงระดับฝ่าเท้า

เริ่มปรุงอาหาร โรยเกลือบนเนื้อสด ส่งกลิ่นหอมของอาหารลอยคลุ้งไปทั่วบริเวณ

นำยานเหาะคันใหญ่ทั้งสี่คัน มาจอดเรียงล้อมเป็นวงกลม ทำเป็นแนวกำแพงปิดกั้นจากสัตว์ร้าย

 

 

ออน-เอ็ซท หันไปมองทาฑิมกับพรรคพวกของเขาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะละความสนใจไปเตรียมอาหารให้กับสามสาวที่กำลังนังรออาหารอยู่ข้างหลัง

นั่งรอชันหัวเข่าเหมือนลูกนกตัวน้อยผู้น่ารัก—

“เร็ว ๆ หน่อยสิยะ! ”

—โอเค ไม่น่ารักเลยสักนิด…

 

 

ออน-เอ็ซท ถอนหายใจเป็นรอบที่สองของวัน แล้วเริ่มลงมือจัดแจงอาหารอย่างช่ำชอง

เตรียมชาต้มในระหว่างที่รอย่างเนื้อให้สุก

ควบคุมไฟอย่างพอดีเหมาะเจาะ เพื่อรีดไขมันส่วนเกินออกมา เหลือแต่เพียงไขมันส่วนน้อยทิ้งเอาไว้ใต้ผิวอย่างพอเหมาะแก่เหล่าสตรีร่างบาง

โรยเกลือเสริมเล็กน้อยเพื่อเพิ่มรสชาติอย่างเป็นสีสัน แล้วตบท้ายด้วยการนำหญ้าสีแดงที่ขึ้นรายรอบ มาบดขยี้เป็นผง เพิ่มรสขมแทรก เพื่อดึงความหวานที่อยู่ภายในเนื้อให้เด่นชัด

 

 

“เสร็จแล้วครับ”

เนื้อย่างธรรมชาติสด ๆ สามที่กำลังส่งกลิ่นหอมลอยแตะสมูก จนแม้แต่คนที่สัมผัสกลิ่นผิดเพี้ยนอย่างลาพิสยังต้องน้ำลายไหล

 

 

[รู้สึกได้เลยว่าอร่อยค่ะ :d]

“ว่าจะพูดตั้งนานแล้ว ว่าแต่นายนี่ทำอาหารเก่งไม่เลว ถ้าพัฒนาฝีมือด้านนี้ไม่หยุด รับรองเลยว่าตายไป ต้องได้เป็นเทพแห่งการทำอาหารแน่ ๆ ”

“ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ผมขอเก็บเอามาใช้งานเยี่ยงทาสคนเดียวนะ เพราะผมเป็นคนเจอเขาก่อน”

“พูดเล่นอะไรกันอยู่ครับนั่น…”

 

 

ช่างสงบสุข

ไม่มีวี่แววหรือเงาของสัตว์ร้ายใด ๆ นอกจากสายลมเย็นกับทุ่งหญ้าสีแดงสดเป็นฉากหลัง

 

 

“เงียบจนน่ากลัวเลยวุ้ย… ปกติมันควรต้องมีสัตว์สักสองสามชนิดปรากฏตัวให้เห็นแล้วบ้างสิ? ”

“คิดมากน่าเจ้าหน้าใหม่ ไม่มีสัตว์ร้ายรบกวนก็ดีแล้วนี่ จะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก ฮะ ฮะ ฮะ! ”

ทาฑิมหัวเราะอย่างอารมณ์ดีไปพร้อมกับคว้าเอาเนื้อติดมันติดกระดูกขนาดสองเมตรมายัดเข้าปากของตัวเอง

 

 

*คลื่น! *

 

 

ราวกับจะเป็นการขานรับความปราถนาถึงความสงบสุขของทาฑิม

วินาทีนั้นเอง ที่หมอกซึ่งอยู่ห่างออกไปไกลมากกว่า 300 เมตร ได้เริ่มเกิดความเปลี่ยนแปลงบางอย่างขึ้นมา—

 

 

