นิยาย การกลับมาของฮีโร่ ตอนที่ 114

 

ตอนที่ 114

 

อัตราความสําเร็จ 100 เปอร์เซ็นต์

 

กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ซูฮยอนต้องพิชิตอโรโบรอส ปลิดชีวิตแร้งและนักเวทย์แห่ง ความมืดกลุ่มหนึ่ง ท้ายสุดซูฮยอนก็บรรลุเป้าหมายสูงสุดเสียที

 

ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด แร้งถึงถูกนับให้เป็นภัยคุกคามอีกหนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่ เหลือ ทั้งๆที่การสังหารอูโรโบรอสเพียงอย่างเดียว ก็ได้รับอัตราความสําเร็จ ถึง 99 เปอร์เซ็นต์แล้วแท้ๆ

 

แต่ช่างเถอะคิดมากไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ตอนนี้ซูฮยอนควรจัดงานเฉลิมฉลอง มากกว่า ในที่สุดการทดสอบชั้นที่ 30 ก็จบลงอย่างสมบูรณ์

 

“เจ้ายืนไหวแน่นะ?”มัลคอล์มถามขณะเข้าไปประคองร่างซูฮยอน

 

ชายชราแอบชําเลืองมองซากศพมอนสเตอร์ขนาดมหึมาหลายครั้ง เรื่องที่เกิด ขึ้นทั้งหมด มันพิศวงเกินไปสําหรับเขา

 

“ผมรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยเองครับ ผู้อาวุโสไม่ต้องกังวล

 

“ดีแล้วที่เจ้าไม่เป็นอะไรมาก แต่เจ้าสิ่งนั้น..”

 

“มันคือพลังที่ผมได้รับมาหลังจากสังหารอูโรโบรอส”

 

“เรื่องจริง สังหารมันได้โดยที่เจ้าไม่เป็นอะไรเลยเนี่ยนะ?”

 

มัลคอล์มผู้มีความรู้และเชี่ยวชาญเรื่องเกี่ยวกับอโรโบรอสมากที่สุด ตั้งคําถาม

 

ตามจริงซูฮยอนต้องเผชิญหน้ากับความยากลําบากหลายอย่าง ระหว่าง ช่วงชิงพลังของอูโรโบรอส โชคดีที่เขาสามารถดูดซับพลังเวทย์ของมอนสเตอร์ ขนาดยักษ์ได้ผ่านสกิลจําแลง แต่การใช้ คุณลักษณะติดขัดบ้างเล็กน้อย เพราะเขายังไม่ชินกับมัน

 

แต่ผลสรุปสุดท้าย การครอบครองพลังอันยิ่งใหญ่ มักแลกมาด้วยค่าตอบแทนมหาศาลเสมอ

 

“เรื่องขี้ปะติ้วนะครับ ผมจัดการมันได้สบายๆ”ซูฮยอนตอบด้วยท่าทางมั่นใจ

 

การต่อสู้ไม่ได้ยากลําบากมาก…

 

<<ในชีวิตก่อน ฉันเคยถือครองพลังที่ยิ่งใหญ่มากกว่านี้หลายสิบเท่า>>

 

ซูฮยอนเคยเป็นถึงอดีตบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุด พลังที่เขาครอบครองในอดีตมีอานุภาพรุนแรงไม่รู้กี่เท่า ไม่เพียงแค่นั้น เขายังควบคุมมันได้อย่างสมบูรณ์ ตามใจปรารถนา

 

พลังที่พึ่งได้รับมาใหม่ แม้พวกมันจะต่อต้านไม่ยอมให้ซูฮยอนควบคุมโดยดีแต่เขาไม่นึกกังวลหรือคิดว่าพวกมันเป็นปัญหา กลับกันเขารู้สึกตื่นเต้นเสียมากกว่า ถึงขั้นหัวใจดวงน้อยๆกระโดดโลดเต้นไปมาเพราะสมรรถนะโดยรวมของเขาก้าวกระโดดอย่างรวดเร็ว

 

มัลคอล์มรู้สึกยกภูเขาออกจากอก เขาพยักหน้าแล้วกล่าวเสริม “โชคดีที่เจ้าไม่ได้รับบาดเจ็บร้ายแรง ข้าค่อยโล่งใจหน่อย”

