“พี่ครับ! ออกไปจากตรงนั้นเร็ว!”

มีหินก้อนใหญ่ตกลงมาจากท้องฟ้า

ลีกอนหัวเราะในขณะที่เขาทําลายล้างเศษซากที่ตกลงมาจากเพดาน..

บัม!

จากนั้นเขาก็มองไปที่มือของเขา เขาจ้องมองไปที่พลังงานเวทย์มนตร์สีเขียวที่เล็ดลอดออกมาจากมือของเขาเอง มันดูแตกต่างจากพลังปกติของเขา “นี่น่าจะเหมือนกับพลังศักดิ์สิทธิ์สินะ”

บางสิ่งที่น่าเหลือเชื่อก็เกิดขึ้น

กาก-กุ้ง!

“อ้ายย!”

เกิดแผ่นดินไหวที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต

“อ้ายยยยยย!”

แผ่นดินไหวรุนแรงจนทําให้ทุกคนล้มลงกับพื้น พวกเขาสงสัยว่านั้นเป็นแค่แผ่นดินไหวธรรมดาๆจริงๆหรอ แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็ได้รับคําตอบว่ามันไม่ใช่

ฝูงแมลงแห่งความมืดบินทะลักออกมาจากพื้นที่แตก พวกมันตัวใหญ่เท่ากับแขนคน!

ทุกสิ่งทุกอย่างในซุปเปอร์มาร์เก็ตพังลง

“อ้ากกก! พวกภัยพิบัติ!”

“ปีศาจ!”

“นี่มันบ้าอะไรเนี่ย! ทําไมมันถึงเกิดแบบนี้ขึ้นในเขตปลอดภัยได้ล่ะ!”

“นั่นน่ะสิ! รัฐบาลท้องถิ่นของเราซื้อการป้องกันจากพวกเซนต์มาแล้วนะ”

ประชาชนตกอยู่ในความตื่นตระหนก แต่คนเดียวที่ยังสงบได้อยู่ก็คือลีกอน

ชุนซองแจและเพื่อนของเขาซึ่งเป็นผู้ตื่นของพลังก็ต่างตกตะลึง

“ซองแจ!”

“ไม่เป็นไรครับ! ใจเย็นๆ! มันเป็นพวกภัยพิบัติ ทุกคนโปรดรอการอพยพด้วยครับ”

ชุนซองแจสะบัดหัวไปมา เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกรีดร้องออกมา ตะขาบตัวใหญ่กำลังคลานอยู่บนไหล่ของเพื่อนเขา ซ้ําร้ายไปกว่านั้น อีกสี่คนอยู่ใกล้ๆก็ด้วย! ตะขาบตัวใหญ่มากจนทําให้เขาดูกระจอกไปเลยถึงแม้จะเป็นสาวกระดับสูงก็ตาม

เขาชะงักไปชั่วขณะ

“อะไรกัน ทําไมปีศาจที่อันตรายที่สุดถึงมาอยู่ที่นี่ได้!”

ปีศาจหลายตัวที่ปรากฏตัวขึ้นที่นี่ต้องการผู้ใช้พลังระดับ S อย่างน้อยสิบคนถึงจะจัดการกับพวกมันได้

นี่ไม่ใช่สถานการณ์ระดับการซ้อมอพยพ อย่างไรก็ตาม พวกนี้เป็นปีศาจระดับสูง ยังไงก็ต้องออกค่าสั่งอพยพ

“แม่งเอ้ย! ทําไมเจ้าพวกนี้ถึงเกิดขึ้นกลางเมืองที่มีการป้องกันได้”

ปีศาจไม่ได้ให้เวลาพวกเขาได้คิดด้วยซ้ํา

“อ้ากกกก! ซองแจ!”

“จีมิน!”

ปากของตะขาบยักษ์อ้าออกกว้างต่อชายหนุ่ม

กว่าง!

ทันใดนั้นเอง

เขาทุบหัวตะขาบแตกเป็นเสี่ยงๆ

แครั้ง!

