บทที่ 433 – ความวิปลาส..

 

[คำเตือน : เนื้อหาต่อไปนี้ค่อนข้างที่จะเซนซิทีฟและมีความผิดปกติทางจิตที่ชัดเจน ไม่แนะนำให้ลอกเลียนแบบหรือทำตาม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน]

 

วันเวลายังคงไหลผ่านไป

อยู่มาวันหนึ่ง… เธอกำลังยืนรอเพื่อนที่ไปทำธุระอยู่กลางเมือง หูฟังของเธอนั้นเปิดลูปเสียงของพี่ชายเอาไว้

เธอหลับตาฟังเสียงอันอบอุ่นพี่ชาย ใบหน้าที่ยิ้มนิดๆ ของเธอก็เผยออกมา สถานที่แห่งนี้ค่อนข้างเปลี่ยวร้างพอสมควร..

พอมีอันธพาลสองสามคนผ่านมาเห็นเธอที่ยืนหลับตาอยู่ ผสมกับใบหน้ายิ้มน้อยๆ ทำให้ลูเซียมีเสน่ห์มาก.. เพราะเธอเป็นคนสวยแต่แรกอยู่แล้ว

“เฮ้ น้องสาวมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียวเหรอ?”

“อยากมีใครสักคนพาไปเที่ยวเล่นในเมืองใช่ไหม?”

“มาเล่นกับพี่ไหม?”

สามอันธพาลมันกล่าวด้วยสายตาแทะโลม.. แต่ลูเซียก็ยังไม่สนใจพวกมันเธอลืมตาขึ้นมาดูแล้วก็หลับตาลงต่อแบบไม่สนใจ

“เฮ้ๆ นี่ไม่คิดจะฟังหน่อยเหรอ..”

“เลิกฟังเพลงแล้วมาคุยกันหน่อยได้ไหม?”

พวกมันยังระรานไม่เลิก และมีคนหนึ่งดึงเอาหูฟังของลูเซียออกจนเสียงของพี่ชายขาดหาย ดวงตาเธอเบิกขึ้น

ชายอีกคนมันก็คว้าจับข้อมือของเธอเอาไว้… พร้อมกับพูด

“ทีนี้.. มาสนุกกับพวกพี่ๆ ได้ยังน้องสาว..?”

“พวกแก…”

ลูเซียก้มหน้าลง.. แล้วพึมพำเสียงเบา เจ้าพวกนั้นเหมือนจะไม่ได้ยิน มันยื่นหูเข้ามาใกล้ๆ ปากของลูเซีย

“พวกแก… อย่ามาขัดขวางความสุขของฉันกับพี่ชายนะ!”

เธอใช้มือบิดหูของชายที่ยื่นหูเข้ามาอย่างแรง ไม่รู้ว่าไปเอาแรงมาจากไหนขนาดนั้น เพราะหลังจากนั้นหูของมันก็ถูกฉีกขาดออกอย่างรุนแรง

เลือดสีแดงฉานสาดกระเด็นมาใส่ใบหน้าของเธอ..แต่ดวงตาของเธอยังไม่มีวี่แววแห่งความเห็นใจอะไรเลย

“อย่าเอามือสกปรกๆ .. มาจับฉัน!”

เธอใช้มือจับข้อมือของชายที่จับมือเธอก่อนที่จะใช้มือเล็กๆ เธอบีบข้อมือจนมันหักดังกรอบ ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องทรมานของพวกมันสองคน

แต่คนที่ถูกลูเซียฉีกหู เลือดของมันก็กระเด็นมาหน้าใบหน้าเธอ.. แต่ในตอนแรกเธอก็ไม่สนใจ มันเจ็บจนล้มไปด้านหลัง

เธอเดินไปพร้อมกับต่อยหน้ามันซ้ำไปซ้ำมาจนปากแตกฟันหลุด เพื่อนสองคนตกใจจนวิ่งหนีไปหมด

เลือดยิ่งเลอะตัวของลูเซียมากขึ้นไปอีกจนมันสลบไปเพราะหมัดของลูเซียตรงนั้น.. เธอค่อยรู้สึกว่ามีเลือดติดอยู่เต็มมือสองข้างและใบหน้า เธอตกใจจนถอยหลังไปหลายก้าว..