***

“เอาละสิ เพราะดันปากพล่อยพูดจาหาเรื่องเองแท้ ๆ เจ้ายักษ์โง่”

เรากำลังบ่นกับตัวเองไปพร้อมกับเคี้ยวเนื้อนุ่ม ๆ อยู่ในปาก

ว่าแต่เจ้านายตำรวจคนนี้ทำอาหารอร่อยเป็นบ้าเลยแฮะ

 

 

กำแพงหมอกสีเทากำลังเคลื่อนไหว

มันหมุนตัวเป็นวงก้นหอยในทิศทางทวนเข็มนาฬิกา จนเกิดเป็นหลุมขนาดใหญ่ที่คล้ายกับน้ำวนที่ถูกดูดลงไปในห้วงลึกของนรก

ที่ใจกลางของหลุมลึกนั้น มีพายุงวงช้างกำลังยืดยาวออกมา

 

 

มันใหญ่ยิ่งกว่าขุนเขา

ใหญ่ยิ่งกว่าปลาวาฬสีขาวที่พวกเขาพึ่งได้เห็นกับตามาเมื่อวันก่อนหน้า

เป็นพายุงวงช้างที่มีขนาดใหญ่ จนสามารถกลืนกินท้องฟ้าให้โลกใบนี้มืดบอดกลายเป็นราตรีอันมืดมิด

 

 

*แกร๊ง–*

เสียงจานเหล็กหล่นกระทบก้อนหินบนพื้นดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดที่ไร้ผู้คนเคลื่อนไหว

แต่สำหรับเราคนนี้ที่เห็นสิ่งมีชีวิตวิญญาณในนรกจนชาชินแล้ว มันก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกที่น่ากลัวอะไรเลยแม้แต่น้อยนิด

 

 

“ทะ— ทุกคนเตรียมพร้อมรับมือสัตว์ร้ายขนาดยักษ์! ”

เจ้ายักษ์หัวเพลิงส่งเสียงคำรามที่สั่นอย่างขลาดเขลาออกมา

“คะ— ครับผม! ”

ลูกน้องของพวกเขาล้วนต่างขานรับอย่างพร้อมเพรียง

รวมไปถึงเจ้าหมนุษย์หนุ่มเอง ยังออกตัววิ่งไปร่วมวงโดยไม่สนใจพวกเรา

 

 

รักกันจริงนะเจ้าพวกนี้

เห็นแบบนี้แล้วเริ่มรู้สึกอยากแกล้งขึ้นมาเลยแฮะ

 

 

“ตะ— ตัวใหญ่กว่าที่คิดเสียอีก! ไหนข้อมูลมันบอกว่าแค่ขนาดประมาณปลาวาฬขาวเองไม่ใช่เรอะ!? คุณหัวหน้าทาฑิมครับ ผมว่าพวกเราควรรีบหนีจะดีกว่านะครับ! ”

“มะ– ไม่! กะ—การหนีคือทางเลือกสุดท้าย ยังไงพวกเราก็ตั้งใจจะมาทำภารกิจสำรวจพื้นที่ใจกลางทวีปตั้งแต่แรกอยู่แล้ว! อิ— อีกอย่าง ข้านะเตรียมแผนรับมือเอาไว้แล้วด้วย! ”

ถึงจะเสียงสั่น แต่เจ้ายักหัวเพลิงก็ตอบเจ้ามนุษย์หนุ่มอย่างมั่นใจ

 

 

“หัวหน้า อาวุธลับพร้อมแล้วครับ! ”

“เยี่ยม! ได้ระยะโจมตีเมื่อไหร ให้ยิงออกไปได้! ”

เราหันไปมองตามต้นเสียงที่ขานรับเจ้ายักษ์หัวเพลิง

 

 

ที่บนยานเหาะกระทิงเหล็กทั้งสี่คัน ตรงตำแหน่งด้านท้ายของรถซึ่งติดตั้งปืนยิงฉมวกยักษ์เอาไว้ มีบางอย่างกำลังถูกนำมาบรรจุบนแท่นฉมวกเหล็ก

 

 