 

หลังจากช่วยพยุงซูฮยอนในยืนขึ้นอย่างมั่นคง ชายชราพลันสูญเสียเรียวแรงของตัวเองไป

 

เขาล้มนั่งลงไปกับพื้น สายตาจ้องมอง ซากศพอูโรโบรอสและเอ่ยคําพูด

 

“ขอบคุณเจ้ามาก”

 

“เรื่องเล็กน้อยครับ ผู้อาวุโสไม่ต้อง ขอบคุณผมหรอก”

 

“เจ้ายังกล้าพูดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยกรี่? เจ้าประสบความสําเร็จอย่างล้นหลามต่างหาก”

 

เป็นไปไม่ได้เลยที่อโรโบรอส สัตว์อสูรทรงพลังจะสิ้นลมหายใจใครจะไปคิดว่าบาปกรรมที่มัลคอล์ม “สร้างขึ้น” มาเนิ่นนานจะถูกชําระภายในวันนี้

 

“ข้าขอบคุณเจ้าจากกันบึงหัวใจ ข้าไม่รู้จริงๆว่าควรตอบแทนเจ้าเยี่ยงไรดี”

 

“ผู้อาวุโส”ซูฮยอนย่อตัวลงและยกมือ เหี่ยวย่นของมัลคอล์มขึ้นมากุมไว้

 

“ผมก็ขอบคุณผู้อาวุโสเช่นกัน”

 

“หืม? เจ้าขอบคุณข้าเรื่องอะไร? ข้า ไม่เคยทําอะไรให้เจ้าเลยด้วยซ้ํา”

 

“ไมตรีจิตเล็กๆน้อยๆ ที่ท่านแสดงออกมาต่อคนแปลกหน้า อาจเป็นเพราะท่านรู้สึกสํานึกผิด เลยอยากไถ่บาป แต่สําหรับผู้รับอย่างผม มันเป็นการต้อนรับขับสู้ที่หาที่เปรียบไม่ได้”

 

ช่วงสองถึงสามวันที่ผ่านมา มัลคอล์มคอยอํานวยความสะดวกให้ซูฮยอนเป็นอย่างดี โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน เขาจัดที่หลับที่นอนและหุงหาอาหารให้กับคนต่างบ้านต่างเมือง

 

แม้เขาจะเป็นคนแปลกหน้าภูมหลังไม่แน่ชัด แต่ก็ยังได้รับคําอนุญาตจากเจ้าบ้านสามารถอ่านหนังสือเล่มใดก็ได้ตามต้องการอีก

 

ยิ่งไปกว่านั้นมัลคอล์มยังเป็นคนแจ้ง ข้อมูลเกี่ยวกับมิรุให้เขาทราบอีกด้วย

 

แม้สิ่งที่มัลคอล์มทําไปทั้งหมดเป็นเพราะความสํานึกผิด แต่สําหรับซูฮยอนในฐานะที่เขาเป็นผู้ได้รับการดูแลโดยตรงจากมัลคอล์ม เขาคิดว่ามันเป็นความเมตตารูปแบบหนึ่ง..

 

“ข้ารับไม่ได้”

 

“การสังหารอูโรโบรอส สําหรับผมถือว่าเป็นการตอบแทนความเมตตาของผู้อาวุโสครับ”

 

คําพูดของซูฮยอนทําให้นัยต์ตาของมัลคอล์มสั่นระริกอย่างหนัก

 

“ดังนั้นภาระที่ผู้อาวุโสกังวลต่อไปนี้ผู้อาวุโสไม่ต้องเก็บมันมาคิดให้เสียสุขภาพนะครับ”

 

“เจ้าหนุ่มทําไมร่างกายของเจ้าถึง….”

