ตอนที่ 94

ดู HENTAI ได้ที่ hanimeza.com

หอกเล่มนี้ลอกเลียนแบบมากจาก หอกปราบมังกร ซึ่งเป็นงานฝีมือคิมแดโฮรังสรรค์ขึ้น

 

อาวุธที่ซูฮยอนเคยจับใช้ หอกถือเป็นอาวุธที่ทรงพลังและเป็นเครื่องทุ่นแรงมีประโยชน์มากที่สุด

 

การขว้างหอกสามารถชดเชยระยะการโจมตีแสนสั้นของดาบได้เป็นอย่างดี

 

หอกทั่วไปมีพลังทําลายล้างไม่เพียงพอ ยิ่งไปกว่านั้น สมมุติมีหอกคู่กายใช้เป็นประจํา แล้วเกิดเหตุสุดวิสัยเผลอขว้างหอกออกไปโดยไม่รู้ตัว การตามหาหอกกลับคืนมาแทบเป็นได้เพียงเรื่องเพ้อฝัน

 

โดยปกติหอกเป็นอาวุธที่กําหนดมากให้ขว้างได้เพียงหนึ่งครั้งเท่านั้น ฉะนั้น หอกปราบมังกรจึงถูกใจซูฮยอนมากที่สุด

 

หอกปราบมังกรทั้งทรงและมีระยะการโจมตีที่ไกล แถมมันยังเป็นอาวุธใช้ครั้งเดียวทิ้ง ซูฮยอนจึงไม่ต้องวิตกกังวลว่าจะเก็บหอกกลับคือได้หรือไม่

 

อย่างไรก็ตาม ซูฮยอนรู้สึกทุกขารมณ์ตลอด เวลาเสียคะแนนความสําเร็จซื้อหอกปราบมังกร แบบใช้ครั้งเดียวทิ้ง 

 

ดังนั้นเขาจึงปิ้งไอเดียนําต้นแบบหอกปราบมังกรมาให้คิมแดโฮวิเคราะห์และไหว้วานให้สร้างของเลียนแบบขึ้น…

 

“คิมแดโฮสร้างเหมือนในอดีตเปี๊ยบเลยแฮะ…”ซูฮยอนคิด

 

ซูฮยอนบีบหอกในมือแน่น เขากวาดสายตามองมอนสเตอร์จากบนท้องฟ้าและงอมือทําท่าทําทางเหมือนยิงธนู

 

“ฉันขอดูหน่อยสิ ว่าอาวุธที่คิมแดโฮสร้างจะมีอานุภาพเหมือนต้นฉบับไหม”

 

วุป!!

 

หอกปราบมังกรตอบสนองโดยการดูดกลืนพลังเวทย์ของซูฮยอนเข้าไป หอกปราบมังกรราวมีชีวิต มันดูดกลืนพลังเวทย์อย่างตะกละตะกลาม ตัวหอกเริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นทันตาเห็น..

 

หอกปราบมังกรสมบูรณ์แบบมาก เมื่อมันได้อาบพลังเวทย์ของซูฮยอน รูปร่างภายนอกของมันเหมือนต้นฉบับไม่มีผิดเพี้ยน สิ่งที่ต้องทําต้องไป คือการพิสูจน์ยืนยันอานุภาพของมัน..

 

ซูฮยอนไม่จําเป็นต้องนับ 1-3 ตามนิสัยติดตัวเหมือนอย่างเคย มอนสเตอร์ด้านล่างเหลือรอดอยู่เยอะ เขาสามารถหลับตาและขว้างหอกสุ่มสี่สุ่มห้ายังได้..

 

ปัง!!!

 

ซูฮยอนง้างแขนออกไปสุดเท่าที่กล้ามเนื้อแบกรับไหวแล้วขว้างออกไป หอกบินอู่ไปตามสายลม…

 

หอกปราบมังกรฉบับเลียนแบบทนต่อแรงเสียดสีของลมได้ไม่นานนัก มันแตกกระจายกลางอากาศเป็นเศษชิ้นเล็กๆ นับร้อยนับหมื่นชิ้น

 

บูม!!!!