สิ่งนั้นมีลักษณะคล้ายกับจรวดขีปนาวุธขนาดสี่เมตร

แต่เป็นขีปนาวุธที่ไม่มีส่วนขับดันเพื่อใช้ในการขับพุ่งส่งตัวเองสู่เป้าหมาย

อีกทั้งยังไม่มีส่วนผิวเกราะที่ควรปกปิด จนสามารถเห็นโครงสร้างจุดฉนวนระเบิดภายในได้อย่างเปิดเผยชัดเจน

ที่ใจกลางของตัวจุดฉนวนระเบิดนั้น มีตรารูปรังสีปรมาณูแปะติดเอาไว้อยู่หนึ่งแผ่น

ภาพแบบนี้ คงไม่ใช่ว่าสิ่งนั้นคือ—

 

 

“อย่าบอกน่าว่านั่นคือระเบิดนิวเคลียร์!?! นี่เล่นพกของแบบนั้นมาด้วยเรอะ!!! ”

“ถูกต้อง ข้าดูประวัติมาแล้ว ตลอด 40 ปี ที่ผ่านมาของภารกิจ ไม่เคยมีสักครั้งที่ใช้อาวุธหนักเลยนี่? นั่นละคือเหตุผลที่ไม่มีใครสามารถเอาชนะภารกิจนี้ได้ยังไงละ”

“มันผิดกฎหมายหมายครับ (โว๊ย) ! คุณท่านหัวหน้า!!! ”

“ไม่ผิดหรอก มันก็แค่ [ฉมวกเหล็กที่บังเอิญติดพลุไฟก้อนโตเอาไว้] ก็เท่านั้นเอง~”

” จะเลี่ยงบาลีหรือเอาไปดัดแปลงเพื่อเลี่ยงบาลี แค่พกสารประกอบนิวเคลียร์มันก็ผิดกฎหมายเต็ม ๆ แล้ว! ”

” น่ารำคาญวะเจ้าหน้าใหม่ ถ้าไม่คิดช่วย ก็ไปดูเงียบ ๆ อยู่กับพวกสาว ๆ ไป๊”

มนุษย์หนุ่มถูกเจ้ายักษ์จับโยนออกมาเหมือนเป็นลูกบอลกลับมาทางพวกเราแทบจะในทันที

 

 

*งั่ม*

ส่วนพวกเรานั้น ยังคงทานอาหารแสนอร่อยต่ออย่างสบายใจ

 

 

ระห่างจากหมอกพายุงวงช้างกับพวกเรานั้น กำลังถูกร่นลงมาเหลือเพียง 200 เมตร

 

 

” เปิดม่านบาเรีย! ”

ที่แนวหน้า เหล่ายักษ์ต่างนำโล่ยาวของตัวเองไปวางเรียงปักเป็นแถวรอบค่าย

โล่แต่ละอันที่ปักลงดิน มีขายึดสมอเหล็กงอกออกจากส่วนล่างของโล่ ทิ่มแทงลงไปในผิวดิน พร้อมกับที่มีแสงสีเงินวิ่งตัดผ่าใจกลางโล่ แตกแยกออกเป็นสองส่วน ก่อนจะแผ่ม่านรังสีกระจายออกไปรอบตัว

 

 

จากโล่หนึ่งเชื่อมต่อกับอีกโล่หนึ่ง

เชื่อมต่อกันผ่านโล่นับสิบที่วางเรียงรอบค่าย จนกลายเป็นโดมทรงกลมขนาดใหญ่เข้าปกคลุมพวกเราเอาไว้

มีเพียงแค่ฝั่งด้านหน้าสุด ในทิศทางเดียวกับที่หมอกงวงช้างกำลังพุ่งเข้าใส่ ที่ยังไม่ถูกปักโล่ลงไปเพื่อเชื่อมม่านบาเรียให้เข้าหากัน

 

 

” ศัตรูเข้าสู่เป้าหมายระยะยิง! ”

ช่างใหญ่โต

ยิ่งเข้ามาใกล้ตรงหน้า เงาแห่งความมืดก็ยิงทอดตัวยาวลงมาปกคลุมพวกเราเอาไว้

 

 

ความรู้สึกของแมลงที่กำลังจะถูกบี้ทิ้ง คงให้ความรู้สึกประมาณนี้สินะ?