“ไม่… เอาออกไป อย่าเอาของสกปรกมาโดนตัวฉัน.. ไม่!”

เธอพยายามจะเช็ดเลือดออกจากตัว แต่เลือดก็เหมือนจะเปื้อนกว้างกว่าเดิม เธอเบิกตากว้างก่อนจะเอามือปิดปาก

พร้อมกับทรุดลงไปบนพื้น แล้วก็อ้วกออกมา..

“ล้าง.. ล้าง..”

เธอคลานไปกับพื้นพร้อมกับเอาน้ำจากแอ่งน้ำบนพื้นที่ฝนพึ่งตก แม้จะเปื้อนโคลน เธอก็ยังเอาน้ำขึ้นมาล้างซ้ำไปซ้ำมา

จนเลือดถูกล้างออกไปจนหมด…

วันเวลาผ่านไปด้วยความผิดแปลกที่มากขึ้นของลูเซียแบบนี้เอง จนวันที่พี่สาวของเธอตายก็มาถึงในที่สุด… รวมไปถึงความเสียใจที่พี่ชายมีต่อพี่สาว

เวลาไหลผ่าน เธออยากจะให้พี่ชายมองมาที่เธอบ้าง พี่ชายทำไมถึงไม่มองมาที่เธอ.. ทำไม ทำไม.. ทำไม

“พี่..ฉันรักพี่.. ฉันรักพี่”

ภายในห้องของตัวเองเธอพึมพำเสียงนี้ซ้ำไปซ้ำมาพร้อมกับคิดถึงพี่ชายของตัวเองในขณะที่ช่วยตัวเองอยู่

เสียงของพี่ชายยังคงดังกึกก้องอยู่ในหัวและหูของเธอ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่น่าสมเพชของพี่ชาย

ตอนที่พี่ขายดูอ่อนโยน.. ตอนที่พี่ชายดูน่ากลัว ใบหน้าต่างๆ ของเขามันลอยขึ้นมาในหัวของเธอ..

เธอเป็นแบบนี้มาตลอด เพื่อที่จะสำเร็จความใคร่เธอก็จะนึกถึงพี่ชายที่อ่อนโยน ราวกับว่าพี่ชายสำหรับเธอแล้วเป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้

หากสูญเสียพี่ชายไปละก็.. หากสักวันพี่ต้องทิ้งเธอไปแต่งงานอะไรแบบนั้นละก็.. ความคิดที่จู่ๆ ก็ผุดขึ้นมาส่งผลให้ลูเซียลุกขึ้นยืนทันที

“พี่.. จะทิ้งฉัน.. งั้นเหรอ..?”

“ไม่.. ไม่ ไม่ ไม่!!”

“ทำไมพี่ต้องทิ้งฉันด้วย…”

“ทำไม… พี่.. ใจดีกับฉัน อ่อนโยนกับฉัน และห่วงใบฉันอยู่เสมอ.. ทำไมกันล่ะ ทำไมถึงทิ้งฉันล่ะ!”

เธอพึมพำพร้อมด้วยความสับสน ความคิดมากมายหลั่งไหลเข้ามาในหัว เสียงคำพูดของพี่ชายที่มันดังแว่วหลอนเข้ามาในหูเธอ

“ลูเซีย… พี่กำลังจะแต่งงานแล้วนะ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”

“ไม่..”

“ลูเซียเป็นอะไรไป?”

“ไม่…..”

“แต่ต้องขอบคุณลูเซียเลยนะ ที่ทำให้พี่เจอกับคนคนนี้ เพราะลูเซียปลอบพี่ตอนที่พี่สาวเสียทำให้พี่เจอคนที่พี่รักจริงๆ ”

“ไม่! พี่ต้องเป็นของฉัน ของฉัน ก็พี่เป็นพี่ชายฉันนี่น่า การจะอยู่ด้วยกัน การจะมีความสุขด้วยกัน มันเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอพี่!!!”

