กบฏหัวใจ - ตอนที่ 22 เกลี้ยกล่อมอย่างอ่อนโยน
ต่อมา เสียงฝีเท้าที่กำลังจะมาถึงก็หยุดลง จากนั้นก็วิ่งไปในทิศทางอื่น
ตานอวี๋เวยถอนหายใจด้วยความโล่งอก ร่างกายอ่อนยวบลง
ลู่เจ๋อเฉิงทําแบบนี้ทําให้เธอโกรธมาก สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ
ผ่านไปได้ไม่นาน ลู่เจ๋อเฉิงก็กอดเธอไว้แน่น แรงนั้นรัดเธอจนเจ็บปวดไปหมด ได้ยินเขากัดฟันด่าว่า ” ตานอวี๋เวย เธอช่างกล้าหาญจริงๆ! ”
หลังจากรอดชีวิตมาได้ ตานอวี๋เวยก็หายใจหอบอย่างหนักหน่วง จนถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกหวาดผวา ในใจคิดว่าถ้าจิงซือเห็นแล้วจะทําอย่างไรดี
ลู่เจ๋อเฉิงกอดตานอวี๋เวยไว้แน่น ก้มหน้าก้มตาซุกลงที่คอและไหล่ของเธอ สูดดมกลิ่นหอมอันเย้ายวนบนร่างของเธอ
หลังจากนั้นครู่ใหญ่ เขาเอื้อมมือไปที่กระเป๋ากางเกงของเขา ราวกับว่าเขากําลังจะควักอะไรออกมา ” เวยเวย ”
” ลู่เจ๋อเฉิง ฉันต้องการเงิน 5 ล้าน ” ลู่เจ๋อเฉิงนิ่งอึ้งไป เงยหน้ามองตานอวี๋เวย
ตานอวี๋เวยไม่สนใจสีหน้าตกตะลึงของเขา แม้ใบหน้าจะขาวซีดแต่ก็ยังทําหน้าเฉยเมย พูดเสียงเรียบว่า ” ฉันอยู่กับคุณมาสามปี เวลาจะว่าสั้นก็ไม่สั้น เห็นแก่ที่ฉันอยู่กับคุณมาสามปีแล้ว ให้ฉัน 5 ล้านเถอะ ”
ลู่เจ๋อเฉิงเก็บของกลับเข้าไปในกระเป๋า ดวงตามืดมนจับจ้องไปที่ตานอวี๋เวย
” จริงด้วย ในมือฉันยังมีคลิปวิดิโอตอนที่เราอยู่ด้วยกัน ” ตานอวี๋เวยทำเหมือนมองไม่เห็นอะไร ยังคงพูดต่อ ” ถ้าคุณไม่ให้ ฉันจะเอาคลิปไปให้จิ่งซือ ฉันไม่แคร์ ขึ้นอยู่กับว่าคุณต้องการแฟนคนนี้หรือไม่ ”
คําพูดนี้ทําให้ลู่เจ๋อเฉิงโกรธขึ้นมาทันที 5 ล้านใช่ไหม? ”
คําพูดเย็นชาของเขาราวกับถูกบีบออกมาจากเขี้ยว เหลือบมองตานอวี๋เวยแวบหนึ่ง จากนั้นก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง
หลังจากที่เขาเดินจากไปแล้ว ขาของเธอก็อ่อนยวบลงเรื่อยๆ ในที่สุดตานอวี๋เวยก็ทนไม่ไหวแล้ว เธอลื่นไถลลงมาจากลําต้นของต้นไม้ ร่างกายของเธอเจ็บปวดมาก แต่หัวใจของเธอกลับเจ็บยิ่งกว่า เธอกัดริมฝีปากแน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา
เมื่อคิดถึงความสําคัญของเงินจํานวนนี้ ตานอวี๋เวยก็กดความเจ็บปวดนั้นลงไปลึกๆ ยกมือขึ้นจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงให้เรียบร้อย เธอยืดหลังตรงเลือกเส้นทางที่ตรงกันข้ามกับลู่เจ๋อเฉิง
เธอรู้ดีว่า เมื่อเธอพูดคํานั้น เธอไม่มีโอกาสที่จะหันหลังกลับไปได้อีก
จิ่งซือมองดูตานอวี๋เวยที่เดินออกมาจากสวนพีช แล้วบ่นว่า ” เธอทําอะไรอยู่ ทุกคนกําลังรอเธออยู่ ”
ตานอวี๋เวยค้นหาเงาร่างยาวนั้นโดยไม่รู้ตัว ในใจเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงดึงสายตากลับมาจากกลางอากาศ ไม่เห็นสายตาลึกล้ำของชายคนนั้น
” ขอโทษที เมื่อกี้ฉันเหมือนจะหลงทาง ดังนั้นจึงอ้อมไปสักพัก จนทําให้พวกเธอต้องรอนาน ”
ตานอวี๋เวยเก็บอารมณ์เล็กน้อย แล้วตอบกลับด้วยสีหน้าขอโทษ
” เวยเวย สวนพีชนี้ไม่ได้กว้างใหญ่อะไรมากมาย เธอก็ยังหลงทางได้น่ะ ” จิ่งซือฟังแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร เธอแค่พูดล้อเล่น แต่ในใจกลับรู้สึกงุนงงเล็กน้อย ต่อให้หลงทางไป ทําไมแม้แต่ตะกร้าก็ไม่เห็นมี
คิดถึงตรงด้านหน้าของเธอที่กำลังตามหาอาเฉิงกันอยู่ตลอดเวลา หายังไงก็หาไม่เจอ โชคดีที่อาเฉิงกลับมาเอง บ่นพึมพําออกมาโดยไม่รู้ตัวว่า ” ใครก็หาไม่เจอ แปลกจริงๆ ”
หัวใจของตานอวี๋เวยสั่นสะท้านเล็กน้อย ใบหน้ายิ้มขอโทษ
เหอจิ่นเหยียนเดินเข้ามา ดวงตาอ่อนโยนมองตานอวี๋เวยอย่างปวดใจ ” โทษที่ผมแย่ เดินไกลเกินไปหน่อย ทําให้คุณหลงทางอยู่คนเดียว ”
” ฉันไม่เป็นไร เมื่อวานฉันนอนไม่ค่อยหลับ เดินไกลไปหน่อย ” ตานอวี๋เวยส่ายหน้าเล็กน้อย แล้วพูดในใจก็ยิ่งรู้สึกผิด รับปากว่าจะเป็นแฟนจิ่นเหยียน แต่ก็ยังปฏิเสธลู่เจ๋อเฉิงไม่ได้ สุดท้ายยังทำให้จิ่นเหยียนต้องเป็นห่วงอีก
YOU MAY ALSO LIKE
