กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 340 ลูกพี่ใหญ่แห่งเมืองกว่างโจวอยู่ที่ไหน?

บทที่ 340 ลูกพี่ใหญ่แห่งเมืองกว่างโจวอยู่ที่ไหน?

บทที่ 340 ลูกพี่ใหญ่แห่งเมืองกว่างโจวอยู่ที่ไหน?

เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของฉีจิ่นจือ เซี่ยชิงหยวนก็ต้องการตะโกนขอความช่วยเหลือทันที

ลูกพี่ใหญ่แห่งเมืองกว่างโจวอยู่ที่ไหนแล้ว?

ทำไมถึงมองเธอแบบนี้?

เธอไม่ได้เป็นหนี้เขาสักหน่อยนะ!

หญิงสาวมองไปยังเสิ่นอี้โจวด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะมีชีวิตรอด

เสิ่นอี้โจวเลิกคิ้วและแววตาขบขันก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา

พูดตามตรง เซี่ยชิงหยวนต้องการตอบตกลงเพื่อที่จะได้กวนประสาทเซี่ยจื่ออี้

แต่ขณะเดียวกัน เธอก็กังวลว่าผู้ชายของตัวเองจะคิดมากเกินไป และกลัวว่าคนอื่นจะคิดมากเกินไปด้วย

สุดท้ายแล้ว ความตั้งใจเดิมต่อความปรารถนาดีแก่ฉีจิ่นจือก็คือการแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ และทดสอบความคิดของเขา

และบางสิ่งอาจซับซ้อนหากคุณทำมากเกินไป

เมื่อเธอกำลังจะปฏิเสธ เสิ่นอี้โจวก็พูดว่า “ตกลง”

เขาโอบเซี่ยชิงหยวนไว้ในอ้อมแขนแล้วพูดต่อ “บังเอิญว่าครอบครัวของผมกำลังจะเปิดร้านอาหารที่ถนนอาหารในอีกสองวันข้างหน้า ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ด้วย ทุกเช้าเราสามารถเอาอาหารมาให้นายน้อยฉีที่นี่ได้อยู่แล้วครับ”

หากไม่ใช่เพราะจะดูไม่เหมาะสม เซี่ยชิงหยวนคงอยากจะแคะหูตัวเอง

นี่เธอได้ยินถูกหรือเปล่า?

หรือเสิ่นอี้โจวเสียสติไปแล้ว?

ด้วยสีหน้าแข็งทื่ออย่างทนไม่ไหวของเซี่ยจื่ออี้ ฉีจิ่นจือยิ้มตอบให้เซี่ยชิงหยวน “ถ้าอย่างนั้นผมขอรบกวนคุณนายเสิ่นด้วยนะครับ”

เซี่ยชิงหยวนรู้สึกว่าไม่เข้าใจชายสองคนนี้เลยจริง ๆ

แต่เมื่อมองเห็นสีหน้าที่ย่ำแย่ของเซี่ยจื่ออี้แล้ว เธอก็รู้สึกยินดีมาก

เธอพยักหน้า “ยินดีค่ะ”

หลังจากพูดแล้ว หญิงสาวก็มองเซี่ยจื่ออี้อย่างเยาะเย้ย

รู้สึกเป็นไงบ้างที่เห็นฉันทำแบบนี้?

ยิ่งต้องการชีวิตของฉันมากกว่าเดิมล่ะสิ?

เซี่ยชิงหยวนไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะทนได้หลังจากถูกเหยียบย่ำใบหน้าแบบนี้

สำหรับเซี่ยชิงหยวนแล้ว สิ่งที่เธอกลัวคือเซี่ยจื่ออี้สามารถทนมันได้

เพราะเธอแทบรอไม่ไหวที่จะจัดการกับเซี่ยจื่ออี้ให้แหลกคามือ

แน่นอนว่าในครั้งนี้เซี่ยจื่ออี้ทนอยู่ไม่ได้อีกต่อไป

ใบหน้าของเธอซีดขาว รีบเก็บข้าวของแล้วพูดว่า “ฉันมีงานต้องทำ ฉันขอตัวก่อนนะคะ”

