” ไม่ใช่เพราะฉันกลัวว่าเธอจะหัวเราะเยาะฉันหรอกเหรอ! ” จิ่งซือบ่นพึมพําพลางพูดอย่างเบื่อหน่ายว่า ” ฉันบอกเธอแล้วว่าจะคว้าอาเฉิงให้ได้ ถ้าเป็นเพราะเรื่องที่พ่อกับแม่ฉันกลับมาแล้วทำไม่สําเร็จ บอกเธอไปเธอจะต้องหัวเราะเยาะฉันไปจนตาย! ”

“．”

จู่ๆ ตานอวี๋เวยก็นึกขึ้นได้ ครั้งแรกที่มีอะไรกับลู่เจ๋อเฉิงรู้สึกเงอะงะอยู่บ้าง เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ ทําให้เธอเจ็บมาสองวันเต็มๆ เธอคิดมาตลอดว่าคงเป็นเพราะเขาเมาจึงไม่ได้คิดอะไรมาก

งั้นฉันก็เป็นผู้หญิงคนแรกของลู่เจ๋อเฉิงเหรอ?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ อารมณ์ของตานอวี๋เวยก็ดีขึ้นมาก อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ความจริงแล้วไม่มีอะไรน่าเศร้าเลย ผู้ชายคนนั้นไม่ได้รักเธอ อย่างน้อยผู้หญิงคนแรกที่เขามีก็คือเธอ และสามปีมานี้เขาไม่เคยมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่น แค่นี้ก็พอใจมากแล้ว

จิ่งซือได้ยินเสียงหัวเราะของตานอวี๋เวย คิดว่าเธอกําลังหัวเราะเยาะตัวเอง อยู่ๆ ก็ไม่พอใจขึ้นมาทันที ” ฉันรู้ว่าเธอจะต้องหัวเราะเยาะฉัน เวยเวย เธอใจไม่ถึงเลย ถ้ารู้งี้แต่แรกฉันจะไม่พูด! ”

ตานอวี๋เวยจึงได้แต่ดึงมือเธอไว้ แล้วฝืนพูดขึ้นมาว่า ” ใช่ ฉันเคยผ่าตัด ”

” เธอก็รู้ ตอนเริ่มทํางานใหม่ๆเวลาไม่แน่นอน กินข้าวก็ไม่ตรงเวลา รอจนเจ็บเจียนตายไปโรงพยาบาล เพิ่งได้รู้ว่าเป็นไส้ติ่งอักเสบ ผ่าตัดแล้วนอนพักที่บ้านกินโจ๊กทุกวันอยู่นานเลย ”

” ฉันขอโทษ ” จิ่งซือเข้ามากอดตานอวี๋เวยแล้วขอโทษที่พูดแบบนั้น ” ตอนนั้นฉันใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศก็ไม่ดีเท่าไหร่ จึงไม่ค่อยได้ติดต่อเธอ เลยไม่รู้ว่าเกิดเรื่องแบบนี้กับเธอ ”

” ไม่เป็นไรแล้ว! ” ตานอวี๋เวยยิ้มแล้วพูดว่า ” ก็แค่ไส้ติ่งอักเสบ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เธอจะเครียดอะไร? ”

จิ่งซือแค่นเสียง ” ใช่แล้ว ถ้าจะปวดใจก็ให้เหอจิ่นเหยียนมาปวด เธอไม่ได้ต้องการฉัน! ”

” ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้จะไปสวนผลไม้ไม่ใช่เหรอ? ”

เช้าวันรุ่งขึ้นตานอวี๋เวยตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมอาหารเช้า เธอนวดแป้งทําหมั่นโถวด้วยตัวเอง โจ๊กขาวต้มจนเหนียวข้นและหอมกรุ่น กินคู่กับกับแกล้มที่เป็นอาหารท้องถิ่น อาหารเช้ามื้อนี้อร่อยกว่าอาหารในเมืองใหญ่เหล่านั้นมาก