บทที่ 419 – ทฤษฎีของเทพธิดา

 

บัดนี้ลูเซียที่เป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนของเลทิเซีย ในสายตาเลทิเซียเธอไม่ใช่คนหน้าเหมือนน้องสาวในโลกเดิมอีกต่อไป

เพราะเธอนั่นแหละที่เป็นการฉายซ้ำของประวัติศาสตร์ของน้องสาวเลทิเซีย หรือก็คือเธอคือน้องสาวเลทิเซีย

อีกทั้งยังมีเหตุการณ์ก่อนหน้านี้อีก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเหมือนกับในโลกเดิมไม่มีผิด…

เลทิเซียเพียงยื่นมือเข้าไปกอดลูเซียเอาไว้แน่นๆ .. การกระทำนี้ของเลทิเซียทำเอาลูเซียอึ้งเล็กน้อย

“ละ.. เลทิเซีย?”

“ฉันขอโทษ.. แต่ฉันขออยู่แบบนี้อีกสักพักนะ”

เลทิเซียไม่ได้พูดอะไรเพียงกอดเธอเอาไว้ ร่างของลูเซียที่ตอนแรกตกใจก็ค่อยๆ ผ่อนลงไม่นานเธอก็ปล่อยให้เลทิเซียกอด

แม้พวกเธอตอนอยู่โรงเรียนจะไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น แต้ถ้าหากเทียบกับคนอื่นๆ เลทิเซียและลูเซียก็สนิทกันพอสมควร

อาจจะเพราะลูเซียนั้นเห็นสภาพที่ย่ำแย่ของเลทิเซียมาก่อน ทำให้ตัวตนของเลทิเซียไม่ได้สูงส่งปานจะเอื้อมไม่ถึง

มันทำให้ลูเซียเข้าใจว่า แม้แต่คนที่สมบูรณ์แบบที่สุดยังมีความเศร้าที่อยากจะระบายออกมา..

เธอจึงปล่อยให้เลทิเซียกอด ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดลงมาจากเบื้องบน เวลาไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้าและรวดเร็วในเวลาเดียวกัน

จนท้ายที่สุดเลทิเซียก็ค่อยๆ ผละตัวออกจากร่างของลูเซียพร้อมกับพูดขึ้น..

“ขอโทษนะ.. แล้วก็ขอบคุณนะ”

“อืมๆ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวข้ามานะ!”

ลูเซียพูดแบบนั้นพร้อมกับเดินไปซื้ออาหารตามแผงลอยที่ยังเปิดอยู่เลทิเซีย เผลอแหงนมองท้องฟ้า

เธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงกอดลูเซีย เธอในตอนนี้รู้สึกราวกับเจอทางตันของชีวิต ปัญหาต่างๆ มากมายที่ถาโถมเข้ามา

มันไม่ใช่เรื่องที่เล็กๆ เลย… ไม่ว่าจะพยายามไปมากแค่ไหน ก้าวไปข้างหน้ามากเท่าไหร่ สุดท้ายก็ไร้ค่า..

เลทิเซียได้แต่หัวเราะสมเพชตัวเองในใจ สร้างตัวเองขึ้นมาเพื่อช่วยเหล่าคนสำคัญ? ตลกสิ้นดี

เธอตอนที่เกิดมายังไม่รู้จักยอมรับคนอื่นด้วยซ้ำ สร้างมาเพื่อช่วยคนสำคัญในอนาคตของตัวเอง เหอะ ตอนนั้นเธอยังเป็นแค่ไอ้คนเห็นแก่ตัวอยู่เลย

ไม่ต้องใช้ความสวยหรูมากล่าวหรอกสุดท้ายคนแบบเธอมันก็เป็นได้แค่นั้นนั่นแหละ.. ไม่ว่าจะพยายามไปมากแค่ไหนก็ไร้ค่า

ในขณะที่เลทิเซียหัวเราะสมเพชตัวเองอยู่นั้น ลูเซียก็กลับมาพร้อมปลาหมึกย่างยัดไส้

“อ๊ะ… นี่ ข้าเลี้ยงเอง?”

“เอ๊ะ ?”

เลทิเซียตกใจเล็กน้อย แต่ลูเซียก็ยื่นปลาหมึกย่างเสียบไม้มาให้เลทิเซีย เลทิเซียหันไปมองลูเซียก่อนจะปฏิเสธ

“ฉันไม่หิวน่ะ…”

“กินเถอะน่า!”