โค้กกระป๋องเป่าหัวของตะขาบกระจุย

“ไปแปรงฟันไป ไอ้พวกเวร!”

ชุนซองแจตกใจเมื่อได้ยินเสียงนั้น

คนที่เป่าหัวตะขาบด้วยกระป๋องนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากลีกอนนั่นเอง

ภาพที่เห็นตรงหน้าทําให้ซองแจตกใจมากยิ่งขึ้นไปอีก “นี่เขาเป่าหัวปีศาจระดับสูงด้วยสิ่งนั้นหรอ”

มีระดับความอันตรายหลากหลายระดับตั้งแต่ระดับภัยพิบัติไปจนถึงระดับปลอดภัย ระดับความอันตรายถูกแยกแยะด้วยสี สีเขียวคือ [พื้นที่ปลอดภัย] สีเหลืองคือการ แจ้งเตือนเต็มรูปแบบ] สีส้มคือ [แนะนําให้อพยพ] สีแดงคือ [ต้องอพยพ] และสีดํา คือ [ไม่สามารถความคุมได้โดยสิ้นเชิง] รวมเป็นหกหมวดหมู่

เมื่อมองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าตะขาบอยู่ในระดับพื้นที่สีแดง(ต้องอพยพ) ทุกครั้งที่ผู้ใช้พลังระดับ S พยายามเคลียร์พื้นที่สีแดง พวกเขาก็จะล้มเหลวเสมอ “นี่เขาทําได้ยังไง!”

ลีกันหัวเราะอย่างดุร้ายในขณะที่เขาโยนกระป๋องในมือของเขา

คําทํานายบอกว่าเขาควรเตรียมอาวุธไปด้วย มันน่าจะหมายถึงสิ่งนี้

“ไอ้พวกเวรเอ๊ย! นี่พวกแกไม่มีอะไรจะกินนอกจากพวกเด็กๆแล้วไง!”

พลังที่น่าสะพรึงกลัวเข้ามาในแขนของลีกัน จากนั้นเขาก็โยนกระป๋องโค้กออกไป! กระป๋องโค้กลอยไปในอากาศได้ด้วยพลังเวทย์มนตร์ มันลอยไปเป็นเส้นตรง

คว้าง!

“กกกกกกกกกก!”

เสียงมันดังราวกับเสียงลูกกระสุนปืนใหญ่ระเบิด มันลอยไปเหมือนกระสุนปืนทะลุหัวตะขาบสามตัว

กว้าง! กว้าง!

“ศึกกกกกกกกกกก!”

นั่นไม่ใช่แค่นั้น เมื่อไหร่ก็ตามที่พวกแมลงพยายามจะวิ่งเข้าใกล้มนุษย์

ลีกอนก็จะโยนสิ่งของเพื่อดึงดูดความสนใจของพวกมันและฆ่าพวกมันอย่างช่อง

กว่าง!

“คึกกกกกกกก!”

ขาของชนซองแจกสันเป็นเยลลี่ ชายที่อยู่ตรงหน้าของเขากําลังทําสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เว้นแต่ว่าเขาจะรู้ส่วนสําคัญของปีศาจแต่ละประเภท

นั่นไม่ใช่สิ่งเดียวที่น่าแปลกใจกว้าง!

“อ๊ากกกกก! อะไรวะเนี่ย! เขาต่อยปีศาจตัวเท่าคนกระเด็นลอยไปด้วยมือเปล่า!”

ทุกคนตกใจกับสิ่งลีกอนกําลังทํา

“เขาอยู่กับวิหารที่สอนการต่อสู้หรอ เขาเป็นระดับ S รึป่าว”

“แต่ฉันไม่เคยเห็นเขามาก่อนเลยนะ พวกมันมาอีกแล้ววว! อ้ากกกกกก!”

