​​

 บทที่ 0 จุดเริ่มต้นของเทพตกสวรรค์

ตอนที่ 1 เสมือนหนึ่งไม่มีใบหน้า

 

 

***วันที่ 30 เรตนิว ปีที่ 105 ทวีป คริสตัล ดาว ไดม่อน***

ท่ามกลางฤดูหนาวที่เต็มไปด้วยหิมะโปรยปราย

 

 

บนพื้นโลกสีขาวหน้าวิหารที่ก่อเรียงด้วยหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์ กำลังมีเสียงร้องไห้ดังลั่น

เสียงที่ลั่นดังยามราตรีได้ปลุกผู้หลับนอนบนเตียงนุ่มฟูแสนอบอุ่น ให้ลุกขึ้นมาบ่นอุบ

ความหนาวที่กรีดแทงลงบนผิวซึ่งกำลังพ้นเหนือผ้าห่มที่ทรมานจิตใจ ทำให้รู้สึกเสมือนว่าเตียงนอนของเธอมีแรงดึงดูดอันน่าประหลาดแสนเย้ายวนที่มิยอมให้ลุกขึ้นออกไปจากเตียงนั้นได้

 

 

“——แง๊!! ”

แต่ทว่าเสียงร้องไห้ที่แว่วลอยมาตามลมนั้น ทำให้หญิงชราเผ่ามนุษย์จำยอมต้องลุกขึ้นจากเตียง

เธอสวมชุดคลุมกันหนาวที่มีสีขาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะหยิบเครื่องเงินที่มีสัญลักษณ์สามเหลี่ยมด้านเท่าสองชิ้นกลับหัวซ้อนทับกัน ประกอบเส้นวงกลมติดทับด้านบนมาคล้องเอาไว้ที่แขน

 

 

เสียงย่ำเท้าอย่างไม่พอใจของสตรีผู้ชราภาพ ดังสะท้อนไปมาบนทางเดินที่ประดับด้วยเสาดอริกนับร้อย

เธอเดิน จนกระทั้งไปหยุดลงบนหน้าประตูไม้เก่าคร่ำครึที่ดูพร้อมจะพังลงมาทับได้ทันทีที่เปิดมันออก

 

 

“ตายจริง~ เด็กทารกสามคน? ใครนะ ช่างทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้ได้ลงคอกัน? ”

สิ่งที่รอเธออยู่นอกบานประตูไม้ คือร่างของทารกน้อยสามคน ที่มาจากสามเผ่าพันธุ์ที่แต่งต่างกัน

 

 

***20 ปีต่อมา***

วันที่ 55 เอนมูว์ทัวร์ ปีที่ 125 ทวีป ออโรร่า ดาว ไดม่อน

ฤดูใบไม้ร่วงที่แสนเศร้า และพระจันทร์ที่ส่องแสงสีแดงอมชมพู

แสงออโรร่าทอดตัวคลี่ม่านสีรุ้งฟาดผ่าน สร้างสีสันแต่งแต้ม เติมราตรีอันมืดมัวให้สดใส

 

 

ท่ามกลางราตรีสีรุ้ง ภายในเมืองของมนุษย์ยังคงครึกครื้นไปด้วยชีวิตของผู้คนที่ไม่ยอมหลับไหล

 

 

ผู้คนที่ไม่ยอมหลับไหลในยามราตรี ต่างกำลังต้องการหาที่พักเหนื่อยแล้วดื่มด่ำไปกับบรรยากาศค่ำคืนอันหนาวเหน็บ

ต้องการเหล้าเลิศรสให้ไหลผ่านริมฝีปากและลำคอ เพื่อเสริมสร้างความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วกาย

ต้องการอาหารแกล้มอันล้ำลึก เพื่อเติมเต็มพลังงานที่สูญหายไปจากการทำงานตรากตร่ำเหงื่อ

 

 

ย่านร้านรวงที่เปิดติดกันพร้อมส่องแสงแข่งขันชิงชัยเพียรหาลูกค้า ส่งสตรีโฉมงาม บุรุษใบหน้าคมคาย มายืนเพื่อส่งเสียงเรียกเหล่าบุรุษและสตรีผู้เหนื่อยกายามาสู่ร้านของตน