 

ร่างกายของซูยอนค่อยๆพร่ามัว

 

หลังจากนั้นไม่นาน มัลคอล์มรู้สึกว่าน้ําหนักการกุมมือของซูฮยอนจางหายไปเรื่อยๆ ราวกับว่าความรู้สึกเมื่อครู่เป็นเพียงภาพดวงตาไม่มีรูปธรรม

 

ชายชราเอื้อมมือออกไปข้างหน้าเพื่อสัมผัสไหล่ซูฮยอน

 

อย่างไรก็ตามมือของมัลคอล์มยื่นไปได้ครึ่งทาง

 

ร่างกายซูฮยอนอันตรธานหายไปกลางอากาศ

 

“หืม…”

 

ปรากฏการณ์ตรงหน้าเหมือนภาพความฝัน

 

ชายหนุ่มชื่อซูฮยอนที่เคยมีตัวตนอยู่ตรงหน้า จู่ๆก็หายไปต่อหน้าต่อตา

 

มัลคอล์มยังคงนั่งอยู่บนพื้นเช่นเดิมภายในสมองทบทวนคําพูดทิ้งท้ายของซูฮยอน

 

********************

 

[คุณได้รับ 500,000 คะแนนความ สําเร็จ]

 

[คุณบรรลุความสําเร็จระดับสูงสุด]

 

[การทดสอบในชั้นที่ 30 ถูกเคลียร์ อย่างสมบูรณ์]

 

[กําลังประเมินอันดับความสําเร็จ]

 

[คุณได้อันดับ 1]

 

[ความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น 1…]

 

[…]

 

[ได้รับเนตรที่สามคุณลักษณะของอูโรโบรอส ถูกบันทึกให้เป็นคุณลักษณะใหม่ถาวร]

 

โคุณลักษณะของคุณซ้อนทับกับสกิลจําแลง : เนตรที่สาม คุณสามารถเปิดใช้งานได้ผ่านสกิลจําแลง]

 

ข้อความเด้งขึ้นมาในหัวของซูฮยอน

 

สิ่งแรกที่ดึงดูดความสนใจของซูฮยอนคือคะแนนความสําเร็จที่มหาศาล ต่อมาเป็นคุณลักษณะใหม่เอี่ยม

 

<<เนตรที่สามถูกบันทึกให้เป็น คุณลักษณะถาวรงั้นเหรอ?>>

 

คุณลักษณะถาวร หมายถึงคุณลักษณะพิเศษจําพวกหนึ่งที่ผู้ตื่นขึ้นสามารถครอบครองได้

 

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ คุณลักษณะจําพวกหนึ่ง เป็นเหมือนสกิลติดตัวที่ประทับไว้บนร่างกายของผู้ครอบครอง

 

สกิลจําแลงทําให้ซูฮยอนสามารถใช้คุณลักษณะใหม่ได้ชั่วคราว ข้อเสียของสกิลจําแลงคือเขาต้องได้รับคุณลักษณะมาก่อนถึงจะสามารถใช้งานได้ ซึ่งมันยุ่งยากพอสมควร

 

แต่มันก็เป็นสกิลโกงหนึ่งสกิล เพราะเขาสามารถเปลี่ยนคุณลักษณะใหม่ได้ตลอดเวลา ไม่ผูกมัดกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง

 

ตามปกติผู้ตื่นขึ้นที่ครอบครองคุณลักษณะมีส่วนน้อยมาก ยากต่อการพบเห็น เพราะคุณลักษณะไม่สามารถซื้อขายได้ด้วยคะแนนความสําเร็จ ดังนั้นคุณลักษณะจึงหายากสุดๆ

 

แต่ก็มีผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S บางคนโชคดี ได้ครอบครองคุณลักษณะพิเศษ ยกตัวอย่างเช่น ฮวางจุนเผิง

 

คุณลักษณะที่อีกฝ่ายครอบครองคือแปลงร่างเป็นมังกร ของขวัญที่ฟ้าประทานให้ หากเขาไม่ด่วนเสียชีวิตลงไปก่อน ชื่อเสียงในฐานะผู้ตื่นขึ้นของเขาป่านนี้คงโด่งดังไปทั่วโลก

 

“คุณลักษณะของอูโรโบรอส…”

 

คาดการณ์จากการใช้สกิลจําแลงเนตรที่สามของอูโรโบรอสอาจถูกจัดให้อยู่ในอันดับสูงกว่าคุณลักษณะทั้งสองที่ซูฮยอนเคยใช้

 

หากสมมุติว่าคุณลักษณะทั้ง 2 ที่ซูฮยอนเคยครอบครอง มีความสามารถคล้ายคลึงกัน “เนตรที่สาม ถือได้ว่าเป็นเวอร์ชั่นอัพเกรด มันสมบูรณ์ขึ้นกว่าคุณลักษณะเก่าพอสมควร

