บทที่ 192 – ควบคุมอารมณ์

 

เลมิสไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา และทุกอย่างเกินขึ้นอย่างรวดเร็วและจบลงอย่างรวดเร็วทำให้ไม่มีใครสัมผัสถึง

แต่ทว่าเลทิเซียนั้นรู้ดีกว่าใครว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น อย่างไรก็ตามภายใต้ความโกรธเคืองของเลทิเซียนั้นเอง

เลมิสก็ยักไหล่แล้วก็พูดขึ้น

“มัวแต่โกรธอยู่แบบนั้นจะดีเหรอ เลทิเซีย.. ไม่สิ หรือจะให้เรียกว่าจอมมารคนที่สิบสามดีล่ะ?”

แน่นอนว่าพออีกฝ่ายพูดแบบนั้นออกมาเลทิเซียก็รู้สึกสับสนขึ้นมา จอมมาร? อีกฝ่ายหมายถึงตัวเอง?

ไม่น่าจะใช่ ตัวเลทิเซียนั้นได้ทราบมาว่าจอมมารนั้นจะมีได้เพียงสิบสองคนเท่านั้น และการผลัดเปลี่ยนจอมมารนั้นสามารถสืบต่อผ่านพิธีกรรมบางอย่าง

ลาน่าเป็นคนบอกน่ะนะ แน่นอนว่าอีกวิธีหนึ่งคือการเอาชนะจอมมารคนปัจจุบันและแย่งชิงปัจจัยแห่งจอมมารมาเพื่อกลายเป็นจอมมาร

หมายความว่าเลทิเซียเป็นแค่ปีศาจธรรมดา ที่อาจจะเกิดมาในวงศ์ตระกูลชั้นสูงนิดหน่อย พอไม่พอใจเลยถูกปล่อยทิ้ง

เลทิเซียเองก็มีพลังเวทเยอะอยู่มาก เธอเองก็สัมผัสได้ว่าหากเทียบกับปีศาจตัวอื่นๆ เธออาจจะมีเยอะกว่าไม่มากก็น้อย

แต่ทว่าจอมมารน่ะ ยังมีกำแพงที่ตัวเธอมองไม่เห็นอยู่ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมทุกวันนี้เธอถึงต้องระวังทั้งผู้กล้าและจอมมาร

“แต่ที่น่าเหลือเชื่อกว่านั้นคือ ไม่โดนผนึกพลังด้วยสินะ จะว่าไปมันก็แปลกน่ะ ที่เป็นปีศาจแต่ดันใช้เวทมนตร์มนุษย์ได้ ข้าละสงสัยจริงๆ ว่าเจ้าจะสามารถใช้เวทมนตร์ของพวกกึ่งมนุษย์ได้ด้วยหรือเปล่า….”

“……”

คำพูดของอีกฝ่ายทำให้เลทิเซียสับสน เหมือนว่าเลมิสจะมองเห็นถึงความสับสนของเลทิเซียเธอเลยยิ้มและพูดขึ้นว่า

“ดูเหมือนกำลังจะสงสัยสินะว่าข้าเป็นใคร พูดอยู่ฝ่ายเดียวคงไม่ดีด้วยสิ ข้าคือผู้กล้าแห่งมหาเวท เลมิสทาเรีย ผู้สืบทอดผู้กล้าแห่งมหาเวทรุ่นที่สามนับจากช่วงยุคสิ้นสุดสงคราม”

“แล้วก็ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมข้าถึงยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ เพราะข้าเป็นผู้ย้ายรางที่เจ้าพึ่งได้ยินมาจากไอ้หมอนั่นไงล่ะ ชื่ออะไรนะ ลืมไปแล้วแต่เห็นว่าเป็นนายกรุ่นก่อนแหละ”

พออีกฝ่ายพูดแบบนั้นความโกรธทั้งหมดของเลทิเซียแทบปลิวหายไปจนหมด ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ในตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่า

เธอเคยถูกผู้หญิงคนนี้สะกดรอยตาม หมายความว่าอีกฝ่ายมีไพ่ในมือที่ได้เปรียบ เนื่องจากรู้ข้อมูลเลทิเซีย

แต่ตรงกันข้ามเลทิเซียกลับไม่รู้อะไรจากผู้หญิงคนนี้เลย นอกจากผู้กล้า

แต่สิ่งหนึ่งที่แน่ชัด ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่พันธมิตรอย่างแน่นอน สัญชาตญาณเลทิเซียมันบอกมาแบบนนั้น

เธอถอยหลังไปหลายก้าว เลมิสทาเรียก็ยิ้มออกมาต่อท่าทางการตอบสนองของเลทิเซียก่อนจะพูดว่า

“ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้ เอาเข้าจริงข้าในตอนนี้ย้ายร่างมาแล้วแปดรอบเท่านั้นเอง บางทีข้าในตอนนี้ยังเอาชนะเจ้าไม่ได้หรอกมั้ง”

“เธอต้องการอะไร”

เลทิเซียพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เธอในตอนนี้ทั้งรู้สึกโกรธที่พี่สาวตัวเองโดนดูถูก โกรธที่ตัวเองประมาทโดนสะกดรอยตามโดยไม่รู้ตัว

แถมยังโดนรู้ความลับอย่างการที่ตัวเองเป็นปีศาจ แต่สามารถใช้เวทมนตร์ของมนุษย์และของปีศาจได้ด้วย

สิ่งที่เธอคิดมาได้ในตอนนี้คือ กำจัดอีกฝ่ายทิ้ง แต่ตอนนี้เธอก็ยังรู้สึกกวนใจกับท่าทางที่สบายใจของอีกฝ่ายนั่นอยู่ดี

หากอีกฝ่ายพูดว่าตัวเองอ่อนกว่าเธอ แต่กลับไม่มีความทุกข์ร้อนใดๆ เมื่อมาอยู่ต่อหน้าเลทิเซีย หมายความว่าอีกฝ่ายอาจจะมีไพ่ตายที่สามารถชิงความได้เปรียบ

แต่ที่นี่ ตอนนี้เธอก็ไม่สามารถใช้พลังได้เต็มที่อยู่ดี บางทีนั่นอาจจะเป็นสิ่งที่ทำให้อีกฝ่ายมั่นใจแต่เธอก็รีบสะบัดความคิดนั้นทิ้ง

อีกฝ่ายเป็นถึงผู้กล้าเลยนะ ยศฐานะสูงกว่าพาลาดินด้วยซ้ำหากไม่โดนผนึกพลังละก็นะ แต่อีกฝ่ายก็ย้ายร่างมาแล้วถึงแปดรอบ

ตามคำพูดของนายกอะไรนั่น พวกผู้ย้ายร่างเนี่ยมีนิสัยแปลกๆ ด้วยสิ

“ไม่ไหว ข้อมูลน้อยเกินไป”

เลทิเซียบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิด ทางเดียวที่ทำได้ในตอนนี้คือหาข้อมูลเพิ่ม ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้

พอมานึกๆ ดูพักหลังมานี่บางทีตัวเธออาจจะเลินเล่อไปหน่อย กลายเป็นหมากในกระดานของอาจารย์เวโรเน่ไม่พอ

ตอนนี้เจอผู้กล้าที่มาทำตัวลับๆ ล่อๆ เหมือนวางแผนอะไรไว้อีก เรื่องราวเหล่านี้ทำให้เลทิเซียยิ่งรู้สึกอารมณ์ไม่ดีมากขึ้น

จนแบอยากจะระเบิดพลังออกมาแล้วก็ฆ่าทิ้งมันให้หมดทุกคนซะตรงนี้ ทุกอย่างจะได้จบลงสักที

“ไม่ได้ ขืนทำแบบนั้น มันก็ไม่ต่างอะไรไปจากฉันที่ระเบิดอารมณ์ใส่ชาร์ล็อตนี่น่า อีกอย่างโคลเอ้ก็บอกว่าห้ามฆ่าคนด้วย ถึงจะไม่รู้เหตุผลก็เถอะ แต่ว่าโคลเอ้เป็นคนที่ขี้ระวังเหมือนกับฉัน นั่นหมายความว่าความกลัวของเธอต้องมีเหตุผลแน่นอน”

เลทิเซียยิ่งคิดยิ่งรู้สึกปวดหัว เลมิสทาเรียที่ได้ยินคำถามของเลทิเซียเธอก็คิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะยิ้มออกมาแล้วตอบ

“อย่างที่ข้าได้บอกว่าข้าย้ายร่างมาครั้งที่แปด กล่าวคือเหลืออีกแค่ครั้งเดียวก็จะสามารถอยู่ในระดับที่เหนือกว่าทุกคนบนโลกนี้”

“ผนึกจะสลายหายไปทั้งหมดร้อยส่วนและพลังจากร่างทั้งเก้า จะทำให้ข้ากลายเป็นผู้ไร้เทียมทาน”

“ว่ากันตามตรง ข้าสนใจในตัวของเจ้ามาก ไม่ว่าจะเป็นร่างกายที่ฝืนกฎเกณฑ์ของโลกนี้สามารถใช้เวทมนตร์ของอีกเผ่าได้”

“มาทำข้อแลกเปลี่ยนกันเถอะ มอบร่างกายของเจ้าให้ข้า”

เลมิสทาเรียพูดอย่างตรงไปตรงมา เลทิเซียยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบเข้าไปอีก อาจจะเป็นเพราะหลายวันที่ผ่านมา