ลีกอนจัดการกับพวกด้วงตัวใหญ่หลายตัว จากนั้นพวกมันก็ลงไปกองกับพื้น ทุกคนมองเขาราวกับว่าเขาเป็นปีศาจ

ในอีกทางหนึ่ง ลีกอนตกตะลึงเมื่อเขามองไปที่แสงที่เล็ดลอดออกมาจากมือของเขา “อย่างที่คิดไว้เลย มันไม่รู้สึกเหมือนพลังที่ฉันเคยใช้ปกติเลยสักนิด

อันที่จริง มันรู้สึกเหมือนพลังที่เซนต์จักรราศีใช้ตอนที่พวกเขายืมพลังจาก 12 จักรราศี

อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังคงไม่รู้สึกถึงการปรากฏตัวของจักรราศีที่ 13 เขารู้สึกราวกับว่าพลังนี้เป็นของเขามาโดยตลอด

เหนือสิ่งอื่นใด มันคือพลังจากสกิลของเขา

“พลังจากสกิลปกติของฉันไม่ใช่แบบนี้”

เขาสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็รู้เหตุผลในระยะเวลาอันสั้น

โคุณบรรลุข้อกําหนดในการปลดล็อคสัญชาตญาณแห่งความตาย (F) แล้ว!]

ข้อกําหนด: ต้องใช้ในการต่อสู้

[สามารถใช้สกิลสัญชาติญาณแห่งความตาย (F) ได้แล้ว อนุญาตให้คุณเปิดใช้งานความสามารถทางกายภาพที่ถูกล็อคไว้บางส่วน]

[เป็นโบนัสสําหรับการปลดปล่อยสัญชาติญาณแห่งความตาย คุณจะสามารถใช้งานมันได้เป็นเวลา 3 วินาที]

[คุณได้ใช้สัญชาตญาณแห่งความตาย]

[สัญชาตญาณกระทิง >> สัญชาตญาณแห่งความตาย (F)]

– พลังงานเวทย์มนตร์ที่เหลือของคุณจะถูกใช้เพื่อปลดปล่อยสถานะศักดิ์สิทธิ์เป็นเวลา <3 วินาที>

ลีกอนหัวเราะเมื่อเขาได้รับการแจ้งเตือน

“มันบอกว่าสกิลของฉันพัฒนาขึ้นตอนที่ฉันออกจากหอคอยสินะ”

สกิลยกระดับจิตใจธรรมดาๆได้เปลี่ยนเป็นท่าพิเศษที่ทรงพลัง

นี่คือเหตุผลที่ลีกอนเห็นว่ามันน่าสนใจ

“ถ้าฉันมีพลังขนาดนี้ ฉันก็ต่อสู้กับพวกจักรราศีได้”

เหล่าจักรราศีเป็นอุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดในการพยายามที่จะฆ่าเซนต์ทั้ง 12 ราศี

นอกจากนี้ สกิลยังทรงพลังมาก แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถใช้มันได้ทุกเมื่อที่ต้องการ

[ต่อจากนี้ไปต้องพบกับเงื่อนไขเฉพาะหากต้องการใช้สัญชาติญาณแห่งความตาย]

[หากคุณใช้มันอย่างถูกต้อง คุณจะสามารถใช้พลังของมันได้ 100%]

แน่นอน เขาไม่ได้ต้องการมันในสถานการณ์ที่เลวร้ายนี้ แต่มันก็ได้ผลตามความต้องการของเขา

ทําไมน่ะหรอ?

[สัมผัสที่ 13 (พิเศษ) – ต้องการการต่อสู้เพื่อปลดปล่อย]

[เวิร์คชอร์ปการสร้าง (การผลิต) – ต้องการระดับ S ขึ้นไป เพื่อจะผลิตไอเทมศักดิ์สิทธิ]

แม้ว่าเขาจะละทิ้งสกิลการผลิตไป แต่สกิลอื่นๆทั้งหมดของเขาก็สามารถปลดปล่อยออกมาได้ในการต่อสู้

นั่นไม่ใช่ทั้งหมด
“อยากรู้จริงๆว่าไอ้บทลงโทษนี่จะมีผลกระทบกับฉันมากแค่ไหนกันเชียว มันโคตรจะเจ๋งเลย”

ลีกอนหัวเราะในขณะที่เขาส่งปีศาจทั้งหมดกระเด็นลอยไป

กว้าง!

