บทที่ 106 – ข้าต้องช่วยเธอ

 

ทันทีที่เท้าของมันเตะใส่เลทิเซีย ดวงตาของทสึรุก็เหมือนจะหลุดออกจากเบ้า บวกกับสภาพของเธอยามนี้มันทำให้เธอดูน่ากลัวยิ่งกว่าผีซะอีก

เสียงกรีดร้องของเธอดังเหมือนกับฟ้าผ่าทำเอาคนทุกคนตะลึงงันหันไปมอง แต่ทว่าความเร็วที่ทสึรุใช้หลุดจากแรงดูดของหลุมดำมันมากเกินไป

แม้เธอจะเอาเท้าย่ำลงพื้นเพื่อหยุดร่างหวังจะพุ่งดิ่งกลับไป ความเร็วก็แค่ตกลงเท่านั้น และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเลย

จนเท้าของเธอถลอกเป็นแผลน่ากลัว เพราะสายฟ้าสีม่วงมันทำให้กล้ามเนื้อผิวหนังเธอตึงจนแทบจะฉีกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

พอมาเจอกับการเสียดสีเข้าฝ่าเท้าของเธอก็มีเลือดพุ่งกระจายไปทั่วแผ่นดินสีดำของหลุมดำ

เสียงเธอกัดฟันนั้นรู้สึกเหมือนว่าฟันจะหักลงก็ไม่ใช่เรื่องแปลก สำหรับทสึรุต่อให้คิดยังไง ก็ไม่มีทางคิดว่าอีกฝ่ายจะโผล่มาทางเดียวกันกับตัวเองแบบนี้

เพราะตามที่เซเลียบอกคือทางเข้ามันอยู่ตรงไหนก็ได้ของท้องทะเล ดังนั้นทสึรุจึงเอาเลทิเซียมาด้วย อันที่จริงอยู่ไหนก็อันตรายเท่ากัน

ยิ่งอยู่ในบ้านไม้มีสิทธิ์เป็นไปได้ว่าพวกสิ่งมีชีวิตเหล่านี้จะทำอะไรเลทิเซีย ดังนั้นทสึรุจึงเอามาด้วยโดยคาดหวังว่าอีกฝ่ายคงไม่มาทางเดียวกันกับตัวเอง

เพราะเขตสีดำนี้เป็นทรงกลมล้อมรอบไปทั่วใจกลางเกาะ จะเข้าจากทางไหนก็น่าจะสามารถทดสอบได้

ไม่คิดเลยว่ามันจะมาทางเดียวกันนี้ แค่นี้มันยังไม่พออีกฝ่ายถึงกับเตะเลทิเซียจนลงไปนอนกับโคลน

ความโกรธของทสึรุแทบหาอะไรมาอธิบายไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดสภาพเลทิเซียยามนี้ไม่สู้ดีนักในสายตาทสึรุ

ดังนั้นความโกรธของเธอตึงรุนแรงอย่างถึงที่สุด แน่นอนว่าส่วนหนึ่งคือโกรธตัวเองเช่นกัน

“ข้าควรจะปกป้อง..เลทิเซีย!!”

แต่ว่าเธอกับทิ้งเลทิเซียที่สภาพไร้การต่อต้านไว้กับศัตรูที่มีโอกาสฆ่าเราได้เลย.. นั่นหมายความว่าอันตรายนี้มันก็เป็นอันตรายต่อชีวิตของเลทิเซียเหมือนกัน

แม้ในความจริงเลทิเซียจะตายไปแล้ว และไม่สามารถตายซ้ำได้แล้วก็ตามที..

ความรู้สึกของทสึรุมันเหมือนกับเมื่อตอนนั้น ตอนที่มาถึงเกาะนี้ อันที่จริงอาจจะรุนแรงกว่าซะด้วยซ้ำ

เพราะยิ่งทสึรุหลอกตัวเองว่าเลทิเซียมีชีวิตตลอดหลายสันที่ผ่านมา และยิ่งผ่านมาด้วยความรู้สึกที่ว่าตัวเองใกล้ชิดกับเลทิเซียมากขึ้น

มันกลับยิ่งทำให้ทสึรุผูกพันกับเลทิเซียมากขึ้น ดังนั้นความโกรธที่อีกฝ่ายทำแบบนั้นกับเลทิเซียและความประมาทของตัวเอง

ความโกรธจองทสึรุพุ่งสูงขึ้นฟ้า ทว่าแม้จะต่อต้านอย่างไรแต่ความเร็วของเธอกลับไร้วี่แววจะหยุด

