บทที่ 265 – ถูกลักพาตัว

 

“จะว่าไปเจ้าทำไมถึงเลือกที่จะเดินทางมาที่ศาสนจักรโอโรโบรอสของเราล่ะ?”

ฮิสครอมกล่าวถามด้วยความสงสัย พอชาร์ล็อตได้ยินคำถามแบบนั้นเธอก็สับสน เพราะว่าคนที่ตัดสินใจไม่ใช่เธอแต่เป็นอันน่า

แต่พอนึกถึงอันน่า เธอต้องรู้อยู่แล้วว่าตัวชาร์ล็อตต้องการอะไร อาจจะเป็นไปได้ว่า อันน่าได้พบกับเบาะแสของคนคนนั้นในศาสนจักรแห่งนี้

จึงเลือกที่จะเดินทางมา พอชาร์ล็อตนั่งใคร่ครวญอยู่ไม่นานเท่าไหร่ เธอก็เงยหน้าขึ้นมาตอบฮิสครอม

“จริงๆ ข้าตามหาคนคนหนึ่งอยู่นะ เพราะงั้นเลยจำเป็นต้องเดินทางไปในหลายๆ ที่เพื่อตามหาน่ะ”

“หืม งั้นเหรอ..?”

ฮิสครอมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เขาคิดไปสักพักก่อนจะถามออกไปเบาๆ ว่า

“พอจำชื่อคนคนนั้นได้หรือเปล่า?”

“เอ๋?”

พอเห็นฮิสครอมถามออกมาแบบนั้น ชาร์ล็อตถึงกับแปลกใจจนทำให้เขารู้สึกตัวว่าตนเองยุ่งเรื่องอีกฝ่ายมากเกินไป จึงรีบพูดต่อ

“ข้าแค่อยากจะช่วยตามหาน่ะ ยังไงซะข้าก็เป็นถึงคาร์ดินัล”

“แบบนั้นเองสินะ.. แต่ว่า..”

ชาร์ล็อตไม่ได้สงสัยในตัวผู้มีพระคุณอย่างฮิสครอม เธอพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนที่จะก้มหน้า

พอมานึกๆ ดู เธอไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อของคนคนนั้น ขนาดหน้าตายังลืมไปแล้ว สิ่งที่เธอจำได้มีเพียงอย่างเดียวคือท่าที่เศร้าสร้อยเหมือนกับโดดเดี่ยวที่สุดในโลก

และก็เป็นคนที่เหมือนจะแข็งแกร่งที่สุดในโลกอีกด้วย พอชาร์ล็อตนึกภาพของคนคนนั้นไม่ค่อยออก เธอจึงได้แต่ส่ายหน้าตอบฮิสครอม

“ข้าไม่รู้จักชื่อคนคนนั้นหรอก.. แต่ข้ารู้แค่ว่าเธอเป็นผู้หญิงแล้วก็แข็งแกร่งที่สุดในโลกล่ะ”

“แข็งแกร่งที่สุดในโลก?”

ฮิสครอมที่ได้ยินก็แปลกใจเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะถามด้วยความสงสัยว่า

“เจ้ารู้ได้ยังไงว่าเขาแข็งแกร่งที่สุดในโลก”

“ก็คนคนนั้นเป็นคนบอกข้าเอง”

พอฮิสครอมได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกตลกไม่น้อย มันมีคนนับแสน นับล้านที่ยกยอตัวเองว่าแข็งแกร่งที่สุดในโลก

จะไปหาคนแบบนั้นเจอได้ไง อีกอย่างคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกนี้มันก็ต้องเป็นเทพอยู่แล้วล่ะ ต่อให้ใช้พลังไม่ได้ก็ไม่ได้แปลว่าพวกเขาจะสามารถถูกพวกจอมมารหรือผู้กล้าฆ่าได้

แต่ว่า.. ถ้าหากเด็กคนนี้เกี่ยวข้องกับเทพกจริงๆ ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้.. เพราะว่าในอนาคตเด็กคนนี้จะรุ่งโรจน์ไปทั่วผืนทวีปจริงๆ

เขาครุ่นคิดพลางตัดสินใจว่าจะไปตรวจสอบ แต่ฮิสครอมก็ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า เขาถามด้วยความสงสัย

“มีอย่างอื่นนอกจากนี้หรือเปล่า?”

