บทที่ 424 – ความจริงของทุกสิ่งอย่าง

 

“เธอกำลังคิดว่าผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้ว? ไม่เลย.. ผู้หญิงคนนั้นไม่ตายหรอก.. หากเธอไม่เชื่อเธอก็ลองนึกดูว่า…”

“ตั้งแต่ที่เธอเกิดมาบนโลกใบใหม่นี้ เธอได้เห็นผู้หญิงคนนั้นมากี่รอบแล้ว ทุกครั้งที่ผู้หญิงคนนั้นจะปรากฏตัวขึ้นเธอจะปรากฏตัวขึ้นมาตอนไหน”

พอเห็นเลทิเซียไม่อยากจะเชื่อ แต่ความจริงท้ายที่สุดแล้วมันบังเป็นความจริงวันยังค่ำ เธอถอนหายใจพลางพูดออกมา

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอพูดมาล้วนจริงหมดเลย เลทิเซียที่ได้ยินแบบนั้นเธอก็เผยความสับสนออกมา..

จริงอยู่ตั้งแต่ตอนที่เธออยู่บนโลกนี้มา ทุกครั้งที่เธอเสียใจ.. หรือแม้แต่เจ็บปวด พี่เอลน่าจะปรากฏตัวออกมา..

แม้แต่ตอนที่เธอสู้กับฮิสครอมเมื่อหลายปีก่อน.. จนเธอโดนลบออกจากโลกไปเพราะเห็นภาพนิมิตของพี่สาวเธอจึงกลับมาได้..

แต่ว่า.. หากนั่นไม่ใช่แค่การละเมอของเลทิเซียล่ะ.. แต่เป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของเอลน่าจริงๆ ล่ะ..

แล้วเธอตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน? ทำไม.. เธอถึงแกล้งทำเป็นเหมือนว่าตัวเองตายไปแล้ว.. นี่มันหมายความว่าไงกันแน่?!

ทำไมพี่สาวเธอถึงต้องทำแบบนั้น..

จิตใจของเลทิเซียรู้สึกสับสนอย่างมาก หากเป็นเกี่ยวข้องกับคนอื่นเลทิเซียคงไม่สับสนขนาดนี้ แต่นั่นคือพี่สาวของเธอ

อยู่ด้วยกันมาตลอดนับสิบกว่าปี.. พี่สาวที่คอยดูแล คอยยิ้มและเอาใจใส่เธอมาตลอดกลับมีความลับที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้

ทำไมพี่ถึงไม่เคยยอมบอกเลทิเซียเลย..? ไม่เชื่อใจเลทิเซียงั้นเหรอ? เป็นครอบครัวเดียวกันไม่ใช่เหรอ?

ทำไม ทำไม ทำไม

จิตใจของเลทิเซียสั่นคลอนเลยทีเดียว นี่อาจจะเป็นเพียงจุดอ่อนที่เห็นได้ง่ายที่สุดของเลทิเซีย คือเรื่องของพี่สาว

ทั้งที่หากเป็นปกติเลทิเซียจะไม่ปักใจเชื่อ.. แต่ราวกับว่าตอนนี้ทุกคำพูดที่อเล็กเซียออกมา มันไม่มีส่วนไหนที่ไปขัดแย้งกับเอลน่าในความทรงจำเลทิเซียเลย

ราวกับว่าพวกเธอกำลังพูดถึงคนคนเดียวกันอยู่จริงๆ แม้เลทิเซียจะไม่อยากเชื่อ แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความสับสนและไร้หนทาง

“ฉันรู้ว่าเธอรู้สึกยังไง… และฉันก็คิดว่าตัวเองควรหยุดอยู่แค่นี้.. แต่ฉันก็คิดว่าเธอควรจะรู้เรื่องนี้”

เธอพูดแบบนั้นพร้อมกับเล่าเรื่องทุกสิ่งทุกอย่าง..

ก่อนอื่นเลย.. เธอถามว่าเลทิเซียน่ะคงรู้แล้วใช่หรือเปล่าว่าตัวเองกำลังติดอยู่ในวังวนแห่งความเจ็บปวดอย่างไร้จุดสิ้นสุด

ไม่ว่าจะโลกไหน ต่อโลกไหน เลทิเซียก็จะเจอประสบการณ์แบบนี้ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า วนไปวนมาแบบไม่รู้จักจบจักสิ้น

แน่นอนว่าเรื่องนั้นเลทิเซียรู้แล้ว.. ตั้งแต่เรื่องที่เธอคือคนสร้างตัวเองขึ้นมาและตัวเองกลายเป็นพ่อของคนที่เลี้ยงตัวเองมา

ทุกสิ่งทุกอย่างมันยังตอกย้ำอยู่ภายในใจของเธอ เพราะแบบนั้นเธอถึงได้ถามกับตัวเองว่า เธอผิดอะไร ทำไมเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้

ซึ่ง.. อเล็กเซียก็ยังยืนยันคำเดิมว่าทุกอย่างมันไม่ใช่ความผิดของเลทิเซีย แต่เป็นเพราะเอลน่าต่างหาก..

