[งืม…]

 

แม้ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้ว หัวใจของฮิโรกิยังคงเต้นตึกตักอยู่

นานมากแล้วที่ไม่ได้ฝันเรื่องในอดีต เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมารู้สึกกระสับกระส่ายอย่างน่าประหลาด

อาจเป็นเพราะวันนี้ต้องไปเดตกับมิยุก็เป็นได้ แม้ว่าจะเป็นเดตจำลองก็ตาม

หลังจากเตรียมตัวพร้อมแล้ว ฮิโกริจึงออกจากบ้าน

หลังจากนั้นคาบเรียนตอนเช้า พักกลางวัน และคาบเรียนตอนบ่ายก็ผ่านไปไวราวกับโกหก

เมื่อวิชาโฮมรูมจบลง เหล่าเพื่อนผู้หญิงของมิยุก็มาล้อมรอบเธอ

 

[ท่านมิว— ไปคาราโอเกะกัน—เถอะ—]

[อ๊ะ— ขอโทษนะ วันนี้มีนัดแล้วน่ะ]

[เอ๋~ ถ่ายคลิปอีกแล้วเหรอ~? แต่ช่วงนี้ก็ไม่ค่อย—มี?]

[ขอโทษน้า ครั้งหน้าจะไปด้วยแน่นอน ขอตัวนะ]

 

จบประโยคนั้น มิยุสับเท้าออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้น ข้อความในสมาร์ทโฟนของฮิโรกิแจ้งเตือน

 

「มาที่สวนสาธารณะ」

 

หลังอ่านข้อความสั้น ๆ แล้ว ฮิโรกิออกจากห้องเรียนตามไป

ผ่านโถงทางเดินไป ตึก ตึก เสียงหัวใจของฮิโรกิเต้นระรัว

แม้จะเปลี่ยนรองเท้าแล้ว หรือเดินไปเรื่อย ๆ จนไม่เห็นคนที่ใส่ชุดแบบเดียวกันแล้วก็ยังคงเต้นระรัว

 

(เพราะไม่ได้เดตกับมิยุมานานแล้วเหรอ ประหม่าแปลก ๆ วุ้ย…)

 

แม้จะรู้ว่าเป็นแค่ของจำลอง แต่ไม่อาจสงบใจได้

ระหว่างที่คิดไปเรื่อย ก็มาถึงสวนสารธารณะอันเป็นจุดนัดพบ

 

[…เอ ไม่อยู่แฮะ]

 

ทางมิยุออกจากห้องเรียนมาก่อน แต่เมื่อมองรอบ ๆ กลับไม่เห็นตัว ทั้งทีควรจะมุ่งหน้ามาแล้วแท้ ๆ  

 

[มิยุเนี่ย มีมุมแบบนี้ด้วยนี่นะ…]

 

ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วมิยุเป็นคนไม่ค่อยรักษาเวลา อาจไม่แปลกนักที่จะมานัดสาย

อย่างไรก็ตาม ช่วงนี้มิยุไม่เคยมาสายในการนัดถ่ายวิดีโอเลย ทำให้หลงลืมเรื่องนี้ไป

นอกจากนี้หากเป็นคนนัดหมายมาเอง จะอย่างไรก็จะไม่ผิดนัดอย่างแน่นอน หากแต่ถ้าไม่อธิบายเหตุผลให้เรียบร้อยดีก็จะเป็นต้นเหตุของความโกรธได้ และภาพความทรงจำส่วนใหญ่ก็เป็นเช่นนั้น

หลังจากรอไปสักระยะหนึ่ง รูปร่างของมิยุปรากฎขึ้นจากไกล ๆ  

 

[ขอโทษ มัวแต่แต่งหน้าอยู่เลยสาย]

 

เมื่อมาถึงก็ทำหน้ารู้สึกผิดและขอโทษทันที ฮิโรกิจึงตกใจเล็กน้อย

ตอนนี้มิยุไม่ได้สวมเบลเซอร์ แต่ใส่เป็นคาร์ดิแกนสีเทาแทน คาดว่าเปลี่ยนเสื้อผ้ามาสำหรับถ่ายวิดีโอ

 

[หรือว่า โกรธเหรอ?]

