EP.35 สัตว์ร้ายระดับสูงสุด

 

ในใจลึกๆ ของซาเวียกําลังคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

 

เธอหวังว่าเรย์จะทําได้ดีในสักบททดสอบ เธอคิดว่ายังไงเขาจะต้องมีความสามารถ

 

พิเศษด้านใดด้านนึง เพราะคนที่สามารถออกไปไล่ล่าสัตว์เวทมนตร์ได้ทุกวัน

 

 จะต้องมีความสามารถที่พิเศษกว่าใคร นอกเสียจากว่าเขาจะโกหก

 

แต่เรย์ก็ดูไม่ใช่คนประเภทที่จะโกหกได้และตัวเรย์เองก็เคยจัดการ

 

กับสัตว์ระดับกลางมาบ้างแล้วด้วย

 

ไม่ว่าจะทํายังไงซอลเวียก็ไม่สามารถที่จะสลัดเรื่องนี้ออกจากหัวไปได้

 

เขาจึงตัดสินใจที่จะเข้าไปถามอะไรแกรี่สักหน่อย

 

“เฮย์ แกรี่! เรย์แข็งแรงมากแค่ไหน?”

 

แดน ไอลานและมังค์ โดยปกติแล้วเขาจะตัวติดกันและ

 

เมื่อเขาเห็นซอลเวียเดินตรงไปหาแกรี่ก็อดไม่ได้ที่จะเดินตาม

 

และแอบฟังที่เขาคุยกัน

 

“เรย์ แข็งแรงมากจริงๆ”

 

แดนที่แอบฟังอยู่ได้ยินแบบนั้นก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ หลังจากที่เขา

 

เห็นว่าเรย์สอบไม่ผ่านทั้งสี่ด่านที่ผ่านมา

 

“เขาเนียนะ พวกเธอไม่เห็นคะแนนของจากการทดสอบหรอ

 

ฉันรู้ว่านายเป็นเพื่อนเขาแต่ต้องตัดสินจากสิ่งที่นายเห็นไม่ใช่จากใจ!”

 

ซอลเวียหันไปมองแดนด้วยสายตาที่ไม่พอใจ ทันใดนั้นเขาจึงเงี ยบลง

 

ทําให้แดนนึงถึงเหตุการ์ณวันแรกในห้องพัก

 

“นี่แหละเป็นเหตุผลที่ฉันมาถามนาย ฉันเองก็คิดว่าเรย์จะต้องแข็งแรงมาก

 

แล้วอะไรทําให้นายคิดว่าเรย์แข็งแกร่ง?”

 

แกรี่ส่ายหัวไปมาคล้ายลิง ราวกับว่าเขาต้องใช้ความคิดอย่างมาก

 

“มันยากที่จะพูด ผมเองก็ไม่ได้ต่อสู้กับเรย์มานานแล้ว”

 

“บางทีถ้าฉันเปลี่ยนคําถามอาจจะทําให้ตอบง่ายขึ้น ถ้านายและเรย์ต่อสู้กันตอนนี้

 

ใครจะเป็นผู้ชนะ?

 

“ครั้งล่าสุดที่ต่อสู้กันผมเป็นฝ่ายชนะอย่างง่ายดาย”

 

“แต่นายก็ยังจะยืนยันว่าเรย์แข็งแรง?” แดนพูดแทรกนมาอีกครั้ง

 

“มันมีบางอย่างในตัวเขาที่ทําให้ผมรู้สึกแปลก ส่วนตอนนี้ถ้าต้องต่อสู้กับเรย์

 

สิบครั้งผมอาจจะแพ้ไปเก้าครั้ง เมื่อตอนที่พวกเรายังเด็กผมโดนหมาป่าดํา

 

สัตว์ระดับกลางจู่โจม วันนั้นผมคิดว่ายังไงก็ต้องตาย

 

และแล้วเรย์ก็เข้ามาช่วยชีวิตผมไว้ทัน”

 

“นายต้องทําให้นิทานมันน่าเชื่อมากกว่านี้นะ เป็นไปไม่ได้เลย

 

ต่อให้อัศวินที่ฝึกฝนมาเป็นปีก็ไม่สามารถจัดการสัตว์ร้ายระดับกลางคนเดียวได้”

 

แดนพูด

 

มันก็เป็นเรื่องปกติที่คนส่วนมากได้ฟังมักจะไม่เชื่อกับสิ่งที่แกรี่พูด

 