“พูดอะไรของเธอน่ะ? เรื่องแบบนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว… แต่ว่า.. สักวันลูเซียก็ต้องแต่งงานออกไป จะให้พี่ไปอยู่ด้วยมันก็คงแปลกๆ ใช่ไหมล่ะ”

“แบบนั้นแหละดีแล้ว! ไม่สิ ฉันไม่มีทางแต่งงานแน่นอน เพราะว่าฉันมีพี่แล้ว พี่ชายน่ะ! ฉันต้องการแค่พี่ชาย!”

ลูเซียตะโกนตอบโต้เสียงหลอนที่แว่วเข้ามาในหัวของเธอ อาจจะเป็นเพราะสติสตังความหึงหวงของเธออยู่ไม่ครบแล้ว

ทำให้เธอแยกแยะไม่ออกว่าอันไหนคือเสียงจากหูฟัง อันไหนคือเสียงที่ตัวเองได้ยินแว่วมาเอง พร้อมกับคำพูดมากมายเมื่อครู่นี้มันทำให้เธอรู้สึกราวกับกำลังจะสูญเสียพี่

สูญเสียพี่ชาย.. พี่ชายที่คอยช่วยเหลือเธอจะหายไปกับใครก็ไม่รู้.. เธอรับไม่ไหว รับไม่ได้ ไม่เอาแบบนี้สิ.. ไม่ใช่

แต่เสียงของพี่ชายที่พอได้ยินคำตะโกนนั้นของลูเซียก็ตอบกลับมาด้วยความอ่อนโยน..

“พี่รู้… แต่สักวันเธอจะต้องเจอคนที่เธอรักจริงๆ แน่!”

“ทำไม ทำไมพี่ถึงไม่ยอมเข้าใจ!!”

เธอกรีดร้องออกมา ยังดีที่ห้องเธอเก็บเสียงได้ดี แต่เสียงกรีดร้องของเธอยังดังไปถึงข้างนอกห้องอยู่ดี เธอจับมีดขึ้นมาพร้อมกับเหวี่ยงไปทั่ว

ราวกับพยายามจะกำจัดไอ้คนที่พาพี่ไปจากตัวของเธอ เสียงกรีดร้องของเธอมันยังเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน

“ฉันน่ะรักแค่พี่ ขอแค่มีพี่ ทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอว พี่ไม่ต้องทำอะไรก็ได้ พี่ไม่ต้องทำอะไรเลย!แค่อยู่ข้างๆ ฉันก็พอ … แค่นั้นฉันก็มีลมหายใจ มีความสุขและยิ้มในแต่ละวันได้แล้ว ทำไมพี่ถึงไม่เข้าใจ ฉันน่ะรักพี่ยิ่งกว่าใครๆ บนโลกนี้ ดวงตาของมี ใบหน้าของพี่ เสียงของพี่ ริมฝีปาก ร่างกาย อวัยวะ ความคิด ความรู้สึก.. ทุกสิ่งทุกอย่างของพี่.. ทุกสิ่งทุกอย่างของพี่ ฉันรักมันทั้งหมด เพราะงั้นได้โปรดอย่าทิ้งฉันไปเลยนะ อยู่เคียงข้างฉัน อยู่ด้วยกัน… ตลอดกาล”

เสียงของเธอที่เต็มไปด้วยความสับสนจนท้ายที่สุดก็วนกลับไปเป็นน้ำเสียงของ แต่ถึงแบบนั้นในน้ำเสียงก็มีทั้งความเจ็บปวดและทรมาน

ใช่แล้ว.. หากคืนไหนเธอไม่ได้มองหน้าพี่ชายและช่วยตัวเองไปละก็.. ชีวิตของเธอในเช้าวันรุ่งขึ้นมันจะว่างเปล่า

หากไม่ได้จ้องใบหน้า ไม่ได้ยินเสียงของพี่ละก็ … หูของเธอก็จะได้ยินเสียงน่าหวาดกลัวเหล่านั้น.. ไม่เอาแล้ว..

แต่เสียงพี่ชายของเธอก็ตอบกลับมาด้วยความสับสนเล็กน้อย..

