บทที่ 412 – รู้ความผิดตัวเองหรือไม่?

 

วินาทีที่เลทิเซียเหยียบย่ำลงบนโลกใบนี้นั้น จิตสัมผัสเธอก็กวาดไปทั่วทั้งทวีปภายในพริบตาเดียว

สิ่งที่ปรากฏขึ้นในการรับรู้เธอคือโลกทั้งใบกำลังลุกเป็นไฟ เต็มไปด้วยการรบราฆ่าฟัน เสียงดาบ เสียงอาวุธมากมายปะทะกันราวกับหลุดมาจากขุมนรก

เสียงร้องไห้แห่งความสิ้นหวัง เสียงด่าทอแห่งความเกลียดชัง ทุกสิ่งทุกอย่างสร้างความตื่นตะลึงให้กับเลทิเซียได้โดยสิ้นเชิง

นี่มันหมายความว่าไง ไม่ใช่ว่าสงครามจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้วไม่ใช่เหรอ ภายใต้ความสับสนของเธอก็ยังสัมผัสได้ถึงเสียงของคนมากมาย

ที่กล่าวถึงเรื่องที่ไอรีนอาจจะโกหกพวกเขา ความสงบสุขจอมปลอม และคำประกาศมากมายของจักรพรรดิมังกร

ทุกสิ่งทุกอย่างหลั่งไหลเข้ามาในหัวเลทิเซียจน แทบวินาทีนั้นเธอเข้าใจทุกอย่างบนโลกใบนี้แทบจะทันที

แถมเธอยังคาดเดาได้ว่าเมื่อก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นอีกต่างหาก เพราะบนโลกนี้ยามนี้ไม่มีใครสามารถปิดบังความลับจากเลทิเซียได้

เผ่าปีศาจหักหลังพวกเขา เผ่ากึ่งมนุษย์โลภในทรัพยากร.. ไอรีนถูกจับไปรีดเค้นข้อมูลเรื่องของเธอโดยราชาแวมไพร์

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำมาทั้งหมดพังทลายลงต่อหน้าเธอ หากสงครามไม่จบละก็..อย่าว่าแต่ช่วยพวกไอรีนเลย..

แม้แต่เมอร์สันยังไม่เชื่อฟังเธอ….. ความรู้สึกอันหนักอึ้งและแบกรับทุกอย่างไว้มันทำให้เลทิเซียหงุดหงิด

และในวินาทีนั้นเธอก็สัมผัสได้ถึงเสียงร้องของไอรีน เลทิเซียเคลื่อนที่ผ่านพื้นที่ราวกับระยะทางบนโลกนี้ไม่มีผลกับเธอ

เพียงพริบตาเดียวก็ลอยอยู่เหนือหัวไอรีน..บัดนั้นสายตาของเลทิเซียกวาดลงไปเบื้องล่างเห็นร่างของเวโรเน่ที่แขนขาดข้างหนึ่ง

มีเลือดไหลโชกเต็มตัว ส่วนไอรีนก็ไม่ต่างกันมากนัก.. และที่หนักกว่าใครเพื่อนคือเนล.. แม้ไอรีนจะพยายามรักษาให้สุดกำลัง

แต่ก็ยังมีบาดแผลหลายจุดที่ยังปรากฏบนร่างของเนล.. แถมด้วยสายตาของเลทิเซียเธอก็มองเห็นชัดว่า..บัดนี้…

เนล..ตายไปแล้ว.. และไอรีนก็มีสภาพไม่ต่างกันมาก จากการโจมตีของราชาแวมไพร์เมื่อสักครู่นี้..

ร่างกายของเธอพังทลายลงไปเกินครึ่งแล้ว ลมหายใจหอบเหนื่อย แต่มือสองข้างยังกอดร่างของเนลเอาไว้พร้อมทั้งน้ำตา

เลทิเซียที่ยืนอยู่กลางอากาศตอนนี้เธอราวกับปีศาจ.. เลทิเซียหายวับไปจากจุดเดิมมาปรากฏตัวอีกครั้งที่ไอรีน

ไอรีนอยู่ในสถานะใกล้ตายยิ่งกว่าเวโรเน่ดังนั้น เลทิเซียจึงจำเป็นที่จะต้องรักษาก่อน… เลทิเซียกำลังจะรักษาไอรีนนั้น

ไอรีนก็ยกมือขึ้นห้ามปรามเลทิเซียเอาไว้

“ไม่จำเป็นแล้ว… อีกไม่นานข้าเองก็จะตาย.. หากทุกอย่างเป็นตามที่เจ้าว่ามา.. เมื่อใดที่เจ้ารักษาข้า.. ภาพสะท้อนนั้นจะปรากฏอย่างแน่นอน”

“ไปรักษาเวโรเน่ซะ เธอมีโอกาสรอดที่สุด”

เธอพูดแบบนั้นพร้อมกับก้มหน้าลง เลทิเซียหยุดชะงักลงเธอกวักมือหนึ่งครั้งร่างของเวโรเน่ก็ฟื้นฟูกลับมาเป็นปกติ..