 

<<อยากรู้จังว่าฉันสามารถใช้ คุณลักษณะ 2 อย่างพร้อมกันได้ไหม?>>

 

เนตรที่สามเพียงอย่างเดียว ถือได้ว่าเป็นคุณลักษณะที่ยอดเยี่ยมอย่างแท้จริงเพราะเขารู้แจ้งเห็นจริงมาด้วยตนเอง ว่าความสามารถของมันเป็นอย่างไร

 

แต่การที่เขาต้องเปลี่ยนคุณลักษณะใหม่ไปเรื่อยๆ เป็นเหตุให้ซูฮยอนต้องคอยปรับตัวให้เข้ากับคุณลักษณะใหม่ตลอดเวลา พอลองมาคิดทบทวนอีกทีเหมือนการทดสอบที่ผ่านมาจะได้ของรางวัลไม่คุ้มค่าเหนื่อยเท่าที่ควร

 

<<ช่างเถอะ พอมาลองใช้หลักเหตุ และผลมันก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้น>>

 

ซูฮยอนมองโลกในแง่บวก

 

ไม่ว่ายังไงในอนาคตเนตรที่สามก็ถูกกําหนดให้เปลี่ยนไปเป็นคุณลักษณะอื่นอยู่ดี เพราะเขาตัดสินใจมานานแล้วว่าสกิลจําแลงเหมาะสมกับคุณลักษณะใด

 

ดังนั้นรางวัลทุกอย่างที่เขาได้รับมาในวันนี้ แม้จะไม่มากแต่ก็มีความหมาย เพื่อรอวันที่เขาได้ครอบครองคุณลักษณะที่ต้องการ เนตรที่สามยังคงมีค่าให้เก็บรักษาไว้

 

“เหนือสิ่งอื่นใด…” ซูฮยอนปรายตาสํารวจทิวทัศน์โดยรอบและกล่าวพึมพํากับตัวเอง

 

“น่าคิดถึงจริงๆ เมื่อก่อนฉันก็เคยมา เหยียบที่นี่เหมือนกัน”

 

“ที่นี่”คือย่านใจกลางเมืองเสียงเอะอะ เพิ่งส่งผลให้สภาพแวดล้อมดูมีชีวิตชีวา

 

โลกแห่งนี้เต็มไปด้วยแสงสีบรรยากาศในเมืองรื่นรมย์ เสียงดนตรีบรรเลงคลอเบาๆพร้อมเสียงหัวเราะแช่ม ชื่นของผู้คนดังออกมาไม่ขาดสาย

 

<<แฟนเทเชีย>>

 

คือชื่อของโลกในชั้นที่ 31

 

ซูฮยอนก้าวเดินไปตามท้องถนนและ สังเกตสิ่งแวดล้อมรอบตัว

 

โลกแห่งนี้ให้ความรู้สึกเหมือนโลกยุคปัจจุบันที่ซูฮยอนอาศัย แม้ความก้าวหน้าทางด้านวิทยาศาสตร์จะล้าหลังไปบ้าง แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าวิถีการดําเนินชีวิตของชาวพื้นเมืองมีความคล้ายคลึงกับโลกยุคปัจจุบัน

 

เพราะมีหลายอย่างเหมือนกัน ทําให้มีผู้ตื่นขึ้นบางคนยอมทิ้งบ้านเกิด แล้วย้ายตัวเองมาลงหลักปักฐานอยู่ในโลกแห่งนี้แทน

 

<<และแน่นอนว่าภายในเมืองเต็มไป ด้วยมิจฉาชีพจํานวนมาก>>

 

เมืองที่มีสภาพการเป็นอยู่ที่ดี ไม่แสนเข็ญเกินไป ย่อมมีเงื่อนงําบางอย่างปกปิดเอาไว้ โดยเฉพาะโลกบนชั้นที่ 31

 

หากใครก็ตามที่ค้นพบความจริงทัศนคติที่เคยมองโลกชั้นที่ 31 ในแง่ดีจะแปรเปลี่ยนทันที

 

<<ช่างเถอะ มันเป็นเรื่องที่ควรกังวลภายหลัง ไม่ใช่ตอนนี้>>

 