[เปล่า ไม่เลย ตกใจกับที่ขอโทษมากกว่า]

[อะไรละนั่น แปลกคน ——งั้นพร้อมไปยัง?]

[อ๊ะ รอเดี๋ยว]

 

หยิบสมาร์ทโฟนออก เปิดโหมดถ่ายวิดีโอ

 

[ฉันคุยแบบปกติได้เลยใช่ไหม?]

[อื้ม ทางฉันเองก็จะปกติเหมือกัน]

[เข้าใจแล้ว งั้นสถานที่จะเอาไง? คลิปแบบนี้ไม่ใช่ว่าจะไปไหนก็ได้นี่?]

[แหม ยังไม่ได้ตัดสินใจเลย เอาเป็นว่าลองไปดูก่อนแล้วกัน เดตของพวกเราก็ประมาณนั้นแหละ]

[รับทราบ รู้เรื่อง]

[แล้วก็วันนี้ฉันจะนำเองนะ]

[เรื่องนั้นก็รับทราบ]

 

น่าสมเพชไปสักหน่อย ฮิโรกิไม่ค่อยมีประสบการณ์ในการไปไหนมาไหนกับมิยุเท่าไหร่

เมื่อพูดถึงเดตส่วนใหญ่จะนึกถึงการดูหนัง คาราโอเกะ โบว์ลิ่งและกิจกรรมในร่มอื่น ๆ หรือกิจกรรมอย่างใช้เวลาที่สวนสาธารณะหรือที่บ้านก็มี มีแต่เรื่องทั่ว ๆ ไปเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม จะมานึกเสียใจตอนนี้ก็ไม่ได้อะไร

 

[ถ้างั้น ไปกัน]

 

มิยุพูดด้วยรอยยิ้มพร้อมกับดึงมือ แล้วออกวิ่งเหยาะ ๆ ไปทั้งแบบนั้น

เมื่อไล่หลังไปจนตามทัน และในเวลาไม่นานก็มาถึงร้านขนมที่คุ้นเคย

ร้านยังคงหน้าตาไม่เปลี่ยนแปลก และมีหญิงชราคอยดูแลอยู่ดังเดิม

 

[ที่นี่มัน…]

[ไม่ได้มานานแล้วเนอะ ยังจำได้ไหม?]

[แน่นอนสิ มิยุชอบโยเกิร์ตงั้นสินะ]

[แค่กินง่ายเฉย ๆ น่ะ ฮิโรกิเองก็เคยซื้อขนมรามูเนะไปเป่างใช่ไหมละ]

[พูดถึงรามูเนะแล้ว ก่อนหน้านี้ไปเล่าเรื่องน่าอายของฉันใช่ไหมละ ทั้งที่ตัวเองเคยกินโยเกิร์ตมากไปจน——]

[อ๊ะ— หยุดนะ! ก็ตอนนั้นมันหาซื้อยากนี่! อีกอย่างนั่นมันตั้งแต่มอต้นแล้วด้วย แถมยังเป็นเรื่องตอนปีหนึ่ง ไม่ได้นานขนาดนั้นสักหน่อย]

[นั่นมันมาตรฐานของมิยุนี่ ทางฉันว่าเรื่องตอนมอต้นปีหนึ่งนี่นานพอตัวเลยนะ]

[บ้าตรรกะจริงนะ— ส่วนนั้นเนี่ย ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด]

[โทษทีแล้วกันนะ ที่เป็นพวกบ้าตรรกะ]

 

ขณะที่เถียงกันทางโฮโรกิซื้อขนมรามูเนะ ส่วนมิยุซื้อโยเกิร์ตมา และลงนั่งเคียงกันที่ม้านั่งหน้าร้าน

 

[อื้ม~ นี่แหละ ๆ ถึงจะไม่ได้กินมานานแล้วแต่โยเกิร์ตยังอร่อยเหมือนเดิมเลย]

[ดีจังเลยนะ ทางนี้เองก็ยังเสียงดีไม่เปลี่ยนเลย]