พอเห็นเวโรเน่ไม่เป็นไรไอรีนก็ถอนหายใจออกมาหนึ่งครั้งพร้อมกระอักเลือดออกมาคำใหญ่..

อันที่จริงไอรีนก็รับบาดเจ็บหนักไม่ต่างกัน อวัยวะภายในแหลกละเอียด ที่เธอหลบหนีออกมาได้เป็นเพราะกำลังใจและความโกรธล้วนๆ

เลทิเซียเห็นแบบนั้นก็กัดริมฝีปากพร้อมกับยกมือกำลังจะรักษาไอรีน แต่ไอรีนก็คว้ามือเลทิเซียเอาไว้พร้อมกับพูด

“เลทิเซีย.. เจ้าน่ะ..ยังมีสิ่งที่ต้องทำอยู่อีกนะ.. สงคราม.. สงครามอีกไม่นานก็จะจบลงแล้ว.. เจ้ามาที่นี่เพื่อหยุดสงครามไม่ใช่เหรอ”

“…….”

“ถ้าใช่..ก็ไปหยุดสงครามต่อพร้อมกับเวโรเน่ซะ.. ต่อให้เจ้าพยายามช่วยข้าในตอนนี้มันก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อยู่ดี”

“ฉัน….”

“ก็บอกไปแล้วว่าข้าไม่เป็นอะไร… พาเวโรเน่มาหาข้าหน่อย”

เธอพูดแบบนั้นเลทิเซียก็ยกร่างของเวโรเน่มาอยู่ข้างๆ ร่างไอรีน ในขณะเดียวกันนั้นเองราชาแวมไพร์ที่เห็นเลทิเซียยืนอยู่ตรงนั้น

มันก็ฉีกยิ้ม..

“โผล่หัว..ออกมาแล้วสินะ”

มันพุ่งโจมตีใส่เลทิเซียด้วยความเร็วสูงแต่เลทิเซียเพียงสะบัดมือหนึ่งครั้งร่างของมันก็ฝังตัวลงกับพื้น..

ก่อนที่จะขยับไม่ได้ … อันที่จริงเลทิเซียในตอนนี้โกรธมาก โกรธจนอยากจะฆ่ามันให้ตายกับมือ.. แต่หากเธอฆ่ามันเมื่อไหร่ภาพสะท้อนจะปรากฏขึ้น..

แต่เลทิเซียทำไม่ได้เช่นกัน.. เลทิเซียในตอนนี้เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรทำอะไรบ้าง เพราะหากเคลื่อนไหวผิดแบบละก็.. ทุกอย่างจะพังจนหมด

ใช่ ทุกสิ่งทุอย่างที่เปลี่ยนแปลงไปนี้มันเกิดขึ้นเพราะเธอที่พยายามจะเร่ง แม้ไอรีนจะยังไม่ทราบก็ตาม แต่ตอนนี้สงครามกลับมาปะทุอีกครั้ง

เผ่ามนุษย์โดนกดดันจนถอยร่นไม่หยุด ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิมก่อนแปดเดือนก่อน.. ดวงตาของเลทิเซียเผยแววสับสน

หากเธอช่วยไอรีนตรงนี้.. เธอจะไม่สามารถช่วยคนสำคัญของเธอได้เลยสักคน.. แต่หากเธอไม่ช่วยไอรีนตอนนี้เธอก็ไม่รู้ว่าสงครามจะอยู่รูปแบบไหน

ในตอนนี้เธอมั่นใจยิ่งกว่าอะไรว่า ไอรีนคือคนที่หยุดสงครามไม่ผิดแน่อย่างแน่นอน ซึ่งหากตามที่เธอเข้าใจ

ประวัติศาสตร์จะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้โดยเด็ดขาด.. หรือก็คือหากไอรีนายกก่อนสงครามจะจบ.. ประวัติศาสตร์จะถูกเปลี่ยนงั้นเหรอ

สงครามจะไม่สิ้นสุดลงตอนนี้งั้นเหรอ.. แล้วทำไมภาพสะท้อนของเทพผู้สร้างไม่ปรากฏตัวออกมาล่ะ.. หรือเพราะเลทิเซียไปอยู่อีกโลก

เลทิเซียในตอนนี้ไม่สามารถหาคำตอบอะไรได้เลย.. คิดสิ คิดสิ เลทิเซีย มันต้องมีทางออกอย่างแน่นอน.. วิธีมันต้องมีอยู่สิ..

แต่วิธีไหนล่ะ.. วิธีที่จะ..ช่วยทุกอย่าง.. เธอไม่อยากสูญเสียอะไรแล้ว.. ไม่เอาแล้ว… ดวงตาของเลทิเซียจ้องมองไปที่ไอรีน

ไอรีนตอนนี้กำลังวาดวงแหวนเวทมนตร์บางอย่างลงพื้นรอบตัวเวโรเน่ เป็นวงเวทที่เลทิเซียไม่รู้จักมาก่อนพร้อมกับไอออกมาเป็นเลือดไม่หยุด

อีกไม่นานเธอก็จะตาย.. ตายโดยที่เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ อาการย่ำแย่กว่าที่เลทิเซียเคยเจอมาเพราะสงครามไม่จบ..