 

 

“ยินดีต้อนรับสู่ร้านเหล้า [ออโรร่า] ของดี ของขึ้นชื่อของทวีปออโรร่าที่มีอายุสืบทอดมาอย่างยาวนานนับ 100 ปี ของ [เอซ] กับ [ดิวซ์] สองพี่น้องผู้ล่วงลับ ผู้ให้กำเนิดทวีปนี้ค่ะ! ”

เสียงอ่อนนุ่มที่ชวนให้คนรู้สึกผ่อนคลายดังไปทั่วห้าช่วงตึก สองช่วงถนน

ผู้คนแห่งยามราตรีในเมืองนี้ ล้วนต่างไม่มีใครที่ไม่รู้จักร้านเหล้า [ออโรร่า] ที่ตั้งตามชื่อทวีป [ออโรร่า] อันยิ่งใหญ่ของเผ่ามนุษย์ ซึ่งถูกค้นพบเมื่อราว 100 ปีก่อนโดยสองนักบุกเบิกผู้ใหญ่ที่ลงบันทึกในประวัติศาสตร์

 

 

มันคือตัวเลือกแรกสำหรับพวกเขา ที่จะมาเยือนดื่มกินในราตรีของปลายฤดูใบไม้ร่วงที่หนาวเหน็บ

 

 

“งานบุกเบิกพื้นที่วันนี้หนักชิบหาย! “

“แกเป็นคนบอกเองว่าอยากวัดพละกำลังกับสัตว์ร้ายพวกนั้น เลยไม่ยอมใช้รถถังขับไล่ไม่ใช่เรอะ? “

“วะ ฮะ ฮะ ฮะ! พวกเผ่ายักษ์นี่บ้าดีแท้! เอ้า! มาดื่มฉลองให้กับงานวันนี้หน่อยเว้ยพวกเรา! “

“โอ๊วววว!!! “

 

 

เสียงคนงานเฮลั่นดังอื้ออึง

ทั่วทั้งร้านเหล้า [ออโรร่า] ที่รองรับได้ถึง 100 ที่นั่ง ต่างเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นเหงื่อของแรงงานนักบุกเบิกที่สกปรกหยาบคาย

ถึงจะดูน่าเศร้าเพราะมีคนหยาบคายเหล่านี้นั่งเต็มร้าน จนไม่มีลูกค้าปกติกล้าแวะเวียนเยี่ยมชม แต่พวกเขาก็นับว่าเป็นหนึ่งในลูกค้ามือหนัก ที่ทำกำไรให้เป็นอย่างดี

 

 

กลิ่นไม้เชอร์รี่และกลิ่นเหล้าที่หมักโดยสูตรของเผ่ามนุษย์ ต่างเป็นที่ถูกต้องตาใจเหล่ายักษ์ จนเงินที่อาบเหงื่อหามา ถูกละลายหายไปพร้อมกับปริมาณของเหลวอันร้อนแรงที่ไหลผ่านลำคอ

 

 

“ฮะ ฮะ ฮะ! ถ้าพูดถึงคนที่พยายามมากที่สุด คงต้องยกให้กับลูกพี่ [ทาฑิม] นั่นละ! “

“แด่ลูกพี่ [ทาฑิม] ! ลูกหลานของวีรบุรุษ [บานา] กับวีรสตรี [แครอท] ลูกชายเพียงหนึ่งเดียวของผู้สืบสายเลือดวีรสตรีเผ่ายักษา [พรุน] ผู้โด่งดัง! “

ทั้งร้านต่างคำรามก้องราวกับพึ่งได้รับชัยชนะจากสงคราม

 

 

ที่ใจกลางร้าน บนโต๊ะไม้ตัวกลมขนาดใหญ่ที่สุด มีเผ่ายักษ์เพศชายผิวสีแดงเลือดหมูนั่งอยู่คนหนึ่ง

ดวงตาสีทองและมีผมสีส้มราวกับเป็นเปลวเพลิง

ผิวกายดูเป็นเงามัน คล้ายดั่งเป็นผิวเกราะเหล็กกล้า

ร่างกายของเขาสูงใหญ่จนแทบจะจรดเพดานร้านที่สูงถึงสี่เมตร

 