ซูฮยอนออกเดินตามหาโรงแรม ใช้เวลาไม่นานเขาก็เจอโรงแรมเป้าหมายชั้นที่หนึ่งของโรงแรมเป็นโรงเหล้าสําหรับสังสรรค์เสียงพูดคุยดังเจียวจ๋าวแต่โชคดีที่เสียงรบกวนไม่ดังไปถึงห้องพัก แสดงว่าโซนห้องพักต้องสร้างด้วยเทคนิคพิเศษบางอย่าง ถึงสามารถเก็บเสียงรบกวนจากภายนอกได้เป็นอย่างดี

 

“เหนื่อยมาทั้งวัน ขอพักผ่อนสมอง หน่อยก็แล้วกัน

 

หลังจากซูฮยอนจ่ายค่าห้องพักและเข้าห้องที่ทางโรงแรมจัดเตรียมไว้ให้เขาก็เปิดประตูมิติกลับบ้านในโลกแห่ง ความจริง

 

ครั้นมาถึงโลกแห่งความจริงซูฮยอนล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วหลับตา สักพักเขาก็จมสู่ห้วงนิทรา

 

ซูฮยอนนอนหลับอุตุตลอดทั้งวันเพราะการต่อสู้สุดเข้มขันเป็นผลให้สกิลอมตะถูกเปิดใช้งาน ร่างกายของเขาจึงเหนื่อยล้ามากกว่าปกติ

 

“ฉันหลับไปนานขนาดนี้เลยเหรอ”

 

ซูฮยอนลุกขึ้นจากเตียงนอนและเดินไปยังห้องนั่งเล่น ปากอ้ากว้างหาวหวอดใหญ่ออกมา

 

คิ้ว…

 

มิรนอนหมอบอยู่บนพื้นห้องนั่งเล่น

 

ซูฮยอนลูบไล้ใบหน้าและล้างเนื้อตัว

 

นานมากที่เขาไม่ได้รู้สึกสดชื่นแบบนี้การอาบน้ําทําความสะอาดร่างกายด้วยน้ําอุ่นในบ้านของตัวเอง สร้างความกระปรี้กระเปร่าให้แก่ซูฮยอนเหลือล้น

 

หลังจากอาบน้ําล้างตัวเสร็จ ซูฮยอน ซับผมให้แห้งด้วยผ้าขนหนู เมื่อผมเริ่มหมาด เขาจึงเอื้อมมือไปหยิบมือถือขึ้นมา แล้วกดเบอร์ไปหาคนที่เขาอยากคุย นั่นคือกิลด์มาสเตอร์จียอน

 

<<ขอโทษค่ะไม่สามารถติดต่อเลข หมายปลายทางได้ในขณะนี้ กรุณาฝาก ข้อความไว้>>

 

“สงสัยเธออาจยุ่งอยู่กับภารกิจส่วนตัว”

 

ซูฮยอนโทรอีกหลายรอบ แต่เธอก็ยังไม่รับสาย มีโอกาสเป็นไปได้ว่าตอนนี้เธออาจง่วนอยู่ในหอคอยแห่งการทดสอบ ผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S ส่วนใหญ่แทบไม่เคยเว้นว่างการปีนป่ายหอคอยดังนั้น เวลาที่พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ในหอคอย จึงมากกว่าโลกแห่งความจริง

 

<<น่าเสียดายจัง ฉันอยากพูดคุยกับเธอหน่อยแท้ๆ>>

 

ซูฮยอนบ่นพึมพํากับตัวเองและกดมือ ถือโทรไปหาคนใหม่

 

“สวัสดี มีอะไรให้ช่วยงั้นเหรอ?”

 

เสียงทักทายอย่างเป็นกันเองดังออกมาจากปลายสาย ซูฮยอนไม่ได้ยินเสียงนี้มาสักพักใหญ่ๆ

 

“พวกเราไม่ได้เจอหน้ากันมานานแล้วสินะ สบายดีไหม?”