 

เศษหอกชิ้นเล็กๆมีพลังเวทย์เคลือบพื้นผิวไว้บางๆ เมื่อหอกปราบมังกรโจมตีโดนตัวมอนสเตอร์ ร่างของพวกมันก็พลันระเบิดเป็นหลุมเป็นบ่อ

 

ก๊าซซซซซ!!!!

 

เสียงร่ำไห้ดังก้องทั่วไปพื้นป่า กลุ่มมอนสเตอร์ตกอยู่ในความโกลาหล

 

ซูฮยอนล่อนลงเหยียบพื้นเหมือนเดิน เขาตระหนักว่าเจ้าหอกปราบมังกรมีข้อเสียใหญ่ๆ นั้นก็คือมันกินพลังเวทย์มากเกินไป แต่ผลลัพธ์อานุภาพทําลายล้างเป็นที่น่าพอใจถึงที่สุด

 

โฮกกกกก!!!

 

มอนสเตอร์โดนรัศมีหอกผละกระเด็นถอยไปด้านหลัง บางตัวตาย บางตัวไม่ตาย ตัวที่รอดชีวิตก็มีร่างกายไม่สมประกอบ อวัยวะถูกฉีกขาดหายไป แสดงว่าหอกปราบมังกรยังทรงพลังไม่พอ..

 

“ฝีมือคิมแดโฮลดถอยลงไปเยอะพอสมควร เมื่อเทียบกับช่วงยุคทองของเขา” ซูฮยอนคิดและก้มหน้ามองมือตัวเอง 6 ปี

 

“ฉันก็เหมือนกัน”

 

ทักษะประดิษฐ์ของคิมแดโฮและทักษะการต่อสู้ของซูฮยอนยังห่างชั้นอีกมากเมื่อเทียบกับในอดีต…

 

พลังเวทย์และปัจจัยเวทย์ของซูฮยอนถือว่าต่ำกว่าในชาติภพก่อนเยอะพอสมควร ย่อมเป็นเรื่องปกติ ทําไมอนุภาพหอกถึงแผ่วเบาลง แม้จะใช้อาวุธเหมือนกันก็ตาม..

 

“มิรุ”

 

คิ้ว?

 

ซูฮยอนเรียกมิรุ มอนสเตอร์ทุกตัวที่รอดชีวิตได้ยินเสียงขานรับของมิรุ ต่างพากันขวัญกระเจิง…

 

ซูฮยอนกวาดสายตามองดูฝูงมอนสเตอร์ที่รอดชีวิตและหันไปพูดกับมิรุ

 

“ฉันขอยืมแรงนายอีกสักครั้งได้หรือป่าว?”

 

คิ้ว!!

 

มิรุตอบกลับด้วยจิตวิญญาณ บอกเป็นนัยๆว่าปล่อยให้เป็นหน้าที่มันเอง

 

ซูฮยอนรู้สึกผิดต่อมิรุเล็กน้อย เพราะมิรสามารถใช้สกิลปราณมังกรได้เพียงวันละ 1-2 ครั้งเท่านั้น เมื่อมีรุปล่อยสกิลปราณมังกรเสร็จ ร่างกายจะจมสู่ภาวะเหนื่อยล้าอ่อนแรง สกิลปราณมังกรทรงพลังอย่างไม่ต้องสงสัย แต่มิรุก็ต้องแบกรับภาระหลักด้วยเช่นกัน

 

“ขอบคุณมาก ถ้างั้น…”

 

ตุบ!! ตุบ!!

 

ซูฮยอนเพ่งมองดรูอิดที่กําลังเผ่นหนีอีกครา หลังจากโผล่ออกมาสํารวจลาดเลา

 

“ถึงคราต่อสู้ระหว่างลูกพี่ใหญ่ปะทะลูกพี่ใหญ่” ซูฮยอนพูด

 

“เจ้าจงกลับไปเสีย”

 

“ผลักไสไล่ส่งกันซะแล้ว แกเคยพูดว่าฉันเป็นเหยื่อไม่ใช่หรือไง”

 

วุป!!!