[อะฮ่าฮ่า มีแต่เสียงฟิ้ว— ฟื้ว—เนี่ยนะ]

 

เมื่อเห็นภาพมิยุกินของที่ชอบอย่างสบาย ๆ นั้น ทางฮิโรกิพลันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา แม้สมัยมัธยมต้นจะได้สัมผัสมันบ่อยครั้งแล้ว แต่ตอนนี้กลับยังคงคิดถึงอยู่

ระหว่างที่ฮิโรกิตกอยู่ในห้วงคิดถึง ทางมิยุหยิบสมาร์ทโฟนออกมาถ่ายเซลฟี่

 

[นี่ ๆ ฉันกับโยเกิร์ตนี้ถ่ายคู่กันแล้วอย่างเจ๋งเลยเนอะ?]

[ฉายาราชินีมินสตราจะร้องไห้เอานะ]

[อะไรละนั่น ฉายาแบบนั้นไม่ยักจำได้ แล้วก็ต้องเรียกว่าราชินีโยเกิร์ตสิถึงจะถูก]

[เดี๋ยว ไม่ใช่แล้วไหม…ราชินีโยเกิร์ตมันอะไรกัน]

 

อย่างน้อย ราชินีองค์นี้ก็ไม่ควรจะกินเยอะไปเหมือนแต่ก่อน

เมื่อได้คุยกันเช่นนี้สามารถรู้สึกได้เลยว่ามิยุนั้นไม่ได้ต่างไปจากเมื่อยามเก่า ตัวเองก็เช่นกัน

หากจะให้กล่าวคือทั้งคู่ยังคงเป็นเด็กอย่างเคย

 

[ฮิโรกิ]

 

ขณะที่กำลังคิดไปเรื่อยก็โดนเรียกชื่อ รู้สึกตัวคือมิยุย่นระยะเข้ามาใกล้

 

[เอ้า อ้า~ม]

[เอ๊ะ…]

 

ฮิโรกิอ้าปากแม้จะยังเหม่อลอยอยู่

เมื่อรู้สึกตัว มิยุยื่นช้อนเข้ามาในปาก

 

[——ว่าไป—นั่น ไม่ให้หรอก—นะ]

 

และดึงกลับเข้าไป จากนั้นจึงนำเข้าปากตัวเองทันที

ฮิโรกิรู้สึกอึ้ง มิยุจึงแผ่รอยยิ้มออกมาบนใบหน้า

 

[อันเมื่อกี้น่ะ อยู่ในปากฉันอยู่แล้วนะ หรือว่า ทางนั้นโอเคเหรอ?]

[ระ…เรื่องนั้นมันก็…]

[อะฮ่าฮ่า หน้าแดงเชีย—ว เขินเหรอ?]

 

ระหว่างที่แกล้งกันก็ขำคิกคักแล้วขยับเข้ามาใกล้ ด้วยเหตุนี้จึงรู้สึกขอบคุณที่ได้สัมผัสถึงความนุ่มนวลอันไม่เคยได้รับในอดีตที่บริเวณแขน อุณหภูมิร่างกายพลันร้อนขึ้นตามธรรมชาติ

แต่ว่าด้านมิยุเองแก้มแดงขึ้นมาเช่นกัน ชัดเจนเลยว่าตัวเองนั้นก็เขิน

 

[ทางนั้นก็เขินเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ถ้าอายก็อย่างทำสิ]

[เอ๊ะ ไม่ได้เขินสักหน่อย แต่ว่า จูบทางอ้อมเอาไว้ก่อนเนอะ]

 

มิยุส่งยิ้มมาให้ เมื่อได้มองรอยยิ้มนั้นแล้วรู้สึกหวั่นไหว

แต่ว่าก็รู้สึกตัวในเวลาเดียวกัน

ว่ามิยุนั้นเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ

เพื่อนสมัยเด็กที่ฮิโรกิรู้จักนั้นขี้อายกว่านี้ ไม่ซื่อตรงอย่างนี้ ไม่ควรจะแสดงความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ได้เลย