 

ใบหน้าของชายผู้นั้นกำลังแสยะยิ้มอย่างรื่นเริงใจ พร้อมกับยกถังไม้ขนาดหนึ่งเมตรที่บรรจุสารเหลวสีแดง ขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมดอย่างภาคภูมิใจท่ามกลางเสียงเชียร์ของเหล่าคนงาน

 

 

“ดื่มให้แด่ท่าน [พรุน] ที่ให้กำเนิดวีรบุรุษผู้นี้! “

“ดื่มให้แด่นิสัยอันหยาบคายของท่าน [ทาฑิม] จนถูกขับไล่ออกมาจากตระกูลของวีรบุรุษ! “

“เพราะมีนิสัยเลวร้ายจนตระกูลหลักรับไม่ได้ แม้แต่ท่านพรุนเองก็รับไม่ได้ เลยต้องระเห็ดมาทำงานอาบเหงื่อแบบพวกเรา! “

“ดื่มให้แด่—“

 

 

” อย่ามาตีเนียนหลอกด่าข้าแบบนี้สิวะไอพวกกระจอก!! “

 

 

” หัวหน้าโกรธแล้วว้อยยย!! “

” เพราะขี้โมโหอารมณ์ร้ายแบบนี้ไง ถึงถูกขับไล่ออกจากตระกูลหลักนะหัวหน้า! “

” ค่าซ่อมร้านคราวก่อนยังผ่อนไม่หมดเลยนะหัวหน้า ถ้าพังข้าวของ เดียวก็ได้ขายไตมาชดใช้หนีกันพอดี! ใจเย็นก่อนหัวหน้า!! “

“ข้าไม่สน! วันนี้พวกเอ็งต้องถูกตืบเรียงหัวทุกตัว!! เป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงแล้วมันหนักหัวใครกันวะ!!! ท่านแม่พรุนไม่ผิดสักหน่อย! “

“แว๊กกก!?! ไม่ได้มีใครว่าหัวหน้าเรื่องนั้นกันสักคนเลยนะครับ! “

 

 

เหมือนเช่นทุกครั้ง

ร้านเหล้าที่ควรเป็นที่พักพิงของเหล่าผู้หลีกหนีจากความวุ่นวายของโลก ได้กลายเป็นสนามรบไปในท้ายที่สุด

 

 

เหล่านักดนตรี เริ่มเปลี่ยนแนวเพลงบรรเลง

จากเพลงเคล้าอารมณ์ เป็นเพลงร๊อครุนแรง กระทืบจิตใจของผู้ฟังให้ว้าวุ่น

 

 

แผ่นดินสะเทือน

ฝุ่นบนฝ้าเพดานร่วงหล่น

ผู้คนต่างปลิวว่อน

กระจกร้านแตกพังทลาย

พื้นไม้แตกทะลุหักกระจัดกระจาย

เครื่องเรือนถูกบดขยี้สิ้นไม่มีเหลือ

 

 

เหลือแต่เพียงพื้นที่บาร์สั่งอาหาร กับมุมวงดนตรี และโต๊ะอาหารของเขา ที่ยังคงยืนหยัดรอดมาจากความวุ่นวายนั้น

 

 

“ค่อยสงบหน่อย”

ชายผู้ก่อเรื่องเริ่มยกเหล้าขึ้นแตะริมฝีปากอีกครั้ง

ดวงตาของเขา กวาดมองผลงานของตัวเองอย่างพึ่งพอใจไปพร้อมกัน

 

 

“หืม… มีคนอื่นในร้านด้วย? หายากนะนี่”

ชายเผ่ายักษ์ขมวดคิ้วจนผิวหน้ายับ ๆ ย่นเข้าหากันด้วยความแปลกใจ

 

 

ท่ามกลางความวินาศสันตะโร มีลูกค้าทั่วไปกำลังนั่งทานอาหารคนเดียวอยู่ตรงมุมในสุดของร้าน

เธอนั่งโต๊ะอาหารสำหรับสามคนที่มีจานชามวางอยู่เพียงชุดเดียว

 

 

