การกลับมาของฮีโร่

 

ตอนที่ 100

 

“ชายคนนี้เป็นคนส่งเอกสารแจ้งความน่ากลัวของกิลด์ดัมพ์ให้ทางเราและยังเป็นคนลงมือทุบตีฮวางจุนเผิง?” ฐอินเรียบเรียงต้นสายปลายเหตุทั้งหมดและวิเคราะห์เป็นฉากๆ

 

“ไม่ใช่สิ ฮวางจุนเผิงไม่ได้ถูกทุบตี แต่พวกเขากําลังโรมรันกันอยู่ แล้วมันเกี่ยวข้องกับกิลด์ดัมพ์ตรงไหน? เหตุผลอะไรทําไมทั้ง 2 ต้องต่อสู้แลกเลือดกัน?”

 

สถานการณ์มีเงื่อนงําบางอย่างซ่อนไว้อยู่ แต่จู่อินมีความมั่นใจสิ่งหนึ่ง นั้นก็คือเขาไม่สามารถฝักใฝ่คนใดคนหนึ่งได้

 

“นายจะยืนอยู่เฉยๆอีกนานไหม? เราต้องช่วยเขา!”

 

กิลด์มาสเตอร์ของกิลด์เมตา ซึ่งเป็นหนึ่งในแฟนคลับฮวางจุนเผิง รีบอ้าวไปด้านหน้า

 

จูอินอดสายหัวไม่ได้ก่อนง้างมือบังเธอไว้

 

“อย่าพึ่งรู่วาม”

 

“ทําบ้าอะไรของนาย จะใจไม้ไส้ระกําไปถึงไหนไม่เห็นหรือไงฮวางจุนเผิงกําลังโดนกิลด์ดัมพ์จ้องเอาชีวิตอยู่?”

 

“หัดใช้หัวสมองคิดไตร่ตรองให้รอบคอบเป็นไหมเธอคิดว่ามันสมเหตุสมผลนักเหรอที่กิลด์ดัมพ์จะเป็นห่วงชีวิตพลเรือน?”

 

“นายกําลังพูดเรื่องอะไร เดียวนะ นายจะบอกฉันว่าฮวางจนเผิงเป็นส่วนหนึ่งของกิลด์ดัมพ์งั้นเหรอ”

 

“บนโลกไม่มีอะไรแน่นอน มีสิทธิ์เป็นไปได้ฮวางจุนเพิ่งปิดบังความสามารถของตัวเองมาตลอดตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้ จึงมีหลายจุดน่าสงสัย”

 

“แล้วนายจะให้พวกเราทํายังไง ยืนดูอยู่เฉยๆงั้นเหรอในเมื่อมีข้อสงสัยหลายจุด ทําไมถึงไม่เข้าไปหยุดการต่อสู้ ถามพวกเขาจากปากโดยตรงไม่ดีกว่าเหรอ”

 

“เพราะพวกเราไม่มีพลังมากพอในการห้ามปรามพวกเขา

นะสิ”

 

กิลด์มาสเตอร์มีความคิดเห็นหลายอย่างปะปนกัน แต่ส่วนใหญ่เห็นพ้องไปในทิศทางเดียวกัน ในบรรดาพวกเขา ไม่มีใครแข็งแกร่งพอแทรกแซงเกลี้ยกล่อมให้ฮวางจุนเผิงและซูฮยอนสงบศึกชั่วคราว แม้จะมีข้อสงสัยคาใจอยู่ก็ตาม พวกเขาทําได้แค่เป็นผู้ชมเท่านั้น

 

นอกจากนี้ซูฮยอนยังสั่งให้พวกเขาอพยพพลเรือนออกไปจากจุดเกิดเหตุล่วงหน้า กลุ่มกิลด์มาสเตอร์ จึงไม่มี ใครกล้ากล่าวโทษว่าซูฮยอนเป็นหนึ่งในสมาชิกกิลด์ดัมพ์

 

ฉีก!! ฉัวะ!!

 

การโจมตีของซูฮยอนทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆฮวางจุนเพิ่งยกแขน 2 ข้าง ตั้งฉากเหนือศีรษะเพื่อป้องกันคมดาบแม้จะป้องกันคมดาบได้แต่พลังเวทย์ของซูฮยอนทําให้ช่ วงแขนของฮวางจุนเพิ่งร้าวระบม

 

“ไอ้พวกโง่”

 

ฮวางจุนเผิงหวังยืมมือผู้ตื่นขึ้นคนอื่นถ่วงเวลาให้ คาดคะเนจากสถานการณ์ภายนอกปัจจุบัน เหมือนเขาจะไปเยือนยมโลกก่อนที่จะได้รับความช่วยเหลือ

 

ฉัวะ!! ฉัวะ!!

