กลับชาติมาเกิดเป็นมนุษย์! (reincarnated into human)

ตอนที่ 19 ผมขอโทษ

เหล่าอัศวินหยุดระหว่างทางเพื่อที่จะตั้งแคมป์สำหรับค่ำคืนนี้ และที่ๆพวกเขาเลือกก็คือสนามที่ใกล้กับทุ่งข้าวโพด

เมื่อรถม้าหยุดคนงานที่นั่งอยุ่ด้านหลังก็รีบลงมาจากที่เขานั่งเพื่อที่จะจัดเตรียมที่พัก จุดกองไฟ สำหรับพวกเราใน

ค่ำคืนนี้

เมื่อเต้นท์ทั้งสองอันได้ถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยหลังแรกสำหรับคนงานที่อยู่หลังรถม้า และอีกหลังสำหรับเหล่าอัศวิน

คนอื่นๆรวมถึงผมและแกรี่ด้วย

เหล่าอัศวินจับกลุ่มรวมตัวพูดคุยกันอย่างออกรส ส่วนผมนั่งอยู่ข้างๆแกรี่บนท่อนไม้และยังคงเป็นเรื่องที่ยาก

สำหรับเราทั้งคู่ที่จะคุยกัน

อัศวินทั้งสามคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนานและส่งเเสียงหัวเราะกันอย่างไม่สนใจใคร ปัญหาเดียวที่มักจะ

คอยกวนใจผมตอนนี้ก็คืออัศวินเดลเบิร์ตมักจะคอยจ้องผมกับแกรี่อยู่ตลอดเวลาและผมบอกได้เลยว่านั่นเป็นสาย

ตาที่ไม่ได้หวังดีแน่ๆ

เมื่อผมเริ่มที่จะทนไม่ไหวกับสถาการ์ณแบบนี้จนกระทั่งผมเริ่มที่จะพูดสิ่งที่อยู่ในใจ

“คุณคงรักผมมากแน่เลย เดลเบิร์ต? ถึงได้มองผมไม่พักสายตาแต่ผมบอกคุณไว้เลยนะ

ว่าผมเป็นแค่เด็กผู้ชายคนนึงที่อายุยังไม่เท่าคุณหลอก “ ผมพูดอย่างแดกดันและจงใจที่จะยั่วโมโหเขา

ทันใดนั้นใบหน้าของเดลเบิร์ตเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำด้วยความโกรธ

“เด็กอวดดีอย่างแกต้องโดนสั่งสอนสะบ้าง ! ” เขาตะโกนออกมาพร้อมพุ่งตรงเข้ามาหาผม

ในขณะที่ผมเตรียมพร้อมที่จะรับการโจมตีจากเขา ทันใดนั้นเองผมก็พบว่าตัวเองอยู่ที่พื้น

ใต้เท้าของเขาไปแล้ว ผมไม่รู้ตัวว่ามันเกิดขึ้นตอนไหนและเกิดขึ้นได้ยังไง ………….

“ปล่อยเด็กผู้ชายคนนี้ไปซะ” เสียงบาร์นาโดพูดอย่างใจเย็น

“แกไม่ได้ยินสิ่งที่ไอ้เด็กนี่มันพูดกับฉันรึไง???”

“ได้ยิน แต่แกไม่คิดว่าพวกเราเห็นสายตาที่แกมองบ้างรึไง”

เดลเบิร์ตยกเท้าขึ้นออกจากหน้าผมและเดินกลับไปนั่งกับอัศวินอีกสองคนในที่ของพวกเขา

หัวใจของผมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะพร้อมสารอะดรีนาลีนที่เข้าสู่ร่างกาย เขาขยับตัวอย่าง

รวดเร็วเกินไปเกินกว่าที่ผมจะตั้งตัวและเร็วไปที่ผมจะเห็นการเคลื่อนไหวของเขาว่ามันเกิดขึ้นได้ไง

ทั้งๆที่แค่ไม่กี่วินาที่จากที่เขาลุกจากเก้าอี้แล้วมาซัดผมลงพื้น

“ทำไมพวกเราต้องจุดกองไฟกันด้วย?” แกรี่ถามด้วยความสงสัย

“ป้องกันไม่ให้สัตว์ร้ายเข้ามาหาพวกเรา?”

