กลับไปในยุค 80 จนกลายเป็นที่ชื่นชอบของอดีตสามี - บทที่ 103 ล้มลง

บทที่ 103 ล้มลง

บทที่ 103 ล้มลง

อาจเพราะหอยขมในกระบะนั้นมีแรงดึงดูดมากเกินไป ลูกค้าหญิงคนนั้นจึงไม่อาจอดกลั้นได้และรับมันมาชิมทันที

เช่นเดียวกับเจียงเพ่ยหลาน ทันทีที่กินมัน สีหน้าของเธอก็ดูพึงพอใจเป็นอย่างมาก

อร่อยจริง ๆ!

เนื่องจากครอบครัวของเธอทำงานทั้งคู่ ฉะนั้นสภาพความเป็นอยู่จึงนับว่าไม่เลวนัก

เธอสะบัดมือไปมือ “เอาหอยขมจานนี้ให้ฉัน… สองจิน ใช่ สองจิน”

จากนั้นเธอก็ชี้ไปที่สลัดผักเย็นอีกครั้ง “เอาสลัดผักนี้ให้ฉันหนึ่งจินครึ่ง”

เมื่อวานนี้ครอบครัวข้างบ้านซื้ออาหารพวกนี้มาล่อลูก ๆ ของเธอ จนแม่สามีตำหนิเธอที่ไม่สามารถซื้อสลัดเย็นมาได้

คราวนี้เธอจะกลับไปอวดให้เต็มที่เลยคอยดู

เมื่อเห็นหญิงสาวใจป้ำซื้อพวกมัน กระแสผู้ซื้อก็หลั่งไหลเข้ามาซื้อสลัดเย็นกัน

มีหลายคนเคยซื้อไปแล้วเมื่อวานนี้

ไม่ต้องกล่าวถึงเลยว่ามันคุ้มค่าที่จะซื้อเพื่อน้ำถั่วลิสงนั่นหรือไม่

ทั้งราคาถูกและกินได้ง่ายแบบนี้จะไม่ซื้อได้อย่างไร?

เซี่ยชิงหยวนทักทายทุกคนที่เข้ามาซื้อ ขณะเดียวกันก็สังเกตการเคลื่อนไหวของผู้ขายรายอื่นไปด้วย

เธอพบว่าสายตาของผู้ขายรายอื่นที่อยู่รอบข้างเริ่มเตรียมจะเคลื่อนไหวเช่นกัน

คุณเปิดกิจการขายผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับผักได้ ทั้งยังขายในราคากว่าสิบเท่าของราคาผัก

เมื่อเป็นแบบนี้ ใครจะไม่หวั่นไหวบ้าง?

แม้จะมีคู่แข่งขายสินค้าประเภทเดียวกันมากมายในตลาด ทว่าราคาของคนเหล่านั้นก็ต่ำกว่าสินค้าของเธอเช่นกัน

ทว่าสิ่งเหล่านี้กลับเป็นเรื่องปกติในสายตาของเซี่ยชิงหยวน

เจียงเพ่ยหลานพูดว่า “นี่ เธอว่าพวกเขาคิดว่าเรากำลังแย่งลูกค้าพวกเขาอยู่รึเปล่า?”

เซี่ยชิงหยวนตอบกลับ “พวกเราเขียนป้ายบอกราคาไว้อย่างชัดเจน และไม่ได้ยึดติดกับการแข่งขันดุเดือดขนาดนั้น ฉะนั้นเราไม่มีอะไรต้องกลัว เธอต้องงจดจำผู้คนให้ได้เสียก่อน หากพวกเขาเป็นคนที่เข้ามาซื้อสลัดเย็นของเราช่วงสองสามที่ผ่านมานี้ รบกวนเตือนฉันด้วยนะ”

เมื่อเห็นว่าเซี่ยชิงหยวนใจเย็นมาก เจียงเพ่ยหลานก็เริ่มผ่อนคลาย

แต่ทันทีที่ได้ยินประโยคครึ่งหลังเธอก็เริ่มกลัว

นี่ไม่ได้หมายความว่าคนเหล่านี้จะเข้ามาหาเรื่องพวกเธอหรอกเหรอ?