“กกกกกกกกก!”

ชุดซองแจถึงกับพูดไม่ออกในตอนนั้น

เขาเคยเห็นผู้ใช้พลังระดับ S อย่างใกล้ชิดมาหลายคน เขาเคยเห็นเซนต์จักรราศีหลายคนรวมถึงพ่อของเขาซึ่งเป็นเซนต์ราศีธนู

“เขาแตกต่างจากพวกเขา”

บุคคลผู้นี้อยู่ในระดับที่ต่างไปจากพวกเขา

“เขาเป็นตัวอะไรกันแน่วะเนี่ย”
ชุนซองแจตัวสั่น เพื่อนของเขาตะโกนบอกเขาอย่างสิ้นหวังขณะที่พวกเขาถอยห่างจากตะขาบ “พ-พี่ครับ! ระวัง! พวกปีศาจแมลงอันตรายมากเลยนะครับ!”

ลีกอนรู้ว่าปีศาจพวกนี้ไม่ใช่แค่ปีศาจธรรมดาๆ เขากําลังรวบรวมส่วนผสมสําหรับการทําอาวุธของเขา เมื่อเขาหยุดพัก เขาก็ตกลงที่จะฟังคําเตือนนั้น

ทําไมน่ะหรอ?

“พวกแมลงสินะ…” พวกปีศาจมักจะไม่มีความแน่นอนอยู่กับพวกมันเสมอ ปีศาจบางประเภทก็มีความสามารถในการสร้างความวุ่ยวายให้กับมนุษย์มากที่สุด หนึ่งในนั้นคือพวกปรสิต ปีศาจพวกนี้อาจทําให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ผิดปกติภายในร่างกายของมนุษย์และสัตว์ และนําไปสู่โรคภัยไข้เจ็บได้

“พวกมันไม่สนใจว่าโฮสต์จะเป็นคนหรือสัตว์ พวกปรสิตจะทําให้โฮสต์ฆ่าตัวตายแล้วก็ไปทําร้ายคนอื่น!”

“ฉันรู้น่า ฉันถึงเกลียดไอ้พวกบ้านี่ไง” ลีกอนพูด

“ผมคิดว่าคุณก็น่าจะรู้เกี่ยวกับพวกมันนะ ถ้าคุณถูกพวกปรสิตฝั่งตัวเข้าให้ล่ะก็…”

“ฉันกินไก่ไม่ได้เป็นเดือนๆก็เพราะไอ้พวกนี้นี่แหละ พวกมันฆ่าลูกเจี๊ยบด้วย” ลีกอนโกรธ

“แถมพวกมันยังฆ่าลูกหมูทั้งหมดอีก นั่นคือเบคอนของฉันเลยนะโว้ย!” ลีกอนที่โกรธจัดโยนซากของปีศาจไปทางพวกแมลง

กว้าง! กว้าง!

เห็นได้ชัดว่าลึกอนกําลังระบายความโกรธของเขา ชายหนุ่มสองคนมองไปที่ลีกอนด้วยท่าทางที่งนงง ในอดีตเคยมีเหตุการณ์หนึ่งที่ปีศาจแมลงเกือบจะกําจัดปศุสัตว์ทั้งหมด แต่อย่างไรก็ตาม…

“นั่นมันก็ตั้งยี่สิบกว่าปีที่แล้วแล้วนะ” มันต่างจากสังคมในปัจจุบัน มนุษยชาติไม่ได้รับการคุ้มครองจากโดมเหมือนในสมัยนั้น ชุนซองแจรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์นั้นจากพ่อของเขา ตอนนี้เลยมีการเลี้ยงปศุสัตว์ภายในโดมของเหล่าจักรราศี เพราะแบบนั้น มนุษยชาติเลยไม่สามารถป้องกันภัยพิบัติได้อย่างสมบูรณ์อีกต่อไป

นั่นเป็นเหตุผลที่ค่าพูดของลีกอนได้พูดออกมาในที่ที่ไม่ควรพูด

“ทําไมเขาถึงพูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนที่ท่านลีกอนยังมีชีวิตอยู่ล่ะ” ถึงแม้ว่าเขาจะมีข้อสงสัย แต่ชุนซองแจไม่มีเวลาให้คิดตอนนี้

“อ้ากกกกกก!”

