บทที่ 420 – ความซับซ้อน

 

เลทิเซียกลายร่างเป็นลำแสงมุ่งตรงไปยังอาณาจักรอาเดฟด้วยความเร็วสูง ภาพเบื้องล่างไหลผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นานก็เดินทางมาถึงชายแดนของอาณาจักรอาเดฟ .. แถบชายแดนตอนนี้มีสงครามเกิดขึ้นอยู่เรื่อยๆ

แน่นอนว่าตอนนี้ยุคปัจจุบันกลับมาสู่ช่วงสงครามอีกครั้ง ไม่แปลกที่จะมีสงครามเกิดขึ้นทุกเส้นทางที่เลทิเซียผ่าน

แต่เธอไม่ได้สนใจ เธอมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวงของอาณาจักร กลายเป็นลำแสงพุ่งเข้าไปในปราสาทโดยไม่มีใครรู้หรือเห็น

ทันทีที่เลทิเซียมาถึงจิตสัมผัสเธอก็กวาดออกไปจนทั่วทั้งปราสาท เหมือนว่าเลเวียแม่ของเลวี่จะกลับมาแล้ว

ตอนนี้เธออยู่ในห้องพักกับลูเซียโน่ แถมเหมือนจะมีอีกคนที่ดูคุ้นเคยอยู่ด้วย แต่เลทิเซียไม่ได้สนใจเธอรีบมุ่งหน้าไปทันที

เหมือนเลวี่จะไม่อยู่ที่นี่ด้วย.. แต่ที่เลทิเซียต้องการพบรอนนี้คือเลเวีย เธอต้องรู้เกี่ยวกับทฤษฎีการเกิดใหม่ให้ได้

เลทิเซียใช้เวลาเดินเพียงครู่เดียวก็มาถึง.. เธอมองประตูบานใหญ่ตรงหน้าพร้อมกับสูดลมหายใจลึกๆ ..

เลทิเซียผลักประตูเข้าไปแทบจะทันที ภาพตรงหน้าเลทิเซียก็ปรากฏขึ้น ตอนนี้มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้

ด้านหน้าของเธอมีเลเวียกับลูเซียโน่กำลังคุกเข่า เหมือนกำลังทำพิธีบางอย่างอยู่.. พอเลทิเซียเปิดประตูเขามาทั้งสามก็เหมือนจะตกใจ

ยังไงซะพวกเขาก็ไม่ใช่คนธรรมดา ไม่มีทางที่พวกเขาจะไม่รู้สึกถึงคนที่มายืนอยู่หน้าประตูแน่…

แถมภาพตอนนี้ยังเป็นภาพของราชินีและราชากำลังคุกเข่าให้ใครก็ไม่รู้ หากถูกเผยแพร่ออกไปต้องเป็นอื้อฉาวอย่างแน่นอน

นั่นแน่นอนว่าพวกเขาต้องระมัดระวังตัวในระดับหนึ่ง แต่เลทิเซียก็ไม่ใช่คนธรรมดา อันที่จริงด้วยฝีมือเลทิเซียหากเธอต้องการ

เธอสามารถสังหารอีกฝ่ายได้โดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ .. ดังนั้นพอเลทิเซียผลักประตูออกมาทั้งสามจึงหันไปมองเลทิเซียทันที

แต่พอเลเวียเห็นใบหน้าของเลทิเซียเธอก็เบิกตากว้าง…

“เลทิเซี—”

แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดจบ มือของลูเซียโน่ก็ยกมาปิดปากของเลเวียไว้ พร้อมกับยักหน้าไปทางคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้

เลเวียสะดุ้งเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง… เธอรีบปิดปากทันที แม้เลทิเซียจะแปลกใจกับท่าทางของทั้งสองคน

เธอก็ไม่สนใจเธอเดินไปหาทั้งสองพร้อมกับพูด..

“ท่านแม่”

เลทิเซียเรียกเลเวีย พอโดนเลทิเซียเรียกแบบนั้นเลเวียยิ่งสับสนเข้าไปอีกเธอถอยหลังไปอย่างช่วยไม่ได้ ยิ่งทำให้เลทิเซียงุนงงกว่าเดิม

แต่ในตอนนั้นเองผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ตอนแรกก็อึ้งไปเพราะการปรากฏตัวของเลทิเซีย เธอได้สติกลับมาเพราะการถอยหลัง ของเลเวีย

คิ้วของเธอก็ขมวดขึ้น

“เลเวีย ข้าบอกเจ้าแล้วใช่ไหม? ลูเซียโน่เจ้ายังไม่ทำความเคารพท่านพ่อของเจ้าอีก!”