ลูเซียพูดเสร็จแล้วก็ยัดปลาหมึกย่างใส่ปากของเลทิเซียทันที ปลาหมึกย่างที่ถูกยัดเข้ามาในปากของเลทิเซีย

รสชาติกลมกล่อมแสนอร่อยก็แผ่เข้าไปในริมฝีปากของเธอ ทำให้เธอราวกับรู้สึกเดจาวูอีกครั้ง.. ขณะเดียวกันลูเซียก็พูด

“อร่อยใช่ไหมล่ะ.. โลกนี้ยังมีอะไรอร่อยๆ แบบนี้อีกเยอะแยะเลยนะ เพราะงั้น.. สัญญากับฉันทีสิว่า เธอจะไม่ทำหน้าเหมือนคนสิ้นหวังกับทุกอย่างในชีวิตแบบนั้นอีกน่ะ ?”

“….”

“ฉันรู้ว่าเธอเจ็บปวด.. จากการที่สูญเสียเพื่อนๆ .. แต่ถึงแบบนั้นฉันก็เชื่อว่าเพื่อนของเธอไม่อยากเห็นเธอทำหน้าแบบนั้นแน่”

เลทิเซียไม่ได้ตอบลูเซีย แต่ลูเซียก็พูดความรู้สึกของตัวเองออกมา เพราะก่อนหน้าเลทิเซียทำสีหน้าแบบนั้นจริงๆ

และเรื่องที่เพื่อนๆ คนสำคัญของเลทิเซียตายทำไมเธอจัไม่รู้ ถึงจะออกโรงเรียนมาแล้วแต่เธอก็รู้ว่าเมื่อหลายปีก่อนเพื่อนเลทิเซียตายไปหลายคน

ต่อมาเมื่อเดือนก่อนเธอก็มาสูญเสียทั้งทสึรุและชาร์ล็อต สำหรับลูเซียเธอคิดว่าตัวเองไม่เข้าใจความรู้สึกของเลทิเซียหรอก

แต่ถึงแบบนั้น.. ถึงแบบนั้นเธอก็ไม่อยากเห็นเพื่อนเธอทำสีหน้าแบบนั้น แม้เลทิเซียอาจจะไม่มองว่าเธอเป็นเพื่อน

แต่สำหรับลูเซียแล้ว เลทิเซียคือเพื่อนคนสำคัญคนหนึ่งที่เคยเรียนอยู่ห้องเดียวกัน มีบทเรียนเดียวกัน..

นั่นแหละคือคำว่าเพื่อน…

แต่ในขณะเดียวกันเลทิเซียก็หวนย้อนกลับไปนึกถึงเรื่องของซิลเวีย.. จะว่าไปแล้วตอนนั้นก็เหมือนกันเลย

ตอนนั้นเลทิเซียยังตั้งแง่กับซิลเวียอยู่ด้วยซ้ำ แต่ถึงแบบนั้นซิลเวียก็ยังยัดปลาหมึกย่างยัดไส้ใส่ปากของเลทิเซีย

นั่นเป็นการเดินทางเพื่อไปสอบเข้าเรียนที่โรงเรียนลิเบอร์… ภาพความทรงจำเหล่านั้นย้อนกลับมาราวกับเป็นเมื่อวานอย่างไรอย่างนั้น

แต่ในขณะที่เลทิเซียกำลังจมปลักอยู่กับความทรงจำนั้นเอง ก็พลันมีคำพูดหนึ่งของซิลเวียที่สะดุดความคิดของเลทิเซีย

“จริงสิ เลทิเซียเป็นผู้กลับชาติมาเกิดใช่ไหม?”

ทันทีที่ความทรงจำนั้นหวนกลับมาเลทิเซียก็ขมวดคิ้ว.. พร้อมกับนึกย้อนไปถึงเรื่องที่เลทิเซียคุยกับซิลเวียตอนที่อยู่พื้นที่ไร้แนวคิด

เธอกล่าวถึงต้นกำเนิดมากมายที่วางอยู่ตรงหน้าก็จริง แต่เหมือนเธอจะตกใจมากที่เลทิเซียเป็นคนที่มาจากต่างโลก

แถมมาจากต่างต้นกำเนิดที่แท้จริง ซึ่งเธอถามว่ามันเป็นไปได้ด้วยเหรอแบบนั้นน่ะ.. แต่…

เธอในตอนแรกพูดเหมือนรู้จักการเกิดใหม่ไม่ใช่เหรอ.. ไม่สิ จะว่ารู้จักก็ไม่เชิง เพราะคำถามเมื่อตอนนั้นซิลเวียเหมือนรีบตัดจบทันที..

