กบฏหัวใจ - ตอนที่ 17 แสดงความรักตั้งแต่เช้า?

หนึ่งชั่วโมงครึ่งต่อมา พวกเขาก็เดินทางมาถึงโฮมสเตย์

โฮมสเตย์ที่จิ่งซือโทรมาจองไว้เป็นของคู่สามีภรรยา ทั้งสองยิ้มแย้มรอต้อนรับตานอวี๋เวยและเพื่อนๆ ที่พักเป็นบ้านกระเบื้องสองชั้น บนชั้นสองมีห้องหลายห้องที่ถูกทำความสะอาดไว้อย่างดี ไว้ให้พวกเขาเลือกกันเอง

หมู่บ้านเล็กๆ อยู่ติดกับภูเขาขนาดใหญ่ พื้นดินภายใต้ภูเขาถูกปกคลุมไปด้วยสวนผลไม้ ในฤดูกาลนี้แตงโมและลูกพีชก็สุกแล้ว นักท่องเที่ยวที่มาสามารถเลือกเก็บกินกันได้เลย

" ว้าว ช่างเป็นดินแดนที่แปลกใหม่จริงๆ! " สถานที่แห่งอนาคตและอากาศอันบริสุทธิ์ทําให้จิ่งซือตื่นเต้นมาก " แม้ว่าเมลเบิร์นจะน่าเที่ยว แต่ก็ขาดสถานที่แหล่งผลิตอากาศเช่นนี้ ช่างเป็นสถานที่พักผ่อนที่สมบูรณ์แบบที่สุด "

ตานอวี๋เวยยิ้ม " ฉันกลัวว่าเธอพักอยู่ที่นี่ไม่กี่วันก็จะไม่รู้สึกแบบนี้ "

" ตราบใดที่มีอาเฉิงอยู่ด้วย จะให้อยู่นานแค่ไหนก็ยอม! " จิ่งซือ ฮึ่ม ฮึ่ม เสียงเรียกชื่อเล่นที่เผยออกมาโดยไม่รู้ตัวทําให้ตานอวี๋เวยตัวแข็งทื่อ ก้มหน้าก้มตาปิดบังบางอย่าง

จิ่งซือขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า บอกว่าตอนเที่ยงอยากกินปลา เลยดึงลู่เจ๋อเฉิงไปตกปลาที่บ่อปลา ทั้งยังเรียกตานอวี๋เวยกับเหอจิ่นเหยียน ตานอวี๋เวยเลยต้องไปด้วย

ข้างบ่อปลาเป็นแปลงแตงโม เถาวัลย์ของแตงโมสีเขียวมรกต ผลสีเหลืองของแตงโมขนาดต่างๆ โผล่ขึ้นมา เติบโตจนใหญ่ที่สุดก็เท่ากับฝ่ามือของผู้ใหญ่ เนื้อเป็นสีเหลืองทอง อร่อยกว่าแตงโมเนื้อแดงอีก

เหอจิ่นเหยียนติดตั้งคันเบ็ด ไปที่แปลงแตงโมแล้วเลือกลูกขนาดเล็กมา ใช้มีดพับสวิสแบบพกพากรีดลงเบาๆ ก็เปิดออก ส่งครึ่งหนึ่งให้ตานอวี๋เวย " ชิมสิ "

ตานอวี๋เวยกัดไปคําหนึ่ง ยิ้มแล้วพยักหน้า " อืม หวานจัง "

" จริงเหรอ " ผมชิมด้วย " พูดไปเหอจิ่นเหยียนก็ก้มหน้าลงกัดแตงโมซีกนั้นของตานอวี๋เวย

ตานอวี๋เวยมองเขาอย่างงุนงงเล็กน้อย " ใช้ได้เลย เดี๋ยวเอากลับไปด้วยลูกนึง "

" พวกเธอทําเกินไปแล้ว แสดงความรักกันตั้งแต่เช้าตรู่เลยหรือ? " จิ่งซือร้องโวยวายด้วยความโกรธ

เหอจิ่นเหยียนไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย ยิ้มให้เธอแล้วพูดว่า " ก็เธออยากเห็นเอง จะโทษใครได้ "

แถมเราก็ไม่ได้พูดว่าไม่ให้เธอกับทนายลู่แสดงความรักกันซะหน่อย

ตานอวี๋เวยเม้มปากเล็กน้อย เหลือบมองไปก็พบว่าลู่เจ๋อเฉิงไม่สนใจคนอื่น มองเธอปานหนามทิ่มแทง ทําให้ใจของตานอวี๋เวยเต้นรัวอย่างตกใจ รีบก้มหน้ากำแตงโมครึ่งชิ้นในมือแน่น

ทําไมเขาถึงมองเธอแบบนั้น?

จิ่งซือแค่นเสียงออกมาสองครั้ง ก่อนจะดึงลู่เจ๋อเฉิงให้แสดงความรักอย่างอ่อนโอน จูบปากกัน หวานมาก คิ้วของตานอวี๋เวยกระตุก ในใจยิ่งรู้สึกไม่ดี

จิ่งซือพูด " เหอจิ่นเหยียน ฝ่ายที่ตกปลาได้น้อยที่สุดจะต้องล้างจาน! "

เหอจิ่นเหยียนไม่สบอารมณ์ หัวเราะเยาะเธอ " อาหารสองสามวันนี้เป็นอาหารที่แฟนผมจัดการ เธอคิดว่าพวกเธอจับปลาได้สองตัวก็เก่งแล้วเหรอ? อย่างไรก็ตามถ้าพวกเธอไม่มีใครล้างจานก็ไม่อนุญาตให้รับประทานอาหารที่โต๊ะ "

" อาเฉิง ดูเขารังแกฉันสิ! " จิ่งซือโอบคอลู่เจ๋อเฉิง พลางเบ้ปากและออดอ้อนเขา " เดี๋ยวคุณต้องลงมือทำครัวแสดงฝีมือลดความฮึกเหิมเขาให้ได้ เป็นผู้ชายที่ทําอาหารไม่เก่งแล้วยังจะอวดดีถึงเพียงนี้ ฮึ่ม! "

ลู่เจ๋อเฉิงเหลือบมองไปทางเหอจิ่นเหยียน " ได้ "

เวลาสองชั่วโมงในการหาปลาเป็นที่น่าพอใจ จับปลาได้ไม่น้อย ลู่เจ๋อเฉิงจับปลาจีนตัวใหญ่ได้ตัวหนึ่ง จิ่งซือดีใจมาก จนได้โอกาสดูถูกเหอจิ่นเหยียน

พอกลับมาถึงที่พัก ตานอวี๋เวยก็เอาวัตถุดิบทั้งหมดไปไว้ในครัว กะละมังใบใหญ่ใส่น้ำจนเต็มแล้วใส่ปลาลงไป แบบนี้ปลาจะมีชีวิตอยู่ได้อีกสองวัน ในขณะที่ถือมีดทําครัวออกมาเพื่อฆ่าปลานั้น ก็เห็นลู่เจ๋อเฉิงเดินมาทางนี้

" ผมจัดการเอง คุณไปทำอย่างอื่น "

" ไม่เป็นไร " ตานอวี๋เวยวางมีดทําครัวลงบนหินลับมีดแล้วพูดจาคล่องแคล่ว " คุณเกลียดกลิ่นคาวปลาที่สุด ทําไปสักพักทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นคาวปลาจะไม่ดี อีกอย่างก็ใช่ว่าฉันจะฆ่าปลาเป็นครั้งแรก…"