“เธอเป็นคนที่ดูเหมือนเสียใจตลอดเวลา แล้วก็ใจดีมากๆ เธอช่วยข้าจากอะไรหลายๆ อย่างด้วย”

ฮิสครอมที่ได้ยินแบบนั้นก็ครุ่นคิด.. หากทุกอย่างคือความจริง.. มันก็มีอยู่นี่คนแบบนั้น.. แต่จะใช่หรือเปล่านั่นอีกเรื่อง

หลายร้อยปีที่ผ่านมามักจะมีเทพคนหนึ่งที่เหมือนจะตามล่าปีศาจทุกๆ สิบหรือ ทุกๆ ยี่สิบปี เธอจะปรากฏตัวบนโลกมนุษย์

รู้สึกว่าเธอจะเป็นคนที่มีท่าทางเหมือนคนเสียใจอยู่ตลอดเวลา แต่ก็มีหลายคนที่ได้รับความช่วยเหลือจากตัวเธอ

แถมเทพคนนั้นว่ากันว่าเป็นหนึ่งในเทพระดับสูงเลยก็ว่าได้.. แต่ถ้าตามคำบรรยายที่บอกมา เทพที่ว่าไม่น่าจะใช่คนที่ชอบบอกว่าตัวเองเก่งที่สุดในโลกนี่น่า

“อืม….”

แต่ในตอนนั้นเอง รถม้าก็หยุดลงกะทันหัน ทำให้ฮิสครอมหันไปสนใจพร้อมกับกล่าวถามกับคนคุมบังเหียนทันที

“เกิดอะไรขึ้น”

“เอ่อ.. คือว่า….”

แต่ในตอนนั้นเองเสียงจากนอกรถม้าก็ดังขึ้น เป็นเสียงของคนหลายคนที่อาจจะนับจำนวนไม่ได้จากแค่เสียง

“เฮ้ยๆ นี่ใช่รถม้าของคาร์ดินัลจริงๆ เหรอเนี่ย ทำไมมันดูไม่เหมือนเลยล่ะ”

“ช่างเถอะน่า รีบๆ ไปลากคอมันลงมาได้แล้ว”

ฮิสครอมที่ได้ยินก็ขมวดคิ้วทันที ชาร์ล็อตเองก็ตกใจพร้อมกับถามฮิสครอมด้วยความสับสน

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

“ดูเหมือนว่าจะเป็นโจรป่าน่ะ”

“เอ้ะ.. พวกเราจะทำยังไงดี”

ชาร์ล็อตสีหน้าซีดเผือดลงทันที ที่เธอไม่เคยเจออะไรแบบนี้ เพราะว่าคนที่คอยรับมือเรื่องร้ายๆ ต่างๆ ล้วนเป้นอันน่า

พอมีภัยสู่ตัวตอนไหน อันน่าจะปรากฏตัวโดยไม่บอกกล่าวแล้วจัดการปัญหาทุกอย่างให้เสร็จสรรพ พอมาเจอกับตัวเองเธอจึงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป

“ใจเย็นๆ นะเดี๋ยวข้า…”

ในขณะที่ฮิสครอมกำลังจะพูด แต่ในตอนนั้นเองผ้าหลังรถม้าก็ถูกเปิดออกพร้อมกับมีคนสวมเสื้อผ้าไร้ราคา

แต่ในมือถือดาบใหญ่น่ากลัวจนทำให้อันน่าตัวสั่น ดวงตาของเธอจ้องไปที่อีกฝ่ายด้วยความกลัวพร้อมกับถอยหลบไปด้านหลัง

“พวกเจ้าต้องการอะไร..”

ฮิสครอมพยายามพูดด้วยความมั่นคง แต่โจรหน้าโหดคนนั้นก็ไม่สนใจ พลางกวาดตาหาบางอย่างในรถม้าก่อนจะเจอชาร์ล็อต

“เจอแล้ว”

“ลากคอมันออกมา แล้วก็รีบกลับ พวกเราไม่มีเวลามาเล่นหรอกนะ”

“เข้าใจแล้วน่า ลูกพี่”

พอพูดเสร็จชายคนนั้นก็เดินขึ้นมาพร้อมกับจับแขนชาร์ล็อต.. แต่ทว่าฮิสครอมมายืนขวางไว้ก่อนพร้อมกับพูดเสียงแข็ง

“เดี๋ยวก่อน!!!”

“ห๊า อะไรของแก”

โจรคนนั้นมองสารรูปของฮิสครอมที่สวมชุดสีเทาธรรมดา เหมือนไม่ใช่คนใหญ่คนโตอะไร ทำให้โจรคนนั้นเข้าใจว่าฮิสครอมคือผู้ช่วยของคาร์ดินัล

“นี่คือแขกของข้า พวกเจ้าคิดจะทำอะไร? ต้องการเงินเหรอ ข้ามีให้”

“พูดอะไรของแกวะ หลีกไปนะโว้ย”

โดยไม่รอให้ฮิสครอมตอบกลับ โจรคนนั้นก็เหวี่ยงด้ามดาบฟาดใส่หัวของฮิสครอมอย่างแรงจนหัวแตกกระแทกอัดกล่องที่อยู่ข้างๆ

“อ๊า”

ชาร์ล็อตตกใจพร้อมกับร้องออกมาด้วยความสับสน โจรคนนั้นถุยน้ำลายใส่หน้าเขาอย่างเย็นชาพร้อมกับจับแขนชาร์ล็อตแล้วก็ลากออกไป

ชาร์ล็อตสั่นไปทั้งตัว แต่เธอแม้จะพยายามเรียกอันน่ายังไง อันน่าก็ไม่ตอบเธอเลย.. มันเลยทำให้เธอกลัวมาก..