วินาทีทีเสียงของเธอดังขึ้น ดวงตาของเลทิเซียเบิกกว้างแทบจะหันที เธอหันไปทางหญิงสาวคนนั้นก่อนจะดึงผ้าปิดหน้าเธอออก

ใบหน้านั้นปรากฏต่อหน้าเลทิเซีย ยิ่งทำให้เลทิเซียสับสนและอ้าปากค้าง.. ทำไม.. ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ ..

“เรสต้า?!”

เลทิเซียเผลออุทานแบบนั้น แต่ในขณะเดียวกันเลเวียและลูเซียโน่ก็ก้มหัวให้เลทิเซียพร้อมกับพูดขึ้น

“คารวะ.. ท่านพ่อ” (?)

เลทิเซียสะดุ้ง.. ความคิดทุกอย่างกลายเป็นว่างเปล่า เธอถอยหลังไปด้วยความสับสน.. เรสต้าคือมารดาของเลเวีย?

และ.. เลเวียคือลูกของเธอ?! ความคิดทุกอย่างหวนย้อนกลับไปตอนนั้น ตอนที่เรสต้าอ้วก…

อย่าบอกนะว่า… ตั้งแต่ตอนนั้นงั้นเหรอ?! พอเรสต้ามองเห็นท่าทางของเลทิเซียเธอก็พอคาดเดาบางสิ่งบางอย่างได้

แน่นอนว่าต่อให้เป็นเลทิเซียสถานการณ์ในยามนี้มันพิลึกพิลั่นเกินไป ต่อให้เป็นเธอก็สรุปไม่ได้ว่านี่มันเรื่องบ้าบอคอแตกอะไร

“ดูเหมือนเจ้าจะไม่เข้าใจสินะ.. เมื่อตอนนั้น.. ประมาณห้าร้อยปีก่อน เจ้ายังจำได้หรือไม่?”

“….”

เลทิเซียไม่ได้ตอบกลับ แต่แน่นอนว่าสำหรับเธอมันพึ่งผ่านไปไม่นานมานี้เอง จะลืมได้ไงล่ะ? เรสต้าไม่ได้รอให้เลทิเซียตอบเธอพูดต่อ

“ตอนนั้นที่ข้าลงมายังโลกมนุษย์.. เพื่อแก้ไขสิ่งที่ข้าทำพลาด..”

พอได้ยินแบบนั้นเลทิเซียก็ยิ่งสับสน เธอเผลอถามออกไปโดยไม่รู้ตัว

“ไม่ใช่ว่าเธอลงมาโลกมนุษย์เพราะต้องการดึงวิญญาณกลับไปเหรอ..?”

“ดึงกลับ… อะไรล่ะนั่นน่ะ? ไม่เห็นรู้เรื่องเลยนะ”

เลทิเซียที่ได้ยินแบบนั้น เธอก็ยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่.. นี่มันหมายความว่าไง? ไม่ใช่ว่าเธอรู้ตัวเรื่องถูกเลทิเซียขโมยวิญญาณเหรอ

ถ้างั้นแล้วเพราะอะไรกันล่ะ ทำไมเธอถึงลงมาโลกมนุษย์ล่ะ? ในขณะที่เลทิเซียสงสัย เรสต้าก็อธิบายต่อ

“ที่ข้าลงมาเพราะ.. ข้าให้ทักษะกับคนคนหนึ่งไปมากเกินไป… ข้าไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงทำแบบนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนข้ามาเตือนสติข้าก็คงคิดว่านั่นเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว.. อืม จำได้ว่าเจ้าหมอนั่นนินทาข้าด้วยนะ”

“…..”

ดวงตาเลทิเซียเบิกกว้าง.. นั่นมันวิญญาณของเธอไม่ผิดแน่ เลทิเซียจำได้ดี จำได้แม่นว่าตัวเองเคยเจอกับเรสต้าตอนเกิดใหม่

และเรสต้าก็มอบทักษะให้เธอทั้งหมดเลย… แล้วเลทิเซียก็ไปดึงเอาวิญญาณตัวเองมาใส่สิ่งมีชีวิตเทียม

แล้วเรสต้าก็ลงมายังโลกมนุษย์เพื่อเอาทักษะเหล่านั้นคืน แต่เลทิเซียดันคิดว่าอีกฝ่ายมาเอาวิญญาณกลับคืนไป

เลทิเซียเลยโจมตีอีกฝ่ายจนสลบ.. ยังดีที่อีกฝ่ายลืม ทำให้เลทิเซียสามารถใช้วิธีส่งสิ่งมีชีวิตเทียมข้ามเวลามาแทน