 

คนที่คุยอยู่ปลายสายคือผู้ตื่นขึ้น คิมดูอุย ซึ่งทํางานให้กับสํานักงานรับรองเหล่าสหายผู้ตื่นขึ้น

 

************************

 

หลักจากได้รับสายจากซูฮยอน คิมดูอุยรีบแจ้นออกจากอาคารสํานักงาน

 

ซูฮยอนและเขาเคยติดต่อกันแค่ช่วงระยะเวลาสั้นๆแล้วก็ห่างหายไปคนละทาง เพราะทั้งคู่ไม่มีความจําเป็นอะไรต้องพูดคุยกันทุกวัน

 

และที่สําคัญตัวซูฮยอนเองก็ไม่ค่อยสุงสิงกับทางสํานักงานมากนัก หากถามว่าระหว่างซูฮยอนและทางสํานักงานมีความเกี่ยวข้องกันไหม บอกเลยว่ามี

 

แต่มันค่อนข้างแปลกสําหรับคนทั่วไปเพราะเหมือนทางสํานักงานจะยอมทําตามคําสั่งของซูฮยอน ราวลูกไก่อยู่ในกํามือ

 

<<เขากุมจุดอ่อนของผู้อํานวยการอย่างที่ฉันได้ยินมาจริงๆสินะ>>

 

คิมดูอยก้าวขึ้นรถแท็กซี่ สายตามองวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างและคิดกับตัวเองในใจ

 

<<ในอนาคตเขาจะกลายเป็นคลื่นลูกใหญ่ ที่ไม่มีใครหยุดยั้งได้>>

 

ช่วงที่ผ่านมาคิมดูอยตามเก็บข้อมูลเกี่ยวกับซูฮยอนมาโดยตลอด เขาตริตรองข้อมูลซ้ําไปซ้ํามา เพื่อหาจุดอ่อนของซูฮยอน หลังจากนั้นไม่นานเขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองสมองทึบ จุดอ่อนของซูฮยอนคืออะไรกันแน่ เขาก็หาคําตอบไม่ได้

 

อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่ให้ความสนใจซูฮยอน ทางสํานักงานเองก็ติดตามความเคลื่อนไหวของซูฮยอนอย่างใกล้ชิด ไม่ใช่แค่สํานักงานเกาหลีเท่านั้น ทั่วทั้งโลกก็จับตาซูฮยอน ไม่ต่างกัน

 

<<การระบาดในเมืองอันยัง บุกโจมตีดันเจี้ยนระดับสีน้ําเงิน , กวาดล้างกิลด์ดัมพ์, สังหารฮวางจุนเผิง…>>

 

ยิ่งไปกว่านั้น…

 

เขาเป็นผู้ท้าทายเพียงคนเดียวของการทดสอบที่กล้าเลือกระดับความยาก ที่ 10

 

ในหมู่แรงค์ S ด้วยกัน ซูฮยอนถือได้ว่าเป็นคนที่ประสบความสําเร็จอย่างล้นหลาม แรงค์ S มีตัวตนหลายคน แต่จะมีสักกี่คนสง่าผ่าเผยเหมือนซูฮยอน

 

เมื่อก่อนซูฮยอนถูกหลายฝ่ายคาดการณ์ไว้ว่า เขาจะเป็นผู้ตื่นขึ้นที่มีอนาคตอันรุ่งโรจน์รออยู่ปลายทาง แต่ปัจจุบันเขากลับกลายเป็นหนึ่งในผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกไปเสียแล้ว

 

“แต่ทําไมเขาถึงอยากพบฉันกันนะ?”

 

เป็นไปได้ไหม ว่าเขาอยากได้ความ ช่วยเหลือจากฉัน?

 

รถแท็กซี่ที่คิมดูอยโดยสาร หยุดจอดอยู่ตรงหน้าร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่บนเกาะยออิโด

 

ภายในร้านกาแฟเขามองเห็นซูฮยอนกําลังนั่งรออยู่ เนื่องจากร้านกาแฟมีขนาดเล็กทําให้โต๊ะนั่งรับประทานมีไม่เยอะ..