มันเหมือนกับว่าเธอ… แค่เดาขึ้นมาจากองค์ความรู้ของเลทิเซีย.. แต่ถ้าหากไม่มีกรณีแบบเกิดใหม่มาก่อนซิลเวียจะคิดว่าเลทิเซียเป็นผู้เกิดใหม่ไหมล่ะ

แน่นอนว่าย่อมไม่.. กล่าวคือบนโลกนี้อาจจะมีการเกิดใหม่อยู่จริงๆ .. แต่แค่ในกรณีแบบเลทิเซียจะไม่มีอยู่ก็แค่นั้นเอง

แต่ว่า.. ด้วยวิธีไหนล่ะ การเกิดตายแม้แต่เทพธิดายังควบคุมไม่ได้ เลทิเซียจึงไม่แปลกใจที่ซิลเวียจะรีบตัดจบ

เพราะเธอน่าจะหยั่งเชิงเลทิเซียเฉยๆ ว่าเลทิเซียเป็นผู้เกิดใหม่หรือเปล่า สรุปง่ายๆ อาจจะเป็นแค่ทฤษฎีของพวกเทพธิดา

แน่นอนว่าเมื่อมีทฤษฎีก่อนหน้านั้นต้องมีข้อเท็จจริงบางอย่างมาเพื่อใช้อ้างนั่นเอง..

แน่นอนว่าเลทิเซียไม่ได้คิดจะใช้วิธีนี้เพื่อให้เพื่อนไปเกิดใหม่หรอก เพราะตั้งแต่ที่พยายามทุกสิ่งทุกอย่างมาจนถึงตอนนี้

หากมันมีวิธีที่ง่ายแบบนั้นจริงเธอคงไม่ต้องยุ่งยากถึงขั้นย้อนเวลาหรอก.. อีกอย่างตามที่มารดาแห่งสรรพสิ่งได้กล่าวเอาไว้ทุกประการ

มันยิ่งทำให้เลทิเซียคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่มารดาแห่งการสรรค์สร้างมันชัดเจนขึ้น.. ยกเว้นเรื่องการช่วยเหลือคนสำคัญของเธอทั้งปวงน่ะนะ

เพราะไม่ว่าจะพยายามแก้ไขมากแค่ไหน มันก็เหมือนยิ่งซ้ำเติมประวัติศาสตร์ว่า ทุกอย่างน่ะมันถูกกำหนดมาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

..แต่ถึงแบบนั้น ถึงเลทิเซียจะคิดว่าวิธีนี้จะไม่สามารถช่วยเพื่อนเธอได้ แต่เธอก็อยากจะทำอะไรบางอย่างอยู่ดี…

“อ๊ะ.. ถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้วสิ งั้นไว้เจอกันใหม่นะเลทิเซีย”

“อืม”

“อืมมมม อ่ะ นี่”

“นี่มัน..?”

ก่อนที่จะจากไปลูเซียก็เหมือนจะครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะหยิบอุปกรณ์สื่อสารอันหนึ่งออกมา มันเป็นอุปกรณ์เวทมนตร์โทรศัพท์

ไม่ใช่โทรจิต.. แต่อุปกรณ์เวทมนตร์นี้ จะบีบอัดคลื่นความถี่ของเสียงเข้าไปในรูปแบบของคลื่นวิทยุแผ่ไปหาอุปกรณ์ที่อยู่อีกด้านหนึ่ง

ว่าง่ายๆ ก็คือโทรศัพท์นั่นแหละ..

“อุปกรณ์เวทมนตร์สื่อสารระยะไกลน่ะ”

“ฉันรู้ แต่ว่า.. เธอให้ฉันทำไม”

“ก็แบบ.. ไม่รู้สิ ฉันก็อธิบายไม่ถูก แต่ฉันแค่ไม่อยากให้เธอสีหน้าแบบนั้นอีก ถ้าเธอรู้สึกเสียใจเมื่อไหร่ก็ติดต่อมาหาฉันได้เลยนะ ฉันต้องไปทำธุระต่อแล้ว ไว้เจอกันนะ”

ว่าแล้วเธอก็จากไปราวกับสายลม เลทิเซียได้แต่ยืนมองเธอจากไปด้วยความงุนงงเล็กน้อยก่อนจะก้มมองอุปกรณ์เวทมนตร์ในมือ

เลทิเซียไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงเก็บมันไว้ในพื้นที่เก็บของก่อนจะเงยหน้าขึ้น..

เธอยังมีสิ่งที่ต้องทำอยู่อีก.. ต้องตามหา.. เรื่องทฤษฎีที่เทพธิดาเหล่านั้นคิดค้นกันขึ้นมา.. และคนที่เป็นเทพธิดาที่เลทิเซียรู้จักก็มีอยู่คนเดียว

คือ..แม่บุญธรรมของเลทิเซีย.. แม่ของเลวี่!!