แต่ตอนนี้เธอกำลังติดตามชิงหยวน ฉะนั้นเธอเพียงทำตามที่อีกฝ่ายบอกก็พอแล้ว

มีเมนูอาหารมากมายในวันนี้ จึงใช้เวลาสักพักกว่าพวกเธอจะขายหมดเกลี้ยง

เซี่ยชิงหยวนกล่าวว่า “ฉันจะไปซื้อเครื่องชั่งน้ำหนักเพิ่มอีกเครื่อง ตอนนี้เรามีลูกค้ามากขึ้น เครื่องชั่งเครื่องเดียวไม่พอแล้ว”

หลังจากพูดจบ หญิงสาวก็นับเงินหนึ่งหยวน และส่งให้เจียงเพ่ยหลาน “นี่คือเงินค่าจ้างของเธอในวันนี้”

เจียงเพ่ยหลานรับไปด้วยรอยยิ้ม “ลูกสาวของฉันชอบชุดที่เธอซื้อให้มาก หลังจากลองใส่เมื่อคืน ลูกฉันก็ไม่ยอมถอดมันออกเลย แถมเธอยังขอให้ฉันฝากกล่าวขอบคุณน้าเซี่ยด้วย”

ลูกสาวของเจียงเพ่ยหลานมีชื่อว่า ‘หลินอี้ตั่ว’

เสื้อผ้าหลายชุดที่เด็กหญิงสวมใส่ในอดีตล้วนเป็นของเหลือจากลูกชายของน้องสาวหลินจื่อเฉียง หรือไม่แม่สามีก็นำเสื้อผ้าจากญาติคนไหนมาก็ไม่รู้มาให้

พูดสั้น ๆ คือเธอไม่ได้รับอนุญาตให้ซื้อเสื้อผ้าให้ลูกสาว

ข้ออ้างที่ดีที่สุดที่เจียงเพ่ยหลานได้ยินบ่อยครั้งคือ ‘เด็ก ๆ ต้องไม่สิ้นเปลืองและได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี’

เซี่ยชิงหยวนยิ้มและพูดว่า “ลูกเธอชอบฉันก็ดีใจ”

ทั้งสองคุยกันขณะทําความสะอาดแผงลอย

เจียงเพ่ยหลานกล่าวว่า “ฉันเห็นเซวียไฉ่เฟิ่งเมื่อสองวันก่อน”

“เซวียไฉ่เฟิ่ง?” ถ้าเจียงเพ่ยหลานไม่เอ่ยถึง เซี่ยชิงหยวนคงลืมคนคนนี้ไปแล้ว

เซี่ยชิงหยวนถามกลับ “เกิดอะไรขึ้นกับเธอเหรอ?”

สีหน้าของเจียงเพ่ยหลานเปลี่ยนเป็นตื่นเต้น “หลี่กวงหัวเพิ่งถูกจับกุมเมื่อเร็ว ๆ นี้ไม่ใช่เหรอ? ฉันได้ยินมาว่าเซวียไฉ่เฟิ่งอยากจะหย่าล่ะ ตอนที่ฉันเห็นผู้หญิงคนนั้น เธอกําลังอยู่กับพี่ชายเพื่อทำเรื่องหย่าร้างก่อนที่หลี่กวงหัวจะถูกประหารชีวิต”

เซี่ยชิงหยวนนึกขึ้นได้ว่าตอนที่หลี่กวงหัวถูกจับได้ เซวียไฉ่เฟิ่งพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตีตัวห่างจากฝ่ายชาย

เธอถอนหายใจ “ผู้หญิงคนนั้นฉลาดมากกว่าที่พวกเราคิดจริง ๆ”

ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเผชิญกับเรื่องแบบนั้น เกรงว่าคนเหล่านั้นคงเอาแต่อ้อนวอนร้องไห้อย่างสิ้นหวัง

แต่เซวียไฉ่เฟิ่งคนนี้กลับใช้วิธีที่รวดเร็วที่สุดเพื่อปกป้องตัวเอง

ด้วยวิธีนี้ ใครก็จะไม่มีสามารถพูดได้ว่าเธอทำผิด แต่ก็ไม่อาจพูดได้ว่าเธอทำถูกเช่นกัน

มันก็เป็นเช่นนั้นเอง วิธีนี้สามารถปกป้องเธอได้ ทั้งยังโดนคนอื่นครหาน้อยลงอีกด้วย

เซี่ยชิงหยวนแวะซื้อเครื่องชั่ง ปลาจี้อวี่อีกตัวและเต้าหู้หนึ่งก้อนก่อนกลับบ้าน

เธอยังเหลือผักที่ซื้อมาตอนเช้าไว้บ้าง และวางแผนจะกลับไปผัดและกินมันเป็นมื้อเย็น

…

เมื่อกลับมาถึงบ้าน หญิงสาวก็พบว่าเสิ่นอี้โจวกลับมาแล้ว

เขานั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น โดยหันหลังให้เธอและกำลังเก็บของอะไรบางอย่าง