 

ซูฮยอนพุ่งไปด้านหน้าชั่วพริบตา สมรรถนะทางร่างกายของเขาถูกเสริมแกร่งด้วยลักษะพิเศษเฉพาะตัวของอิมูกิและผลเอฟเฟกต์บัฟของมิรุ

 

ตอนนี้ซูฮยอนสามารถกระโดดได้ไกลถึง 10 เมตร เพียงการกระโดดครั้งเดียว

 

ตูม!!

 

ดรูอิดยักษ์ถอยร่นกลับไปตั้งหลักด้านหลัง แขนใหญ่โต 2 ข้างยกขึ้นมาป้องกัน บนแขนถูกของมีคมกรีดลึกลงไป จนเห็นริ้วรอยเลือดสดๆไหลซึมออกมา

 

“เป็นไงบ้าง แกยังอยากให้ฉันกลับไปอีกไหม?”

 

เสียงซูฮยอนเปล่งออกมาจากทางขวา ดรูอิดหรี่ตาที่เต็มไปด้วยความพิศวง มันรีบหันศีรษะมองไปทางขวา แต่ที่ไหนได้รัศมีดาบกลับแล่นตามลมมาจากทางซ้าย..

 

ฉัวะ!!

 

ดาบกรีดลึกลงไปบนชั้นผิวหนัง ซูฮยอนไม่อาจบั่นร่างกายดรูอิดให้ขาดครึ่งได้ เพราะขนาดตัวของดรูอิดใหญ่โตเกินไปและหนังยังเหนี่ยวเฉกสวมชุดเกราะ เขาทําได้แค่สร้างบาดแผลเล็กๆจากสีข้างเท่านั้น

 

“เจ้า….”

 

วุป!!!

 

พลังเวทย์สีแดงราวสีดอกกุหลาบกระจายออกมาจากตัวดรูอิด…

 

“ต้องตาย…”

 

บูม!!!

 

การระเบิดพลังเวทย์ของครูอิด เป็นเหตุให้พุ่มหญ้าตามไหล่ทางกลายเป็นขี้เถ้าพริบตา

 

ซูฮยอนรีบถีบตัวถอยร่นไปตั้งรับด้านหลังและระลึกถึงความสามารถดรูอิด.

 

“ปกติดรูอิดถนัดการใช้พลังเวทย์ในการต่อสู้ ความสามารถด้านการป้องกัน โดยรวมเป็นผลมาจากเสื้อคลุมหนังที่สวมใส่อยู่ ความสามารถทางกายภาพ ก็ดีกว่ามอนสเตอร์ระดับบอสในดันเจี้ยนเขียวแห่งอื่นๆพอควร ไม่ใช่แค่นั้น” 

 

ตูม!! ตูม!! ตูม!!

 

ซากศพมอนสเตอร์นอนเรียงรายอยู่ด้านหลังพลันระเบิดแตกตัวออกมา ซูฮยอนรีบสํารวจรอบข้างอย่างระแวดระวัง ว่ามีซากศพกองอยู่แถวนี้หรือไม่..

 

“ในเมื่อไม่มีทางหลบพ้น ฉันควรจะ…”ซูฮยอนวิเคราะห์

 

แผนการถูกขีดเขียนเป็นรูปเป็นร่างภายในหัวสมองซึ่งแผนที่ว่าก็ไม่ได้ยากอะไร ง่ายต่อการสงปฏิบัติเสียด้วยซ้ำ

 

ฟรึ่บ!!

 

ซูฮยอนดีดตัวมุ่งประจันหน้าดรูอิด เมื่อระยะห่างระหว่างเขาและดรูอิดฝนลง

 

ดรูอิดยกแขนใหญ่โตขึ้นมาอีกหน สําหรับดรูอิดสมรภูมิแห่งนี้ มันเป็นฝ่ายได้เปรียบมากที่สุด….

 

ตูม!! ตูม!! ตูม!!

 

ซากศพมอนสเตอร์ระเบิดพร้อมกันโดนไม่ได้นัดหมาย เศษชิ้นเนื้อและหยาดเลือดสาดกระเซ็นสภาพแวดล้อมโดยรอบฉาบย้อมไปด้วยสีแดงเข้ม ร้อนแรงดุจเปลวเพลิง…

 

เศษซากชิ้นส่วนปลิวว่อนตามแรงลม เศษซากชิ้นส่วนมีความพิเศษเฉพาะตัว เพราะภายในมีพลังเวทย์บีบอัดอยู่เป็นจํา นวนมาก..