แต่ถ้าหากบอกว่าเขาสามารถต่อสู้กับสัตว์ร้ายระดับกลางในช่วงอายุตอนนี้

 

ก็คงไม่แปลก ความจริงก็คือการที่แกรี่พูดว่าตอนที่พวกเขายังเด็ก

 

นั่นแหละที่ดูน่าเชื่อยาก

 

สุดท้ายแล้วก็ต่างคิดกันไปว่าสิ่งที่แกรี่พูดนั้นคือนิทานหลอกเด็ก บางที

 

อาจเป็นเป็นแค่หมาป่าธรรมดาทั่วไปแค่นั้น

 

ซอลเวียคิดแตกต่างออกไป เธอจําเรื่องคืนนั้นได้ดีที่เรย์หนีออกไปจากปราสาท

 

ตอนกลางดึก เรย์บอกเธอว่าเขาเคยต่อสู้กับสัตว์ระดับกลางมาก่อน

 

แม้ว่าเธอจะเก็บความสงสัยเรื่องความบังเอิญที่เกิดขึ้นตอนทดสอบไว้คนเดียว

 

แต่มันก็ยังคอยวนเวียนอยู่ในหัว นักเวทตร์จาก Roland Academy ควรที่จะรู้

 

ลิมิตการใช้เวทมนตร์ของตัวเองเป็นอย่างดี แทบที่จะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเกิด

 

ความผิดพลาดหรือผลกระทบร้ายแรง และกับธนูก็เหมือนกัน ถ้าให้มนุษย์

 

ที่แข็งแรงพยายามที่จะหักมันยังเป็นไปไม่ได้เลย

 

เธอคิดว่าเรย์แค่อาจจะโชคร้ายเท่านั้นเอง

 

*******

 

ผมอาจจะโชคร้ายเท่านั้น ผมพยายามพูดกับตัวเองแบบนั้น

 

แม้ว่าผมจะเริ่มรู้สึกท้อแท้ขึ้นมาเล็กน้อยแต่ผมก็ได้แต่บอกกับตัวเองว่า

 

ไม่ว่าจะได้สายสีอะไรก็ไม่มีผลอะไรต่อผม แค่มันน่าอายว่าผมไม่สามารถ

 

ที่จะแสดงความสามารถให้ใครเห็นได้เลย สักนิดก็ไม่มี

 

สิ่งที่ทําให้ผมตกใจมากก็คือหลังที่ผมแข็งแกร่งขึ้นจากการได้รับ

 

Crystal มาเยอะหรือมันอาจจะทําให้ผมดึงมันแรงจนเกินไปเลยขาดได้

 

การทดสอบสุดท้ายควบคุมโดยเดลเบิร์ต เวทีของเขาก็ว่างเปล่าเช่นกัน

 

มีเพียงแค่เขาและมีดดาบเท่านั้น หน้าตาของมีดดาบดูไม่ใช้แบบปกติ

 

เพราะรูปร่างของมันแตกต่างออกไป ด้านล่างของด้ามจับฝังอยู่ในอัญมณีสีแดง

 

“นี่คือการทดสอบครั้งสุดท้าย มีชื่อว่า ความไว้วางใจ การทดสอบครั้งนี้เกี่ยวข้องกับ KI

 

แม้ว่าทุกคนจะไม่เคยเรียนเกี่ยวกับการควบคุม KI มาก่อน แต่มันเกี่ยวกับพลังของคุณ”

 

เดลเบิร์ตหยิบดาบขึ้นมาพร้อมกับพูดต่อ

 

“ดาบเล่มนี้ทํามาจากคริสตัลของนกเพลิงซึ่งเป็นสัตว์มนตร์ระดับสูงสุด”

 

เปรวไฟค่อยๆ ลุกไปรอบๆ ดาบ

 

“เมื่อเอามือมาหยิบดาบ ทุกคนจะต้องใช้ KI ในการควบคุมมันและจะต้องใช้

ความตั้งใจในการดับเปรวไฟให้ได้”

 

เดลเบิร์ตสาธิตให้ดูอีกเล็กน้อยก่อนที่จะปล่อยให้พวกเราทํากันเอง เมื่อสัมผัส

 

ไปที่ดาบเล่มนั้นเปรวไฟก็จะลุกขึ้นที่ใบมีด ดังนั้นเราต้องใช้พลังทั้งหมดในการ

 