เธอมีเส้นผมสีฟ้าเงางามยาวบรรจบพื้น ราวกับเป็นผืนมหาสมุทรอันกว้างใหญ่

ใบหน้าคมคาย ร่างบอบบาง ตัวเล็ก และมีผิวขาวดั่งเป็นไข่มุข

สวมชุดเดรสสีน้ำเงินเข้มเรียบง่ายสวมใส่ และเน้นโชวผิวเหนือหน้าอกอย่างไม่อายฟ้าดิน

มีหางกับหูหนูอันเป็นเอกลัษณ์ของเผ่าหนู หนึ่งในสายพันธุ์ย่อยของมนุษย์สัตว์ โดดเด่นอย่างเป็นเอกลักษณ์

 

 

ถึงใบหูจะขาดแหว่งจนดูอัปลักษณ์ และสวมใส่ผ้าคาดตาสีดำปิดดวงตาทั้งสองดวงเอาไว้ แต่ก็มิได้ทำให้ความงามภาพรวมของเธอมัวหมองลง

ในทางกลับกัน ความพิกลพิการของสตรีตัวน้อย กลับยิ่งขับความรู้สึกชวนอยากให้ปกป้องถนุถนอมยิ่งกว่า

 

 

“สะ— สวยหยาดเยิ้ม!!! “

“หะ—หัวหน้า—โลลิค่อน—“

“ปากเหม็นน่า! “

เธอเป็นที่ถูกใจของยักษา ทาฑิม

เขาถึงกับรีบลุกจากที่นั่ง แล้วเดินตรงเข้าใส่โดยไม่หยุดคิด

 

 

“ว่าไงจ๊ะสาวน้อย มานั่งดื่มคนเดียวคงเหงาแย่ สนใจจะมาดื่มกินกับพี่ยักษ์ตรงนี้ไหมจ๊ะ? “

“—“

สตรีเผ่าหนูที่มีความสูงเพียง 120 เซนติเมตร นั่งนิ่งอย่างสงบ

สองมือของเธอเริ่มบรรจงหั่นชีสเค้กที่วางตรงหน้าเป็นก้อนพอดีคำอย่างใจเย็น ก่อนจะใช้ส้อมจิ้มมันเข้าปากด้วยทวงท่าที่งดงาม

 

 

“ทำเป็นเมินหรือจ๊ะคนสวย~ ด้วยขนาดร่างกายของพี่ คงไม่บอกว่ามองไม่เห็นหรอกใช่ไหม? “

“…”

ทว่าสตรีผมเงินยังคงนั่งกินต่อไป ราวกับมิได้รับรู้การมีอยู่ของชายตรงหน้า

 

 

“… ข้าพูดกับเจ้าอยู่ ไม่ได้ยินหรือยังไง!!! “

ทาฑิม รู้สึกเสมือนหนึ่งถูกเอาก้อนอุจจาระปาใส่หน้า

เขาเกลียดการถูกเมืนอย่างเป็นที่สุด

เขาเริ่มใช้ฝ่ามือที่ใหญ่กว่าใบหน้าของสตรีสีฟ้า คว้าผ้าคาดตาของเธอ แล้วฉีกมันออกเพื่อเปิดเผยใบหน้าจริง

 

 

“!!! “

 

 

เขาหยุดชะงัก

“นะ– นางฟ้า!? มะ— ไม่สิ! นี่เจ้า… ตาบอดอย่างงั้นหรือ? “

 

สตรีที่ถูกฉีกฝ้าปิดตาอย่างหยายคายยังคงนั่งกินเค้กต่อไป

เธอหยิบขวดน้ำปลาหมัก แล้วเทลงบนชีสเค้ก ราวกับเป็นการเทน้ำหวาน

 

 

“นะ— นั่นมันไม่ใช่น้ำผึ้งนะเว้ย!? “

กลิ่นเหม็นของน้ำปลาหมักเริ่มลอยโชยไปทั่วโต๊ะจน ทาฑิม ต้องย่นจมูกให้ใบหน้ายับยู่ยี่มากกว่าเดิม

แต่สตรีผมฟ้ายังคงตีสีหน้านิ่งเฉย ประหนึ่งว่าไม่รับรู้กลิ่นเหม็นที่ผสมปนเปไปทั่วอากาศ