จนเท้าของเธอถลอกปลอกปิด เลือดไหลตามพื้นดินลากเป็นทางยาวทำเอาเซเลียกับแอนนี่ที่มองอยู่ปลายทางใจกระจุกกับสภาพของทสึรุยามนี้

เป็นอีกครั้งที่พวกเธอประเมินความรู้สึกของทสึรุที่มีต่อเลทิเซียน้อยเกินไป ขนาดมองอยู่ห่างๆ ยังเห็นท่าทางที่เหมือนปีศาจของเธอจนขนลุก

หากทสึรุกลับไปอยู่ช่วงก้าวที่สี่สิบอีก เธอคงกลายเป็นสัตว์ร้ายคลั่งไร้สติปัญญาฆ่าทุกสิ่งมีชีวิตเพราะถูกกระตุ้นความโกรธแค้นไปแล้ว

จนในที่สุดร่างของทสึรุก็พุ่งผ่านเข้ามาในปลายทางที่เหมือนมีม่านพลังบางอย่างกันไว้อยู่จำให้ความเร็วทสึรุเองก็สลายหายไป

สะดุดล้มกลิ้งบนพื้นหลายตลบ แอนนี่กับเซเลียตกใจแต่ก็รีบวิ่งไปดูทสึรุที่สภาพตอนนี้เลือดกำลังไหลนองเต็มพื้น

“ปะ เป็นอะไรหรือเปล่า”

“เลทิเซีย!”

ทสึรุไม่ได้ตอบแต่ร้องออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่าก่อนเสียงนั้นจะหายไป เหมือนกับหลอดเสียงพัง ลุกขึ้นยืนก่อนจะพุ่งดิ่งกลับไปทางเดิมด้วยความเร็วสูงสุด

แต่ทว่าทันทีที่พุ่งกลับไปนั้นก็ปะทะกับม่านพลังบางอย่างเข้าอย่างจังจนเกิดเสียงโครมครามทันที

ร่างของทสึรุเหมือนมดวิ่งชนกำแพง กำแพงไม่มีทีท่าว่าจะพังหรือสั่นเลยมีเพียงร่างของทสึรุที่กระเด็นกลับหลัง

อ้วกเปิดเลือดออกมาเป็นสาย สภาพน่าสังเวชนี้ต่อให้เป็นแอนนี่เองก็ยังกลัว เรียกได้ว่าหากไม่รู้มาก่อนคงแยกไม่ออกว่านี่เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

เพราะเธอในตอนนี้เหมือนสัตว์ร้ายตนหนึ่งซะมากกว่า ผสมกับสภาพกระเซอะกระเซิง ภาพนี้..ต่อให้เทพสงครามมาเห็น

คงต้องขอพูดว่า เทพสงครามก็เทพสงครามเถอะ ภาพนี้มันน่ากลัวเกินไปแล้ว เท้าที่กลายเป็นสีแดงเลือด แถมยังเห็นสีขาวของกระดูกได้ร่ำไร

แขนที่ใช้ต่อยกำแพงตอนปะทะเมื่อกี้ก็เหมือนจะห้อยไปแล้ว คราบเลือดที่จมูก ตาและหูยังคงติดอยู่เลย ผิวหนังทั่วร่างเต็มไปด้วยสีเลือด

และบางส่วนที่มองเห็นกล้ามเนื้อสีแดงที่อยู่ใต้ผิวหนังนั่นอีก ภาพนี้เกินความเข้าใจของพวกเซเลียไปโดยสิ้นเชิง

สามารถพูดได้เต็มปากว่าต่อให้ยังไม่ตาย แต่ก็ห่างจากคำว่าตายไม่มากนัก ปล่อยสภาพนี้ไว้ไม่ถึงชั่วโมงไม่ตายจากการเสียเลือดก็ทนพิษบาดแผลไม่ไหวไปแน่ๆ

เรียกได้ว่า สภาพปางตายมาก ซึ่งพอเห็นสภาพปางตายขนาดนี้ยังจะลุกสู้กับม่านพลังนั่นอีก เซเลียจึงรีบมาห้ามปราม

“ใจเย็นๆ ก่อนสิ!”