เอลน่าเป็นคนที่ทำให้เลทิเซียเป็นคนพิเศษกว่าใครๆ การที่เลทิเซียอยู่ใกล้ตัวของเอลน่าแค่นั้นก็ทำให้เธอพิเศษกว่าใครแล้ว

หลักฐานคือ ไม่ว่าจะเลทิเซียหรือแม้แต่ลูเซียทุกคนล้วนถูกดึงมาโลกนี้ ซึ่งอาจจะมีเหตุผลบางอย่างรองรับก็จริง

แต่เพราะบางอย่างที่ว่านั้นมาอยู่ที่เลทิเซียและลูเซียเป็นเพราะเธอคือคนพิเศษกว่าใคร … ผสมกับเรื่องที่ว่าเอลน่าเป็นคนร่ายคำสาปใส่ต้นกำเนิดแห่งนี้..

หากฆ่าพี่เอลน่าได้เธอก็จะสามารถชุบชีวิตเพื่อนๆ ของเธอกลับมาได้ และทำให้เธอกลายเป็นคนปกติเหมือนคนอื่น

เพียงแค่นี้ชีวิตเธอก็อาจจะไม่เจออะไรที่มันดูเป็นพิเศษแล้ว.. อีกอย่างตอนนี้พี่เอลน่าไม่ได้ตาย

ถึงอเล็กเซียจะไม่รู้เหตุผลก็ตาม.. แต่สิ่งที่เธอรู้คือเอลน่าทำแบบนี้มาหลายรอบแล้ว..

นั่นคือการที่พอเธอตาย.. เธอจะข้ามไปอีกโลกหนึ่ง.. ใช่ อเล็กเซียหมายถึงข้ามไปอีกโลกคู่ขนานโลกหนึ่ง

เป็นโลกที่มีเลทิเซียและลูเซียอยู่.. เอลน่าทิ้งเลทิเซียและลูเซียในโลกนี้เอาไว้ด้านหลัง และเธอก็ไปมีชีวิตอยู่กับเลทิเซียในอีกโลก

เมื่อถึงเวลาตาย เธอก็จะทิ้งไว้เหมือนเดิม ทิ้งพวกน้องๆ ของเธอและไปสร้างครอบครัวใหม่ที่เป็นเลทิเซียและลูเซียในอีกโลก

ซ้ำไป.. ซ้ำมา.. ไม่รู้จักจบจักสิ้น

“ถ้าหากตามที่เธอพูดมา.. คนที่ฆ่าพี่ก็คื—”

ก่อนที่ทันจะได้พูดจบ เลทิเซียก็เบิกตากว้าง อเล็กเซียไม่ได้พูดอะไรเธอเพียงดีดตัวถอยห่างออกก่อนจะสลายหายไปในหมอกควันพร้อมกับพูด

“ทุกสิ่งทุกอย่างถูกกำหนดมาไว้แล้ว.. แต่การตัดสินใจครั้งนี้เธอจะเป็นสิ่งที่แปรเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างที่ว่านั่นได้แน่.. ฉันจะรอเธออยู่ที่ทางเข้าของอีกโลก!”

สิ้นเสียงร่างของเธอก็หายไป และในพริบตาต่อมานั้นเองห้องของเลทิเซียก็แตกกระจุยเป็นเสี่ยงๆ

เพราะร่างของคนคนหนึ่งกระแทกมาทางนี้ คนคนหนึ่งที่ว่าเลทิเซียเห็นก็รู้ทันทีว่าใคร เธอคือเวโรเน่

เวโรเน่กระอักเลือดออกมาพร้อมกับเช็ดเลือดที่มุมปาก แต่ใบหน้าของเธอยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ตื่นเต้น

เธอไม่ได้สังเกตเห็นเลทิเซียเลยแม้แต่น้อย สายตาเธอยังมองทอดไปยังที่ห่างไกลสุดลูกหูลูกตา

พวกจักรวรรดิมังกรมันตัดสินใจเด็ดขาดที่จะบุกมายังโรงเรียนทั้งห้า ซึ่งโรงเรียนลิเบอร์เป็นโรงเรียนแรกที่มันตัดสินใจจะถล่ม

ถึงมันจะไม่รู้ว่าตอนนี้เลทิเซียผู้หญิงที่มีพลังจอมมารคนที่สิบสามกลับมา แล้ว แต่มันก็ยังรู้สึกว่าโรงเรียนลิเบอร์ควรถูกโจมตีก่อน

และแน่นอนว่าคนที่มันส่งมา เป็นใครไม่ได้อีกนอกจาก ‘ลูเซีย’ น้องสาวของเลทิเซียที่มีพลังของผู้กล้าสองคน

ต่อให้เป็นเวโรเน่ก็ยังยากที่จะต่อกร เวโรเน่ที่มีพลังของผู้กล้าแห่งเจตจำนง แต่ก็ใช่ว่าเธอจะสู้ไม่ได้เลย..