อีกทั้งหากหลังไอรีนตายไปเวโรเน่จะสามารถหยุดสงครามได้จริงๆ อย่างงั้นเหรอ.. ไม่สิ ..

ก่อนหน้านั้นเลทิเซียจะยังอยู่ในยุคนี้ได้จริงๆ งั้นเหรอ.. ความกังวลความสับสนของเลทิเซียก่อนที่เธอจะได้แผนการบางอย่างขึ้นมา..

“ไม่ได้.. แบบนั้นมันเสี่ยงเกินไป”

“แต่ว่าจะปล่อยให้ทุกอย่างมันพังลงไปเหรอ..”

“เกือบหกปีที่ผ่านมาเธอทำไปเพื่ออะไรกันล่ะเลทิเซีย”

“เธอจะสูญเสียเพื่อนไปอีกแล้วเหรอ”

เสียงมากมายกำลังทะเลาะกันในหัวของเลทิเซียราวกับมีเลทิเซียนับสิบคนที่ตีกัน เลทิเซียกำเป็นหมัด…

“ไม่.. ไม่.. ไม่.. ฉัน..จะต้องช่วยทุกคนไว้ให้ได้”

“มีแค่วิธีนี้เท่านั้น.. มีแค่วิธีนี้เท่านั้น.. เทพผู้สร้างมาเจอกับฉันซักตั้งก็แล้วกัน”

เลทิเซียกัดฟันจนดังกรอด มือขวาของเธอกำแน่น พริบตานั้นร่างของราชาแวมไพร์ก็แตกสลาย ก่อนที่เผ่าพันธุ์แวมไพร์ทั้งหมดในเวลานี้จะตัวแตกไปจนหมด

เลทิเซียเร่งความเร็วทุกสิ่งทุกอย่างของตัวเองจนอยู่เหนือจุดสูงสุด แม้แต่ลูกบาศก์สีดำเธอยังตบใส่หัวตัวเอง

ดวงตาของเธอเผยความบ้าคลั่ง.. มีแค่วิธีนี้.. ที่จะหยุดความปั่นป่วนทุกอย่างนี้ได้ โอกาสมีเพียง….. ไม่ถึงหนึ่งในอนันต์..

เลทิเซียโบกสะบัดมือหนึ่งครั้งร่างกายของไอรีนฟื้นฟูกลับมาจนเสร็จสรรพ แม้แต่ดวงวิญญาณยังถูกฟื้นฟูกลับมา ด้ายแห่งโชคชะตาที่เกือบขาดสะบั้นกลับมาต่อติดกันโดยไม่สนกฎของอะไรทั้งสิ้น

ไอรีนที่รับรู้ถึงเธอก็ตกใจ เงยหน้าไปมองเลทิเซีย แต่เลทิเซียก็หายไปจากจุดเดิมเสียแล้ว…

และในวินาทีนั้น..ในช่วงเวลานั้น…

“พวกแกทุกคน…รู้ความผิดของตัวเองหรือไม่?”

ร่างของเลทิเซียแยกออกไป.. หนึ่งร่างโจมตีสังหารจักรพรรดิมังกร.. แต่ไม่รู้มันใช้วิชามารอันใดถึงหลบพ้นเลทิเซียไปได้

แต่นอกนั้นทุกคนในเผ่าพันธุ์ของมันตายจนแทบหมด… อีกหนึ่งร่างมุ่งไปหาเมอร์สันและดึงเอาเวทมนตร์หยุดสิ่งมีชีวิตเทียมออกแล้วปรับเปลี่ยนแผนการเล็กน้อย

ในเมื่อจะขัดกับภาพสะท้อนเทพผู้สร้างก็ขอขัดให้มันถึงที่สุดเลยแล้วกัน.. ดวงตาของเลทิเซียเผยความบ้าระห่ำ

และในพริบตาต่อมา… บนท้องฟ้าพลันมี… โดมสีแดงขนาดใหญ่แผ่กว้างจนแทบเรียกได้ว่าไม่อาจเห็นจุดสิ้นสุดครอบคลุมทวีปนี้ทั้งหมด….

พวกเขาไม่อาจจะมองเห็นจันทราและเหล่าดาราได้อีกต่อไป…

เสียงของเลทิเซียบัดนี้สะท้อนอยู่ในจิตใจของสิ่งมีชีวิตทุกระนาบตั้งแต่ต่ำยันสูง… ไพร่ทาส หรือราชาล้วนไม่เกี่ยว

เสียงแห่งการสะกดข่มไม่สนว่าจะเป็นใครมาจากไหน สร้างความหวาดผวาให้กับทุกสิ่งมีชีวิตทั่วทั้งโลก…

“ถ้าไม่สำนึก.. ถ้ายังไม่รู้.. ก็จมปลักกับความโง่เขลาและความอ่อนแอพวกแกต่อไปซะ…!”