การถือกำเนิดจอมมารผู้เหนือโลกที่สิบสาม - ตอนที่ 426

บทที่ 426 – ทางเลือกสองทาง..?

 

ในขณะเดียวกันเวโรเน่เองก็มีชีวิตอยู่มาตลอดห้าร้อยปีภายใต้ร่างกายของไอรีน เธอเป็นคนที่สร้างอาณาจักรมิราลิสขึ้นมากลับมือ

โดยอ้างอิงจากความรู้ประชาธิปไตยที่เลทิเซียเคยบอก สร้างระบบนี้ขึ้นมาจากศูนย์ ในขณะที่ทุกอย่างกำลังดำเนินไป

ก็มีผู้หญิงผมสีทองปรากฏขึ้น เธอได้ทำข้อตกลงกับเวโรเน่ ราวกับรู้ว่าเวโรเน่เกี่ยวข้องกับคนที่ยุติสงคราม

ผู้หญิงผมสีทองเธอมีคนอยู่ห้าคน ซึ่งห้าคนนั้นจะมีพลังสูงส่งเทียมพลังจอมมารที่ไม่ถูกผนึก

ใช่ เธอกำลังพูดถึงพาลาดิน เธอสร้างโรงเรียนทั้งห้าขึ้นมาพร้อมกับร่างสนธิสัญญารูปแบบหนึ่งขึ้นมาเพื่อเป็นการยืนยันว่าเธอจะเป็นกลาง

และคอยกำกับช่วยเหลือไม่ให้สงครามเกิดขึ้น ระยะเวลาคือห้าร้อยปีนับจากนี้ไปจนถึงตอนที่ ‘เลทิเซีย’ เกิดและเข้าโรงเรียน

ถึงแม้เวโรเน่จะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครแต่สิ่งเดียวที่เธอมั่นใจได้ คือความแข็งแกร่งของหญิงสาวผมสีทองนี้เก่งกว่าเธอหลายขุม

แม้ในตอนนี้เธอจะมีพลังที่ไร้เทียมทานแล้วก็ตามที บางทีคนคนนี้อาจจะเก่งพอๆ กับเลทิเซีย.. หรือไม่ก็เก่งกว่า

อันที่จริงเวโรเน่ไม่เคยเห็นเลทิเซียใช้พลังเต็มที่ด้วยซ้ำ ตลอดการเดินทางที่ผ่านมาด้วยกันเกือบหนึ่งปี

แต่ถึงแบบนั้นเธอก็มีความคิดที่ว่าอีกฝ่ายอาจจะเก่งกว่าเลทิเซีย.. นั่นหมายถึงว่าอีกฝ่ายอาจจะเก่งจนแม้แต่เวโรเน่ก็จินตนาการไม่ถึง

แน่นอนว่าเมื่อรู้ดังนี้ หากอีกฝ่ายหวังร้ายต่อทวีปก็คงต้องทำลายทิ้งแบบไม่มากแผนการหรอกดังนั้นเวโรเน่จึงตกลง

แถมวิธีนี้มันยังดีต่อเธอด้วย เวโรเน่คอยประคบประหงมประวัติศาสตร์ขึ้นมาจากหนึ่ง ก่อสร้างเป็นโรงเรียนทั้งห้า

คอยแอบช่วยเหลืออาณาจักรมิราลิสจากเงามืดอยู่บ่อยครั้ง แน่นอนว่าจากการปรากฏตัวของเลทิเซียอยู่ทุกหนทุกแห่ง

และยุติสงคราม พร้อมกับปิดผนึกพลังของเหล่าจอมมารและผู้กล้า ไล่สังหารทุกคนที่ชื่นชอบการต่อสู้

ทำให้ชื่อเสียงของเธอขจรไกลในฐานะ ‘มหาปราชญ์’ และเมื่ออาณาจักรมิราลิสถือกำเนิดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ทำให้ทุกคนคิดว่าเป็นฝีมือของมหาปราชญ์ แต่ถึงแบบนั้น.. ก็ไม่มีใครเคยได้เห็นมหาปราชญ์หรือเลทิเซียอีกเลย

แต่ชื่อเสียงของเธอยังโด่งดังจนแทบเรียกได้ว่าไม่มีใครไม่รู้จัก!

