ในระหว่างทางที่เรากําลังเดินทางกลับห้องพัก อยู่ๆแกรี่ก็ดึงผมไปพร้อมกับ

 

กระซิบที่ข้างหูเบาๆว่า

 

“เฮ้ เรย์! ตามใจอะไรฉันหน่อยได้ไหมก่อนกลับ ไปรอฉันอยู่ที่ดาดฟ้าของหอ

 

พักเราหน่อยได้เปล่า?”

 

น้อยครั้งมากที่แกรี่จะมาขอร้องอะไรผม ผมจึงรีบพยักหน้าตอบตกลงทันที

 

ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรคือสิ่งที่แกรี่ต้องการกันแน่แต่ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องที่พิเศษ

 

สุดแน่ๆเพราะเขาเรียกผมไปเพื่อที่จะคุยในที่ๆไม่มีใคร

 

ผมเดินไปยังดาดฟ้าแทนห้องพักตามที่ตกลงไว้กับแกรี่ น่าแปลกใจ

 

เมื่อผมเดินทางไปถึงก็ไม่เจอใครสักคน มันแปลกมากเพราะแกรี่วิ่ง

 

มาก่อนซะอีกเขาจะต้องเป็นคนที่ถึงที่นี่ก่อนผม

 

เดินไปสํารวจรอบๆและเดินไปที่ขอบของดาดฟ้า วิวมันสวยมาก

 

สามารถเห็นจุดต่างของเมืองได้ชัดเจน แสงต่างๆที่มาจากตามบ้าน

 

ทําให้ค่ําคืนนี้สวยงามมากขึ้น ก่อนหน้านี้ผมจะเห็นแสงไฟที่อยู่รอบๆ

 

แต่ก็ไม่สว่างมากนัก แต่คราวนี้ผมมองเห็นมันชัดเจน อาจจะเกิดจากที่

ผมได้ Crystal ก็ได้

 

มองจากจุดที่ยืนอยู่ตอนนี้ทําให้ผมเห็นศูนย์กลางของ Avrion Academy

 

ตึกศูนย์กลางมีความสูงประมาน 100 เมตร สูงยิ่งกว่าตึก หอพักของพวกเราซะอีก

 

วันนึงผมจะขึ้นไปบนตึกนั้นเพื่อที่จะมองวิวสวยๆกว่านี้บ้าง ถ้าพูดถึงสิ่งที่ผมคิดถึง

 

ที่สุดตอนนี้ก็คงจะเป็น ความสามารถที่จะบินได้ บินไปตามท้องฟ้าเที่ยวชมวิวไปรอบๆ

 

ทุกที่ๆผมต้องการ แม้ตอนกลางคืนจะไม่สวยเท่าตอนนี้ก็เถอะ

 

ในขณะที่ผมเดินออกมาจากมุมดาดฟ้า ก็ได้ยินเสียงประตูด้านหลังที่เปิดออกมา

 

ในที่สุดแกรี่ก็มาถึงสักทีและในมือเขาถือดาบไม้ที่ใช้ฝึกฝนมาสองอัน

 

“เห้ย นั่นสําหรับอะไร?” ผมเอ่ยปากถามพร้อมกับเดินไปใกล้ๆแกรี่

 

สีหน้าแกรี่ดูตึงเครียดมาก นานมากแล้วที่ผมไม่ได้เห็นสีหน้านี้ของเขา

 

“นายรู้ไหมว่าวันนี้ซอลเวียมาถามฉันว่า ระหว่างเราทั้งคู่ ใครแข็งแกร่งกว่ากัน

 

แล้วรู้ไหมว่าฉันตอบไปว่าอะไร? “

 

“เราไม่ได้ต่อสู้กันมานาน” ผมเดา

 

“ฉันตอบไปว่านาย แต่ความจริงก็คือฉันเดาเท่านั้นแหละตั้งแต่ที่ฉันมา

 

Avrion Academyหลายๆคนต่างพาเรียกฉันว่า อัจฉริยะ แล้วถ้าฉันเป็นอัจฉริยะ

 

แล้วนายละเป็นอะไร?”แกรี่โยนดาบไม้อันนึ่งในมือเขามาทางผม

 

