บทที่ 74 – ความเป็นจริง

 

“แปะ.. แปะ.. แปะ”

“อืมๆ เป็นภาพหักหลังเนรคุณที่ไม่เลวเลยนะ”

ร่างของเมลถึงกับสะดุ้งและตกใจ เพราะคนที่เดินออกมาจากเงามืดด้านข้างคือพ่อของเธอที่เธอแทงตายอยู่ตรงนี้

สีหน้าของเธอซีดเผือดลง ในมือของอัลฟี่เธอหินก้อนหนึ่งอยู่ซึ่งมันทำให้เมลตกใจ ก่อนจะร้องออกมา

“นี่มันหมายความว่าไง แกทำไม… ทำไม?”

แต่อัลฟี่ไม่ได้ตอบเมลแม้แต่นิด มันมองไปที่หินก้อนนั้นมีภาพกำลังฉายออกมาเป็นภาพของเมลที่ฆ่าพ่อด้วยความโกรธ

ในขณะที่ปากบอกฆ่าเพื่อโลก ทั้งๆ ที่ตัวเองฆ่าเพราะอยากสบายใจทั้งๆ ที่พ่อพยายามทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเมล

“แสดงได้ดีนะเนี่ย ไม่พูดสิ่งที่อัดอั้นในใจ เลยเป็นคลิปเนรคุณที่สมบูรณ์แบบที่สุดตั้งแต่ที่เคยดูมาเลยแหละนะ ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็ไม่เคยเห็นหรอกนะ ฮ่าๆ”

“….”

อัลฟี่ยิ้มออกมาแล้วก็พูดขึ้นด้วยความรู้สึกพึงพอใจที่สุดในชีวิต

“เฮ้อ สำเร็จได้อย่างง่ายดาย แผนการร้อยกว่าปีของข้าไม่เสียเปล่าแล้ว”

“นี่มันหมายความว่าไง?!”

“อืม.. เริ่มจากตรงไหนดีล่ะ?”

อัลฟี่ยิ้มราวกับว่าแผนการทั้งหมดทั้งมวลเสร็จสมบูรณ์แบบก่อนจะเริ่มอธิบาย ตั้งแต่หลายร้อยปีก่อนหน้า

“งั้นเริ่มตั้งแต่ตอนแรกเลยแล้วกันนะ.. ข้าน่ะไปเจออาร์ติแฟ็คชิ้นหนึ่งเข้าและเมื่อวิเคราะห์มันทำให้ข้ามีวิธีที่จะก้าวขาสู่โลกภายนอก แต่มันกลับมีเงื่อนไขที่ยุ่งยาก”

“วันที่ข้าเริ่มแผน เป็นวันที่ข้าข่มขืนเจ้านั่นแหละนะ”

สีหน้าของเมลถึงกับอึ้งค้าง.. ใช่แล้ว นั่นคือเหตุการณ์ที่ทำให้เธอโกรธแค้น แต่ไม่กล้าที่จะพูดออกมาให้ใครได้ยิน แม้แต่ตัวเองก็ไม่อยากได้ยินว่า..

เธอถูกพ่อแท้ๆ ข่มขืนตั้งแต่ตอนอายุสิบแปดปี.. จนทำให้เธอท้องลูก นั่นคือจุดเริ่มต้นความเกลียดชัง. หรือต้นเหตุที่ทำให้เมลต้องแทงอัลฟี่ด้วยความรู้สึกหลากหลายก่อนหน้านี้

หลังจากที่เธอท้อง แม่ของเธอก็รับรู้ทำให้เธอโกรธอัลฟี่มาก จนแทบจะฆ่าอัลฟี่ แต่ว่าแม่ของเมลก็ถูกจับได้ว่าเล่นชู้ และข่าวนี้ก็แพร่กระจายไปทั่วเมืองอย่างรวดเร็ว

ข่าวนี้ทำให้เมลช็อก และเธอก็รู้ทันทีว่าใครเป็นใครใส่ร้ายแม่ของเธอ นั่นแน่นอนว่าต้องเป็นอัลฟี่ที่ผิดใจกับแม่ของเมล

แต่เธอก็ไร้หลักฐาน แต่แม้ข่าวโป้ปดแบบนั้นจะถูกเผยออกไปแต่เรื่องที่เมลถูกอัลฟี่ข่มขืนก็เงียบกริบ

เมลรู้ว่าท่านแม่ของเธอกลัวเธอเสียชื่อเสียง.. เลยปกปิดข่าวที่ว่า และอัลฟี่เองก็ไม่ได้คิดจะทำให้ชื่อเสียงแย่ลง

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเธอก็เป็นของเล่นของพ่อเธอแทนแม่ และแม่ของเมลเองก็ถูกไล่ไปอยู่คฤหาสน์นอกเมืองและโชคร้ายถูกฆ่าโดยโจรที่มาปล้น