เธอเดินไปที่ประตูแล้วพูดกับฉีจิ่นจือว่า “จิ่นจือ พอว่างแล้วฉันจะมาเยี่ยมคุณใหม่อีกครั้งนะคะ”

ฉีจิ่นจือเพียงมองเซี่ยจื่ออี้จากไปเท่านั้น

ก่อนที่เขาจะพูดคำว่า ‘ไม่ต้องมาอีก’ เซี่ยจื่ออี้ก็เดินออกจากประตูไปแล้ว

เซี่ยชิงหยวนกับเสิ่นอี้โจวเองก็ไม่ได้รั้งอยู่อีกต่อไป พวกเขากล่าวคำอำลากับฉีจิ่นจือและออกจากห้องผู้ป่วย

เมื่อทั้งสองออกจากโรงพยาบาล เซี่ยชิงหยวนก็ถามเสิ่นอี้โจว “ทำไมคุณถึงเห็นด้วยกับฉีจิ่นจือล่ะ? เห็นได้ชัดว่าเขาแค่ล้อเล่นเอง”

เสิ่นอี้โจวบีบปลายจมูกของเธอเบา ๆ “ถ้าคุณไม่เข้าไปในถ้ำเสือ คุณจะจับลูกเสือได้ยังไง?”

เซี่ยชิงหยวนตกตะลึง ปรากฎว่าเสิ่นอี้โจวมีความคิดเดียวกับเธอสินะ

เธอแสร้งทำเป็นกลัวขึ้นมา “ถ้างั้นคุณต้องปกป้องฉันนะ”

เสิ่นอี้โจวยิ้ม “แน่นอนครับ”

เขาโอบภรรยาแล้วพูดว่า “ในส่วนของเรื่องอาหาร แค่ขอให้ป้าอู๋เตรียมและส่งไปให้ก็พอ”

เซี่ยชิงหยวน “… ”

คนขับรถจอดรถไว้หน้าโรงพยาบาล และเสิ่นอี้โจวก็เปิดประตูให้เธอ “คุณจะไปไหนต่อไหม? ผมจะพาคุณไปส่งที่นั่นเอง”

เซี่ยชิงหยวนตอบกลับ “ถนนอาหารค่ะ ฉันนัดกับอาจารย์ค่งไว้ วันนี้ร้านน่าจะตกแต่งเสร็จแล้วแหละ”

เสิ่นอี้โจวพยักหน้า “เอาสิ ผมจะไปดูด้วย”

…

ใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีเท่านั้นในการขับรถจากโรงพยาบาลไปยังถนนอาหาร

มันยากที่จะจอดรถในถนนเส้นข้างใน ดังนั้นเสิ่นอี้โจวจึงไม่ยอมให้คนขับพาเข้าไป

เขากับเซี่ยชิงหยวนลงจากรถแล้วเดินไป ทั้งสองกำลังเดินอยู่บนถนนอาหาร โดยเซี่ยชิงหยวนเกี่ยวนิ้วก้อยของเสิ่นอี้โจวและถามเขาด้วยรอยยิ้ม “พอฉันได้มาเดินบนถนนสายนี้กับคุณครั้งแรก ฉันยังไม่เคยคิดเลยว่าวันนี้จะมาถึง”

เธอรู้สึกว่าตอนนั้นการเปิดร้านบนถนนอาหารเป็นสิ่งที่น่าทึ่งเป็นพิเศษ

แต่ใครจะรู้ว่าเธอไม่เพียงแต่เปิดร้านอาหารในถนนอาหารเท่านั้น แต่ยังเช่าสองร้านบนถนนหลินไห่ที่นึกไม่ถึงด้วยซ้ำ

เสิ่นอี้โจวใช้นิ้วก้อยเกี่ยวเธอกลับ “เราจะมีอนาคตที่ดีกว่านี้”

เซี่ยชิงหยวนยิ้ม “แน่นอน”

ทันทีที่ทั้งสองเดินไปถึงสุดถนนอาหาร พวกเขาก็เห็นร้านตรอกเก่าตั้งอยู่ด้านหน้า

มีป้ายไม้ห้อยอยู่ที่ประตู มีคำว่า ‘ตรอกเก่า’ เขียนด้วยปั๊มทองสะดุดตามาก

ผนังด้านนอกของร้านทำจากอิฐสีฟ้าเทา มีผ้าม่านเป็นแถวห้อยอยู่เหนือประตู หากมองใกล้ ๆ จะเห็นว่าคำว่า ‘ฝีมือที่เป็นเอกลักษณ์’ และ ‘รสชาติที่แท้จริง’ ถักไว้บนผ้าม่าน