ผมรับมันไว้พร้อมกับยังงงว่าสิ่งที่แกรี่กําลังจะสื่อมันคืออะไรกันแน่

 

แกรี่เริ่มพูดต่ออีกครั้ง

 

“ฉันไม่ได้คิดไปเอง ฉันรู้ว่ายังไงคืนนี้ฉันจะต้องได้สายสีขาวแน่ๆ

 

แต่นายละเรย์ ดูเหมือนว่าจะได้สายแดงแน่ๆ ความหมายก็คือเราจะ

 

ไม่ได้มีโอกาสได้ทําอะไรแบบนี้อีกแน่นอน งั้นเรามาดวลกันเถอะ “

 

สายตาของแกรี่มันบอกว่าเขาตั้งใจมากและมันก็คงยากที่จะปฏิเสธ

 

ถึงแม้ว่าผมจะต้องการที่จะบอกว่า “ไม่” มากแค่ไหนก็ตาม แต่ผมเอง

 

ก็อยากที่จะต่อสู้กับแกรี่มากเท่าๆพอกับที่เขาอยากสู้กับผมนั้นแหละ

 

ผมเองก็อยากจะรู้ว่าผมพัฒนาไปมากแค่ไหนจาก บนเขาเมื่อสิบปีก่อน

 

ผมยกดาบในมือขึ้นมาเตรียมพร้อม แกรี่ รู้ดีว่าผมตอบรับการท้าของเขาแล้ว

 

ถ้าเขาต้องการที่จะต่อสู้กับผม ผมก็จะต่อสู้กับเขาแบบไม่ออมแรงอะไรทั้งนั้น

 

ผมเริ่มที่จะจู่โจมแกรี่ก่อน โดยการเหวี่ยงดาบไปที่หน้าด้านขวาของเขา

 

แต่แกรี่ห้ามมันไว้ได้ทัน แต่นั่นทําให้เขาเซจนเกือบล้มลงไป

 

แกรี่ยิ้มพร้อมกับพูดว่า

 

“ช่างมีพลังเหลือเกิน! นายควรจะผ่านการทดสอบอัญมณีแห่งความแข็งแกร่ง

 

ไปได้ง่ายๆ“ แกรี่พูดพร้อมยิ้มไปด้วย

 

แกรี่เอาคืนด้วยการฟาดดาบกลับมาที่ผมหลายครั้งแม้ว่าจะช้าและ

 

ไม่ทรงพลังเท่ากับของผมเขายังคงที่จะจู่โจมผมเรื่อยๆจนทําให้รู้สึกอึดอัด

 

การต่อสู้ของเราเริ่มถดถอยและช้าลงเพราะไม่ว่าจะจู่โจมกันไปกี่ครั้ง

 

ก็ต่างหลบการโจมตีของกันและกันเสมอ

 

“เข้ามาเลย โชว์ให้ฉันเห็นการต่อสู้ที่นายสู้กับหมาป่าในป่าดังนั้น

 

นี่ไม่ใช่พลังทั้งหมดที่นายมี ฉันรู้ดี“

 

ต้องยอมรับเลยว่าแกรี่คืออัจฉริยะในการใช้ดาบจริงๆ ผมฟาดดาบ

 

ด้วยความเร็วเป็นสองเท่าแต่แกรี่ก็ยังหลบมันได้อย่างง่ายดายทั้งที่ผม

 

เองก็ยังอึ้งว่าเขาทํามันได้ไง

 

ผมต้องการชนะเขาโดยการหลีกเลี่ยงที่จะใช้ท่าไม้ตาย

 

แต่เท่าที่มองแกรี่เริ่มรู้สึกเหนื่อย ถ้าเราทั้งคู่ยังคงการต่อสู้ไว้แบบนี้อยู่อีก

 

ยังไงอีกไม่นานก็ต้องชนะแน่ๆ การที่ได้ Crystal มากเกินไป ทําให้ผมได้

 

เปรียบแกรี่อยู่มาก ถ้ายังไงแกรี่ต้องแพ้อยู่แล้ว การที่ผมต่อสู้กับเขา

 

ด้วยทุกสิ่งที่มี มันก็จะเรียกได้ว่าเป็นเกียรติสําหรับแกรี่มากกว่า

 