 

เกาะยออิโดมีร้านกาแฟเล็กๆลักษณะนี้นับไม่ถ้วน แม้แต่มุมทึบแสงเข้าไม่ถึงยังมี…

 

“อ่าว มาถึงตอนไหน?” ซูฮยอนเป็น ฝ่ายร้องทักก่อน

 

“พึ่งมาถึงน่ะ”

 

คิมดูอยยื่นมือออกไปหาซูฮยอน หลังจากจับมือทักทายตามมารยาทเสร็จ เขาสั่งกาแฟและเริ่มถาม

 

“มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกล่ะ อย่างบอกนะว่าจะมีดันเจี้ยนระดับสีน้ําเงินโผล่ขึ้นมาอีก นายคงไม่เรียกฉันออกมาเพราะอยากเห็นหน้าตาของฉันหรอกนะ”

 

“นายเนี่ยเป็นคนพูดจาโผงผางไม่ เปลี่ยนเลยนะ น่าสนใจดี”

 

“ตัวฉันเองไม่ชอบคนพูดอ้อมค้อมวกไปวนมา เวลาเป็นสิ่งมีค่า ควรให้เกียรติกันและกันจริงไหม”

 

“มีเหตุผล เพราะงั้นฉันถึงอยากคุยส่วนตัวกับนายยังไงหล่ะ ฉันเองก็มีอุปนิสัยไม่ต่างจากนายสําหรับฉัน การคุยกับนายสะดวกกว่าคุยกับคนอื่นเยอะ”

 

ซูฮยอนคั่นหน้าหนังสือที่อ่านค้างไว้และวางลงบนโต๊ะ คิมดูอยเห็นชื่อเรื่องบนหน้าปกจึงปริปากถามด้วยความสงสัย

 

“นายชอบอ่านหนังสือเหรอ?”

 

“ชอบนะ เป็นงานอดิเรกยามว่าง หากเป็นไปได้ฉันอยากหมกตัวอยู่ในร้านกาแฟแห่งนี้ตลอดทั้งวัน โดยที่ไม่ต้องทําอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน นอกจากก้มหน้าอ่านหนังสือ เงินเก็บฉันมีเป็นปึกๆ จะซื้อกาแฟหรือเหมาทั้งร้านก็ทําได้”

 

“นายเองเป็นถึงผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S เลย นะ ทําไมถึงเจียดเวลาว่างไม่ได้”

 

คิมดูอยได้ฟังคําอธิบายของซูฮยอน เขาอดแสดงสีหน้าขยายขี้เท่อไม่ได้

 

ความฝันที่ซูฮยอนพูดเมื่อครู่ คนหมู่มากสามารถทําตามได้ง่ายๆ โดยเฉพาะคนร่ํารวยเงินทองหรือคนมีอํานาจอยู่ในมือ การหาเวลาว่างทําตามสิ่งที่ตัวเองชื่นชอบไม่ใช่เรื่องยากเลยสักนิด

 

“งานอดิเรกเก็บไว้เพลิดเพลินตอน ไหนก็ได้จริงไหม”

 

ซูฮยอนส่ายหน้าเบาๆ ราวกับว่าเขาไม่ อยากคุยเรื่องนี้อีกต่อไป

 

คิมดูอยเป็นคนมีไหวพริบ เขาพยักหน้าเข้าใจและปิดปากเงียบ ไม่นานกาแฟที่เขาสั่งก็มาเสิร์ฟถึงโต๊ะบรรยากาศอึมครึมเริ่มสลายตัว ต้องขอขอบคุณพนักงานที่มาเสิร์ฟกาแฟในจังหวะเหมาะเจาะ

 

“เมื่อไม่นานฉันพึ่งผ่านการทดสอบชั้น ที่ 30”

 

มือของคิมดูอยที่กําลังยกกาแฟขึ้นจิบหยุดชะงักลง “งั้นนายก็ไปถึงชั้นที่ 31 แล้วสินะ”

 

“ใช่ ฟังถึงนะ”

 

“ฉากหน้าชั้นที่ 31 เป็นสถานที่ยอดเยี่ยมมาก แต่ฉากหลังเหมือนไม่สวยหรูเท่าที่ควร

 

“นายเชื่ออย่างงั้นจริงๆเหรอ?”

 

หลังจากได้ยินคําพูดของซูฮยอน มือคมดูอยที่ประคองแก้วกาแฟสั่นงัก

 

เขาถอนมือออกจากแก้วกาแฟแล้ว ถามด้วยน้ําเสียงแผ่วเบา

 

“นายรู้ลึกแค่ไหน?”