พยายามทําให้มันหายไปให้ได้

 

นักเรียนส่วนมากก็ทํามันได้ดีทีเดียว คนที่มีพรสวรรค์ในด้านนี้ก็จะทําให้ไฟ

 

ดับได้แบบง่าย ในขณะเดียวกันก็มีบางคนที่ทําได้แค่ให้ไฟสลัวๆ แทน

 

การทดสอบครั้งนี้ถือว่าดูง่ายเมื่อเทียบกับจํานวนคนที่ทําสําเร็จ

 

และแล้วก็ถึงเวลาของผมอีกครั้งที่ยังทําบททดสอบไม่สําเร็จเลยสักอัน

 

ผมยื่นมือไปจับดาบไว้และสิ่งแปลกๆ ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

 

<คุณได้รับรับ Crystal สัตว์ระดับสูง>

 

<ต้องการที่จะรับหรือไม่?>

 

<รับ , ไม่รับ >

 

ผมไม่ได้หวังมาก่อนเลยว่า ข้อความจะเด้งขึ้นมาว่า ผมจะได้รับ Crystal

 

ผมรีบทําให้ข้อความมันหายไปเพื่อที่จะโฟกัสกับสิ่งตรงหน้า แต่ก็มีปัญหาเกิดขึ้น

 

อยู่ดีๆ ทันทีที่ดาบมาอยู่ในมือผมตอนนี้มันก็ไม่ทํางานทันที ไม่มีไฟลอยขึ้นมา

 

ผมเดินกลับไปหาเดลเบิร์ตพร้อมกับโชว์ให้เขาดูว่ามันใช้งานไม่ได้เลย.

 

“ผมคิดว่ามันน่าจะพัง”

 

“อย่าพูดเป็นเล่น นี่คืออาวุธที่ทําจากคริสตัลสัตว์ระดับสูงเลยนะ แม้จะมี KI

 

น้อยแค่ไหนยังไงมันก็ยังจะทํางานอยู่ดี ไหนส่งมาให้ฉันดู”

 

เดลเบิร์ตหยิบดาบไปจากผมทันใดนั้นเขาทําตาโตอย่างตกใจ เขาพยายาม

 

ที่จะใช้ KI ในการทําให้ดาบใช้งานได้อีกครั้งแต่ก็ไม่สําเร็จ ไม่มีไฟขึ้นมาแต่อย่างใด

 

“นี่นายทําอะไรลงไป ดาบเล่มนี้คือสมบัติอันล้ําค่าของ The Alure Kingdom”

 

เดลเบิร์ตตะโกนใส่หน้าผม

 

“คุณก็มองผมอยู่ตลอดเวลา ก็น่าจะรู้ดีว่าผมยังไม่ได้ทําอะไรทั้งนั้น”

 

ความจริงก็คือตอนนี้ผมมีความสุขมาก ไม่รู้ว่าทําไมระบบถึงให้

 

Crystal สัตว์ระดับสูงกับผมแค่นั้นยังไม่พอ ผมยังได้รับสมบัติล้ำค่ามาโดยฟรีๆ อีกด้วย

 

ดูเหมือนว่าเดลเบิร์ตจะยังไม่เชื่อว่าผมไม่ได้ทําอะไรจริงๆ แต่โชคยังเข้าข้าง

 

เมื่อวินฟอร์ตคอยมองอยู่ตลอดว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในตลอดการทดสอบที่ผ่านมา

 

หรือแม้กระทั้งตอนที่ผมจับดาบเล่มนั่น

 

วินฟอร์ตและเดลเบิร์ตต่างกระซิบให้กันและกัน และหลังจากนั้นการแข่งขัน

 

ก็จบลงพร้อมกับวินฟอร์ตที่เดินลงมาจากเวทีก่อนพวกเหล่านักเรียน

 

“การทดสอบวันนี้ทั้งห้าได้จบลงแล้ว ฉันภูมิใจในตัวทุกคนมากๆ ที่ได้เข้ามาเป็น

 

อัศวินของ Avrion Academy นักเรียนทุกคนได้รับอนุญาตให้กลับไปที่ห้องก่อน

 

จะถูกเรียกไปยังห้องโถงรวม การแต่งตั้งสายเข็มขัดก่อนทานอาหารเย็น และหลังจากนั้น

 

เราจะส่งทุกคนไปอยู่ในที่ๆเหมาะสมสําหรับการฝึกฝน”