ซูฮยอนลงดาบใต้ช่วงแขนของฮวางจุนเผิงต่อเนื่อง ดาบเชือดเอวฮวางจุนเผิงอย่างไร้ความปรานี

 

ร่างกายฮวางจุนเผิงสั่นสะเทือนขึ้นลงไม่หยุด หนังตาเริ่มปรือ เสียงโอดครวญร่ําร้องพรั่งพรูออกมาจากปาก

 

ฟรี่บ!!

 

ฮวางจุนเพิ่งรีบพลิกตัววิ่งตะบึงทิ้งห่างซูฮยอน

 

ซูฮยอนไม่ยอมปล่อยให้เป้าหมายคลาดสายตา เขากระชับดาบพุ่งตรงตามไป

 

รัศมีดาบฟาดใส่กลางหลังฮวางจุนเผิง

 

ร่างกายของฮวางจุนเผิงสั่นเทิ้ม เขากัดฟันทนต่อความเจ็บปวดสาวเท้าวิ่งไปข้างหน้าอย่างทรหด

 

ด้านหน้าฮวางจุนเผิงมีกลุ่มผู้ตื่นขึ้นยืนอยู่นับ 100 คนวิธีที่จะทําให้เขาสลัดซูฮยอนหลุด มีแค่วิธีนี้เท่านั้น

 

“ฉันต้องจับตัวประกัน!!” ฮวางจุนเพิ่งคิด

ซูฮยอนขอความร่วมมือจากผู้ตื่นขึ้นคนอื่น ให้อพยพพลเรือนไร้พลังออกห่างจากจุดเกิดเหตุ ฮวางจุนเผิงจึงพอคาดเดาอุปนิสัยของซูฮยอนได้

 

“หากฉันได้ตัวประกัน โอกาสหนีคงอยู่ไม่เกินไกลเอื้อม”

 

ฮวางจุนเผิงยื่นมือออกมาพยายามคว้าจับคนที่ยืนอยู่ใกล้เขาที่สุด จูอินและกิลด์มาสเตอร์เมตาสัมผัสได้ว่าอะดรีนาลื่นของฮวางจุนเผิงเต็มไปด้วยความสารัทธ์

 

จ๊อินมีไหวพริบปฏิภาณดีกว่าคนอื่น จับผิดอะไรได้บางอย่าง

 

“หนีเร็ว!!”

 

วุป!!!

 

ม่านพลังเวทย์โปร่งใส่ก่อตัวขึ้นรอบๆจูอิน คลื่นพลังเวทย์กระแทกผู้คนที่อยู่รอบข้างกระเด็นห่างจากเขา

 

ผู้คนเริ่มกรีดร้องเสียงหวาดผวา…

 

“ทะ..ท่านครับ!!

 

เมื่อเห็นคนอื่นๆผลักกระเด็นถอยหลังไกลออกไปจ๊อินเลิกสนใจพวกเขาและก้าวเผชิญกับฮวางจุนเผิง

 

“หวังว่าจะได้ผล” จ์อินภาวนา

 

เขายื่นมือออกไปด้านหน้าแล้วรวบรวมพลังไว้บนฝ่ามือแรงลมเริ่มก่อตัวเป็นพายุขนาดย่อมๆ

 

เมื่อรวบรวมได้คงที่ จู่อินปล่อยการโจมตีใส่ร่างกายฮวางจุนเผิงที่กําลังพุ่งเข้ามา ลมที่จูอินสร้างขึ้นคือลมประเภทเดียวกันกับเมื่อครู่ที่ผลักคนอื่นๆให้กระเด็นออกไป แต่ครั้งนี้แรงลมมีความรุนแรงขึ้นกว่าเก่าหลายเท่าฉีก!!

 

กรงเล็บฮวางจุนเผิงฉีกกระชากพายุ จ์อินรีดเค้นพลังเวทย์ออกมาถึงขีดสุดเท่านั้นทําได้ เพื่อรอรับการโจมตีดวงตา 2 ข้างปิดแน่น

 

“ได้โปรดเถอะ!!!”