คงเป็นเพราะห่างเหินกันมาหลายปี ฮิโรกิรู้สึกเหมือนได้รับรู้เรื่องนั้น

 

ต่อจากนั้นทั้งสองได้เดินทางไปยังแบตติ้งเซ็นเตอร์ที่อยู่บริเวณถนนใหญ่

มิยุเลือกเข้าไปในหมวดความเร็วเก้าสิบกิโลเมตร พับแขนเสื้อขึ้นและถือไม้ด้วยความใจพุ่งทะยาน

จากนั้นจึงเหวี่ยงไม้อย่างแรง เล็งไปหาลูกบอลที่เข้ามาอย่างเร็ว

แก๊ง เสียงเหล็กกระทบดังขึ้น การตีสำเร็จ

มิยุหันกลับมา ทำตัวตื่นเต้นอย่างไรเดียงสา

 

[เป็นไง!? เจ๋งไหม!?]

[พูดถึงตีบอลด้วยความเท่านั้นน่ะนะ—]

[ก็ถ้าเร็วกว่านั้นมือจะเจ็บเอาน่ะสิ]

[มั่นใจกับเรื่องแปลก ๆ ดีนะ ——เดี๋ยว ลูกต่อไปมาแล้วน่ะ]

 

แก๊ง มิยุยังคงตีออกไปด้วยท่าทางเดิม ท่าทางจะง่ายเกินคาด

 

[เห็นไหมละ แค่ตีน่ะง่ายนิดเดียว]

 

มิยุยิ้มกว้างพร้อมกับชูนิ้วเป็นตัว V

ท่าทางเช่นนี้ ต่างกับมิยุที่ฮิโรกิรู้จักจริง ๆ

หากเป็นชวนคุยกับมิยุเมื่อก่อนคงจะได้คำตอบว่า 「หนวกหู ตอนนี้ตั้งสมาธิอยู่」 อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ไม่มีความรู้สึกแบบนั้นแล้ว

พอเห็นท่าทางสนุกสนานของเธอ ที่ใดสักที่หนึ่งในใจของฮิโรกิรู้สึกเหงาขึ้นมา

 

———แก๊ง!

ในจังหวะนั้นการที่ดีที่สุดในรอบวันปรากฎขึ้น ลูกบอลนำโด่งขึ้นสูง

บอลยังคนหมุนไปเรื่อย ๆ แม้จะบินไปได้ดีแต่ยังห่างไกลกับคำว่าโฮมรันนัก

 

[ยอมแล้ว~ เมื่อยแขนแล้วอะ]

 

มิยุสะบัดแขนสีขาวของเธอและออกมาจากบริเวณตี

 

[เหนื่อยหน่อยนะ ลูกสุดท้ายนี่ตีได้เจ๋งเลยนะ]

[เนอะ~　อาจจะเป็นสถิติใหม่เลยก็ได้]

 

ระหว่างที่พูดมิยุเดินไปยังเครื่องขายของอัตโนมัติและกดเครื่องดื่มเกลือแร่ (ขวดพลาสติก) ออกมา

นั่งลงบนม้านั่ง เปิดขวดพลาสติกและกระดก

อึก อึก มิยุดื่มเครื่องดื่มเกลือแร่ลงคอเสียงดัง ลักษณะเหมือนกับไอดอลที่โฆษณาเครื่องดื่มหลุดออกมา

มิยุดับกระหายของตนแล้ว หันมามองทางนี้

 

[ดื่มไหม?]

 

ระหว่างที่ยื่นขวดมาให้ก็พูดพลางยิ้มไปด้วย

 

[ไม่เอาหรอก ฉันยังไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง]

[แต่คิดว่าดื่มน้ำให้เพียงพอจะดีกว่านะ~ ขวดเท่านี้ดื่มคนเดียวไม่หมดหรอก]

[…เข้าใจแล้วน่า]

 

หากว่าปฏิเสธทั้งที่คะยั้นคะยอขนาดนี้คงจะสำคัญตัวมากเกินไป ฮิโรกิจึงรับขวดพลาสติกมา

ความหวานและเย็นไหลลงคอทำให้รู้สึกชุ่มชื้น ค่อนข้างกระหายน้ำเนื่องจากความประหม่า และจังหวะนั้นในที่สุดฮิโรกิก็รู้สึกตัว

เมื่อเห็นฮิโรกิค้างเอาไว้ที่ปากอย่างนั้น มิยุก็เผยรอยยิ้มอันไม่หวั่นเกรงออกมา

 

[จูบทางอ้อม ไปซะแล้วเนอะ?]