“ข้า.. ข้า…”

ชาร์ล็อตพยายามจะรวบรวมความข้ากล้าแล้วก็ต่อต้าน แต่พอโจรเห็นเธอเริ่มขัดขืนมันดึงแขนชาร์ล็อตแรงๆ พร้อมกับเอามีดจ่อคอชาร์ล็อต

“อยู่เฉยๆ ซะ แกมีหน้าที่กลับไปกับข้าแค่ นั้น อย่างคิดว่าข้าไม่กล้าฟันเชียวล่ะ”

คมดาบที่จ่อชิดคอของเธอมันทำให้ปลายดาบแทงเข้าไปในผิวหนังที่คอของชาร์ล็อตจนมีเลือดไหลซึมออกมา

“เจ็บ.. ข้า..เจ็บ”

เธอพูดด้วยเสียงที่สับสน.. หากว่ากันตามตรงตัวของชาร์ล็อตนั้นไม่มีความทรงจำด้านลบเลย.. กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือเธอเป็นคนที่อ่อนต่อโลกยิ่งกว่าใครๆ

เพราะไม่เคยสัมผัสถึงความเจ็บปวด จึงไม่รู้จักการเรียนรู้ทำความเข้าใจเกี่ยวกับผู้อื่น…ว่ากันว่าสิ่งมีชีวิตนั้นจะเติบโตขึ้นได้จากการเจอประสบการณ์แย่ๆ

จากความเจ็บปวด เพราะความสุขนั้นสำหรับสิ่งมีชีวิตในช่วงระยะเวลาไม่นานก็ลืม แต่จะมีความเจ็บปวด ความเสียใจที่จะอยู่ยาวนาน

ติดอยู่ในสมอง.. ทำให้คนคนนั้นเริ่มที่จะเรียนรู้จากความผิดพลาดของตนเอง แต่ชาร์ล็อตนั้นไม่เคย.. เธอไม่เคยผิดพลาดจึงไม่รู้วิธีแก้ไข

เธอไม่เคยมีประสบการณ์ เธอจึงไม่รู้วิธีเจรจา… นั่นหมายความว่า.. เธอนั้นเด็กยิ่งกว่าอายุที่เห็นภายนอกในตอนนี้เสียอีก..

“หุบปาก”

“เจ็บ..”

โจรกระชากแขนชาร์ล็อตอย่างรุนแรงจนเป็นรอยช้ำกระโดดลงจากรถ แต่ทว่าฮิสครอมก็คลานมาจับขาโจรคนนั้นไว้จนมันตกลงจากรถม้าหน้ากระแทกพื้น

“เจ็บนะเว้ย ทำอะไรของแกวะ”

มันพูดอย่างหงุดหงิด ก่อนที่จะถุยเลือดออกจากปากเพราะปากแตก ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของเพื่อนหลายสิบคนด้านนอก

ด้วยความอับอายและความโกรธ เขายกดาบเล่มยาวขึ้นพร้อมกับแทงลงไปที่ฮิสครอมอย่างโหดร้าย

“แกอยากตายนักใช่ไหม ข้าจัดให้”

“อย่านะ”

ชาร์ล็อตเข้ามาบังฮิสครอมไว้.. ถึงแม้เธอจะไม่มีความกล้าที่จะต่อต้านใคร เพราะไม่เคยเจอเรื่องแย่ๆ ..

แต่หากเป็นการช่วยเหลือคนอื่น ชาร์ล็อตมักจะวิ่งเข้าไปโดยไม่คิดอะไรเลย.. คมดาบที่กำลังจะถึงร่างชาร์ล็อตก็ถูกหยุดไว้

มีชายร่างใหญ่คนหนึ่งมาจับดาบในมือโจรคนนั้นไว้ เขาคือคนที่คนอื่นๆ เรียกว่าลูกพี่

“พวกเราไม่มีเวลามาเล่นนะ หน้าที่พวกเราคือเอาตัวผู้หญิงนี่กลับไป”

“เข้าใจแล้วน่าลูกพี่ ชิ”

“เอาล่ะไปกันได้แล้ว”

ชายที่เรียกว่าลูกพี่มองชาร์ล็อตด้วยหางตาก่อนที่จะหันหลังเดินนำไป ชาร์ล็อตที่กำลังสับสน แต่เธอก็โล่งอกในเวลาเดียวกันที่ฮิสครอมไม่เป็นอะไร

ในขณะที่เธอโล่งอกนั้นเอง ด้ามดาบก็ฟาดใส่ต้นคอของเธอจนภาพทุกอย่างพร่าเลือนและหมดสติไปในที่สุด….