ทันใดนั้นผมคาบมืดไว้ที่ปากและใช่ฟันกัดมันไว้แน่น และอยู่ในท่าทาง

 

ของสี่ขาคล้ายกับสัตว์ และนี่คือท่าไม้ตายของผม หลายคนคงพากันหัวเราะ

 

ที่ผมอยู่ในท่าของสัตว์แบบนี้แต่แกไม่ เขายืนขึ้นและรอดูทุกการเคลื่อนไหว

 

ของผม

 

ผมไม่รอช้าที่จะเดินมุ่งตรงไปหาแกรี่ เขาใช้ดับมาฟันเข้าที่

ขาผม

 

จนเซไปอยู่ด้านข้าง ทันใดนั้นพอได้จังหวะที่เผลอผมใช้มือจับขาเข้าไว้

 

เพื่อแกว่งตัวเขาไปด้านหลัง

 

จากนั้นผมฝาดเข้าไปอีกทีแบบไม่เต็มแรง จนแกรี่ไม่สามารถที่

 

จะขยับได้อีก

 

แกรี่ล่วงลงไปนอนกับพื้นอยู่สักพัก และเขาลุกขึ้นมาหาผมอีกครั้งพร้อมกับ

 

ยิ้มที่กว้างที่สุดที่ผมเคยเห็นเขายิ้ม

 

“ ยังไงนายก็คือศัตรูเพียงคนเดียวของฉัน “

 

เราเดินกลับมาที่ห้องพักด้วยกัน และเมื่อเราเดินกลับเข้ามาในห้อง

 

ก็ต้องตกใจอีกครั้งกับสิ่งที่เจอ พวกผู้ชายนั่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

 

แต่กลับมีสมาชิกใหม่มาเพิ่มอีกหนึ่งคน

 

เมื่อเธอเห็นผมกับแกรี่เธอก็รีบกระโดดออกมาจากเก้าอี้และ

 

ไม่รอช้าที่จะแนะนําตัว

 

“สวัสดี เราชื่อ มาร์ธา เป็นสมาชิกใหม่ของห้องนี้”

 

นี่ก็คือผู้หญิงที่ได้คะแนนมากที่สุดเมื่อตอนทดสอบยิงธนู มันก็ตอบ

 

คําถามที่ผมเคยสงสัยว่าเคยเห็นชื่อนี้มาที่ไหน ที่แท้ก็จากหน้าประตูนี่เอง

 

แต่ถึงยังไงก็เถอะผมยังรู้สึกสับสนอยู่ดี ว่าผมต้องเคยเจอเธอที่ไหน

 

สักที่มาก่อนแน่ๆ

 

“มาร์ธา ฉันเหมือนไม่เคยเจอเธอที่ Renny town มาก่อนเลย”

แกรี่ถาม

 

“ฉันไม่ได้อยู่ที่นั่น แม่ของฉันคือหนึ่งในสมาชิกของกลุ่มผู้ in Adventure guild

 

พวกเขาให้สิทธิพิเศษฉันที่จะทําการทดสอบและให้อยู่ที่นี่ ได้เพราะมีที่ว่างพอดี 

 

นั่นแหละสิ่งที่ติดอยู่ในใจผม สุดท้ายก็จําได้แล้วว่าคุ้นหน้าเธอมาจากไหน

 

เธอหน้าคล้ายคนที่เราเจอระหว่างทางที่จะไป Renny town เมื่อสิบปีก่อน

 

ผู้หญิงคนนั้นคือ Advanture เหมือนกันยังไงมาร์ธาจะต้ องเกี่ยวข้องกับเขา

 

ไม่ทางไหนก็ทางนึง

 

เมื่อผมกําลังจะถามมาร์ธาต่อเกี่ยวกับเรื่องนั้นแต่ก็โดนขัด

 

ด้วยเสียงประกาศที่ดังขึ้นมาก่อน

 

“นักเรียนทุกคนไปรวมตัวกันที่ห้องประชุมใหญ่ สถานที่ๆ ทุกคนจะร่วม

 

พิธีที่ทุกคนรอคอย นั่นคือลําดับของสีเข็มขัดของพวกคุณ ”