 

จนแล้วจนรอดก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดูเหมือนคําวิงวอนตอนเทพยดาฟ้าดินจะสัมฤทธิ์ผล จ์อินค่อยแง้มตาขึ้นแช่มช้าภาพตรงหน้าเขาเห็นฮวางจุนเผิงยืนนิ่งอยู่กับที่

 

“ฉันจับแกได้แล้ว!”

 

แหมะ!! แหมะ!!

 

มือของฮวางจุนเพิ่งหมายมั่นตะคลุบจ๊อิน กลับเจาะทะลุไหลของซูฮยอนแทน

 

ซูฮยอนคว้าจับแขนฮวางจุนเผิงแล้วออกแรงบีบ สักพักก็ได้ยินเสียงแตกดัง “กรอบ”

 

“อ๊ากกกกก.” ฮวางจุนเผิงร้องคราง

 

ฮวางจุนเพิ่งรีบถอนมือออกจากไหล่ของซูฮยอนเลือดสีแดงไหลจากหัวไหล่ก่อน น้าวลงใต้วงแขนตกลงสู่ช่วงเอวแม้บาดแผลผิวเผินของซูฮยอนจะดูร้ายแรง เขาก็ยังขยับได้อย่างคล่องตัว

 

“เหมือนกับในอดีตไม่มีผิด ยังชอบใช้ลูกไม้เดิมๆ”

 

ปัง!!

 

ระหว่างฮวางจุนเพิ่งถอนมือหมุนตัวหนี ซูฮยอนตัดสินใจเตะตัดขาอีกฝ่าย…

 

ขาของฮวางจุนเพิ่งสั่นระริกหัวเข่าทรุดฮวบลงพื้น เพราะอยู่ในร่างของสกิลกายมังกร ร่างกายของฮวางจุนเผิงจึงใหญ่โตกว่าปกติ ขนาดคุกเข่าต่ําลง ความสูงช่วงศีรษะยังอยู่ในระดับเดียวกับซูฮยอน

 

“ฉันรู้ว่าแกกําลังคิดอะไรอยู่ แกมันหน้าตัวเมียวางแผนพยายามจับตัวประกันผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ เพื่อเป็นโล่กันบังสินะ”

 

“บัดซบ!”

 

การคุกเข่าต่อหน้าคนหมู่มากนับว่าเป็นความอัปยศและเสีย ศักดิ์ศรี ฮวางจุนเผิงพยายามยันร่างกายให้ลุกขึ้นอีกครั้งขา 2 ข้างเกร็งตึง แม้จะอยู่ในสภาพสะบักสะบอม ฮวางจุนเผิงยังมีความมั่นใจความแข็งแกร่งของตัวเอง เพราะตอนนี้เขาอยู่ในอํานาจอิทธิฤทธิ์ของสกิลกายมังกร

 

“อย่าขยับขั้ว”

 

ซูฮยอนกดไหล่ของฮวางจุนเผิงให้นั่งลง บาดแผลทั่วตัวแขนบิดผิดรูป ทําให้ฮวางจุนเผิงไม่อาจต้านทานกําลังของอีกฝ่ายได้

 

หัวเข่าของฮวางจุนเผิงจูบพื้นเป็นรอบที่ 2 ร่างกายห่อเที่ยวไร้กําลังวังชา

 

ฮวางจุนเผิงเงยหน้าสบสายตาซูฮยอน

 

สายตาซูฮยอนเต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลน

 

“ฉันเคยบอกแกแล้วใช่ไหม..” ซูฮยอนพูดพลางยกดาบชี้ฟ้า

 

“ว่าฉันคนนี้จะเป็นคนฉุกกระฉากแกลงมาจากจุดสูงสุด”

 

“ใจเย็นก่อนมิตรสหาย เรามาจับเข่าคุยกันดีกว่า”

 

ในขณะซูฮยอนกําลังลงดาบ เสียงตะโกนรีบร้อนดังออกมาจากด้านหลัง กิลด์มาสเตอร์ของกิลด์เมตารีบรุดหน้าเดินมาหามีกิลด์มาสเตอร์คนอื่นๆตามติดมาสมทบ

 

กิลด์มมาสเตอร์เมตาหยุดอยู่ตรงหน้าซูฮยอน

 

“ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างนาย 2 คน แต่นายคงรู้จักคนที่นายกําลังป้ยี่ปู่ย่ําอยู่สินะ หากพวกนายมีความผิดพ้องหมองใจกัน หันหน้าเข้าหากัน แก้ปัญหาด้วยวาจาดีกว่าไหม”

 

ฉัวะ!!