 

 

“ระยะ 150 เมตร! ”

“ยิงงง!!! ”

 

 

เกิดเสียงดีดคันรั้งอย่างรุนแรงมาจากทางฝั่งด้านหลัง

ฉมวกทั้งสี่ได้ถูกสับไกยิงออกไป

ฉมวกดัดแปลงที่มีสารจุดระเบิดนิวเคลียร์ทั้งสี่ลูกได้ถูกยิงออกไป

พร้อมกับที่แนวโล่ได้ถูกปักลงด้านหน้า เพื่อสร้างแนวบาเรียปกคลุมพวกเราเอาไว้อย่างสมบูรณ์

 

 

ฉมวกที่กำลังวิ่งตัดอากาศกำลังดังกึกก้อง

พุ่งตรงออกไปอย่างห้าวหาญอย่างไร้ความขลาดเขลา

บรรทุกนิวเคลียร์ขนาด 1 กิโลตันต่อหนึ่งดอก พร้อมจะเป่าเจ้าหมอกร้ายให้มลายสลายหายไป

 

 

ส่วนฝั่งเจ้าหมอกงวงช้าง ดูแล้วไม่มีทีท่าว่าจะหักเลี้ยวหลบหลีกหนี

มันยังคงตรงเข้าหาพวกเรา โดยไม่สนใจอาวุธมฤตยูที่พุ่งเข้าหา ราวกับเป็นสัตว์ที่ไร้สมอง

 

 

“เล่นมันเลยยยย!! ”

เหล่ายักษ์ต่างคำรามกึกก้องเสมือนหนึ่งได้ชัยชนะมาอยู่ในกำมือ

ฉมวกทั้งสี่วิ่งปะทะเป้าหมายอย่างแม่นยำในระยะห่างที่ 100 เมตร

วิ่งปะทะ แทงทะลุเข้าไปในหมอก

 

 

ทะลุเข้าไป

จมลงไป

จมหายจากไป

หายเข้าไปข้างใน

 

 

“…? ”

 

 

หายเข้าไป โดยไม่แม้แต่จะมีการปะทุระเบิดใด ๆ เกิดขึ้นแม้แต่น้อย

ราวกับว่าเจ้าหมอกตรงหน้า มิได้มีตัวตนอยู่จริงบนโลกใบนี้

 

 

ก็แห่งละ

นั่นมันก็แค่หมอกธรรมที่เกิดจากการรวมตัวของไอน้ำเท่านั้น

เป็นสิ่งผิดธรรมชาติที่เกิดจากวิญญาณหลงสิงสู่

จะทำลายมัน ทีแต่ต้องเล่นงานที่วิญญาณซึ่งสิงสู่ต่างหาก

 

 

“ไอฉิบหาย! อนุญาตให้ใส่ตีนผีหนีโลด! ”

“พร้อมเผ่นตั้งแต่เกิดแล้วครับหัวหน้า! ”

เหล่ายักษ์พร้อมใจกันหันหลังหนี

ทิ้งโล่บาเรียราคาแพงที่อยู่ตรงหน้า แล้วถอนโล่ที่อยู่ฝั่งด้านหลังออก

กระโดดขึ้นบนหลังยานกระทิงเหล็ก พร้อมเรียกมังกรทั้งสี่ให้มาขึ้นนั่ง

บิดคันเร่ง เปิดบูสเตอร์ เปิดประทุนรอผู้โดยสาร พร้อมพุ่งทะยานวิ่งออกไปดั่งจรวด

 

 

*คลืนนนนน!! *

 

 

แต่ทว่าหมอกงวงช้างนั้นเร็วกว่า

ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้บินทะยาน มันก็เข้าปะทะกับผิวม่านรังสีที่ถูกกางเอาไว้ก่อน

 

 

เกิดเสียงสายฟ้าฟาดดังกึกก้องไปทั่ว พร้อมกับที่เกิดประกายแสงไฟสุกสว่างส่องกระจาย

เพียงไม่ถึงหนึ่งวินาที ทั้งม่านรังสีกับโล่ขาว จักถูกสูบหายเข้าไปในวังวนหมอกในพริบตา

