บทที่ 324 – เท่าเทียมกันแล้ว

 

เพราะรอยแยกมิตินั้นทำให้พวกเลทิเซียกับซิลเวียไม่ได้รับดาเมจเข้าไปตรงๆ ก็จริง แต่แรงกระแทกก็ยังทำให้พวกเธอหน้ามืดทุลักทุเลลุกขึ้นและรีบหลบหนี

พอเจ้าหมึกเห็นแบบนี้ก็แปลกใจ.. ใช่แล้ว นี่ไม่ใช่ฝีมือของมันอย่างแน่นอน เพราะขนาดตัวมันยังสับสนเลย..

“เมื่อกี้..มันอะไร..”

ในขณะที่เธอคิดแบบนั้นนั่นเอง.. สายตาก็เหมือนแสงบางอย่างสาดมาที่ม่านตา ทำให้เธอเงยหน้าขึ้น..

กระจกตาของเธอก้สะท้อนให้เห็นลำแสงสีดำที่พุ่งเสียดฟ้า.. ใช่ เป็นภาพเดียวกับที่เลทิเซียเห็นก่อนหน้านี้..

อย่างไรก็ตามพอเธอเห็นมันดวงตาก็เบิกกว้าง ราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง..

“นั่น…..”

เสียงของรอยแตกร้าวของมิติมันกลบเสียงต่อจากนั้นของเธอจนไม่อาจราบได้ว่าเธอกล่าวอะไรออกมา

ในขณะเดียวกันเลทิเซียที่หลบหนีออกมา เธอเปิดหนังสือเล่มหนึ่งที่หยิบมาก่อนหน้านี้ขึ้นมาอ่าน

ถึงมันจะไม่ใช่เวลา แต่เลทิเซียก็เหมือนจะมีแผนของตัวเองอยู่

‘คำสาปแห่งจุดจบ’

นั่นคือคำนำหน้าหนังสือเล่มนี้ .. และมันก็อธิบายทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับเมืองแห่งนี้.. ไม่สิ.. สิ่งที่เมืองแห่งนี้จะสร้างขึ้นมา..

คำสาปแห่งจุดจบ.. คือคำสาปที่จะนำพาทุกอย่างไปสู่จุดจบ จุดจบไม่ใช่การล่มสลาย.. ไม่สิ มันคือการล่มสลายนั่นแหละ

เพียงแต่ไม่ใช่สิ่งที่เหนือความคาดหมาย มันคือสิ่งที่ถูกกำหนดมาตั้งแต่แรกแล้วว่า… คำสาปแห่งจุดจบจะบังเกิดตราบใดที่ดาบที่พวกเขาต้องการสร้างนั้น

สามารถสร้างได้สำเร็จ… เมืองแห่งนี้ ดินแดนแห่งนี้มีชะตากรรมที่ต้องเจอจุดจบเช่นนี้อยู่แล้วตั้งแต่แรก

ดังนั้นพวกเขาจึงเรียกมันว่า ‘คำสาป’ ที่พวกเขามีชีวิตอยู่หรือไม่ก็ตาม ทุกอย่างล้วนเป็นคำสาปนั่นเอง

เมืองแห่งนี้ ทุกถนน ทุกเส้นทาง ทุกบ้านเรือล้วนถูกออกแบบมาเพื่อใช้งานเวทมนตร์ขนาดใหญ่..

นั่นคือเวทมนตร์แห่งการแปรเปลี่ยนที่พวกเขาต้องการจะฝืนชะตากรรมหลุดออกจากคำสาปแห่งจุดจบ.. ว่าง่ายๆ คือ ‘ทางเลือก’ ที่พวกเขาพยายามสร้างมันขึ้นมา

ซึ่งวงเวทขนาดใหญ่ที่สร้างจากทุกตารางเมตรของเมืองนี้นั้นเกิดจากการหลอมผสานเวทมนตร์จำนวนมากมายลงไปให้เป็นวงแหวนขนาดใหญ่

ซึ่งเรื่องนี้เลทิเซียเอะใจตั้งแต่เห็นแผนที่ของเมืองมันดูเหมือนวงเวทขนาดใหญ่ที่พึ่งอ่านไปเลย

ถึงในหนังสือจะไม่ได้บอกว่าทำไมเมืองนี้ต้องถึงจุดจบหลังจากสร้างศาสตราล้ำค่านั่นได้ก็ตามที..