“…”

ทสึรุเปิดปากตะโกนแต่ไร้เสียง เห็นได้ชัดว่าหลอดเสียงเธอได้หายไปกับการระเบิดเสียงร้องที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งครั้งนั้นไปแล้ว

แต่ว่าเซเลียไม่สนใจเธอจับทสึรุแล้วก็ยัดยาใส่ปากทสึรุ แต่เจ้าตัวมีแรงเยอะผลักเซเลียจนกระเด็น

ทสึรุในตอนนี้ไม่ต่างจากสัตว์ร้าย ใครที่ขวางทางเธอในการไปหาเลทิเซียคือศัตรู แต่ทว่าเซเลียรู้ว่าหากปล่อยทสึรุไปแบบนี้

ต่อให้ผ่านม่านพลังไปได้คงตายจากหรทางอสนีอยู่ดี และไม่รู้ว่าบทลงโทษหลังจากเริ่มบททดสอบคืออะไร ถ้าไม่ถึงชีวิตก็ดีไป

แต่หากถึงชีวิต..ทุกอย่างก็จบ ดังนั้นทางที่ดีคือรีบผ่านบททดสอบทั้งสาม เซเลียจึงพูดขึ้นทันที

“แอนนี่จับเธอให้หน่อย!”

“เข้าใจแล้ว!”

แอนนี่วิ่งเข้าไปรัดทสึรุจากด้านหลังแขนสองข้างนัดแขนขารัดตัวไว้แน่นจนทสึรุแทบต่อต้านไม่ได้ แต่พละกำลังทสึรุก็มีมากกว่าทำให้ร่างของแอนนี่สั่นสะเทือน

ต้านทานได้ไม่นาน แต่เซเลียก็ยัดยารักษาลงปากทสึรุไปเยอะ เธอเองก็มีอาร์ติแฟ็คในการรักษา แต่การจะใช้ต้องใช้เวลานาน

ส่วนยารักษาต่อให้เป็นขุนนางยังหายากเลย เพราะใช้ได้ครั้งเดียว แม้เทียบกับอาร์ติแฟ็คหรืออุปกรณ์เวทมนตร์ไม่ได้ แต่ทั้งสองใช้ได้มากกว่าหนึ่งครั้ง

ยานี้ก็เป็นยาที่มีไม่กี่เม็ดราคาแพงหูฉีก ทันทีที่ยาเข้าไปในปากบาดแผลของเธอก็ฟื้นฟูทันที กระดูกที่หักต่อกลับมา

แต่บาดแผลมันรักษาแขนทสึรุเสร็จ ฤทธิ์มันก็หมดไปแล้วทำเอาเซเลียถึงกับตกใจ แต่เสียงของทสึรุก็กลับมาแล้ว

“ปล่อยข้า!!! ข้าจะช่วยเลทิเซีย!!”

“ใจเย็นๆ ก่อนสิ! ฟังข้าอธิบายก่อน!!”

“ไม่! ไม่!! ไม่!! ปล่อยข้า! เลทิเซีย!!!!”

“ใจเย็นๆ เธอต้องไม่เป็นอะไร เชื่อข้า!”

“หุบปาก!! เจ้าจะไปรู้อะไร ปล่อยข้า ข้าจะไปฆ่าพวกมันแล้วช่วยเลทิเซีย!”

สามารถพูดได้ว่าสติของทสึรุตอนนี้แทบปลิวหายไปหมดแล้ว ลองนึกว่าหากทสึรุเป็นคนธรรมดาไม่ได้มีจิตใจแข็งแกร่งแบบเธอ

จิตใจคงพังทลายกลายเป็นเหมือนหุ่นไปแล้ว..

“เลทิเซียน่ะ ต้องเจออะไรมามากมาย เธอเป็นคนที่น่าสงสาร ขนาดข้าทำอาหารให้เธอ เธอยังคิดว่ามันมีพิษเลย ขนาดเธอสารภาพรักกับข้า เธอยังทำไปเพื่อเอาตัวรอดเพราะกลัวตัวเองจะถูกโจมตีเลย! เธอกลัวมาโดยตลอด ตั้งแต่วันที่ข้าเห็นเธอ ข้าก็รู้แต่แรกแล้วว่าเธอไม่ใช่นักรบหรืออะไรทั้งสิ้น!”

“เธอแตกต่างจากพวกเราทุกคน เจ้า หรือเจ้า เลทิเซียแตกต่างออกไป เธอเป็นคนที่กลัวทุกอย่างอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนก็กลัวคนมาทำร้าย เธอตัวคนเดียวมาตลอด!!! ตลอดจนถึงตอนนี้!!”

“แม้แต่ตอนที่เธอไม่ได้สติ เธอยังถูกความโหดร้ายของโลกรังแก โดนพวกปีศาจนั่นเตะเป็นเหมือนขยะ! และไม่มีใครช่วยเธอ สุดท้ายเธอก็ตัวคนเดียวอีกครั้ง!!”

“ดังนั้น ข้าจะไปหาเธอ ข้าต้องช่วยเธอ!!”

ทสึรุตะโกนออกมา ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองเซเลีย น้ำตาของเธอไหลออกจากตาผสมกับคราบเลือดทำให้สีหน้าของเธอดูน่าสงสาร..

 

…….