เธอเทสิ่งที่น่าจะมีรสเค็มจนชีสเค้กชุ่มช่ำไปด้วยสารเหลวสีดำ ก่อนจะนำเข้าปาก กินส่วนที่เหลือลงคอ

เธอสามารถกินเค้กที่รสชาติชวนอ้วกนั้นเข้าไปได้ ราวกับไม่รับรู้ถึงความผิดปกติของรสชาติที่พึ่งสัมผัสปลายลิ้นไป

 

 

“…อะไรของผู้หญิงคนนี้เนี่ย? “

เธอกินเค้กชวนอวกราวกับไม่รับรู้ถึงความผิดปกติ

 

 

ราวกับ…

ราวกับว่าเธอไม่สามารถใช้อวัยวะใด ๆ ที่ประดับบนใบหน้าเพื่อสัมผัสถึงความผิดปกติสิ่งที่เป็นอยู่ตรงหน้าในตอนนี้ได้

เสมือนหนึ่งว่าไม่มีใบหน้าอยู่จริง—

 

 

“… แบบนี้ก็สนุกข้าเซ่”

ทาฑิม แสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย

เขาเคยฉุดผู้หญิงมามากเพื่อสนองความใคร่ของตัวเอง

ถึงจะไม่เคยทำสำเร็จสักครั้งเดียว เพราะถูกยัยแก่มากระทืบก่อน…

 

 

แต่ครั้งนี้มันผิดกับที่ผ่านมา

บนทวีปของเผ่ามนุษย์แห่งนี้ ไม่มีทางที่ยัยแก่จะตามมากระทืบเขาได้แน่นอน

ชายผู้หยาบคายกำลังคิดเช่นนั้น

 

 

“หึ หึ หึ! มากับข้าซะแม่หนูน้อย ข้าจะทำให้เจ้าสนุกไม่ได้หลับนอนจนถึงเช้าเลย! “

“หัวหน้าแสดงสันดานเสียออกมาอีกแล้ว! ใครก็ได้รีบไปหยุดหัวหน้าเร็ว! ”

“ท่านยายพรุนฝากพวกเราให้ช่วยคุมนิสัยของหัวหน้าเอาไว้ ถ้าปล่อยให้เกิดเรื่อง มีหวังจะเป็นพวกเราเองที่ถูกกระทืบแทนแน่! ”

“ไม่ทันแล้วโว้ยไอพวกงี่เง่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า! ”

 

 

ทาฑิม หัวเราะลั่น

มือสองข้างของยักษ์ผู้หยาบคายเริ่มพุ่งเข้าใส่หมายคว้าร่างเล็ก ๆ ที่บอบบางดั่งเปลือกแก้วมาครอบครอง

ด้วยขนาดมือของเขา ช่างดูน่ากลัวว่าจะสามารถทำลายร่างกายสตรีเผ่าหนูให้พังเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเพีนงแค่ปลายนิ้วสัมผัส

นั่นคือสิ่งที่ทุกคนคิดเอาไว้…

 

 

*ตึ่ง! *

 

 

“เฮ้ย…? ”

โลกทั้งใบของ ทาฑิม กำลังพลิกกลับด้าน

ขาสองข้างชี้ตรงขึ้นไปบนฝ้าเพดานไม้ของร้าน

ทั่วทั้งตัวเปื้อนไปด้วยฝุ่นกับขี้เลื้อยไม้ที่แตกหัก

ปลายสายตา คือภาพของสตรีผมสีฟ้าที่กำลังนั่งกินเค้กชวนอ้วกอยู่ที่เดิม

 

 

“เออ… ทำไมหัวหน้ากระเด็นไปอยู่ที่อีกฝั่งของมุมห้องได้ละ? ”

“เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น? มีใครมองทันหรือเปล่า? ”

“ไม่รู้สิ…”

 

 

“ฮึม! ขะ— ข้าแค่ลื่นสะดุดเปลือกกล้วยเท่านั้น! วะ ฮะ ฮะ! ”