เธอได้ซึมซับความหนักอึ้งและความกดดัน ผ่านหลากหลายทางแถมยังมีความโกรธเป็นทุนเดิม ความก้าวร้าวที่ค่อยๆ เติบโตในใจของเธอเงียบๆ

เธอพยายามสงบอารมณ์โกรธแล้วก็พูดต่อ

“ถ้าหากแลกร่างแล้วฉันจะเป็นอะไร? แล้วข้อแลกเปลี่ยนที่ว่าคืออะไร”

แน่นอนว่าเลทิเซียไม่คิดจะยอมรับข้อเสนอหรืออะไรอยู่แล้ว เธอแค่อยากหาข้อมูลเพิ่มเพื่อจะเปลี่ยนสถานการณ์ที่ย่ำแย่ไม่รู้ข้อมูลศัตรูเลยในตอนนี้เท่านั้นเอง

“แน่นอนว่า เจ้าก็ต้องตาย แต่ว่านั่นแหละคือข้อแลกเปลี่ยนข้าจะทำให้เจ้าตายอย่างไม่เจ็บปวดเอง”

เลทิเซียคิ้วกระตุก ยัยนี่มันพล่ามอะไรของมัน ข้อแลกเปลี่ยนอะไร ดูยังไงมันก็เหมือนสั่งเธอไปตายชัดๆ แล้วคนที่บอกว่าสู้เธอไม่ได้

ก็คืออีกฝ่ายเอง แล้วมันจะมีสิทธิ์อะไรที่จะมาสั่ง ถ้าหากแข็งแกร่งจนไร้ทางสู้เลยแบบในพวกหนังในการ์ตูนที่เลทิเซียเคยดูในโลกก่อนก็ว่าไปอย่าง

เธอพอเข้าใจแล้วล่ะว่าพวกผู้ย้ายร่างมันนิสัยแปลกยังไง เหมือนจะเป็นพวกไม่สมประกอบ ก็ไม่แปลกเล่นเปลี่ยนกายหยาบตัวเองไรแบบนั้น

“ว่าไงข้อเสนอของข้าดีใช่ไหมล่ะ?”

“……”

“อันที่จริงตอนแรกข้าว่าจะเอาร่างสุดท้ายเป็นร่างของคนประหลาดเหมือนเจ้านะ ไม่สิ ไม่ใช่คน แต่เป็นเทพนี่น่า ยัยนั่นเหมือนเจ้าเลยฝืนกฎโลกแล้วใช้เวทมนตร์บนโลกมนุษย์ได้เฉยเลย อืมม รู้สึกจะชื่อว่า เลเวีย ละมั้ง อ๊ะนึกออกแล้ว เธอเองก็เป็นคนที่ยัยนั่นรับมาเลี้ยงนี่น่า โชคดีเลยแฮะในครอบครัวนี้มีคนให้เลือกใช้สองคนแน่ะ”

ในท้ายที่สุดเส้นฟางเส้นสุดท้ายก็ขาดลง ความโกรธของเลทิเซียไม่อาจหยุดยั้งได้อีกต่อไป ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่อีกฝ่ายพล่าม หรือสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ

ทุกอย่างเธอไม่สนใจแล้ว ความโกรธของเลทิเซียระเบิดออกมา เลทิเซียยกนิ้วขึ้น ก่อนที่ปลายนิ้วชี้จะมีมวลสีดำปรากฏขึ้นมาที่ปลายนิ้ว

ไม่สิ ไม่ใช่มวล มันคือหลุมดำ ความสามารถที่เลทิเซียไม่เคยใช้มาก่อนบนโลกใบนี้ แต่รุ่นนี้ก็เป็นรุ่นพัฒนาให้มันเล็กลงเหลือแค่เท่าเม็ดขาว

แต่ทว่าหลุมดำทำอากาศรอบด้านบิดเบือน อีกฝ่ายก็เบิกตากว้างพลางถามขึ้นด้วยความสงสัย

“นี่จะโจมตีข้าเหรอ? เจ้าปฏิเสธข้อเสนอที่สุดแสนจะใจดีของข้าอย่างนั้นเหร—”

ทว่าก่อนที่จะได้พูดจบเลทิเซียก็จ้องไปที่อีกฝ่าย

“หุบปาก”

ว่าแล้วกระสุนหลุมดำขนาดเท่าเม็ดขาวก็ถูกยิงออกไป จนทำให้ทุกย่างก้าวที่พุ่งผ่านกลายเป็นพื้นที่สุญญากาศ

มิติบิดเบี้ยว ราวกับว่านี่คือหายนะของสนามประลอง ทุกอย่างในระยะสายตาราวกับถูกเม็ดขาวสีดำพยายามดูดกลืนเริ่มพังทลาย!!!