ทุกอย่างเป็นความผิดของอัลฟี่ที่ปล่อยให้แม่ของเมลไปทิ้งไว้กลางป่าแบบนั้นคนเดียว ทำให้เธอเกลียดแค้นอัลฟี่มากขึ้น

แต่แม้แม่ของเมลจะตายในเมืองก็มีแต่คนสาปส่งสมน้ำหน้านังแพศยา … เมลได้แต่เก็บความโกรธไม่สามารถระบายออกไป

แต่หลังจากที่เมลท้องและแม่ถูกฆ่านั้น อัลฟี่ก็ใช้อาร์ติแฟ็คทำให้อายุขัยหยุดเดินได้สำเร็จ ส่งผลให้ลูกในท้องของเมลตายคาท้อง

ปู่และย่าของเมลทราบเรื่องนี้ จึงจะรับเมลไปเลี้ยงด้วยแต่ทว่า พวกท่านทั้งสองกับถือระเบิดเข้ามาในเมืองทำให้คนในเมืองตายไปหลายคน

ปู่กับย่าของเมลตายคาที่เพราะระเบิดและถูกสาปส่งเป็นอัลฟี่ที่ออกรับหน้า ว่าตัวเองดูแลไม่ดีพอ แต่เมลเห็นแค่ใบหน้าที่ตอแหลของมัน

เมลรู้ว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะไอ้พ่อสารเลวคนนี้ แต่ว่าเธอก็ต่อต้านมันไม่ได้ มันเริ่มที่จะพรากคนรักและทำอะไรตามใจตัวเอง

จนเมลกลายเป็นเด็กเก็บกด… และคนที่มีปมด้อยมากที่สุดทั้งยังถูกกีดกั้นกักกันจนกลายเป็นคนที่พูดอธิบายไม่ค่อยเก่ง

“ก็คงประมาณนี้ และลูกก็เดินตามหมากที่พ่อวางไว้ง่ายขึ้นเพราะปมด้อยของลูกไงล่ะ.. อืมลูกน่าจะรู้แล้ว ถึงกล้าฆ่าพ่อใช่ไหม?”

“นี่แก.. จะบอกว่า…. แก…. ฆ่าทุกคนเพื่อให้ข้าเป็นแบบนี้…”

“ถูกต้องแล้ว หัวไวดีนี่”

ร่างกายของเมลแข็งทื่อไปในทันที.. เธอเดินบนฝ่ามือของมันโดยสิ้นเชิง.. ยิ่งมีปมด้อยยิ่งมีความโกรธเกลียดมากเท่าไหร่

การกระทำก็จะถูกมองออกได้โดยง่าย และถูกชักจูงได้ง่ายๆ แต่เพราะว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นมันทำให้เมลสับสน

จนเผลอฆ่าอัลฟี่ด้วยความเกลียดชัง แต่เพราะว่ามีความรู้สึกมากมายจนยากจะบรรยายออกมา เพราะความโกรธของเธอที่มีต่ออัลฟี่คือตั้งแต่ร้อยปีก่อนจนถึงปัจจุบัน

ซึ่งมันเยอะมาก เธอจึงได้แต่บอกว่ามันสารเลว ถ้าเธอฆ่ามันต้องช่วยโลกได้แน่ ใช่ที่เธอพูดแบบนั้นไม่ได้หมายถึงช่วยพวกเลทิเซีย

แต่เพราะมันเคยทำชั่วฆ่าเมีย ฆ่าพ่อแม่ตัวเองมาแล้ว แต่เธอไม่สามารถบรรยายออกมาได้ ทำให้ภาพในอาร์ติแฟ็คเก็บภาพเป็นภาพ เนรคุณของเมลโดยสิ้นเชิง

น้ำตาของเมลไหลออกมา ร่างกายอ่อนแรงอย่างถึงที่สุด เธอเข้าใจแล้ว เข้าใจทุกอย่างแล้ว

ตั้งแต่วันนั้น.. เธอก็เป็นแค่บรรไดขั้นหนึ่งของไอ้สารเลวคนนี้.. แต่เธอยังไม่เข้าใจ ทำไมมันถึงต้องทำขนาดนี้

“คงคิดว่าทำไมล่ะสินะ … หึๆ นั่นก็เพราะเพื่อออกไปจากกรงขังพรรค์นี้ยังไงล่ะเว้ย!”

“หมายความว่าไง…”

“หึ… อย่างที่รู้ว่าถ้าหากพวกเราต้องการจะออกจากกรงขังนี้เราต้องแย่งชิง ‘ตัวตน’ ในการดำรงอยู่ของฝั่งนั้นมาเป็นของเรา แต่ว่าในความจริงแล้วโลกฝั่งนั้นคือโลกที่ไม่ใช่โลกของเราในปัจจุบัน ว่าง่ายๆ คือกรงขังนี้เป็นอดีตของโลกด้านนอกเท่านั้น การจะไปมีตัวตนในอนาคตน่ะ คนธรรมดาน่ะแม้มีตัวตน แต่ก็ไม่สามารถ ‘คงอยู่’ บนโลกฝั่งนั้นได้หรอก”

“….”