 

ซูฮยอนเมินเฉยคําแนะนําเธอและตวัดดาบ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นชั่วพริบตา ทําให้พวกเขานิ่งเงียบ ตาค้าง ปากอ้า เส้นริ้วยาวสีแดงลากตามสรีระร่างกายของฮวางจุนเผิง

 

“ชะช่วยด้วย”

 

ฮวางจุนเผิงกระเสือกกระสนเอื้อมมือเปื้อนเลือดไปทางผู้ตื่นขึ้นด้านหลังซูฮยอน

 

ร่างกายของฮวางจุนเผิงถูกผ่าครึ่ง ร่างแยกออกเป็นสองซีก

 

ซูฮยอนหันหลังกลับ สายตาองอาจจ้องมองผู้ตื่นขึ้น ที่เคยออกปากห้ามปรามการกระทําของเขา

 

“พวกเราขอโทษที่เสียมารยาทขัดจังหวะคุณโดยไม่จําเป็นหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณคงไม่ถือสาพวกเรา”

 

“นายเป็นบ้าหรือไง เขาลงมือฆ่าคนอยู่ทนโท่ ยังไปขอโทษอีก”

 

ในเมื่อเรื่องมันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้ เธอก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อไป นอกจากแสดงอาการกระฟัดกระเฟียดออกมาฮวางจุนเพิ่งนอนเสียชีวิต ผู้ตื่นขึ้นแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าในชีวิตนี้จะมีโอกาสได้เห็นศพนักแสดงชาวจีนชื่อดัง นอนจมกองเลือดบนพื้น

 

“ฉันมีข้อกังขาซักถามอีกฝ่ายสักหน่อย” จูอินพูดให้กิลด์มาสเตอร์คนอื่นๆฟัง

 

จู่อินก้มมองศพของฮวางจุนเผิง สกิลกายมังกรหมดอิทธิฤทธิ์พร้อมกับความตายที่ไม่มีวันหวนกลับร่างกายบึกบึนกลับคืนสภาพเดิม

 

“คุณช่วยไขความกระจ่าง อธิบายต้นสายปลายเหตุให้พวกเราฟังหน่อยได้ไหม”

 

“อ่า.. ”

 

ซูฮยอนยกมือเกาหัว จูอินและกลุ่มผู้ตื่นขึ้นจ้องมองซูฮยอนด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นระคนระแวง

 

“นั่นสินะ ฉันเห็นด้วย” ซูฮยอนตอบกลับ

 

“ฉันบรรลุเป้าหมายเป็นที่เรียบร้อย แต่จะอธิบายให้พวกเขาเชื่อยังไงดีหนอ?”เขาตั้งคําถามตัวเอง

คิ้ว! คิ้ว!

 

เหนือศีรษะซูฮยอนมิรุร้องคํารามด้วยสีหน้าระรื่น ซูฮยอนนั่งอยู่บนก้อนหินชิ้นใหญ่ ซึ่งเป็นเศษซากปรักหักพังจากอาคาร C&D จูอินยื่นผ้าพันแผลให้ ซูฮยอนไม่ปฏิเสธความหวังดีเขาทําความสะอาดบาดแผลและรักษาอาการเบื้องต้น

 

ตามร่างกายมีบาดเจ็บหร็อมแหร็มหลายจุด แต่ที่สาหัสสากรรจ์มากที่สุดคงหนีไม่พ้นบริเวณหัวไหล่

 

“งั้นมังกรตัวนี้ ก็เป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ของคุณสินะ” จูอินพูดพลางช่วยซูฮยอนพันแผล

 

รู้อินอยากคุยกับซูฮยอนเป็นการส่วนตัว จึงพูดหว่านล้อมกิลด์มาสเตอร์คนอื่นๆให้รอเขาอย่างสงบเจียมตัวให้เวลาสักพักเขาจะไปอธิบายให้ทุกคนฟัง มีกิลด์มาสเตอร์บางคนหน้าเจ้าหน้างอตีตราซูฮยอนเป็นผู้ก่อการร้ายพวกเขาเป็นแฟนคลับฮวางจุนเผิง ในเมื่อดารานักแสดงชื่อดังของจีนเสียชีวิต ต้องมีคนรับผิดชอบการตายของฮวางจุนเพิ่งและคนที่พวกเขาหมายตาคือซูฮยอน…ก่อนจากไปพวกเขามองซูฮยอนตาเขียว

 

“ใช่แล้ว เขาชื่อว่ามิรุ”

 

ซูฮยอนเหลียวมองใบหน้าจ๊อิน ซึ่ง กําลังตั้งอกตั้งใจตรวจเช็คความเรียบร้อยของผ้าพันแผล

 

“มิรุเหรอ? มันมีความหมายไหม?”