“เป็นเด็กที่มีความรู้จริงๆ” วินฟอร์ดตอบ

“มันก็ถูกอยู่บ้างจุดไฟนั้นได้ผลสำหรับสัตว์ปกติ แต่เงาของพวกเหล่าสัตว์ร้ายจะต่างออกไป”

“เงาของสัตว์ร้าย?” ผมทวนคำนั้นอีกครั้ง คำที่ทำให้ผมอยากรู้มันมากที่สุดเพราะในช่วง

เวลาที่ผมอยู่มันไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

“พวกเด็กทุกคนไม่เคยมีใครรู้เกี่ยวกับเรื่องเงาสัตว์ร้าย แล้วเรื่องไหนกันที่สถาบันต่างๆนำมาสอน”

เดลเบิน์ตป่นอย่างหัวเสีย

วินฟอร์ดหยิบดาบของเขาออกมาพร้อมกับเริ่มที่จะวาดแผนที่บางอย่างลงบนพื้น

“โรคระบาดเงาเริ่มต้นจากทางเหนือของทวีป มันแพร่กระจายไวมากจนทำให้คนทั้ง The kingdom

ได้รับเชื้อกันทั่ว ยังโชคดีที่ Alure Kingdom อยู่ฝั่งใต้เลยสามารถที่ทำให้ปลอดภัยมาเป็นเวลาหลายปี

แต่ Avrion Academy ตั้งอยู่กึ่งกลางระหว่างชายแดนและเป็นที่ๆโรคระบาดแพร่กระจายถึงแม้ว่าช่วงนั้น

จะไม่ได้มีกิจกรรมอะไรมากก็ตามแต่พวกเหล่าสัตว์ร้ายก็แอบเข้ามาเรื่อยๆ “

“มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่?” ผมถามด้วยความสงสัย

“เธอจะได้รู้เองเมื่อเราเดินทางถึงเมือง Renny”

แกรี่ลุกขึ้นจากเก้าอี้

“เมือง Renny ? เราไม่ได้กำลังจะเดินทางไป เมือง Avrion หรอ?”

เดลเบิร์ตหัวเราะออกมาเสียงดังพร้อมกับพูดว่า

“อย่าทำตัวโง่ไปหน่อยเลย ช่วยมองดูตัวเองหน่อย พวกแกทั้งสองคนยังเป็นแค่เด็ก

ใครเขาจะส่งพวกแกไปอยู่กองกำลังหน้า ถ้าเกิดมีสงครามขึ้นมาจริงๆพวกแกก็คงจะไร้ประโยชน์และ

กลายเป็นชิ้นเนื้อในที่สุด ”

วินฟอร์ตเริ่มพูดให้พวกเราเข้าใจมากขึ้นหรืออาจจะเรียกว่าเป็นสัญญาณให้เดลเบิร์ตหยุดพูดเสียที

“เมือง Renny คือที่ๆเราส่งคนที่ผ่านการคัดเลือกใหม่ทุกคนไปที่นั่น เธอจะต้องเรียนรู้และฝึกฝนอยู่ที่นั่นเป็นเวลาสิบปี

จนอายุครบสิบห้าปี เป้าหมายของเราคือการให้ทุกคนได้โฟกัสกับสิ่งที่ต้องฝึกฝนและทักษะการออกกำลังกายขั้นพื้นฐาน

หลังจากที่พวกเธอมีความสามารถมากพอแล้วก็จะถูกย้ายมา Avrion Academy เพื่อที่จะเริ่มฝึกฝน การใช้ดาบอย่าจริงจัง “

ผมยอมรับว่าเสียใจนิดหน่อยกับสิงที่ได้รู้แต่ที่เขาพูดมาทั้งหมดมันก็มีเหตุผล ผมตัดสินใจที่จะใช้โอกาสนี้

เพื่อที่จะเรียนรู้โลกใบนี้ให้มากขึ้น ความรู้ที่ผมจะได้รับทั้งหมดคือกุญแจสำคัญสำหรับผม ยังมีอีกหลายสิ่ง