ข้างในมีตู้วางเรียงกันเป็นระเบียบ ตัวตู้ทำจากกระจกคุณภาพสูง มีความใสมากเข้ากันกับตู้สีลูกแพร์ได้ดี มีโต๊ะสี่เหลี่ยมสีแดงเข้มตัวเล็กและเก้าอี้สองตัวตั้งอยู่ข้าง ๆ กัน การผสมผสานและสไตล์ทั้งหมดสอดคล้องกับบรรยากาศพลุดอกไม้ไฟของร้านตรอกเก่ามาก

เมื่อเห็นร้านแบบนี้เป็นครั้งแรก ผู้คนก็อดไม่ได้ที่จะแวะเข้ามาดู

เซี่ยชิงหยวนเดินเข้าไปอย่างไม่รอช้า

อาจารย์ค่งบังเอิญอยู่ในร้านและกำลังสั่งให้คนงานของเขาทำการตรวจสอบขั้นสุดท้ายพอดี

เมื่อเห็นเสิ่นอี้โจวกับเซี่ยชิงหยวนเข้ามาพร้อมกัน อาจารย์ค่งก็ประหลาดใจและพูดว่า “เลขาธิการเสิ่น คุณนายเสิ่น!”

เสิ่นอี้โจวพยักหน้ารับคำทักทาย

เซี่ยชิงหยวนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “อาจารย์ค่ง ฉันพอใจมากเลยค่ะ!”

อาจารย์ค่งยิ้มอย่างชอบใจ “ความพึงพอใจของลูกค้าคือการยืนยันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับเราเลยครับ”

เขาแทบรอไม่ไหวที่จะแสดงผลงานของเขาให้กับเซี่ยชิงหยวนได้เห็น “เราทำตามความต้องการของคุณทั้งหมด มีพื้นที่เหลืออยู่ด้านหลังตู้ด้วย คุณสามารถย้ายเก้าอี้พับมาที่นี่เพื่อพักผ่อนตอนเที่ยงได้ด้วยนะ”

จากนั้นเขาก็พาเซี่ยชิงหยวนไปดูห้องครัว “ที่นี่มีพื้นที่ประมาณเจ็ดหรือแปดตารางเมตร คุณสามารถเปลี่ยนมันเป็นห้องครัวเล็ก ๆ ได้ สะดวกในการล้างสิ่งของหรือทำอาหารเองในทุกวัน”

จากนั้นเขาชี้ไปที่ช่องเล็ก ๆ “ส่วนน้ำจะถูกระบายออกทางนี้ เพราะงั้นจะไม่มีปัญหากับเรื่องการระบายน้ำแน่นอนครับ”

มุมปากของเซี่ยชิงหยวนยกสูงขึ้น สิ่งที่เธอทำได้คือพยักหน้าและยกนิ้วให้อาจารย์ค่ง “ดีมาก ดีมากเลยค่ะ”

เสิ่นอี้โจวติดตาม พลางสังเกตไปรอบ ๆ และพอใจมาก “อย่างที่คิดเลย การขอให้อาจารย์ค่งมาช่วยตกแต่งร้านเล็ก ๆ แบบนี้มันออกจะเกินไปหน่อยแหะ”

อาจารย์ค่งรีบโบกมือทันทีที่ได้ยิน “ไม่ใช่หรอกๆ ผมไม่กล้ารับคำชมขนาดนี้หรอกครับ ผมแค่อาศัยฝีมือเพื่อหาเลี้ยงชีพเท่านั้นเอง”

จากนั้นเขาก็พูดกับเซี่ยชิงหยวน “คุณนายเสิ่น หากคุณตรวจสอบร้านและเห็นว่าไม่มีปัญหาอะไรก็สามารถยอมรับงานได้เลยเพื่อให้การทำร้านนี้เสร็จสิ้นนะครับ และถ้าหากคุณต้องการวางแผนหรือเตรียมการใด ๆ ไว้ คุณต้องปล่อยให้แห้งอีกหนึ่งวันก่อน แล้วพรุ่งนี้ก็เริ่มแผนของคุณต่อได้เลย”