แต่อีกฝ่ายไม่ได้มากันแค่คนเดียวนี่สิ ยังมีมังกรพี่น้องสองตนตามมาด้วย พี่น้องมังกรสองคนนี้เธอรู้จักผ่านเลทิเซียเมื่อห้าร้อยปีก่อนแล้วว่า

พวกมันแข็งแกร่งมากเช่นกัน.. และแน่นอนว่าเธอก็รู้ด้วยว่าลูเซียคือน้องสาวในอีกโลกของเลทิเซีย

เพราะเลทิเซียได้เล่าให้ฟังแทบทุกอย่าง ดังนั้นเวโรเน่ไม่สามารถออกแรงทำร้ายน้องสาวเลทิเซียได้เต็มกำลังอยู่ดี

ถึงแม้เธอจะไม่ถูกผนึกพลังผู้กล้าเพียงคนเดียวและเป็นผู้กล้าที่แข็งแกร่งที่สุดก็ตามที แต่ถ้าจะให้มาออมมือกับคนที่มีพลังผู้กล้าสองคนในหนึ่งคน

ต่อให้เป็นเวโรเน่ยังยาก แถมอีกฝ่ายเหมือนจะมีพลังที่สามารถเมินกฎเกณฑ์ต่างๆ ได้ด้วย.. ทั้งยังมีมังกรสองพี่น้องที่น่ารำคาญอีก

พูดตามตรงว่าเวโรเน่ไร้หนทางชนะแม้เพียงเสี้ยว..

แต่สีหน้าเธอตอนนี้กลับตื่นเต้นที่สุดในชีวิตแล้ว อันที่จริงไม่มีใครเข้าใจใบหน้าที่ตื่นเต้นของเธอได้

เลทิเซียเห็นใบหน้าอันตื่นเต้นของเวโรเน่ เลทิเซียก็สับสนเล็กน้อย เพราะเวโรเน่ตอนนี้ที่ท้องเสื้อผ้าเธอฉีกขาดมีรอยกรงเล็บและเลือดไหลออกมาไม่หยุด

ผมกระเซอะกระเซิง บนร่างกายมีรอยฟกช้ำเพราะถูกกระแทก เรียกได้ว่าสภาพของเธอในตอนนี้ไม่สู้ดีขนาดนั้น

หรือว่าเวโรเน่เธอจะถูกต่อยจนสมองกระทบกระเทือนไปแล้ว เลทิเซียที่เห็นแบบนั้นเลยเผลอเรียกเวโรเน่..

“เวโรเน่…?”

เวโรเน่ที่ได้ยินเสียงเลทิเซีย เธอก็หันขวับมาเห็นเลทิเซีย สีหน้าเธอยิ่งดีใจกว่าเดิมหลายสิบเท่า

เธอไม่ได้พุ่งกลับไปโรมรันกับคู่ต่อสู้อีกรอบ แต่เธอมาหาเลทิเซียด้วยสีหน้าเหมือนกับเห็นของขวัญฟ้าประทาน

“เลทิเซีย! เธอมาแล้ว! เธอกลับมาแล้ว! ฉันเชื่อว่า… เธอต้องมีวิธีช่วยเลทิเซียอย่างแน่นอน!”

เวโรเน่ที่ดูตื่นเต้นสุดๆ นั้นทำให้เลทิเซียสับสน

“ใคร..? ใครมาแล้ว?”

เวโรเน่จ้องไปที่ดวงตาของเลทิเซีย..

“จะใครอีกล่ะ.. ก็… ท่านพี่ไง!ท่านพี่ไอรีน เธอกลับมาเกิดใหม่แล้ว!”

“ห้ะ!”

ภายใต้ความสับสนของเลทิเซียนั้นเอง บนท้องห้าห่างไกลก็มีลำแสงหนึ่งพุ่งเข้ามาหาเลทิเซียด้วยความเร็วสูง

“ท่านพี่!! ไม่สิ.. เลทิเซีย ข้าจำได้แล้ว.. ความทรงจำข้ากลับมาแล้ว! ข้าคือไอรีน.. อ่า ใช่.. ข้าเป็นทั้งไอรีนที่เป็นเพื่อนของเจ้าและเป็นทั้ง.. เลวี่น้องสาวของท่านพี่ด้วย”

“ข้าจำ.. ความทรงจำจากชาติที่แล้วได้แล้ว ท่านพี่เลทิเซีย!”