 

เศษซากลอยว่อนเต็มท้องฟ้า เตรียมพร้อมโจมตีศัตรูอย่างซูฮยอน…ถ้าเป็นคนอื่นคงเลือกหลบหรือหาที่กันบัง

 

แต่ไม่ใช่กับซูฮยอน เขาไม่หลบไปไหนทั้งสิ้น ดรูอิดมองตาอีกฝ่ายด้วยความแปลกใจ..

 

“ทําไมเจ้าถึงไม่หลบ?” ดรูอิดถาม

 

“เพราะไม่มีเหตุผลที่ต้องหลบไง เจ้าโง่”

 

หวือ!!

 

ร่างกายซูฮยอนแหวกทะลุละอองเลือดที่เกิดจากการระเบิดของซากศพมอนสเตอร์

 

[กายาทรหด]

 

[สกิลจําแลง : อิมูกิ)

 

วิธีที่ซูฮยอนเลือกใช้คือกล้ำกลืนฝืนทนไปกับแรงระเบิด เขามีเวลาไม่มาก การหลีกเลี่ยงซากศพมอนสเตอร์จํานวนมากจึง องปัดตกไป…

 

อีกอย่างซอยอนยังมั่นใจ ว่าร่างกายของเขาแข็งแกร่งมากพอรองรับต่อแรงระเบิด ทําไมถึงมั่นใจนัก? เพราะร่างกายตัวเอง เจ้าของร่างรู้อยู่แก่ใจ

 

และมอนสเตอร์ดรูอิดที่กําลังปะมือด้วย เขาก็เคยต่อสู้กับมันมาแล้ว

 

ฉัวะ!! ฉัวะ!!

 

ซูฮยอนเข้าประชิดตัวและออกท่วงท่าฝาดฟันดรูอิดแม้ดรูอิดจะเชี่ยวชาญการโจมตีเวทย์จากระยะไกลมากที่สุด 

 

ยังไงดรูอิดก็เป็นถึงบอสสูงสุดในดันเจี้ยนระดับสีน้ำเงิน ความสามารถทางกายของดรูอิดจึงจัดอยู่ในระดับสูงด้วยเช่นกัน มันสามรถหลบวิถีดาบของซูฮยอนได้

 

ซูยอนพยายามเล็งจุดตาย ดรูอิดก็เบนกายหลบได้อย่างหวุดหวิด

 

ตามร่างของดรูอิดเต็มไปด้วยริ้วรอยบาดแผล ที่ถูกซูฮยอนบรรจงละเลง..

 

“หยุด…มัน”

 

ตามคําบัญชาของดรูอิด มอนสเตอร์เหลือรอดทุกตัวกระโจนเข้าหาซูฮยอนไม่คิดชีวิต ท่าทางดรูอิดคงวางแผนโดยการควบคุมมอนสเตอร์ทุกตัวที่รอดชีวิตสกัดกั้นซูฮยอนให้ได้ เพื่อเลี่ยงเผชิญหน้าตรงๆ

 

“มิรุ”

 

วุป!!!

 

ดรูอิดแหงนหน้ามองด้านบน มังกรน้อยหลับตาพริ้ม กําลังรวบรวมพลังเวทย์ตั้งอกตั้งใจโดยสงบปากสงบคํา เพื่อเตรียมพ่นออกไปเป็นหนที่ 2

 

“เก็บกวาดลูกสมุนปลาซิวปลาสร้อยพวกนี้ซะ”

 

ฟู!!!

 

เปลวเพลิงสีขาวพิสุทธิ์ชําละล้างสรรพสิ่งทุกหนทุกแห่ง… 

 

ฟรึ่บ!!