เสียงกรี๊ดดังอยู่ไม่ไกล

“ช่วยด้วย!”

เสียงกรีดร้องดังขึ้นใกล้ๆกับร้านขายเนื้อที่มีแมงมุมดํากลุ่มเล็กๆรวมตัวกันอยู่ พวกแมงมุมไม่ได้แข็งแกร่งมาก แต่ก็แข็งแกร่งพอที่จะทําให้คนประมาณยี่สิบคนถอยหนีด้วยความหวาดกลัวได้ คนพวกนี้รวมตัวกันอยู่ในลูกบอลโปร่งแสงที่เปล่งแสงสีทองออกมา

[พวกลูกแมงมุมไม่ชอบเข้าใกล้แสง)

ดูเหมือนว่าคนในกลุ่มนี้จะเช่าสกิลการป้องกันมา

ข้อมูลที่เกี่ยวข้องเกี่ยวกับสกิลนี้ปรากฏขึ้นตรงหน้าของลีกอน

[กลิ่นของสัตว์ร้าย! (ระดับ D)! (ราศีสิงห์)!]

“ระยะเวลา: 00:13:54

-มันส่งกลิ่นที่ขับไล่ปีศาจ

-ค่าเตือน! มันแค่หยุดไม่ให้พวกปีศาจเข้ามาใกล้เท่านั้น มันมีประสิทธิภาพสูง แต่ก็ไม่สามารถป้องกันร่างกายจากพวกปีศาจได้
-ประเภทการป้องกัน

ค่าเช่า: $10,000 (ต่อคน)

ลีกอนขมวดคิ้ว เพียงแค่ชําเลืองมอง เขาก็บอกได้เลยว่าสกิลนี้ไม่ได้มาจากไอ้พวกสารเลวพวกนั้น พวกเขาคิดอะไรแบบนี้ไม่ได้ เขารู้สึกว่ากลิ่นนั่นและค่าอธิบายมันดูคุ้นๆ

“อะไรกัน ทําไมมีกลิ่นนี้มันเหมือนไอเท็มที่ฉันทําขึ้นมาล่ะ”

เขาต้องใช้กระบวนการพิเศษในการสร้างไอเท็มชิ้นนั้น ไม่มีทางที่สกิลอื่นนี้จะมีกลิ่นเดียวกับไอเท็มของเขาได้

ในท้ายที่สุด ลีกอนก็หัวเราะออกมาด้วยความขยะแขยง หี ไอ้พวกเวรนั่น… พวกมันยังมาขโมยของๆฉันแล้วเอาไปท่าก๋าไรอีก มันไร้สาระสิ้นดีแต่ตอนนี้มันไม่สําคัญแล้วล่ะ

“แมงมุมกินเด็ก!” มีฝูงชนตะโกนขึ้นมา

ลีกอนหันไปยังทิศทางที่ฝูงชนชี้

แมงมุมยักษ์ตัวหนึ่งกําลังเดินวนไปมารอบๆกําแพง และยังมีแมงมุมตัวเล็กตัวอื่นๆที่ใหญ่พอๆกับนิ้วคนอีก ความใหญ่ของพวกมันเทียบไม่ได้กับขนาดของแมงมุมยักษ์นั่นเลย

ขนาดและระดับของแมงมุมตัวนี้สูงกว่าปกติมาก

“นี่ใช่สัตว์ขาปล้องที่อยู่ในท่านายมั้ยนะ”

แน่นอนว่าเขาไม่รู้ว่าปีศาจตัวนี้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเซนต์ราศีเมษ หยางเอ่ยหรือไม่

“ถ้าจะปล่อยมันไปก็คงไม่ใช่เรื่องดีแน่”

ที่สําคัญที่สุด มีขาของเด็กยื่นออกมาจากปากของปีศาจ

“บ้าเอ้ย! นั่นเด็กหนิ!”

