บทที่ 438 – กุญแจแห่งเซฟิรอธ

 

พอได้ยินแบบนั้นดวงตาของอเล็กเซียเลิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะยิ้มออกมาเล็กน้อยพร้อมกับพูดขึ้น

“แบบนี้เองสินะ เหมือนจะรู้แล้วสินะ”

เธอพูดแบบนั้นพร้อมกับเหลือบสายตาไปทางเวโรเน่ด้วยสายตาแปลกๆ แต่เลทิเซียก้าวขามาบังไว้ พร้อมกับพูดขึ้น

“มีปัญหาอะไรเหรอ?”

“เปล่าหรอก ฉันแค่ไม่คิดว่าเธอจะพาคนธรรมดามาด้วย”

อันที่จริงเวโรเน่ไม่ใช่คนธรรมดา เธอเป็นถึงผู้กล้าที่แข็งแกร่งที่สุด หากว่ากันตามตรงเธอมีฐานะสูงค้ำฟ้าเลยก็ว่าได้

แต่เมื่อมาอยู่ต่อหน้าอเล็กเซีย ต่อให้เป็นเทพธิดาก็ยังคงเป็นคนธรรมดานั่นแหละ.. เพราะสำหรับคนระดับอเล็กเซีย

หากเธอต้องการเธอคงทำลายโลกที่เวโรเน่อยู่ได้เป็นพันหมื่นรอบในชั่วพริบตาเดียวนั่นแหละ.. แต่เลทิเซียก็ตอบกลับง่ายๆ ว่า

“นั่นเป็นเพราะคำพูดของเธอนั่นแหละ หากไม่เป็นแบบนั้นฉันคงต้องรอนานกว่านี้ถึงจะมายืนอยู่ตรงนี้ ถูกไหม?”

“นี่เธอรู้ไปถึงระดับไหนเนี่ย ?”

อเล็กเซียประหลาดใจ แต่เลทิเซียก็ไม่ได้ตอบกลับสายตาเธอเลื่อนไปหาคนอีกสองคน.. คนหนึ่งคืออาจารย์ชิสุ อีกคนคือผู้หญิงที่ชื่อริวคุง

อาจารย์ชิสุพอเห็นเลทิเซียหันมาเธอเคลื่อนที่เข้ามาหาเลทิเซียด้วยความกล้าๆ กลัวๆ .. พอมาอยู่ต่อหน้าเลทิเซียเธอก็ก้มหัวลงแล้วก็พูด

“ขอโทษนะ เลทิเซีย!ข้าไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ทั้งๆ ที่ข้าคิดว่าวิธีที่ข้าแนะนำไปมันจะได้ผลแท้ๆ !ข้าขอโทษจริงๆ !”

“ไม่เป็นไรหรอก อาจารย์.. ไม่สิ มารดาแห่งสรรพสิ่ง เอลเน่.. ฉันไม่โกรธเพื่อนของพี่สาวหรอกนะ อีกอย่างต่อให้เธอไม่บอกฉัน ท้ายที่สุดฉันก็หาทางคิดไปเองอยู่ดี.. เพราะต้นกำเนิดขนานอื่นก็เป็นแบบนั้นมาตลอด ใช่ไหมล่ะ เทพผู้สร้าง”

เลทิเซียไม่ได้ยินดีหรือยินร้าย แต่เวโรเน่สัมผัสได้ว่ามือเธอกำแน่นขึ้นเล็กน้อย.. เพราะการย้อนเวลาในครั้งนั้นมันทำให้ทุกอย่างพังไปโดยสิ้นเชิง

และในความเป็นจริงก็เป็นแบบนั้น.. เทพผู้สร้างริวคุง ไม่ได้ตอบอะไรเลทิเซีย เธอเพียงยืนหลับตาอยู่ข้างๆ เอลเน่เท่านั้น

แต่นั่นก็เป็นการยืนยันได้ชัดว่าคำพูดของเลทิเซียถูกต้อง พอเห็นเลทิเซียไม่โกรธอาจารย์ชิสุหรือเอลเน่ก็ถอนหายใจออกมา

“เธอจำครั้งแรกที่เราเจอกันได้ไหม?”