 

ดรูอิดกระโดดหลบถอยไปด้านหลัง ซูฮยอนไม่ยอมปล่อยให้เป้าหมายหนีไปมากกว่านี้

 

เขายันพื้นพุ่งหาดรูอิดตวัดดาบโจมตีไปที่หน้ากากของมัน หน้ากากเริ่มปริแตกแยก 2 ซีก ใบหน้าแท้จริงภายใต้หน้ากากของดรูอิดค่อยๆเผยออกมา

 

ใบหน้าของมันผิดคาดกับจินตนาการมาก เพราะภายใต้หน้ากากเป็นชายหนุ่มโฉมงาน นัยน์ตาสีทองหม่น..

 

“เปลี่ยนหน้าอีกแล้วเหรอ คราวนี้ไปก๊อปปี้หน้าใครมาอีกหล่ะ?”

 

“ไม่…อย่า…ฆ่า…ข้า” ดรูอิดเอ่ย

 

“พล่ามมาก น่ารําคาญ”

 

ฉัวะ!!

 

ซูฮยอนลงดาบดรูอิดโดยไม่พูดพร่ำทําเพลง

 

“ฉันขี้เกียจเสวนากับแกนานๆ มีคนอีกหลายชีวิตกําลังรอการกลับมาของฉันอยู่”

 

“แฮ่ก…แฮ่ก…”

 

“ฟู…”

 

“บ้าเอ้ย พวกมันเหลืออีกกี่ตัว? เมื่อไหร่จะหมดซักที”

 

บริเวณรอบๆพวกเขามีฝูงมอนสเตอร์หลายตัวโอบล้อมทีมโจมตีเอาไว้ พวกเขาปลิดชีพมอนสเตอร์ไปนับไม่ถ้วน แต่พวกมอนสเตอร์ก็โผล่ออกมาเรื่อยๆไม่มีหมด นับเป็นประสบการณ์ครั้งแรกในชีวิตที่พวกเขาต้องมารับมือกับฝูงมอนสเตอร์เนืองแน่นขนาดนี้

 

จอร์แดนมองสํารวจลูกทีม สภาพร่างกายของทุกคนมีอาการหอบเหนือยเต็มประดา..

 

“เป็นแบบนี้ต่อไป พวกเราคงยืนหยัดได้อีกไม่นาน…” จอร์แดนคิด

 

พวกเขานัวเนียต่อสู้มอนสเตอร์มาได้ประมาณหนึ่ง ทั้งความแข็งแกร่งและพลังเวทย์ล้วนแต่ลดทอนลง

 

จอร์แดนและผู้ตื่นขึ้นแรงค์ A ยังมีเรี่ยวแรงต่อสู้ได้อีกสักพัก แต่ผู้ตื่นขึ้นแรงค์ B ลงไป เริ่มยืนทรงตัวไม่ไหวกันแล้ว

 

“ฉันควรสั่งให้พวกเขาถอยหนีก่อนดีไหม?” จอร์แดนคิด

 

นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายในการตัดสินใจ ว่าพวกเขาจะยืนหยัดอยู่ต่อหรือจากไป ถ้าเขาสั่งให้สมาชิกทุกคนหนีเอาตัวรอดคงมีผู้ตื่นขึ้นประมาณครึ่งหนึ่งอาจรอดชีวิต..

 

“แมร่งเอ้ย ปวดหัวโว้ย!!”

 

มีได้ย่อมมีเสีย คนหนีรอดไปครึ่งหนึ่ง แสดงว่าต้องมีคนอีกครึ่งหนึ่งต้องสังเวยชีวิต เมื่อเลือกหนี รูปขบวนย่อมแตกกระเจิงไม่เหลือขึ้นดี การฝ่าฟันฝูงมอนสเตอร์โดยไม่เกิดความสูญเสียเป็นได้แค่ความหวังลมๆ แล้งๆ

 

นี่สินะที่เขาเรียกกันว่า มืดแปดด้าน จอร์แดนไม่รู้ว่าควรเลือกแนวทางไหน ภายในจิตใจเต้นกระสับกระส่าย ความขัดแย้งเอ่อล้นอยู่เต็มอก…

 

“ทุกคนดูทางโน้นสิ…”

 

ฮักจุนซึ่งรับหน้าที่เป็นผู้นําร่วมกับจอร์แดนยกมือชี้นิ้วไปด้านหน้า จอร์แดนไม่เข้าใจว่าฮักจนอยากให้ดูอะไร จึงเลื่อนตามองตามทิศทางที่ฮักจุนชี้นิ้วนิ่งค้างไว้

 

“มอนสเตอร์มัน..”