ที่ผมต้องการที่จะหาคำตอบและบางทีสิ่งนี้แหละที่จะตอบคำถามผมได้

หลังจากนั้นบทสนทนาก็จบลงและบาร์นาโดบอกพวกเราว่าถึงเวลาควรเข้านอนแล้ว ผมกับแกรี่เรานอนบน

ที่นอนเดียวกัน เราทั้งสองคนนอนอยู่ข้างๆกัน ก่อนที่ผมจะหลับตาผมได้ยินแกรี่พูดบางอย่างออกมา

“ฉันขอโทษ” แกรี่พูดเสียงเบา

“สำหรับอะไร?” ผมถามแกรี่กลับด้วยความงง

“สำหรับทุกอย่างที่ฉันทำกับนายที่หมู่บ้าน ทั้งล้อเลียนชื่อ โยนสิ่งของ ฉันมันเป็นคนไม่ดี”

“ฉันไม่เห็นด้วยที่นายบอกว่าเป็นคนไม่ดี อย่าโทษตัวเองนักเลย” ผมพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้แกรี่

“เอมมี่บอกฉันว่นายเป็นคนดีแต่ฉันเองกลับไม่ยอมเชื่อเธอ นายช่วยชีวิตพวกเราไว้ในวันนั้น

ทั้งๆที่อาจจะทิ้งพวกเราไว้ในป่าก็ได้ แต่นายไม่ทิ้ง ขอบคุณมากนะ ขอบคุณจริงๆ “ แกรี่พูดพร้อมกับก้มหัวลง

“อย่าลืมว่านายเองก็เคยช่วยชีวิตฉันไว้เหมือนกันจากผู้หญิงคนนั้น ไม่มีใครสักคนที่กล้ายืนขึ้นและเถียงเขา

มีแต่นายอายุเพียงห้าขวบที่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเขา”

“เราสองคนไม่ได้อายุเท่ากันหรอ?” แกรี่พูดพร้อมกับเริ่มสับสน

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใช่สิเราอายุเท่ากัน “ ผมหัวเราะพร้อมกับความกังวลเล็กน้อย

“ต่อจากนี้ถ้ามีใครมารังแกนาย เรียกฉันได้เสมอ” แกรี่พูดพร้อมกับยิ้มกว้างออกมา

“อย่าคิดมากเลย ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเซนมังกรแดงที่จะจัดการให้ฉันเอง”

สีหน้าของแกรี่เปลี่ยนไปได้อย่างชัดเจนถึงแม้เขาจะพยายามฝืนยิ้มก็เถอะแต่ผมสามารถเห็น

ว่าเขารู้สึกแปลกกับสิ่งที่ผมพูด

ผมยกนิ้วโป้งให้แกรี่เป็นการตอบรับและรีบไปเข้านอนทันที

ผมยังตกใจกับสิ่งที่แกรี่พูดเพราะไม่เคยหวังให้มารู้สึกผิดกับผมและเข้ามาขอโทษ

ในทางกลับกันแกรี่ไม่ใช่หนึ่งในลิตส์ที่ผมจะแก้แค้นแต่ผมกลัวว่าเราจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้

เพราะสิ่งที่เราสองคนต้องการมันต่างกัน เราทั้งคู่ต่างอยู่กันคนละโลกและผมก็ไม่สามารถลืม

ในสิ่งที่พวกเขาทำกับผมได้ง่ายๆ

สิ่งที่ผมได้เรียนรู้เมื่อผมเป็นมนุษย์ก็คือมนุษย์ทุกคนไม่ได้เหมือนกันแต่

แต่มีบางสิ่งที่จะต้องเปลี่ยน

วันนึงเมื่อผมได้เรียนรู้ว่าโลกปัจจุบันเป็นยังไงและถ้าผมมีพลังมากพอ นั่นจะเป็นจุดที่ทำให้ผมเป็นมนุษย์

ผมจะใช้พลังที่ได้รับจากระบบมังกรทั้งหมดเพื่อให้ได้มาซึ่งความแข็งแกร่งเพื่อปกป้องคนที่ผมรักและ

จะกำจัดคนที่ต่อต้านผมให้สิ้นซาก

ตอนที่ 19 ผมขอโทษ

Chapters Comments

MANGA DISCUSSION

ใส่ความเห็น ยกเลิกการตอบ

Fonts

Text size

Background