“ได้สิ..”

“ตั้งแต่วันนั้น ฉันก็รู้แล้วล่ะว่าเธอน่ะเป็นน้องของเอลน่าน่ะ.. แต่อย่าพึ่งเข้าใจผิดนะ ฉันกับริวคุงไม่ได้มีเจตนาร้ายกับพี่เธอหรอก ฉันแค่อยากจะคุยกับเธออีกสักครั้งน่ะ!”

“อืม…”

เลทิเซียแปลกใจ ที่อีกฝ่ายพูดมาแบบนั้น เพราะยังไงซะที่เดินทางครั้งนี้ก็เพื่อไป ‘ฆ่า’ พี่เอลน่าของเลทิเซีย

สำหรับจะเป็นมิตรหรือศัตรูของพี่ เลทิเซียไม่ได้สนแล้ว.. เธอไม่ได้โทษพี่สาวว่าทุกอย่างนั้นเป็นเพราะพี่สาว เพราะเธอรู้ว่าความผิดทุกอย่างมันเป็นของเธอ

แต่ถ้าพี่ดูอยู่ตลอด.. ทุกครั้งที่รู้สึกแย่พี่ก็จะปรากฏตรงหน้าตลอด ทำไม.. ทำไมพี่ถึงต้องโกหกด้วยว่าตัวเองตาย..

อีกทั้ง.. หากการฆ่าพี่เอลน่าเป็นวิธีเดียวที่สามารถช่วยทุกคนได้ละก็..

มืออีกข้างของเลทิเซียกำแน่นจนเลือดไหลออกมาจากกำมือโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ พร้อมกับกัดฟันพึมพำในใจ

‘จะไม่ลังเลอย่างแน่นอน’

เอลเน่ยังกล่าวต่อ

“ฉันกับพี่เธอเคยทะเลาะกันน่ะ.. นับแต่นั้นเธอก็ไม่เคยโผล่หน้ามาให้ฉันเห็นอีกเลย ฉันไม่สามารถตามหาเธอได้เลย”

“ถึงแม้ถ้าเป็นริวคุงคงพอจะตามหาได้ แต่.. ฉันต้องตามหาเธอให้เจอด้วยตัวเองและปรับความเข้าใจ และฉันก็ได้เจอเธอน่ะ”

“ฉันคิดว่า.. ถ้าเป็นเธอคงพาฉันไปหาเอลน่าได้แน่ๆ เพราะ.. วิญญาณของเธอดูเหมือนจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเอลน่าที่ฉันรู้จักไม่มากก็น้อย”

“แต่ก็นะ พลังฉันตอนนี้ก็แยกไม่ออกหรอกว่ายังไง แต่..ฉันตัดสินใจจะเดิมพันดูสักตั้ง ฉันเลยตัดสินใจจะตามไปดูเธออยู่ในโรงเรียน.. จากการสังเกตมานานฉันถึงมั่นใจว่าเธอใช่แน่ๆ !”

“เพราะงั้นแหละ ฉันขอโทษนะที่ใช้ประโยชน์จากเธอ ฉันเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าก่อนที่เธอจะพาฉันไปเจอกับเอลน่าจะผ่านอะไรมามากขนาดนี้”

“เพราะงั้นแหละ.. ขอโทษจริงๆ นะ”

“แล้วก็…ฉันพยายามช่วยเธอหลายรอบแล้ว แต่มียัยลูกอกตัญญูไม่ให้ฉันช่วยนี่น่า!”

เอลเน่บ่นออกมาตรงๆ พอเธอบ่นออกมาแบบนั้นแม้แต่อเล็กเซียกับเทพผู้สร้างยังคิวกระตุกเล็กน้อย..

ผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่หน้าทางเข้าที่สุดก็ปิดหนังสือดังปัก.. เธอเงยหน้ามาทางเอลเน่ เธอมีผมสีเหลืองทองราวกับเทพธิดาจากฟากฟ้า

ดวงตาสองสีระหว่าง สีแดงและสีทองตัดสลับกันสุกสว่างราวกับเม็ดไข่มุก.. เธอคือโรส.. เด็กผู้หญิงที่คิดว่าน่าจะเก่งพอๆ กับเทพผู้สร้าง

“ฉันขอแทรกหน่อยนะ เอลเน่ เธอตัดสินใจจะไปอยู่ข้างๆ เทพผู้สร้างด้วยตัวเธอเอง ตัวตนของเธอย่อมที่จะได้รับผลกระทบ หากเธอยุ่งกับโลกแห่งโชคชะตามากไปทุกอย่างจะมั่วไปหมด..”

“แบร่ เธอไม่ต้องมาพูดเลย ยัยหนอนหนังสืออกตัญญู นี่น้องสาว..หรือน้องชายกันนะ..? ช่างเถอะ เอาเป็นว่าน้องของแม่เธอเลยน—”

ก่อนที่เอลเน่จะได้พูดจบ เทพผู้สร้างริวคุงก็เอาสันมือเคาะหัวของเอลเน่

“พอได้แล้ว!”

“ริวคุงเข้าข้างยัยนั่นเหรอ!เธอเป็นคนฆ่าฉันเลยนะ ฉันแค่จะทำให้ทุกคนเก่งเท่ากันแค่นั้นเองนี่น่า!”

“เธอเป็นคนผิดเองไม่ใช่หรือไง?”

“ฉันไม่ได้ผิดสักหน่อยนะ!ใช่ไหม เลทิเซีย อเล็กเซีย!ทุกคนอยากได้พลังของฉันให้แข็งแกร่งไร้เทียมทานไม่ตายเลยลักเล็กขโมยน้อย.. อย่างขโมยพลังของฉันนี่น่า ฉันก็เลยมอบพลังแบบนั้นให้ทุกคนบนโลกเลย!”

“…..”

เทพผู้สร้างริวคุงรู้สึกหมดคำจะพูดกับเอลเน่.. เลทิเซียที่ได้ยินแบบนั้นเธอก็เข้าใจขึ้นมา คนที่ต่อสู้กับโรสก็คือมารดาแห่งสรรพสิ่งเอลเน่

จนทำลายต้นกำเนิดที่แท้จริงไปจนหมด และจากคำพูดของเอลเน่ เหมือนเจ้าตัวจะทำอะไรแผลงๆ ด้วย..

โรสที่ยืนฟังอยู่เธอก็เหมือนไม่ได้ใส่ใจคำกล่าวของเอลเน่สักเท่าไหร่..แต่เธอก็ยังพูดขึ้นมาเบาๆ ว่า..

“แม่มดชอบเรื่องราวนี้มากนะ”

“….”

พอเอลเน่ได้ยินแบบนั้นเธอก็อึ้ง.. ก่อนจะก้มหน้าลงแล้วก็ไม้ได้พูดอะไรอีกถอยห่างไปอยู่กับเทพผู้สร้างริวคุงเหมือนกัน

เลทิเซียหันหน้าไปทางโรส.. จะว่าไปเมื่อสักครู่นี่เอลเน่พูดว่าโรสเป็นลูกของพี่เอลน่า.. พี่มีลูกด้วยเหรอ?

โรสที่เห็นสายตาของเลทิเซียเธอก็สัมผัสได้ เธอจึงพูดขึ้น..

“ฉันถูกยัยนั่นสร้างขึ้นมาแล้วก็โยนทิ้งน่ะ..”

เธอพูดแบบนั้นก็ไม่อยากจะพูดถึงมันอีก.. เธอกลับเข้าไปในโลกแห่งหนังสือของตัวเองต่อ หลังจากที่ทุกคนเงียบลง

“เอาล่ะ.. นี่คงถึงเวลาที่จะเริ่มแล้ว แต่ก่อนหน้านั้น..”