เด็กที่กําลังดิ้นรนเพื่อชีวิตของเขาดูเหมือนจะเป็นแค่เด็กประถม แม่ของเด็กอยู่ในการคุ้มครองของสกิล และเธอก็กําลังเสียสติ ถ้าไม่ใช่เพราะคนอื่นรั้งเธอไว้ เธอก็คงจะรีบวิ่งไปหาลูกของเธอแล้ว

มันเกิดขึ้นในขณะนั้น

ลีกอนเริ่มเดินเข้าไปหาแมงมุม มันทําให้ชุนซองแจและเพื่อนของเขาประหลาดใจ

“พี่ครับ! มันสายเกินไปแล้วล่ะครับ!

“ไม่หรอก เธอยังมีชีวิตอยู่!”

“อะไรนะ”

พวกเขาไม่มีเวลาแม้แต่จะได้ซักถามเขา
กว้าง!

ลีกอนโยนเนื้อแช่แข็งไปทางแมงมุมตัวนั้น

ในเวลาเดียวกัน แมงมุมที่รู้สึกประหลาดใจก็ปล่อยเด็กออกจากปากของมัน

เสียงกรีดร้องดังขึ้น

“นั่นมันเด็กนี่!”

เด็กล้มลงกับพื้น เธอถูกห่อเหมือนชิ้นเนื้อที่มีใยแมงมุมหุ้มเต็มไปหมด

“เธอยังไม่ตาย! เธอกําลังขยับอยู่!”

“โอ้พระเจ้า!”

ชุนซองแจและเพื่อนของเขามองไปที่ลีกอนด้วยความประหลาดใจ

ลีกอนหัวเราะ

“เจ้าปีศาจตัวนี้ไม่ยอมกินเหยื่อของมันทันที”

“…!”

พวกเขาประหลาดใจมาก ดูเหมือนว่าลึกอนจะรู้ว่าเขาควรจะจัดการกับเจ้าแมงมุมตัวนี้ยังไง

“ถ้าฉันไม่ช่วยเด็กออกมาเด็กถูกกินแน่”

นี่คือเหตุผลที่ลีกอนเรียกพลังเวทย์ออกมา

แมงมุมก็ดูเหมือนจะมีค่าการป้องกันที่สูง มันจะทําให้มือของเขาเสียหายถ้าเขาต่อสู้กับมันด้วยมือเปล่า แต่เขาก็ไม่มีทางเลือก

“มันไม่มีอะไรที่มีประโยชน์พอที่จะรับความเสียหายให้ฉันได้เลย”

ควา-จิ-จ๊ก!

มีคนขวางทางลีกอนด้วยกาแพงน้ําแข็งที่น่าสะพรึงกลัว

[ค่าเตือน! มันเป็นคาถาพลังงานเวทย์มนตร์ที่ทรงพลัง!]

[สามารถสัมผัสพลังของราศีเมถุนจอมสองหน้าได้]

จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียง “เฮ้! ผมบอกคุณแล้วว่าคนงานไม่ควรทําอะไรเกินตัวหน”

ลีกอนไม่ตอบสนองอะไร แต่ชุนซองแจขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงที่แหลมคมนั้น ไม่น่าแปลกใจเลยที่มีสาวกระดับ S ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา เขาคือ ฟรอสต์ มินซองฮุนที่เคยอยู่กับพวกเขาภายในร้าน

“หมอนั่นพึ่งได้เป็นระดับ S เมื่อไม่นานนี้ แต่กลับทําตัวหยิ่งผยองแบบนั้นเนี่ยนะ”