“ลูกรู้จักกรรมไหม? กรรมคือโชคชะตาที่กำหนดว่าเรามีความสำคัญต่อความเป็นจริงมากแค่ไหน นั่นและคือเหตุผลในการ ‘คงอยู่’ ของเรา แต่ทว่าในโลกอนาคตนั้น เราไม่มี ‘กรรม’ ต่อใครเลย การคงอยู่ในโลกนั้นของเราก็ไม่มี ดังนั้นข้าเลยเพิ่มการคงอยู่ของตัวเองให้เหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไปโดยอาร์ติแฟ็คชนิดหนึ่ง”

“หมายความว่า.. แก…แก”

“ใช่แล้ว เหตุผลที่พ่อปล่อยข่าวลือของแม่ลูกว่าเจ้าชู้.. เพื่อที่จะให้ยัยนั่นมีกรรมมากมายจากการที่มีคนรู้จัก.. และฆ่ามันให้ตายโดยให้โจรไปฆ่ามัน ด้วยอาร์ติแฟ็คสายเลือดนี้ จะทำให้กรรมของคนที่อยู่ในสายเลือดเดียวกันกลายมาเป็นของผู้ใช้อาร์ติแฟ็คอย่างข้าเมื่อมันตายแล้วยังไงล่ะ”

ร่างของเมลสั่นสะท้าน.. หรือจะพูดให้ถูกก็คือมันพยายามที่จะทำให้คนอื่นจดจำของคนในครอบครัวมันก่อนจะฆ่าทิ้ง

และตัวเมลเองก็เช่นกัน มันจะทำให้เธอถูกจดจำในฐานะลูกสาวเนรคุณที่ฆ่าพ่อตัวเอง.. ส่วนตัวมันก็ออกจากโลกนี้ไปมีชีวิตใหม่ในอีกโลก

“หรือจะพูดให้ถูกคือ ฆ่าทั้งครอบครัวนอกจากจะเพื่อวันนี้ วันที่เจ้าเป็นลูกเนรคุณจะได้กรรมจำนวนมากแล้ว ยังได้กรรมจากแม่และปู่ย่าของลูกไปด้วย เรียกได้ว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวยังไงล่ะ ฮ่าๆ”

“แกมัน.. สารเลว…ต่ำช้าที่สุด! เพียงแค่เหตุผลแค่นั้น.. ถึงกับ… ถึงกับ”

สีหน้าของเมลซีดเซียว ตรงกันข้ามกับอัลฟี่มันกลับดูโกรธขึ้นมาอย่างมาก มันเดินข้ามาหาเมลแล้วก็ดึงผมเมลขึ้นมา

“เหตุผลแค่นี้? ในอีกโลกน่ะ เต็มไปด้วยสิ่งใหม่ มากมาย เต็มไปด้วยเวทมนตร์และอีกหลายอย่างไร้จุดสิ้นสุด พวกแกกลับเรียกว่า แค่นี้  เหมือนกันทั้งแม่ทั้งลูกจริงๆ!”

แต่ว่าเมลไม่ได้ร้องไห้โวยวายทรมาน สายตาของเธอในตอนนี้เต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างชัดเจน

หากเธอได้ทำแบบเมื่อกี้อีก เธอคงจะฆ่ามันโดยความยินดีเนื้อเต้นอย่างแท้จริง ไม่คิดว่ามันจะเลวได้ถึงขนาดนี้ ….

ทั้งชีวิตเธอ ไม่เคยมีความสุขตั้งแต่วันนั้นมา เมื่อคิดได้แบบนั้นเธอก็กัดลิ้นตัวเองด้วยความโกรธจนเลือดกระเซ็นออกจากปากและถุยเลือดใส่ตามัน

“อย่างแก ไม่ควรมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้!”

“นังลูกเนรคุณนี่!!”

เมลใช้พลังทั้งหมดในการโจมตี ทันทีที่มันถูกเลือดกระเซ็นใส่ตา มันก็หลับตาพร้อมร้องออกมาด้วยความโกรธแค้น

แต่ทว่ามือมันยังกำผมของเมลแน่น ทว่าเธอใช้แรงทั้งหมัดในการดึงหัวออกจนทำให้หนังหัวเธอรู้สึกแสบแปลบ

เส้นผมขาดและหลุดร่วงออกจากหนังหัวเธอ และเธอใช้ปากกัดเข้าที่คอของมันอย่างรุนแรง..

 

…………..