 

“มีสิ มิรุในภาษาบ้านเกิดของฉัน แปลว่ามังกร”

 

“มังกร? เป็นมังกรก็ยังมีชื่อมังกร ฮ่า ฮ่า” จูอินหัวเราะเสียงดังราวกับว่าคําตอบของซูฮยอนเป็นเรื่องตลก ถึงแม้มันจะไม่ได้ตลกมากขนาดนั้นก็ตาม..

 

“น่าแปลกจริงๆ”

 

“อะไรเหรอที่ว่าแปลก” ซูฮยอนถาม

 

“ไม่กี่นาที่ก่อนหน้า คุณแสดงท่าทางเป็นคนมุทะลุโหดเหี้ยมไร้ความปรานี แต่ตอนนี้คุณกลายเป็นละมุนละม่อมมากขึ้น บุคลิกภาพของคุณตอนนี้แตกต่างกันราวเป็นคนละคนเลย”

 

“อย่างนั้นเหรอ?”

 

ซูฮยอนเคยได้ยินคําพูดคล้ายๆแบบนี้จากปากคนอื่นเหมือนกัน เวลาเขาอยู่ในโหมดต่อสู้ทั้งอารมณ์และท่าทางเปลี่ยนไปจนราวกับเป็นคนใหม่

 

“คุณบอกว่า “ภาษาบ้านเกิดของฉัน” คุณเป็นคนประเทศไหนล่ะ เกาหลี? หรือ ญี่ปุ่น? แต่จากรูปร่างภายนอกคุณเหมือนคนเกาหลี

 

“ฉันเป็นคนเกาหลี

 

“อย่าบอกนะว่าคุณคือ คิมซูฮยอน?”

 

ซูฮยอนมองหน้าอีกฝ่ายแล้วถามด้วยน้ําเสียงประหลาดใจ“นายรู้ได้ไง?”

 

“จะมีสักกี่คนอยู่ในช่วงวัยรุ่น แต่มีความแข็งแกร่งมากถึงขนาดนี้ คุณแข็งแกร่งกว่าจินตนาการของฉันอีก”

 

จูอินพูดถูก ในประเทศเกาหลีไม่มีผู้ตื่นขึ้นแรงค์ S คนไหนอายุเท่าซูฮยอนเลยสักคน ไม่สิต้องบอกว่าในบรรดาแรงค์ S ทั้งหมดเขามีอายุน้อยที่สุด

 

“ฉันได้ยินคนอื่นพูดกันว่า คุณกําลังก่อสงครามกับ กิลด์ดัมพ์อยู่”จูอินพูด

มันเป็นข้อมูลจริงที่ผู้ตื่นขึ้นทั่วโลกรับรู้มาสักพักใหญ่ๆ

 

“ทําไมคุณต่อสู้กับฮวางจุนเผิง หรือว่าอีกฝ่ายมีความเกี่ยวโยงถึงกิลด์ดัมพ์”

 

“ใช่” ซูฮยอนเหลือบมองศพของฮวางจุนเผิงที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

 

“เขาเป็นส่วนหนึ่งของกิลด์ดัมพ์”

 

“คุณหมายความว่าไง?”

 

“เขาคือกิลด์มาสเตอร์ ถ้าระบุให้ชัดเจนแจ่มแจ้ง เขาผู้ก่อตั้งกิลด์ดัมพ์ขึ้นมา”

 

“อะไรนะ?”จ๊อินพิเคราะห์ใบหน้าฮวางจุนเผิงด้วยสีหน้าขวัญหนีดีฝ่อ

 

“เขาเป็นถึงนักแสดงชื่อดัง มีแฟนคลับนิยมชมชอบทุกเพศทุกวัย เพราะการเข้าถึงบทละครที่สมจริง ทําให้เขาโด่งดังขึ้นเรื่อยๆไม่มีตก ฉากหน้าเป็นนักแสดงฉากหลังเป็นกิลด์มาสเตอร์แห่งกิลด์ดัมพ์?” จูอินคิด