ตอนที่เลวี่จำเรื่องราวทุกอย่างได้แทบจะทันที ไม่คิดว่าความทรงจำที่เธอหวาดกลัวว่าเธออาจจะไม่ใช่ตัวเองอีกต่อไป

จะกลายเป็นว่า.. ในอดีตเธอได้รู้จักกับเลทิเซียมาก่อนแล้วนั่นเอง!

เธออยากจะบอกเรื่องนี้กับเลทิเซียก่อนใคร แต่เหมือนเลทิเซียจะไม่อยู่ทำให้เลวี่มุ่งหน้ามาหาเวโรเน่น้องสาวตัวเองก่อนใคร

โชคยังดีที่เวโรเน่ยังอยู่ ถึงจะบอกว่าเวโรเน่คือน้องสาว แต่ตามหลักในตอนนี้เวโรเน่นั้นมีอายุมากกว่าเลวี่ซะอีก..

เธอมาเวโรเน่พร้อมเล่าทุกอย่างให้เวโรเน่ฟัง เวโรเน่เองก็ตื่นเต้นมาก จะไม่ตื่นเต้นยังไง เธอน่ะรอพี่สาวมาตลอดห้าร้อยปี

รอเลทิเซีย รอไอรีนมาตลอด เธอน่ะโดดเดี่ยวมาตลอดจนเรียกได้ว่าอยากจะตายเลยด้วยซ้ำ หากไม่ใช่เพราะต้องการจะเจอเลทิเซียและพี่สาวตัวเองในอนาคต

เธอคงฆ่าตัวตายไปนานแล้วล่ะ.. แต่ถึงแบบนั้นความจริงนี้ก็มาอยู่ตรงหน้าเวโรเน่แล้ว จะไม่ให้เวโรเน่ตื่นเต้นได้ยังไงกันล่ะ?

แต่ในขณะที่สองพี่น้องได้เจอกันนั้น.. จักรวรรดิมังกรก็บุกมาด้วยพร้อมกับคนสามคนที่แข็งแกร่งอย่างหาใดเปรียบ

แน่นอนว่าเป็นสองพี่น้องมังกรและลูเซียน้องสาวเลทิเซีย..

และแน่นอนว่าพอไอรีน.. ไม่สิ เลวี่เห็นน้องสาวของเลทิเซียอย่างลูเซีย.. เธอก็รู้ทันทีว่าคนคนนี้คือน้องสาวของเลทิเซียในอีกโลก

และก็รู้ต้นสายปลายเหตุที่เลทิเซียไม่รู้แทบจะทันที.. ลูเซียถูกอัญเชิญข้ามผ่านต้นกำเนิดที่แท้จริงมาโดยอาศัยตรรกะเดียวกันกับเวทมนตร์เกิดใหม่ของเธอ

ใช่แล้ว เวทมนตร์ข้ามวัฏจักรถูกดึงเอามาใช้กับลูเซีย ทำให้ถูกดึงมาจากอีกโลกด้วยฝีมือของจักรพรรดิมังกร

เธอรู้แทบจะทันทีว่า.. คนที่ทำให้น้องสาวเลทิเซียต้องมาเจอชะตากรรมที่โหดร้ายแบบนี้ก็คือเธอนั่นเอง!

เธอที่เคยเป็นน้องสาวเลทิเซีย เธอรู้ดีว่าเลทิเซียนั้นเป็นห่วงน้องสาวมากขนาดไหน ดังนั้นเมื่อเธอประจันหน้ากับน้องสาวของเลทิเซีย

เธอก็โจมตีออกไปไม่ได้หวังจะทำร้าย แต่หาวิธีการต่างๆ มากมายเพื่อที่จะส่งลูเซียกลับไปโลกเดิม เพราะหากทำแบบนั้นจะต้องช่วยแบ่งเบาภาระเลทิเซียได้ไม่มากก็น้อยแน่!