เซี่ยชิงหยวนมองตามการกระทำของอีกฝ่าย และในที่สุดก็เห็นว่าเขากำลังเก็บเสื้อผ้าของเธอ ซึ่งเธอลืมเก็บเพราะรีบออกไปขายของวันนี้

ปกติ เธอจะเก็บเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะออกไปข้างนอก

แต่เพราะทำเมนูหอยขมผัดเผ็ดเพิ่ม หญิงสาวจึงไม่มีเวลานัก

ดังนั้นเธอจึงแค่รีบเก็บเสื้อผ้าที่ตากไว้นอกบ้านมาวางไว้ในบ้านลวก ๆ แล้วออกจากบ้านไปขายของ

เมื่อเสิ่นอี้โจวได้ยินการเคลื่อนไหว เขาก็หันกลับมาและยิ้มให้เธอ “คุณกลับมาแล้ว”

เขาพับเสื้อผ้าในมือไปด้วยขณะพูดกับเธอว่า “ผมเทน้ำใส่แก้วให้แล้วมันวางอยู่บนโต๊ะ”

เซี่ยชิงหยวนตอบ “ขอบคุณค่ะ”

เธอเดินไปหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะแล้วยกขึ้นจิบน้ำ

เดิมที หญิงสาวต้องการบอกว่าจะเข้าไปทําอาหารในห้องครัว

แต่เมื่อสายตาของเธอเหลือบไปเห็นชุดนอนสีชมพูอมเทาที่วางอยู่บนโซฟา หญิงก็ตกตะลึงในทันที

และในขณะนี้เสิ่นอี้โจวซึ่งพับเสื้อผ้าในมือเสร็จแล้ว ก็กำลังเอื้อมมือใหญ่ไปหาชุดนอนชุดนั้นของเธอ!

เซี่ยชิงหยวนมีความคิดเดียวในใจตอนนี้คือ เธอไม่สามารถปล่อยให้อีกฝ่ายเห็นชุดนอนนั้นได้!

เมื่อวานมีผ้ากระจายเต็มโต๊ะไปหมด เสิ่นอี้โจวจึงมองเห็นมันไม่ชัดเจนนัก

แต่ถ้าเขาหยิบมันขึ้นมาพับ นั่นก็เป็นอีกเรื่องเลย

ไม่มีทาง!

เธอต้องหยุดเขาไว้!

ร่างกายตอบสนองเร็วกว่าสมอง เซี่ยชิงหยวนพลันพุ่งตัวเข้าไปหาประหนึ่งลูกศรหลุดจากเกาทัณฑ์ และคว้าไปทางชุดนอนของเธอ

หญิงสาวมีเป้าหมายเดียวและนั่นก็คือชุดนอนของเธอ

ทว่าด้วยแรงที่มากเกินไป แม้จะคว้าชุดนอนไว้ได้ แต่ร่างของหญิงสาวพลันโถมทับร่างของคนที่อยู่บนโซฟาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง

ใช่ เธอล้มทับเขา!

มือขวาของเธอจับชุดนอนไว้ ส่วนมือซ้ายกลับสัมผัสใบหน้าของเสิ่นอี้โจวเสียเต็มมือ

เสิ่นอี้โจวมองเธออยู่ครู่หนึ่งด้วยความสนอกสนใจ

เซี่ยชิงหยวนไม่รู้จะอธิบายพฤติกรรมของเธอนี้ยังไงดี

เสิ่นอี้โจวพูด “ชิงหยวน การที่คุณกระโจนใส่ผมแบบนี้ ผมเข้าใจว่าคุณรักผมมากเกินไปได้ไหม”

เซี่ยชิงหยวนรีบปล่อยมือซ้ายทันที “เพราะฉันลื่นต่างหากล่ะคะ”

เมื่อพูดอย่างนั้นไป หญิงสาวก็พยายามลุกขึ้น

มือขวาของเธอพยายามซ่อนชุดนอนไว้ข้างหลังตัวเอง

แต่เสิ่นอี้โจวไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยอีกฝ่ายไปทั้งแบบนี้

เขานั่งตัวตรงก่อนจะเหยียดแขนยาวออกไป และคว้ามุมชุดนอนตัวบางนั่นอย่างรวดเร็ว

มุมริมฝีปากของเขายกขึ้น “ชิงหยวน มันก็แค่เสื้อผ้าชุดหนึ่ง ทำไมถึงตระหนกขนาดนี้ หืม?”