 

 

“ชิ! ส่วนพวกแกจงหนีออกไปกันซะ พาพวกสุภาพสตรีกลับไปที่เมืองให้ได้! ข้าจะถ่วงเวลามันให้เอง! ”

เจ้ายักษ์เหลิงว่าเช่นนั้น แล้วกระโดดขึ้นขี่มังกรเกล็ดน้ำตาลที่ตัวใหญ่ที่สุดไป

 

 

“ไปกันเลย [No. 1] ”

*กรรร!! *

ทั้งคู่ต่างส่งเสียงขานรับกันและกัน แล้วบินเข้าเผชิญหน้ากับหมอกงวงช้างที่ใหญ่กว่าถึงล้านเท่าตัว

 

 

[ดูท่าจะรับมือไม่ไหวแน่]

“ใช่ไม่ไหวหรอก”

” เหนื่อยเปล่าแท้ ๆ ”

” แล้วทำไมพวกเธอถึงยังนั่งกินข้าวต่อได้สบายใจเฉิบแบบนนี้กัน (วะ) ครับ!?! ”

 

 

*งั่ม—*

เราใช้ส้อมกับมีดบรรจงหั่นเนื้อบนจาน แล้วนำเข้าปากอย่างใจเย็น โดยไม่สนใจนายตำรวจหนุ่มที่กำลังโวยวายอยู่ข้างตัว

 

 

” โอ๊ววว!!! ฝากเล่าวีรกรรมของข้าให้ยายพรุนรู้ด้วย! อ๊ากกก!!! ”

” หัวหน้าาาาาาาา!!!! ”

 

 

ยังไม่ทันขาดคำ

ยังไม่ทันได้ลงมือทำอะไร

เจ้ายักษ์ก็จมหายไปในหมอกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

พวกลูกน้องจองเหล่ายักษาต่างร้องห่มร้องไห้อย่างไม่น่าดู

 

 

อ๊า…

รู้สึกสะใจเป็นบ้า

ได้เห็นพวกสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำดิ้นรนเอาชีวิตรอดแบบนี้ ช่างสาแก่ใจยิ่งนัก

 

 

ว่าแต่แกล้งแค่นี้คงพอแล้วละมั้ง?

 

 

“ฝากจัดการที”

“ได้เลย~”

 

 

สหายเทพไร้ขาตอบรับเราด้วยรอยยิ้ม

เธอกางปีกสีแดงออกกว้างบินทะยานขึ้นท้องฟ้า แล้วเริ่มวาดมือทั้งสองไปในอากาศราวกับเป็นการเต้นรำถวายพระพร

 

 

“โอ๊ว— ข้าแด่เทพีแห่งความเศร้าหมอง”

“โอ๊ว— แด่ดวงวิญญาณที่ถูกทอดทิ้ง”

“จิตพญาบาท ความเหงา โดดเดี่ยวเดียวดาย”

“เราผู้นี้จักได้รับทราบถึงความปรารถนาอันว่างเปล่านั้น”

 

 

ขวดโหลที่ว่างเปล่าถูกนำออกมาวางบนมือของเธอ

 

 

” มาเถิด ให้เราได้เป็นผู้นำพาสู่แดนสุขาวดีด้วยเถิด”

 

 

ราวกับมีใครบางคนเอาเข็มแทงลงไปในใจกลางลูกโป่งสีเทา

พริบตาที่เทพไร้ขาเอามือลูบลงไปบนผิวของหมอกอย่างอ่อนโยน มันก็แตกกระจายกลายเป็นละอองไอน้ำไปในทันที

 

 

ท้องฟ้าได้ถูกคลีเปิดเห็นแสงตะวัน

ทุ่งหญ้าสีแดงถูกปูพรมลงบนแผ่นดิน

ร่างของเจ้ายักษ์หัวเพลิงกับมังกรของมันเผยปรากฏนอนแผ่หมดสติอยู่บนทุ่งหญ้าสีแดง

แน่นอนว่ายังไม่ตายหรอก

 