 

“ช่วงที่ผ่านมาฮวางจุนเผิงแสดงหนังให้ทางฮอลลีวูดหลายเรื่อง เขาจึงริเริ่มสร้างสายสัมพันธ์ระหว่างกิลด์ในอเมริกา สุดท้ายก็สามารถดึงโคลอี้จากกิลด์สตาร์มาอยู่ใต้อาณัติได้และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทําให้รากฐานกิลด์ดัมพ์ในอเมริกาหยั่งรากลึกกว่าประเทศอื่น”

 

“แล้วยังเป็นอีกหนึ่งสาเหตุ ทําไมกิลด์ดัมพ์ถึงไม่ค่อยมีบทบาทความเคลื่อนไหวในประเทศจีนเท่าที่ควร”

 

“เพราะมีคนจับตาตามติดชีวิตฮวางจุนเผิงมากเกินไปสําหรับฮวางจุนเผิงการปฏิบัติแผนการในฮอลลีวูดสะดวกสบายมากกว่า”

 

“พูดมามีเหตุผล

 

รู้อินสองจิตสองใจไม่รู้ว่าควรเชื่อดีไหม แต่ฟังจากน้ําเสียงและเรียบเรียงเรื่องราวของซูฮยอน

 

มีน้ําหนักน่าเชื่อถือพอสมควร ฮวางจุนเผิงปกปิดพลังผู้ตื่นขึ้นเอาไว้

 

หากนําฐานะนักแสดงชื่อดังระดับโลกผนวกกับฐานะผู้ตื่นขึ้นฮวางจุนเผิงจะถูกคนอื่นยกย่องกลายเป็นคนสูงศักดิ์ไร้ที่เปรียบแต่น่าเสียดายที่เขาเลือกทางเดินผิดความบ้าคลังและความโหดเหี้ยม ต่างจากภาพลักษณ์ที่คนอื่นๆชื่นชอบเขา

 

“จริงสิมีอีกเรื่องที่ลืมบอกไป” ซูฮยอนเอ่ย

 

“หืม? เรื่องอะไรเหรอ ถึงขั้นคอขาดบาดตายไหม?”

 

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” ซูฮยอนลองยืดหดหัวไหล่ตรวจความแน่นหนาของผ้าพันแผล ก่อนโน้มตัวโก่งโค้ง

 

“ขอบคุณมาก ขอบคุณพวกนายจริงๆถ้าไม่ได้การช่วยเหลืออพยพพลเรือนจากพวกนาย ไม่รู้จะมีผู้บริสุทธิ์กี่คนต้องสังเวยชีวิตและก็ขอโทษที่โกหกเรื่องที่ระบุในเอกสารด้วย”

 

“คุณจะขอโทษทําไม? ไม่มีเหตุผลอะไรที่คุณต้องขอโทษและที่สําคัญไปกว่านั้นคําขอบคุณ ควรเป็นทางพวกเรามากกว่า” จู่อินกระโดดลงมาจากหินพลางยื่นมือจับซูฮยอน

 

ซูฮยอนจับมือตามมารยาท จ์อินถอนหายใจออกมาและหย่อนก้นนั่ง

 

“เอาหล่ะในเมื่อปัญหาและข้อสงสัยถูกคลี่คลายเวลายังเหลืออยู่ ฉันอยากคุยกับคุณหน่อย คงไม่เสียมารยาทนะ?”

 

“นายอยากคุยอะไร?”

 

“เป็นที่แน่ชัดว่าอีกฝ่ายเป็นจอมวายร้ายใช่ไหม” จูอินเท้าคางถาม สายตาตรึงอยู่บนศพฮวางจุนเผิง

 

ซูฮยอนยิ้มตอบ “ใช่ เขาเป็นอย่างที่นายเปรียบ เทียบนั้นแหละ”

 

“งั้น นายวางแผนจะทําอะไรต่อไป?” จูอินถาม ความคลางแคลงทั้งหลายแหล่เกี่ยวกับตัวตนของซูฮยอน ถูกฝังกลบลบเลือนหายไปจนหมดสิ้น

 

“ทําอะไรต่อไปงั้นเหรอ ก็มีอีกหลายเรื่องนะที่รอฉัน

สะสาง

 