อย่างไรก็ตามในหนังสืออธิบายไว้ว่า.. วงแหวนนี้จะทำงานก็ต่อเมื่อมีการสังเวยฝาแฝดแห่งคำทำนายที่ตามคำทำนายในอดีต

จะมีการเกิดฝาแฝดแห่งคำทำนายขึ้นมาในยุคไหนสักยุค.. และเมื่อฝาแฝดแห่งคำทำนายเกิดขึ้นมายังเมืองแห่งนี้

กลไกของวงเวทจะเริ่มดำเนินการโดยอัตโนมัติ..และดาบผ่าดาราสวรรค์จะถูกสร้างขึ้นด้วยวิธีไหนสักอย่าง

พอเลทิเซียอ่านถึงจุดนี้เธอก็เปิดปากโพลงขึ้นมา..

“ไม่ใช่ความงมงาย..แต่ว่าเพราะแบบนี้เองสินะ..”

เธอกล่าวเช่นนั้น.. เหมือนว่าสิ่งที่เจ้านั่นทำจะเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดมาตั้งแต่แรก บางทีแม้แต่มันเองที่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้ก็คงมีกลัวบ้าง..

เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นแทบถูกกำหนดมาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ทว่าพอคิดแบบนั้นเลทิเซียก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่ทราบสาเหตุ..

“ถูกกำหนดมาตั้งแต่แรกงั้นเหรอ.. ฉันไม่ชอบเลย”

เธอกำหนังสือเล่มนั้นจนขาดออกจากกันด้วยความโกรธ.. หากมีใครสักคนมาบอกว่าทั้งสเตฟานี่ ทั้งเซเรส โคลเอ้หรือแม้แต่อันน่านั้น

สาเหตุที่พวกเธอตายน่ะ เพราะถูกกำหนดมาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว.. ที่ชีวิตของพวกเธอต้องเจ็บปวดต้องทรมานเพราะมีใครสักคนมาคอยจัดการไว้

คอยรังสรรค์ให้.. แบบนั้นมันไม่น่าหงุดหงิดไปหน่อยเหรอ ชีวิตของเรา ทางเลือกของเราแต่กลับกลายเป็นว่าเราเป็นแค่สิ่งที่ถูกกำหนดมาไว้ให้เป็นแบบนั้น

และไม่ว่าจะทั้งนิลหรือฝาแฝดอีกคนเองก็ตาม.. พวกเธอไม่ได้เกิดมาเพื่อตายสักหน่อย..

แต่อย่างไรก็ตามไอ้เรื่องที่ว่าวงเวทขนาดใหญ่นั้นไม่ได้ต่างจากที่เธอคาดไว้สักเท่าไหร่

“เลทิเซีย!!”

“อ่ะ”

เหมือนว่าเลทิเซียจะถูกซิลเวียปลุกขึ้นมาจากห้วงแห่งอารมณ์เพราะว่า.. ตอนนี้เธอมาอยู่ใจกลางเมืองแล้ว

“เจ้ามีแผนอะไรเหรอ..”

เลทิเซียที่รับรู้ว่าตนเองมาถึงตามที่ต้องการแล้วเธอก็ผละตัวลงไปที่พื้นพร้อมกับอธิบายซิลเวีย เธอไม่รีรอเพราะกลัวว่าไอ้เจ้าหมึกนั่นจะตามมา

“เมืองแห่งนี้ถูกสร้างมาเพื่อเป็นโครงสร้างวงเวทขนาดใหญ่ จากวงเวทหลายๆ แบบ ซึ่งแน่นอนว่าในวงเวทหลายรูปแบบนั้นต้องมีวงเวทที่ใช้ต่อสูได้แน่”

พอซิลเวียได้ยินแบบนั้นก็ผงะ เธอรู้จักวงเวทอยู่เพราะในต้นกำเนิดที่พวกเธออยู่ก็มี แต่ถึงอย่างนั้นในตอนนี้น่ะเลทิเซียไม่มีพลังเวทสักหน่อย

แล้วจำใช้งานวงเวทได้ยังไง ซิลเวียจึงถามออกไปทันที แต่เลทิเซียก็อธิบายว่า

“ใช่แล้ว แต่ว่าวงเวทพวกนี้น่ะไม่เหมือนโลกที่เราอยู่ เพราะว่า..มันเป็นวงเวทที่ใช้งานด้วยวิธีทางกายภาพ… อ่า เจอแล้ว”

เลทิเซียที่เหมือนก้มหาอะไรสักอย่างอยู่ตามถนนก็เปิดปากพูด.. เธอเงยหน้าขึ้นบนฟ้าด้านบนนั้นมีร่างของนิลลอยอยู่

“หากวงเวทสักวงหายไปละก็.. เจ้านี่ต้องพังถล่มลงมาอย่างแน่นอน…”

เลทิเซียคิดจะใช้พลังจากโลกที่เจ้าหมึกสร้างโจมตีใส่ตัวมันเองอย่างนั้นเหรอ ซิลเวียไม่อาจเข้าใจสิ่งที่เลทิเซียจะทำมากนัก

เพราะเธอไม่คิดว่าของในโลกที่มันสร้างจะสามารถทำอะไรมันได้.. อย่างไรก็ตามเลทิเซียก็ดำเนินการตามแผนทันที

ไหลลงบนพื้นเป็นลักษณะที่คล้ายกับวงเวทขนาดเล็ก เธอไม่ได้ถนัดหรือเชี่ยวชาญเวทมนตร์แบบนี้..