“แต่พวกเรา…เป็นพี่น้องกันนะ..?”

“แล้วมันผิดตรงไหน.. ฉันไม่ยอมยกพี่ให้คนอื่นแน่.. พี่ต้องเป็นของฉัน.. ใช่ ของฉันแค่คนเดียว..”

เธอพึมพำ… พี่ชายต้องเป็นของเธอคนเดียว.. แค่ของเธอเท่านั้นจะไม่มีแมวขโมยตัวไหนมาแย่งเขาไปจากเธอได้..

เธอเข้าห้องของพี่ชายไปในค่ำคืนที่เงียบสงบ.. เธอถอดเสื้อผ้าทั้งหมดออกและขึ้นไปนั่งบนตัวของพี่ชายที่หลับปานตาย..

“พี่.. ต้องเป็นแค่ของฉัน.. เท่านั้น..”

และในวินาทีนั้น.. .. เธอได้ข้ามเส้นบางๆ ที่เธอไม่กล้าข้ามมาก่อน.. มีอะไรกับพี่ชายตัวเองที่หลับอยู่..

…และเมื่อได้สัมผัสความสุขที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายก็กลายเป็นเสพติด

“พี่.. ฉันชอบ.. ฉันชอบแบบนี้.. พี่!”

เธอพูดออกมา… แต่ทว่าเพราะพี่ชายของเธอหลับอยู่เขาไม่ได้รู้สึกตัวแม้แต่น้อยดวงตาของเขายังคงนิ่งเงียบ

พอเห็นภาพนี้ความรู้สึกลูเซียก็ไขว้เขวขึ้นมาอีกรอบ ความรู้สึกสับสนเหล่านั้นราวกับมันกำลังตอกย้ำเธอว่าต่อให้เป็นแบบนี้พี่ก็ไม่มองมาที่เธอ

ต่อให้มีอะไรกันเขาก็ยังไม่มองมาที่เธอ.. เหมือนกับที่ผ่านๆ มา.. มองแค่ผู้หญิงคนอื่นอยู่เสมอ.. ปากเธอพึมพำออกมา

“ทำไม.. พี่ถึงไม่มองที่ฉันเลย.. แม้แต่ตอนนี้.. ตอนนี้เองพี่ก็ไม่มองมาที่ฉัน..”

“แม้แต่ตอนนี้.. ที่มีความสุขด้วยกัน.. ทำไมถึงไม่มองมาที่ฉันบ้าง..”

เธอพูดขึ้นด้วยความสับสน.. แต่พี่ขายก็ไม่ตอบสนองอะไรกลับมาเลย.. จากความสับสนพาลเป็นความโกรธ

พอเห็นพี่ชายไม่คิดจะตอบหรือมองหน้าเธอเลยแม้แต่น้อย..

“พูดอะไรบ้างเส่! มองมาที่ฉันบ้างสิ! อย่างน้อยก็แค่ตอนนี้ ตอนนี้ มองมาที่ฉัน ย่ำยีร่างกายฉันตามที่พี่ต้องการ!”

เธอร้องออกมาด้วยความโกรธ.. มือสองข้างเอื้อมลงไปจับคอของพี่ชายตัวเองเอาไว้.. แต่เขาก็ไม่ตอบสนองอะไรกลับมาหาลูเซียเลย..

มันกลายเป็นความโกรธที่ยากจะบรรยาย…

“มองมาที่ฉัน ตอนนี้ที่ฉันกับพี่เป็นหนึ่งเดียวกัน มองมาที่ฉันสิ มองมา!!!”

เธอกรีดร้องออกมา…. แต่ในตอนนั้นคอของพี่ชายเธอก็ส่งเสียง.. ‘กรอบ..’ ออกมาลมหายใจแน่นิ่งไปในที่สุด

เสียงนั้นราวกับมันสามารถปลุกสติของลูเซียที่หลุดลอยออกไปกลับคืนมาได้อีกครั้ง… ดวงตาของเธอเบิกขึ้น.. 

“พี่….? เอ๊ะ.. พี่.. นี่พี่ ตื่นสิ.. พี่!?!”