เซี่ยชิงหยวนพยักหน้า “ได้เลยค่ะ ฉันจะให้คนมาทำความสะอาดอีกครั้งในวันพรุ่งนี้แล้วกันค่ะ”

อันที่จริงอาจารย์ค่งและคนงานได้กำจัดขยะและสิ่งของอื่น ๆ ในร้านที่เพิ่งปรับปรุงใหม่ออกไปหมดแล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องทำความสะอาดอะไรมากมาย ที่ต้องทำก็มีแค่เช็ดฝุ่นนิดหน่อยและเคลื่อนย้ายเครื่องมือที่ต้องการใช้เข้าร้านก็พอ

เซี่ยชิงหยวนยิ้มให้อาจารย์ค่ง “อาจารย์ค่งคะ เช้านี้ถ้าคุณว่างลองไปที่ร้านบนถนนหลินไห่เพื่อดูกับเราไหมคะ?”

วันนี้เป็นวันที่เธอตกลงที่จะจ่ายค่าเช่า ดังนั้นมันจะดีมากถ้าอาจารย์ค่งไปดูด้วยกันเลย

เมื่อเซี่ยชิงหยวนคิดถึงร้านที่เธอจะเปิดในอนาคต หัวใจของหญิงสาวก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น

อาจารย์ค่งตอบทันที “ไม่มีปัญหา”

ดังนั้นพวกเขาจึงไปที่ถนนหลินไห่ด้วยกัน

แต่เสิ่นอี้โจวไม่ได้ติดตามพวกเขาอีกต่อไป และกลับไปที่สำนักงานมณฑล

…

เมื่อเซี่ยชิงหยวนและอาจารย์ค่งไปถึง เจ้าของร้านก็รออยู่ที่ประตูแล้ว

เจ้าของร้านกำลังมองไปทั้งซ้ายและขวา จากนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นเมื่อเห็นเซี่ยชิงหยวน

เขายิ้มและพูดว่า “คุณเซี่ย ในที่สุดคุณก็มาแล้ว”

เซี่ยชิงหยวนไม่ได้บอกตัวตนของเธอกับเขา เธอเพียงเขียนชื่อของตัวเองตอนเซ็นสัญญาเท่านั้น เจ้าของร้านจึงเรียกเธอว่า ‘คุณเซี่ย’

เซี่ยชิงหยวนยิ้มและตอบว่า “อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณชิว”

จากนั้นเธอแนะนำอาจารย์ค่งให้รู้จักกับเจ้าของร้าน “นี่คืออาจารย์รับเหมาที่ฉันจ้างให้ช่วยตกแต่งร้านค่ะ แซ่ของเขาคือค่งค่ะ”

คนที่เช่าร้านใหม่แทบทั้งหมดจะปรับปรุงร้านใหม่ก่อนจะย้ายเข้า เจ้าของร้านเข้าใจเรื่องนี้ดีและทักทาย “อาจารย์ค่ง!”

ถึงเขาจะชอบเงิน แต่ก็ยังเป็นคนที่รักษาคำพูดเสมอ

หลังจากเซ็นสัญญากับเซี่ยชิงหยวนในวันนั้นแล้วก็มีหลายคนมาถามเกี่ยวกับการเช่าร้านเช่นกัน

เขาปฏิเสธโดยไม่ถามราคาที่อีกฝ่ายเสนอให้ด้วยซ้ำ

ตอนนี้เมื่อเขาเห็นเซี่ยชิงหยวนมาตามที่สัญญาไว้ เขารู้สึกโล่งใจมากขึ้นที่ไม่ได้มองคนผิดไป

เซี่ยชิงหยวนจ่ายค่าเช่าทันทีและพูดกับเจ้าของร้านว่า “คุณชิวคะ ฉันอยากจะทุบกำแพงเพื่อเชื่อมสองร้านนี้ ฉันทำได้ไหมคะ?”

“ทุบกำแพงเชื่อมร้านเหรอ?” เจ้าของร้านขมวดคิ้วทันที และไม่พูดอะไรอยู่พักหนึ่ง