แต่เมื่อเธอเห็นเลทิเซียที่ตอนนี้ปรากฏตัวอยู่ในโรงเรียนลิเบอร์ เธอก็ไม่อาจทนต่อความคิดถึงได้ เธอรีบพุ่งดิ่งมาหาเลทิเซียพร้อมกับตะโกนออกมา..

เมื่อทุกอย่างที่ว่านี้เกิดขึ้นนั้น.. เลทิเซียไม่ใช่คนโง่เมื่อเธอเห็นเลวี่บอกว่าตัวเองเป็นไอรีน.. ความทรงจำทุกอย่างก็หลอมผสานออกมา

ตอนนั้น.. ตอนที่เลทิเซียเห็นเลวี่ถือเอกสารอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับการ ‘เกิดใหม่’ นั่นน่ะ.. หมายถึงแบบนี้ [1]

และสาเหตุที่ไอรีนเมื่อห้าร้อยปีก่อนของเศษเสี้ยววิญญาณหรือพลังเวทแห่งต้นกำเนิดของเธอ แม้แต่การทดลองบางอย่างของไอรีน…

ก็เพื่อการเกิดใหม่!เลทิเซียไม่ใช่คนโง่ ทั้งเธอยังมีประสบการณ์พบเจอกับกาลเวลาอันยุ่งเหยิง…เหล่านี้..

เธอก็เข้าใจทุกอย่างแทบจะทันที!เลวี่พุ่งตัวลงมากอดเลทิเซียด้วยความคิดถึงเหนือสิ่งอื่นใดเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ต่างจากเดิม

“ในที่สุด.. ในที่สุด… ท่านพี่ ข้าคิดถึงท่านมากเลยท่านหายไปไหนมา. ไม่สิ.. เลทิเซีย..”

“….”

เลทิเซียนิ่งเงียบไปด้วยความสับสน เวโรเน่เองก็ตื่นเต้นไม่ต่างกัน ในขณะที่ทุกคนเต็มไปด้วยความสับสนนั้น

ก็มีลำแสงสีขาวขนาดใหญ่พุ่งโจมตีลงมาจากฟากฟ้าอันห่างไกล เลวี่ที่จำความจำของไอรีนได้แล้วประสบการณ์เธอนั้นโชกโชน

มือยกขึ้นเวทมนตร์แฟร์รี่ถูกใช้งาน เป็นการสะท้อนการโตจมตีที่สมบูรณ์แบบ ส่งผลให้ลำแสงนั้นถูกส่งกลับไปดังเดิม

ถึงแม้เลวี่จะคิดถึงเลทิเซีย.. เพราะไม่ได้เจอกันมานานราวห้าร้อยปี แต่ความจริงแล้วเลวี่เมื่อหกเจ็ดปีก่อนก็ยังได้เจอเลทิเซียและเติบโตมาด้วยกัน

เพราะไม่ว่าจะเลวี่หรือไอรีน ทั้งสองคนคือหนึ่งเดียวกัน คือวิญญาณดวงเดียวกัน ดังนั้น.. ต่อให้สำหรับไอรีนจะไม่ได้เจอเลทิเซียมานานนับห้าร้อยปี

แต่เลวี่ก็ได้เจอกับเลทิเซียอยู่บ่อยครั้งนั่นเอง อีกทั้งตอนนี้ยังไม่มีเวลามามัวพูดคุยกันขนาดนั้น คู่ต่อสู้คือน้องสาวเลทิเซีย

เลวี่ไม่ต้องการให้เลทิเซียเข่นฆ่ากันกับน้องสาว เพราะหากเป็นแบบนั้น มันคงจะเจ็บปวดเกินไป… เธอเองก็นึกภาพไม่ออกหากต้องเข่นฆ่ากันกับเวโรเน่