 

กี้!!! กี้!!!

 

โฮกกกกกกกกกก

 

ฝูงมอนสเตอร์โจมตีพวกเขาอย่างมีกิจจะลักษณะ เริ่มมีอาการแปลกๆฉายขึ้นบนใบหน้า

 

มอนสเตอร์หันมองสภาพแวดล้อมรอบตัวราวกับกําลังทําความเข้าใจสถานการณ์ ไม่นานพวกมันก็เตลิดหนีกันไปคนละทิศคนละทางจ้าละหวั่น

 

“นายเป็นคนทํางั้นเหรอ..?”

 

ดวงตาจอร์แดนเบิกกว้างแทบเรียกได้ว่าตาถลน ใบหน้าของฮันจุนก็สว่างไสวขึ้นทันควัน..

 

“ไม่สิอย่าบอกนะว่า ซูฮยอนทําสําเร็จแล้ว”

 

ข้อสรุปเหตุการณ์ทั้งหมด มีเพียงข้อเดียว นั้นก็คือซูฮยอนต้องจัดการดรูอิดผู้เป็นบอสใหญ่สุดของมอนสเตอร์ไปแล้วแหง่ๆ ไม่เช่นนั้นพวกมันต้องโจมตีพวกเขาต่อ ไม่ใช้เลือกวิ่งหนี..

 

“ขอบคุณพระเจ้า”

 

จอร์แดนผ่อนลมหายใจโล่งอกออกมา เขาลืมตามองผู้ตื่นขึ้นและประกาศกร้าว “อย่าพึ่งด่วนดีใจ มันยังไม่ใช่จบ ประคับประคองสติเอาไว้”

 

“รับทราบครับ!!”

 

เวทมนต์คาถาของดรูอิดคลายออก มอนสเตอร์ที่ถูกควบคุมจิตใจ ปลดโซ่ตรวนเป็นอิสระ

 

กลุ่มก้อนของมอนสเตอร์ตกอยู่ในความโกลาหล โอกาสที่พวกเขาเฝ้ารอมาเนิ่นนานได้มาถึงเรียบร้อย

 

“ไปเถอะ ได้เวลาสวนกลับ”

 

หลังจากตั้งรับมากนาน ในที่สุดก็ถึงคราวโต้กลับ

 

ซูฮยอนยืนมองซากศพดรูอิดที่กองอยู่บนพื้น ใบหน้าดรูอิดมีบาดแผลฉกรรจ์เนื่องจากโดนดาบแทงจากด้านหน้าทะลุไปถึงกระโหลกศีรษะด้านหลัง

 

ใบหน้าของครูอิดไม่ต่างอะไรกับชายหนุ่มวัยรุ่นทั่วไป ซึ่งไม่ใช่ใบหน้าที่แท้จริงของมัน

 

“ใบหน้าของมันแตกต่างกว่าครั้งล่าสุดที่ฉันเคยเจอทีเดียว” ซูฮยอนคิด

 

เดิมที่ดันเจี้ยนสีน้ำเงินแห่งนี้ถูกตีตราล้มเหลวในชีวิตที่แล้วของซูฮยอน ดรูอิดได้นําฝูงมอนสเตอร์จํานวนมากออกล่าสังหารมนุษย์ไม่เหลือหน้า สร้างความหวาดกลัวขวัญเสียให้หมู่มนุษย์

 

ดรูอิดมีความสามารถพิเศษอีกหนึ่งอย่างคือ มันสามารถดูดซับพลังงานภายในร่างกายของมนุษย์ แล้วแปรเป็นใบหน้าของตัวเองได้

 

เมื่อดรูอิดหลุดออกจากดันเจี้ยน มันได้ไล่ล่าสังหารมนุษย์เป็นจํานวนมากและก็อปปี้ใบหน้ามาเป็นว่าเล่น ทําให้ใบหน้าของดรูอิดไม่เคยซ้ำกัน ทุกครั้งที่ทางทีวีรายงานข่าวเกี่ยวกับมัน ใบหน้าดรูอิดเปลี่ยนไปตลอดก็ว่าได้

 

“ในเมื่อไม่ใช่ใบหน้าที่แท้จริงของดรูอิด แสดงว่ามันก๊อปปี้ใบหน้า มาจากผู้เคราะร้ายคนอื่นมางั้นเหรอ?”