แน่นอน มันไม่ใช่เหตุผลที่ใหญ่ที่สุดที่เขาเกลียดผู้ชายคนนี้

“หมอนั่นยังกล้าเอาของศักดิ์สิทธิ์ของท่านลีกอนมาแล้วบอกว่ามันเหมาะกับตัวเองที่สุดอีก”

ชนซองแจมองไปที่มินซองฮนราวกับว่าเขาเป็นแมลงสาบ

ต่างจากเขา เพื่อนของเขาดีใจมาก สําหรับเพื่อนของเขา มินซองฮุนเป็นฮีโร่ที่ได้รับการยกย่องอย่างกว้างขวางในเกาหลี เพราะแบบนั้น ฮานจีมินเลยร้องขอทันทีว่า “ได้โปรดช่วยพวกเราด้วยเถอะนะครับ! เราต้องช่วยเด็กนะครับ! มีปีศาจระดับพื้นที่สีแดงปรากฏตัวขึ้นในนี้เต็มเลยครับ!”

อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มสะดุ้งเมื่อมินซองฮุนมองมาที่เขาด้วยความรังเกียจ “พื้นที่สีแดงหรอ หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว”

“!”

“พรของจักรราศีปกป้องเมืองไว้ ระดับสีแดงงั้นหรอ นี่แกกล้าดียังไงมาดูถูกเซนต์สิบสองราศีแบบนั้น!” มินซองฮุนสูดลมหายใจขณะดึงมีดออกจากฝัก “หลบไปให้พ้น แกสู้พวกมันไม่ได้หรอกเว้นแต่ว่าแกจะอยู่ระดับ S”

“โอ้”

ในขณะนั้นเอง เขาได้ยินเสียงจากสถานที่ที่กําแพงน้ําแข็งปิดล้อมไว้ “เฮ้ ไอ้หัวนกกระจอกเทศงี่เง่า แกทําอะไรพวกมันไม่ได้หรอก หลบไปให้พ้น!”

เมื่อมินซองฮุนได้ยินคําพูดของลีกอนและได้ยินเสียงหัวเราะของเขา เขาก็จ้องมองไปที่กําแพงน้ําแข็ง “อะไรนะ… นี่แกพูดว่าอะไรนะ”

“ไปซะ ก่อนที่ฉันจะทบแกออกเป็นชิ้นๆ ไอ้เวรเอ๊ย!”

มินซองฮุนรู้สึกงุนงงกับค่าพูดของเขา เขาจึงหัวเราะออกมา ชายคนนี้ทําอะไรไม่ได้เพราะเขาติดอยู่หลังกาแพงน้ําแข็ง แล้วเขากําลังพูดถึงอะไรกันล่ะ “ก่าแพงน้ําแข็งนี่มีพลังศักดิ์สิทธิ์สินะ”

กว้าง!

“1?”

กาแพงน้ําแข็งแตกสลายในทันที ในขณะเดียวกันก็มีมือยื่นออกมาจากน้ําแข็งที่แตกเป็นเสี่ยงๆ

“?!”

เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะแปลกใจ ในชั่วพริบตา มินซองฮุนก็ถูกคว้าเข้าที่คอและถูกโยนไปทางแมงมุม

กว่าง!

“กกุ้งงง!”

เมื่อเมื่อมินซอนฮุนได้เห็นดวงตาที่สังหารของลีกอน เขาก็เริ่มหวาดกลัว เขาทำลายก่าแพงน้ําแข็งจากพวกจักรราศีอย่างนั้นได้ยังไง!”