แต่ทว่าพอเธอสร้างวงเวทสำเร็จ.. แสงสีดำที่สาดส่องอยู่ด้านบนก็สั่นสะเทือนราวกับกำลังสูญเสียสมดุลบางอย่าง

เลือดเลทิเซียก็เปล่งแสงออกมา

“เวทมนตร์ทางกายภาพ คือใช้ลักษณะทางกายภาพในการเปิดใช้งาน.. แม้จะแลกกับอาการบาดเจ็บอย่างแสนสาหัสก็ตาม”

เลทิเซียกล่าวเช่นนั้นพอวงเวทเลือดของเธอเปล่งแสงมันก็สร้างความเจ็บปวดให้เลือดทุกอณูบนร่างของเธอจนเปิดปากร้องออกมา

“เลทิเซีย เจ้า…!”

แต่ทว่าในพริบตาต่อมาบาดแผลของเลทิเซียก็ผสานกันอย่างรวดเร็วพลังของซิลเวียเองก็ฟื้นฟูกลับมา.. จากแสงที่ส่องออกมาจากเลือด

“นี่มัน..”

“ใช่แล้ว.. นี่คือประตูกลับไปสู่โลกของเรายังไงล่ะ.. ในเมื่อฉันยังสามารถมาเกิดใหม่ในที่ที่ไม่ใช่ต้นกำเนิดเดิมได้..แล้วทำไมเราจะกลับไม่ได้ล่ะ!!”

“……”

ซิลเวียพูดไม่ออกกับความบ้าบิ่นของเลทิเซีย.. ช่องว่างระหว่างโลกนี้กับต้นกำเนิดไม่ได้ขั้นด้วยมิติประหลาดหรืออะไร..

แต่ขั้นไว้ด้วยความว่างเปล่า.. เธอคิดจะก้าวข้ามความว่างเปล่างั้นเหรอ.. ถ้าจะไม่ให้เรียกบ้าแล้วจะเรียกว่าอะไร

แต่ทว่าในขณะที่คุยกันนั้นเอง เสียงหัวเราะอันบ้าคลั่งก็ลอยมาจากที่ห่างไกล แต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวคลื่นกระแทกก็พุ่งเข้ามาใส่ทั้งเลทิเซียและซิลเวีย

แต่ทว่าทันทีที่บังเกิดสายตาของทั้งสองก็หันไปทางที่อีกต้นเสียงนั้นส่งมา.. และพริบตาเดียวอาภรณ์เทพและร่างมารอันทรงพลังก็ปลดปล่อยออกมา

คลื่นพลังที่ระเบิดมานั้นแม้จะแข็งแกร่งกว่าคนไหนคนหนึ่งอย่างเลทิเซียและซิลเวียก็จริง เพราะมันเป็นพลังที่อยู่เหนือกว่าต้นกำเนิดไปแล้ว

แต่เมื่อพลังของมารกับเทพผสมผสานและปลดปล่อยยออกมาพร้อมกัน.. ราวกับผู้บงการแห่งโลกและผู้ที่ได้รับความรักจากโลกผสมผสานพลังกัน

หลอมรวมจนราวกับว่า..มีต้นกำเนิดมาวางอยู่ตรงหน้าและลบล้างพลังอีกฝ่ายไปจนสิ้น.. นี่ไม่ใช่วิชาอาคมอะไรทั้งสิ้น..

แต่เป็นเพราะการปะทะกันของพลังอันมากมายมหาศาล

เลทิเซียค่อยๆ ยกมือขึ้นชี้ไปที่อีกฝ่าย..

ทุกอย่างในระยะสายตายืดออกราวกับว่าพื้นที่และเวลาถูกยืดออกจากกัน เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง…

“ตอนนี้ฉันกับแก..เท่าเทียมกันแล้ว”

ต้องยอมรับจริงๆ ว่า.. เจ้าคนตรงหน้านี้มันทำเธอโกรธเสียจริง

อาการบาดเจ็บทุกอย่างของซิลเวียมันล้วนฝังลึกติดตาของเธอ!