[——แค่ก แค่ก…]

 

เมื่อได้ยินคำพูดหยอกเย้า ทำให้ฮิโรกิสำลัก

พอได้เห็นฮิโรกิอย่างนั้น มิยุพลันยิ้มกว้าง

 

[เวอร์ไปแล้ว ไม่เห็นเป็นไรเลย ฉันก็ส่งให้เองด้วย]

[ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ…]

 

มิยุดึงขวดคืนมาและทำท่าจะกระดกเข้าปาก และหยุดมือลง จากนั้นจึงนำเก็บใส่กระเป๋าทั้ง ๆ แบบนั้น

 

[งั้น ไปกันได้แล้วมั้ง]

[อา นั่นสินะ]

 

พระอาทิตย์เริ่มตกดิน ฮิโรกิกับมิยุกลับมาที่สวนสาธารณะ

เมื่อสังเกตแล้วว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ มิยุจึงนั่งลงบนชิงชาและคะยั้นคะยอให้ฮิโรกิมาข้าง ๆ  

ฮิโรกินั่งลงบนชิงช้าตามคำบอก มิยุค่อย ๆ แกว่งไกวชิงช้าเบา ๆ 

 

[ที่นี่น่ะ ได้รับการดูแลอย่างดีเลยเนอะ เป็นสวนสาธารณะที่มีตั้งแต่พวกเรายังเป็นเด็กอยู่เลย]

[ก็จริงนะ เหมือนเครื่องเล่นที่นี่มีการปรับปรุงตลอดเลย]

[พอพูดแบบนั้นแล้ว เหมือนเครื่องตรงนั้นจำได้ว่าไม่ได้สีแบบนั้นแฮะ]

[ไม่รู้เหมือนกันว่ามีตั้งแต่เมื่อไหร่นะ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่รู้สึกว่าเปลี่ยนไปเลยตั้งแต่สิบปีก่อน]

[จริงด้วยเนอะ]

 

จังหวะที่คิดว่ากำลังจะคุยอะไรต่อ มิยุพูดขึ้นมาขณะแกว่งชิงช้า

 

[…ฮิโรกิน่ะ ไม่นึกโกรธเคืองฉันบ้างเหรอ?]

 

เมื่อได้ยินคำถามที่กระทันหัน ฮิโรกิรู้สึกงุนงง

ทว่า ฮิโรกิก็เผยความในใจออกมาทันที

 

[โกรธเคืองเหรอ ไม่มีเลยสักนิดเดียวนะ แต่มาถามอย่างนี้งงเหมือนกันนะ …เป็นอะไรเหรอ?]

[คือ อยากจะคุยเรื่องนี้ให้ดี ๆ สักทีน่ะ แต่ว่า นั่นสินะ ฉันน่ะ แม้แต่ตอนนี้ก็คิดว่าเหตุผลที่ทิ้งฮิโรกิไปน่ะมันเห็นแก่ตัวมาก แล้วก็…เอ่อ ต้องขอโทษจริง ๆ นะ]

 

เหตุผลที่มิยุกล่าวถึง

อาจเรียกได้ว่าเป็นความเห็นแก่ตัวได้จริง ๆ

 

「————ฉันอยากจะเปลี่ยนแปลงน่ะ การไม่มีอะไรสักอย่างแบบนี้น่ะ ไม่เอาแล้ว」

 

ตอนนั้น สิ่งที่มิยุพูดออกมา คือการปฏิเสธตัวของเธอในอดีต ตัวเองที่ไม่มีอะไรสักอย่างพูดอย่างนั้น และปรารถนาว่าอยากจะเปลี่ยนแปลง