ในขณะเดียวกันที่อินชอน…

เซนต์ราศีเมษมาถึงเกาหลีเพื่อแก้ปัญหาเกี่ยวกับสิ่งปลูกสร้าง ทันทีที่เขาขึ้นรถ หยางเหว่ยก็ได้ยินบางสิ่งบางอย่างที่ยากจะเชื่อ

“อะไรนาย เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ”

– มีภัยพิบัติเกิดขึ้นในร้านค้าขนาดใหญ่ใกล้กับย่านบูชอนครับ

“นั่นไม่ใช่สิ่งสําคัญตอนนี้ บอกฉันทีว่าเกิดภัยพิบัติอะไรขึ้นที่นั่น”

– มันอาจจะเป็นราชินีแมงมุมครับ

หยางเหว่ยพูดสาปแช่ง เป็นอย่างที่คาด “เราล้มเหลวในการฆ่าไอ้สารเลวพวกนั้น ในเขตแดงเมื่อไม่นานมานี้!”

เซนต์สิบสองคนถูกส่งไปอย่างไม่เป็นทางการใกล้บูชอน แต่พวกเขาก็กลับมาอย่างน่าสมเพศ ในบรรดาปีศาจประเภทภัยพิบัติ พวกแมงมุมนั้นเป็นเหยื่อของลีกอนได้ง่าย ในทางกลับกันหยางเว่ยกลับไม่สามารถฆ่าพวกมันได้ สิ่งที่ดีที่สุดที่เขาจะทําได้คือผนึกพวกมัน

“มันหนีไปรึยัง” สื่อไม่รู้ว่าพวกเซนต์ล้มเหลวในการโจมตีครั้งนั้น แต่ว่าพวกเซนต์ก็ได้โฆษณาว่าพวกเขาได้ฆ่าราชินีแมงมุมได้สําเร็จ ความจริงข้อนี้เป็นความจริงที่ไม่สามารถเปิดเผยต่อสื่อได้

หากปีศาจที่เขาฆ่าไม่สําเร็จปรากฏตัวขึ้นที่เกาหลี มันจะทําให้เขาปวดหัวอย่างมาก หยางเหว่ยเหลือทางเลือกเดียวเท่านั้น “ฉันอยากให้นายรวบรวมสาวกของเรา ทั้งหมดในเกาหลี บอกไปว่าให้ฝังพวกนั้นทั้งเป็นให้หมด แล้วแจ้งสื่อว่าทุกคนในนั้นตายหมดแล้ว”

– อะไรนะครับ คนข้างในนั้นน่ะหรอครับ!

“ฝังทั้งเป็น

– แล้วจะทํายังไงถ้ามีคนที่ฆ่าราชินีแมงมุมได้ล่ะครับ สื่อจะกระจายข่าวไปทั่วทุกที่เลยนะครับ”

หยางเว่ยหัวเราะออกมา มันเป็นเรื่องน่าตลกที่สุดที่เขาเคยได้ยินในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา “เป็นไปไม่ได้หรอก แม้แต่หนึ่งในสิบสองจักรราศีก็ยังล้มเหลวที่จะฆ่ามัน เพราะงั้นแล้วใครมันจะไปทําได้กันวะ”

– นี่คุณคิดดีแล้วหรอครับ แล้วถ้าลีกอนอยู่ตรงนั้นล่ะครับ”

“อย่าเรียกชื่อหมอนั่น!”

– ผมขอโทษครับ

หยางเว่ยไม่สนใจคําพูดนั้นและจบการสนทนา คนขับรถจึงถามเขาว่า “ให้ผมไปส่งคุณที่ไหนครับ คุณยังจะไปที่หอประชุมอยู่มั้ยครับ”

หยางเว่ยหัวเราะโดยไม่ลังเล “ไม่! ไปที่จุดที่เกิดภัยพิบัติ ฉันต้องการให้แน่ใจว่าพวกนั้นจะทํางานเรียบร้อย

“เข้าใจแล้วครับ

หยางเหว่ยมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้กังวล เขาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาได้พบกับลีกอนที่นั่น “อย่างที่ว่าล่ะนะ เกาหลีคงจะเป็นที่ที่ดีถ้าไม่มีไอ้เจ้าบ้าลีกอนอ

ภายใต้ความเข้าใจผิดนั้น เขาก็พูดพึมพัมกับตัวเอง