ต่อให้ความจำของเธอกลับมาเธอก็ทำอะไรไม่ได้นั่นเอง.. แต่ความจริงแล้วกลับไม่ใช่.. หากเลทิเซียไม่โจมตีและดูท่าทีอีกฝ่ายก่อน

เลทิเซียอาจจะไหวตัวทันตั้งแต่เมื่อห้าร้อยปีก่อนว่า สิ่งมีชีวิตเทียมคือตัวเองก็ได้ แต่ทุกอย่างมันพังหมดเพราะความร้อนรนของเลทิเซีย

เธอกัดริมฝีปาก.. เรสต้ายังกล่าวต่อไป

“แต่เจ้าก็มาโจมตีข้าจนเกือบตาย แล้วเจ้าก็มาช่วยข้าอีก.. ซึ่งข้ายังไม่รู้เลยว่าทำไมเจ้าถึงโจมตีข้า”

“แต่เพราะตอนนั้นนั่นแหละ วิญญาณของข้าและวิญญาณของเจ้าหลอมผสานกัน.. จนเกิดสถานการณ์ที่คาดไม่ถึง”

“จะพูดให้ถูกเมื่อร่างกายเป็นหนึ่งเดียวกับเพศตรงข้ามจะทำให้เกิดกายหยาบที่วิญญาณสามารถลงไปอยู่ได้ แต่ในทางกลับกัน…”

“หากวิญญาณและวิญญาณเป็นหนึ่งเดียวกันก็ก่อให้เกิด.. ‘ดวงวิญญาณ’ ใหม่ขึ้นมาได้! และเพราะวิญญาณนั้นไม่มีตรรกะเรื่องเพศแต่แรกจึงไม่จำเป็นต้องชายกับหญิงเท่านั้น”

“และนั่นจึงก่อให้เกิด… เลเวียขึ้นมา ลูกของพวกเราไง.. เลทิเซีย”

สายตาของเรสต้าหันไปมองเลเวีย สำหรับเธอแล้วเลเวียเป็นลูกสาวที่เธอรักและหวงแหนอย่างมาก..

เป็นลูกสาวที่เธอรักมากที่สุด..แต่ก็ถูกมนุษย์คาบไปกินหน้าตาเฉย เพราะเลทิเซียไม่ได้ชอบมนุษย์หรือปีศาจเป็นพิเศษ

แต่เรสต้าได้รับอิทธิพลตรงส่วนนั้นมาเยอะ ทำให้เรสต้าค่อนข้างมีอคติกับเผ่ามนุษย์..

“นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่า… ทำไมเลเวียถึงใช้พลังของเทพโดยไม่สนกฎเกณฑ์ของโลกเบื้องล่างได้ยังไงล่ะ.. บางทีอาจจะเป็นเพราะตัวตนเธอเป็นตัวตนที่พิเศษ เพราะเป็นการถือกำเนิดใหม่ที่ไม่เคยมีมาก่อน.. ทั้งที่ในความจริงแล้วโลกเราจะไม่มีทางที่ดวงวิญญาณจะถือกำเนิดขึ้นมาได้แท้ๆ ”

“หรืออาจจะเป็นเพราะเจ้าก็ได้เลทิเซีย.. ถึงข้าจะไม่มั่นใจแต่เจ้าคงเป็นตัวตนที่พิเศษเหมือนกันสินะ”

ดวงตาของเลทิเซียเผยแววสับสน

“ไม่ใช่ว่าที่เธอใช้พลังเทพได้เพราะเกิดบนโลกมนุษย์เหรอ”

“จะเป็นแบบนั้นไปได้ไงล่ะ.. ถ้าเรื่องมันง่ายขนาดนั้น เทพที่นิสัยเสียคงมาทำลูกอยู่บนโลกนี้แล้วปกครองโลกไปแล้วล่ะ”

“…..”

“แต่ตอนนี้ก็ยังไม่มีเทพคนไหนที่ทำแบบเลเวียได้ใช่ไหมล่ะ.. ถูกต้องแล้ว ที่เลเวียทำได้เพราะเธอคือ… ลูกของพวกเราต่างหาก พวกเราคือครอบครัวนะ”

เธอพูดแบบนั้นร่างกายก็ทิ้งตัวไปทางเลทิเซียพร้อมกับกอดเลทิเซียเอาไว้ อาจจะเป็นเพราะส่วนหนึ่งของเธอมีเลทิเซียอยู่ด้วย

มันทำให้ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเลทิเซียพัฒนาเอง.. พัฒนามาตลอดห้าร้อยปี.. ทำให้ความลุ่มหลง ความรู้สึกของเธอกลายเป็น..

ความมึนเมา เธอพึมพำ…

“ตลอดห้าร้อยปีที่ผ่านมา… เจ้าหายไปไหนมากันแน่”