 

มีความเป็นไปได้สูง อาจมีใครบางคนแอบลักลอบเข้ามาในดันเจี้ยนก่อนทีมโจมตี

 

แต่ซูฮยอนข้องใจ ตอนที่ข่าวดันเจี้ยนระดับสีน้ำเงินปรากฏขึ้น พื้นที่รอบๆถูกเจ้าหน้าที่ปิดล้อมเอาไว้หมด คนนอกไม่มีสิทธิเฉียดเข้าใกล้ มิหนําซ้ำเขายังสงนนึกไม่ออก ไอ้บ้าหน้าไหนใจกล้าบ้าบินเข้ามาในดันเจี้ยนระดับสีน้ำเงิน นอกจากคนผู้นั้นเพื่อการมีชีวิต

 

คิ้ว!!!

 

เมื่อดรูอิดนอนแน่นิ่งสนิท มิรุกําลังโผบินถลาลมบนท้องฟ้าทิ้งดิ่งลงมาเกาะหัวซูฮยอนเอาไว้

 

ท้องกลมกลึงของมิรุพองนูนจากการหายใจ

 

“ขอบคุณมากมิรุ นายช่วยฉันไว้อีกแล้ว”

 

คิ้ว!!

 

มิรุปล่อยปราณมังกรถึง 2 ครั้ง ซึ่งเป็นเหตุให้ร่างกายแบกภาระหนักเกือบหมดเรี่ยวแรง

 

ซูฮยอนลูบหลังมิรุปลอบโยนเบาๆ ก่อนก้มหน้าหยิบคทาของดรูอิดขึ้นมา

 

คิ้ว??

 

มิรุเอียงคอแสดงทีท่าสงสัย ราวกับมันสนใจสิ่งของที่ซูฮยอนหยิบขึ้นมาคืออะไร แม้ว่ามิรุจะอยู่สภาวะอ่อนเพลียพร้อมหลับได้ทุกเมื่อ แต่เพราะความแข็งแกร่งของมิรุถูกยกระดับขึ้นหลังจากขนาดตัวเติบโต มันจึงสามารถพยุงสติไม่ให้หลับไหลได้ชั่วคราว

 

“นายสงสัยสินะ ว่าเจ้าสิ่งนี้คืออะไร?”

 

คิ้ว!!

 

มิรพยักหัวขึ้นลงอย่างออกหน้าออกตา ซูฮยอนแย้มยิ้มตอบแล้วทําการขว้างคทาลงกับพื้น

 

เปาะ!!!

 

คทาแตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กๆ เศษชิ้นส่วนกระจัดกระจายเต็มพื้น ก้อนหินสีฟ้าระยิบระยับแพรวพราวกลิ้งมาสัมผัสปลายเท้าซูฮยอน

 

“นี้แหละคือส่วนที่สําคัญมากที่สุด” ซูฮยอนพูด

 

เขาก้มหน้าลงไปหยิบก้อนหินสีฟ้าขึ้นมาให้มิรุยล คนอื่นคงคาดไม่ถึงว่า สิ่งที่มีค่ามากที่สุดในดันเจี้ยนระดับสีน้ำเงิน เป็นเพียงแค่ก้อนหินสีน้ำเงินเม็ดเล็กๆ

 

“มีเจ้าสิ่งนี้ ฉันสามารถ…”

 

คิ้ว!!

 

ในขณะซูฮยอนกําลังเตลิดเปิดเปิงไปกับจินตนาการไร้ก้นบึงมิรุอ้าปากเล็กๆเขมือบหินสีฟ้าเข้าไปหน้าตาเฉย

 

“เฮ้ย!”

 

อึก!!

 

มิรุรีบกลืนหินสีฟ้าลงลําคอ ซูฮยอนตั้งตัวไม่ทันและไม่ฝันมาก่อนว่าจะเกิดเหตุการณ์พิสดารเช่นนี้ขึ้น