เธอก็คงรับไม่ไหวแน่.. ดังนั้นงานนี้เธอต้องเป็นคนจบมันด้วยตัวเอง ต้นเหตุที่ทำให้เลทิเซียเจ็บปวดอย่างเวทมนตร์ข้ามวัฏจักรของเธอ

เธอต้องจัดการด้วยตัวเอง เลวี่จ้องไปที่เลทิเซียที่ยังสับสนอยู่ เพราะตอนรี้ไหนจะเรื่องพี่ไหนจะเรื่องน้อง ต่อให้เป็นเลทิเซียก็บังต้องสับสน

“เลทิเซียฟังนะ.. ข้าเจอวิธีช่วยน้องสาวเจ้าแล้ว!เพราะงั้นไม่ต้องห่วง นี่คือความผิดของข้าที่ดึงน้องสาวเลทิเซียมาเกี่ยวข้อง ข้าต้องจัดการมันด้วยตัวเอง”

“แต่ถึงแบบนั้น.. นับจากนี้.. ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ได้โปรดอย่าหยุดข้านะ.. แค่ช่วยข้าก็พอ..”

เลวี่พูดแบบนั้น ดวงตาของเลทิเซียกลับมาจ้องมองเธอทันที คำพูดแบบนี้มันเหมือนกับการสั่งเสียไม่ใช่หรือไง

เลวี่เห็นสีหน้าของเลทิเซีย เธอรู้ดีว่าเลทิเซียคิดอะไรอยู่เธอพูดขึ้น

“ข้าเองก็ไม่รู้ว่าทันจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้เหมือนกัน เพราะจากคำอธิบายของเจ้า ต้นกำเนิดที่แท้จริงคือดินแดนที่แม้แต่เลทิเซียก็ยังทำอะไรมันไม่ได้”

“กล่าวคือมีแค่วิธีนี้เท่านั้นที่ข้าคิดออก.. ไม่ต้องห่วงไปหรอกเลทิเซีย.. ข้าจะต้องช่วยน้องสาวของเจ้าให้ได้”

“ข้ารู้ว่าสำหรับเจ้าแล้วครอบครัวนั้นมีค่าแค่ไหน.. น้องสาวของ เธอไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับโลกนี้ด้วยซ้ำ เธอถูกดึงมาพัวพันในโลกนี้ด้วยความเลินเล่อของข้า”

“ตอนนี้เธอถูกสวมปลอกคอราวกับสัตว์เลี้ยง สติปัญญาถูกทำลาย ใช้งานเยี่ยงทาส.. ข้า.. ข้าจะปลดปล่อยเธอให้ได้”

“ยังไงซะ.. ข้ากับเธอคนนั้น…”

“พวกเราก็เป็นน้องสาวของเลทิเซียด้วยกันทั้งคู่นี่น่า. ถึงแม้จะเป็นน้องสาวที่อยู่คนละโลกเลยก็เถอะนะ แฮะๆ ”

เลวี่กล่าวติดตลกพร้อมกับเกาแก้ม เลทิเซียมองแผ่นหลังเลวี่ราวกับพยายามจะคว้าจับแผ่นหลังนั้นเอาไว้

แต่ใบหน้าอันสดใสของลูเซียก็ลอยขึ้นมา.. ซ้อนทับกับใบหน้าที่ว่างเปล่าของลูเซียในตอนที่เลทิเซียเห็นเมื่อหลายปีก่อนนั้น..

ลูเซีย.. ราวกับว่า… หากเธอหยุดเลวี่เอาไว้ตอนนี้… คนที่หายไปก็จะเป็นลูเซีย

แต่หากเธอปล่อยเลวี่ไป.. คนที่หายไปก็อาจจะเป็นเลวี่

น้องสาวในโลกนี้… หรือ.. น้องสาวในอีกโลก