ทาฑิม หัวเราะกลบเหลือนแล้วลุกขึ้นเดินตรงไปทางสาวน้อยเป็นรอบที่สอง

ทว่าสายตาของตนที่จับจ้องไป ไม่เหลือแววของสัตว์กระหายทางเพศอีกต่อไป

แต่เป็นแววตาของนักสู้ที่กำลังจับจ้องสัตว์ประหลาดกินเนื้อขนาดยักษ์แทน

 

 

สาเหตุเดียวที่เขากระเด็นไปอยู่ตรงมุมอีกฟากของห้อง

คงมีแค่ตัวเขานั้นรู้ดียิ่งกว่าใคร

 

 

“— แม่หนู… เมื่อกี้มันก็แค่โชคช่วยหรอก! ”

ทาฑิม กำหมัด แล้วชกออกไปสุดแรงเกิด

หมัดที่ชกออกไปนั้น ถึงกับทำให้เกิดลมพายุพัดโหมกระหน่ำ

ข้าวของเครื่องใช้ล้วนต่างพัดปลิวกระจายว่อน

แม้แต่เสาไม้อาคารที่ค้ำจุนชั้นลอย ยังแตกหักครึ่งทรุดพังถล่มลงเพียงเพราะแรงลมที่กระจายออกมาจากแรงส่งหมัดของเขา

 

 

บรรดาลูกน้องและพนักงานร้านต่างรีบวิ่งเข้าหาที่กำบัง

มือสองข้างรีบเปิดจี้ห้อยคอของตน เปิดเครื่องสื่อสารทางไกล แล้วเร่งรุดถ่ายภาพเหตุการณ์ตรงหน้า

บางส่วนรีบร้อนติดต่อเจ้าหน้าที่ ส่งเสียงอื้ออึงขอความช่วยเหลือ

ภายในใจ ได้แต่เฝ้าปราถนาให้สตรีผู้โชคร้ายอยู่รอดพ้นภัยจากหมัดที่รุนแรงเทียบเท่าดังลูกปืนใหญ่ของชายเผ่ายักษ์ที่น่าชิงชัง

 

 

*ปึ่ง! *

 

 

เสียงกระแทกหมัดดังกังวาลดั่งเป็นแผ่นโลหะที่ถูกรถบดอัดกระแทกใส่

ลมหวนพัดม้วนตัวกลับสู่ศูนย์กลางปะทะ ก่อนจะพัดปลิวว่อนกระจายรอบทิศทางเป็นคลื่นระลอกสอง

 

 

บรรดาคนที่อยู่ในร้าน ล้วนต่างปิดเปลือกตาไม่กล้ามองสภาพร่างที่แหลกเหลวของสตรีเผ่าหนู

 

 

“โอ๊ก—! ”

ทว่าเสียงอาเจียนที่คุ้นเคย กลับกระตุ้นความอยากรู้ให้ต้องยอมเผยดวงตาจับจ้องมอง

 

 

“… เฮ้ย? ”

ทุกคนต่างดวงตาขาวถล่นจากเป้า ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตัวเองมองเห็น

บุรุษเผ่ายักษ์ที่พวกตนยกให้เป็นผู้มีพละกำลังสูงสุด กลับกำลังบิดตัวงออย่างทุกทรมาน

บิดตัวงอ— เพราะถูกแขนที่เรียวบางของสตรีร่างเล็กแทงสวนเข้าไปตรงช่องท้อง

 

 

แขนที่บอบบางดั่งเป็นเปลือกแก้วข้างนั้น สามารถชกทะลุมวลกล้ามเนื้อเหล็กของชายผู้นี้ได้เยี่ยงไรกัน?