และเพื่อการเปลี่ยนแปลงนั้น มิยุกล่าวไว้ว่าต้องการจะห่างกับฮิโรกิ กล่าวว่าการได้อยู่กับฮิโรกิมันดีเกินไปทำให้เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ เพื่อจะผลักดันมิยุให้ไปข้างหน้า ฮิโรกิจึงตัดใจตอบรับการเลิกรา

 

[แต่ว่า มิยุเคยพูดไว้นี่ว่าให้————「ลืมเรื่องของฉันไปเถอะ」 น่ะ แต่จริง ๆ ก็ลืมไม่ได้หรอก แต่เพราะอย่างนั้นฉันถึงสามารถตัดรักในอดีต และรู้สึกว่าจะเริ่มความรักครั้งใหม่ได้น่ะ]

[…เรื่องนั้นน่ะ ฉันพูดเพื่อให้ตัวเองตัดใจได้จริง ๆ ต่างหากละ]

[แต่ว่านะ ฉันน่ะ รู้สึกขอบคุณมิยุมากเลยนะ เพราะวันเวลาที่เราเคยได้ใช้ร่วมกันเมื่อครั้งก่อนนั้นเป็นความทรงจำแสนสำคัญ ฉันยินดีจริง ๆ  แม้จะไม่ใช่ในฐานะคนรัก แต่มิยุยังเป็นคนสำคัญในฐานะเพื่อนสมัยเด็กอยู่นะ]

 

คำขอบคุณเหล่านี้เคยบอกกล่าวไปเมื่อตอนเลิกกันแล้วก็จริง หากแต่ยังคงมีความรู้สึกที่อยากจะส่งไปให้ถึงอีกแล้วครั้งเล่าอยู่ดี

ไม่ว่าอย่างไรฮิโรกิก็ยังคงรู้สึกขอบคุณมิยุ แม้สถานะจะเปลี่ยนไป แต่เรื่องที่เป็นคนสำคัญนั้นจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง

คำพูดนั้นถูกส่งออกไป มิยุยิ้มกว้าง

 

[…ขอบคุณนะ ดีใจจัง ฮิโรกิไม่เปลี่ยนไปเลยจริง ๆ นะ —— ฉันซื่อตรงแบบนั้นไม่ได้หรอก ถึงจะคิดว่าวันนี้ดีขึ้นมานิดหน่อยแล้วก็เถอนะ]

 

ชิงช้าหยุดแกว่งไกว มิยุหันมองมาทางนี้

 

[คือว่านะ ฮิโรกิ ที่จริงมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยน่ะ]

[เรื่องสำคัญจะคุย?]

[อื้ม เป็นเรื่องที่สำคัญมาก ๆ เลย ช่วยฟังหน่อยได้ไหม]

 

สีหน้าจริงจังนั้น ฮิโรกิที่ได้เห็นเผลอกลืนน้ำลาย

 

[จะตั้งใจฟังเลย ถ้าเป็นเรื่องของมิยุละก็]

[ขอบคุณนะ…เรื่องนี้น่ะพยายามไม่นึกถึงมาตลอดเลย แต่ไม่ไหวแล้วน่ะ]

 

มิยุแก้มพลันเป็นสีแดง ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความกังวล

เมื่อสีหน้าเขินอายอย่างนั้นอยู่ข้างหน้า ใจของฮิโรกิจึงเต้นรัว

ในบรรยากาศที่ชวนรู้สึกพิเศษนี้ ความคิดใด ๆ ไม่อาจผุดออกมาได้เลย

เพื่อไม่ให้เห็นว่าตัวเองกำลังประหม่า ฮิโรกิจึงสงบใจให้ได้มากที่สุด

 

[อา]

[งั้น จะบอกความรู้สึกของตัวเองแล้วนะ]

[…]

 

มิยุมองไปข้างหน้าด้วยท่าทางที่ตั้งใจจริง จ้องมองฮิโรกิที่ตกอยู่ในความเงียงัน

จากนั้น มิยุจึงค่อย ๆ เอ่ยออกมา

 

[ฉัน…กับฮิโรกิแล้ว อยากจะเริ่มใหม่อีกครั้ง]