อาคาร C&D ที่สูงที่สุดในกว่างโจวถล่มเสียหายย่อยยับและฮวางจุนเผิงเสียชีวิต แต่สงครามระหว่างกิลด์ดัมพ์ยังไม่จุดไคลแม็กกิลด์มาสเตอร์ฮวางจุนเผิงถูกกระชากลงนรกแล้วก็จริงทว่ากิลด์ดัมพ์ไม่ได้หายไปพร้อมกับเขา

 

“คุณมีความแค้นส่วนตัวกับกิลด์ดัมพ์หรือปาว” จูอินถามพลางเงยหน้ามองซูฮยอนโดยตรง

 

“ไม่นะ ฉันไม่เคยมีความแค้นส่วนตัวกับพวกมัน”

 

“แล้วทําไมคุณถึงลงทุมลงแรงมากขนาดนี้ด้วย? ฉันเข้าใจความตั้งมั่นของคุณดี พูดตรงๆไม่อ้อมค้อม ฉันรู้สึกสับสนว่าการกระทําของคุณทั้งหมด ได้ผลอะไรตอบแทน?”

 

“เอ๊ะ สิ่งที่ฉันลงมือทํา ไม่ใช่คนมีญายธรรมทุกคนต้องทําหรอกเหรอ?”

 

“คําอธิบายยังคลุมเครือไม่ชัดเจนอยู่ดี ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทําไมนายถึงเป็นคนลงมือทําทั้งหมด”

 

“แล้วทําไมฉันต้องงอมืองอเท้า รอให้คนอื่นลงมือทําก่อนด้วยล่ะ?”

 

รู้อินเป็นใบ้หลังจากได้ยินคําตอบซูฮยอน

 

“ถ้าฉันไม่ทํา โลกก็ไร้แววการเปลี่ยนแปลง มันอาจเป็นความเห็นแก่ตัวของฉัน ที่ไม่อยากนั่งอยู่เฉยๆ ทนดูโลกบ่อนทําลายไปมากกว่านี้”

 

รู้อินไม่ตอบกลับ ซูฮยอนพูดถูก แต่บนโลกจะมีสักกี่คนเถรตรงเห็นความสําคัญของประโยชน์ส่วนรวมมากกว่าประโยชน์ส่วนตนส่วนตน ต่อให้คนผู้นั้นจะทราบว่าอะไรถูกอะไร

 

ถ้ามีความเป็นความตายเกี่ยวข้อง พวกเขาต้องเลือกประโยชน์ส่วนตนอยู่แล้ว

 

“ฉันคงต้องไปแล้ว ขอขอบคุณนายอีกครั้ง” ซูฮยอนโก้งโค้งศีรษะให้จูอินและเดินจากไป

 

“เขาคือฮีโร่ ฮีโร่ตัวจริงเสียงจริง “ฐอินบ่นพึมพําออกมาขณะสายตาจับจ้องแผ่นหลังซูฮยอนเลื่อนหายไปเรื่อยๆ

 

ผู้คนส่วนใหญ่ไม่สามารถเดินทอดน่องไปตามเส้นทางในอุดมคติของตนได้ มักถูกผูกมัดด้วยสิ่งใดสิ่งหนึ่งเสมอ แต่ซูฮยอนต่างออกไป เขาสามารถเดินไปไหนก็ได้ตามความปรารถนานอกจากนี้เขายังมีพลังกล้าแกร่งและมีหลักเหตุผลคอยค้ําจุน

 

เมื่อมองผ่านๆการตัดสินใจเป็นศัตรูกับกิลด์ดัมพ์คืออะไรที่ ง่ายดายมาก พูดด้วยลมปาก จะพูดอะไรก็ได้ไม่มีใครห้ามแต่จะฝ่าฟันอุปสรรคไปได้ไหม เป็นเรื่องของอนาคตไม่มีใครฝืนกําหนดโชคชะตาได้

 

มีผู้ตื่นขึ้นหลายคนครอบครองพลังอันน่าเกรงขาม ทว่าจะมีสักกี่คน นึกคิดใช้พลังของตัวเองให้เกิดประโยชน์ ไม่นอกลู่นอกทาง

 

จ๊อินรู้สึกตัวเองหน้าชา เขามีลางสังหรณ์ ในอนาคตข้างหน้าไม่วันใดวันหนึ่ง ซูฮยอนจะกลายเป็นที่เลื่องลือเคารพนับถือของทุกคนในฐานะ (ฮีโร่]