 

ความลึกลับที่ได้ปกคลุมดินแดนมานานนับ 40 ปี ได้สลายตัว และกลับคืนสู่สิ่งที่มันควรจะเป็นแล้ว

 

 

ท่ามกลางไอน้ำจำนวนมากที่ระเหยคืนสู่อากาศจากการสลายตัวของหมอก มีบางสิ่งที่คนธรรมตาไม่อาจมองเห็นปรากฏอยู่

 

 

มันคือ [ดวงวิญญาณ]

 

ดวงวิญญาณที่ไม่อาจกลับสู่มิติคนตายจำนวนมาก กำลังลอยไปมาอย่างอิสระอยู่ตรงหน้าพวกเรา

 

 

ตัวจริงของหมอกปีศาจ ก็คือวิญญาณชั้นต่ำของสัตว์ป่าที่ตายอย่างโดดเดี่ยว

พวกมันคงถูกล่าโดยที่ยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลก แล้วหลงวนเวียนในมิติคนเป็นอย่างค้างคาใจ

ยิ่งนานวัน ยิ่งสะสมมากขึ้น จนก่อให้เกิดกลายเป็นหมอกปีศาจที่คอยออกล่าสิ่งมีชีวิตมาร่วมฝูงกับพวกมัน

พอรวมนานวันเข้า มันเลยใหญ่ขึ้นจนกลายเป็นหมอกที่ปกคลุมได้มากถึงครึ่งค่อนทวีปส่วนภาคกลางไป

 

 

ว่าแต่ปกติวิญญาณจะไม่มีทางมารวมตัวกันเอง จนมีจำนวนมากได้ถึงขนาดนี้หรอก

เพราะโลกคนเป็นกับโลกคนตายมันมี [ระบบ] และ [ธรรมชาติ] ในการคงสมดุลของทั้งสองโลกเอาไว้อยู่

แต่เอาเถอะ

คิดมากไปปวดสมองเปล่า

 

 

“มาเถิด”

เทพไร้ขายื่นขวดโหลที่ว่างเปล่าออกไปตรงหน้า

 

 

สายลมจักพัดพา

ตอนนั้นเองที่เกิดลมบ้าหมูพัดกรรโชก สูบเอาดวงวิญญาณทั้งหมดเข้าไปเก็บอยู่ในขวดโหลของเธอ

 

 

แน่นอนว่านอกจากพวกเราสามคน คงไม่มีใครสามารถมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้

ทุกคนจะเห็นเป็นว่าเทพไร้หน้าใช้พลังภูติทำอะไรสักอย่างกับหมอก ทำให้หมอกมันสลายหายไป

 

 

คิดว่าหลังจบงานนี้ เพื่อของฉันคงมีชื่อเสียงไปทั่วโลก

แล้วเงินก็จะไหลมาเทมา ไม่ต้องอยู่อย่างยากจนอีก

แถมคงมีงานแปลก ๆ ที่รัฐบาลแก้ไขกันไม่ได้ วิ่งเข้ามาหาพวกเราด้วย

เพราะแบบนี้ การที่บังเอิญมีเจ้าพวกโง่ยักษาอยู่ด้วย จึงเป็นประโยชน์กับพวกเราอย่างมาก

โชคดีจริง ๆ เลย ให้ดิ้นตายสิ

โฮ่~ โฮ่~ โฮ่~

 

 

การกักเก็บวิญญาณหลงที่ใจกลางทวีปเสร็จสิ้น—

[ใคร—? ใครกัน ที่มาทำลาย—]

—เสียงอะไรนั่น?

 

 

หลังสิ้นเสียงประหลาดที่ดังขึ้นมาอย่างฉับพลัน หมอกวิญญาณที่เคยถูกทำลาย กลับได้ผุดขึ้นมาเหนือที่ว่างตรงหน้าของพวกเราแทบจะในทันที

ทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้ากำลังถูกกลืนหายเข้าไปในหมอกอีกครั้ง

ถูกกลืนหายเข้าไปหมอก รวมถึงพวกเราด้วย