 

 

“—”

สตรีผู้มีใบหน้าเรียบเฉยถอยห่างออกจากใต้เงาของยักษา

เธอใช้แขนข้างซ้ายโยนโต๊ะอาหารของตัวเองให้ลอยขึ้นเหนือพื้น ไปพร้อมกับอาหารที่ยังทานไม่หมด

 

 

ก่อนจะเริ่มกระหน่ำฝ่าเท้าบรรจบลงบนร่างกายของชายที่กำลังบิดตัวงออย่างไร้ความปรานี

 

 

หนึ่งวินาทีต่อหนึ่งฝ่าเท้าบรรจบ

หนึ่งฝ่าเท้าบรรจบเสียงกระหน่ำกระแทกนับสิบคร่า

รัวกระแทกมิหยุดยั้ง รวมสิ้นสามฝ่าเท้า สามวินาที สามสิบกระแทกทลายร่างกาย

 

 

“อั๊ก—?!? ”

ทาฑิม เริ่มดวงตากลายเป็นสีขาวโพล้น เข่าทรุดพื้นแทบสิ้นสติ

 

 

แต่ทว่าดูเหมือนสตรีผู้บอบบางจะยังไม่สาแก่ใจ

เธอยกขา สร้างจุดศูนย์ถ่วงด้วยหางกับปลายฝ่าเท้าซ้าย แล้วหมุนควงสว่านหนึ่งรอบ ยกเรียวขาขาวข้างขวา วาดขาจากล่างขึ้นบนในแนวแทยงใส่ใบหน้าของ ทาฑิม เต็มแรง

 

 

*บรึ้ม! *

 

 

ประหนึ่งดังมีใครยิงระเบิดกัมปนาทลงตรงใจกลางร้าน

ร่างของ ทาฑิม ถึงกับลอยปลิวขึ้นท้องฟ้า

 

 

พุ่งทะลุฝ้าเพดาน

ทะลุโครงหลังคาไม้ที่ซ้อนเรียงตัวขึ้นไป

ทะลุแผ่นคอนกรีตหนาที่ซ้อนเหนือพื้นดาดฟ้า

ทะลุลอยขึ้นไปสูง ลอยปลิวสู่ฟากฟ้ายามราตรีที่เต็มไปด้วยแสงออโรร่า

สูง— เหนือขึ้นไป จนไม่มีใครรับรู้หรือมองเห็นเขาได้แม้แต่เงา…

 

 

“…”

พร้อมกันนั้น โต๊ะอาหารที่เธอโยนขึ้นไปในอากาศจักลอยร่วงหล่นลงสู่พื้น

หล่นลงวางบนพื้นอย่างเหมาะเจาะบนพื้นไม้ที่สะอาดไร้เศษฝุ่น

 

 

สตรีผมสีฟ้าถอนหายใจออกเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปนั่งลงบนโต๊ะอาหาร แล้วเริ่มบรรจงกินเค้กอาบน้ำปลาของตัวเองต่อ

กินต่อไป ราวกับว่าความวุ่นวายเมื่อกี้ มิเคยได้ปรากฏเกิดขึ้นมาก่อนเช่นนั้น

 

 

***ย้อนกลับไปในอดีตที่ไกลแสนไกล***

ในอดีตอันนานแสนนานนับหลายพันปี…

เคยมีเผ่ามนุษย์หนูผู้หนึ่งเกิดมาอย่างน่าเวทนา

 

 

ไม่อาจสัมผัสกลิ่น

ไม่อาจสดับรับฟังเสียง

ไม่อาจเปล่งเสียงวาจา

ไม่อาจแม้แต่จะมองรับรู้เห็น

เสมือนหนึ่งไม่มีใบหน้าอยู่จริง

 

 

ต้องทนใช้ชีวิตอย่างทุกข์ทรมาน

 

 

เธอ… จึงฝึกตน

ฝึกจนมองเห็น ทั้งที่ถูกปิดดวงตา

ฝึกจนรับรู้การเคลื่อนไหวของอากาศผ่านผิวสัมผัส รับรู้การสนทนาผ่านผิวหนัง แม้นใบหูจะพิกลการ

ฝึกจิตจนสามารถรับรู้ที่ว่างได้ แม้นประสาทสัมผัสมืดบอด

ฝึก— จนกลายเป็นนักสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในยุคช่วงเวลานั้น

เก่งกล้า จนดวงจิตกลายเป็นเทพเจ้า

 

 

ดวงจิตนั้น ได้เวียนว่ายดับสูญ จากชีวิตเทพ กลับคืนสู่สิ่งมีชีวิตในอีกคร่า

[ลาพิส ลาซูลีล]

นั่นคือชื่อของเธอเมื่อครั้งยังมีชีวิต

​