อเล็กเซียพูดขึ้น แต่เธอก็ยังไม่ได้เริ่มออกเดินทาง เธอหันมามองเลทิเซีย เลทิเซียก็พูดขึ้น..

“ไม่ต้องมากความหรอก ฉันรู้ว่าเธอจะให้อะไรฉัน.. เพราะนี่คือตัวแปรที่จะเปลี่ยนให้โลกนี้ไม่เหมือนโลกอื่นๆ ใช่ไหมล่ะ?”

“..เธอนี่รู้ดีไปซะทุกอย่างเลยนะ”

อเล็กเซียอดรู้สึกขำออกมาไม่ได้ ความจริงเลทิเซียไม่ควรรู้มากขนาดนี้.. แต่อาจจะเพราะอเล็กเซียพูดอะไรไปก่อนหน้านี้

ตอนที่บอกเรื่องของเอลน่า.. เลทิเซียถึงได้ปะติดปะต่อเรื่องราวเองขึ้นมาได้ ในโลกคู่ขนานอื่นที่ไม่มีอเล็กเซียนั้น.. เลทิเซียจะงมหาเอาเองจากหนึ่ง

ดังนั้นเธอก็ไม่มีเวลามาวิเคราะห์ว่าอันไหนมันเชื่อมอะไรบ้างหรอก.. แต่โลกนี้ต่างออกไปเพราะมีอเล็กเซีย..

อเล็กเซียนั้นเป็นเหมือนอามาเระ ที่มีตัวตนอยู่นอกเหนือกาลเวลา.. ทำให้ในทุกๆ โลกคู่ขนานที่แตกต่างกันนั้น ไม่มีเธออยู่เลย

ต่อให้มีก็เป็นเพียงภาพสะท้อนบางช่วงเวลาที่จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นแล้วก็หายไปแบบที่เลทิเซียเคยเจอตอนย้อนเวลาไปหยุดการมอบจี้ของชาร์ล็อตนั่นเอง

ดังนั้นครั้งนี้จึงต่างออกจากทุกๆ โลก..

ใช่.. ที่กำลังจะบอกคือ ทางเลือกนี้.. ทางเลือกที่เลทิเซียต้องเลือกฆ่าพี่น่ะ.. มันถูกกำหนดมาไว้แต่แรกแล้วนั่นเอง

กล่าวง่ายๆ .. คนที่ฆ่าพี่ของเลทิเซียไม่ใช่ใครอื่น..

นอกจากเลทิเซียเอง!เพียงแค่ฆ่าไม่สำเร็จเท่านั้นเอง!

“นี่คือเศษเสี้ยว ‘กุญแจแห่งเซฟิรอธ’ .. เป็นการก้าวข้ามขีดจำกัดครั้งแรกที่มีเพียงผู้ที่อยู่เหนือทุกสิ่งอย่างจริงๆ ถึงจะไปถึง”

“สำหรับฉันหากใช้มัน… คงจะแค่ทำให้ฉันรู้ความลับเกี่ยวกับ ‘หนังสือ’ บางอย่างเท่านั้น.. แต่ถ้าหากเธอใช้กับพลังพิลึกพิลั่นของเธอนั่น..”

“มันจะมีพลังมากพอที่จะฆ่าเอลน่าได้อย่างแน่นอน!”

“ฟังนะ โอกาสมีแค่ครั้งเดียว.. การเชื่อมต่อของเธอกับเอลน่านั้น.. สามารถกระตุ้นไปหาเธอได้เพียงแค่ครั้งเดียว เพราะยัยนั่นแอบมาหาเธอบาอยละนะ”

“แต่ก็นั่นแหละ โอกาสมีแค่ครั้งเดียว หากเธอหนีไปได้.. โอกาสที่จะตามหาเธออีกคงมีน้อยมาก ต่อให้ใช้ ‘กุญแจแห่งเซฟิรอธ’ ก็ตาม!”