 

วินาทีนั้น สมองของฮิโรกิถูกแช่แข็ง

ทว่า การจะเข้าใจความหมายของคำเอ่ยนั้น ไม่ได้ใช้เวลานานแต่อย่างใด

 

[…ฉันน่ะ————]

 

ขณะที่กำลังจะเอ่ยคำออกมา

 

[———— ว่าไปนั่น! ล้อเล่นน่ะ]

 

มิยุขัดจังหวะคำเอ่ยนั้น และพูดด้วยท่าทางติดตลก

 

[หรือว่าจริงจังเหรอ? หน้าแดงเชียว]

[…ล้อเล่น เหรอ]

[แหงสิ ก็ตอนนี้เราอยู่ใน 「เดตจำลอง」 นี่นา]

[จะว่าไป ก็จริงนะ…]

 

เกือบจะพูดตอบจากใจจริงไปเสียแล้ว

อย่างไรก็ตาม จุด ๆ นี้ฮิโรกินั้นไม่สามารถจะให้คำตอบที่ชัดเจนได้ในทันที บางทีอาจเป็นเพราะความคลุมเครือในคำพูดนั้นก็เป็นได้

เพราะเมื่อคิดดูดี ๆ แล้ว ตอนนี้เป็นเพียงเดตจำลองเท่านั้น คำสารภาพเมื่อสักครู่นี้อาจเป็นเพียงส่วนหนึ่งในการถ่ายวิดีโอก็เป็นได้

ไม่รู้เมื่อใด ที่ฮิโรกินั้นหลงลืมไปว่าเดตนี้เป็นเพียงของจำลอง

มากไปกว่านั้น ถึงกับลืมไปว่าตัวเองต้องถือสมาร์ทโฟนอยู่ด้วยซ้ำ

 

[…โทษที เมื่อกี้ไม่ได้ถ่ายไว้น่ะ]

[อะฮ่าฮ่า ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเอาไปใช้ก็ว่าน่าอายเหมือนกัน]

 

ทั้งที่คิดว่าอาจจะโกรธ แต่สีหน้าของมิยุกลับดูสดใสขึ้น

 

[ไม่โกรธเหรอเนี่ย]

[หือ——? วันนี้สนุกมาเลยนี่ จะไปโกรธอะไรกัน]

[เหรอ…? งั้นก็ดีแล้ว]

[ใกล้มืดแล้วด้วยสิ การถ่ายทำจบตรงนี้เลยเนอะ———]

 

จริงอยู่ที่ตอนนี้พระอาทิตย์ตกดินและเริ่มมืดแล้ว หากอยากจะถ่ายต่อก็จำเป็นต้องไปหาที่ที่สว่างกว่านี้

 

[นั่นสินะ ขอบคุณที่เหน็ดเหนื่อย ยากกว่าที่คิดนะเนี่ย]

[จริงด้วย เหนื่อยเอาเรื่องเลย…ถึงจะแค่จำลอง แต่เพิ่งจะเคยสารภาพรักครั้งแรกนี่นแหละ น่าอายสุด ๆ เลย]

 

มิยุถอนหายใจและพูดออกมาพร้อมกับบิดขี้เกียจ

เมื่อได้ยินมิยุกล่าวว่าตัวเองไม่เคยมีประสบการณ์ในการสารภาพรักออกมา ฮิโรกิลังเลว่าควรจะตอบสนองอย่างไร

 

[หือ? ฮิโรกิ เป็นอะไร?]

[เปล่า คือ…หลังจากนั้นมิยุ ได้คบกับใครบ้างหรือเปล่า]

 

ทันใดนั้น หลังจากมิยุเงียบลงไป

 

[ไม่ได้คบกับใครนะ ในช่องฉันก็ไม่ค่อยได้คุยเรื่องนี้เท่าไหร่ ไม่ได้ดูเหรอ?]

[ไม่ได้ดูนะ ฉันเพิ่งจะมาดูไลฟ์ของมิยุเมื่อไม่นานมานี้เอง ตอนช่วงโคลาโบน่ะ]

[เหรอ ฉัน ค่อนข้างจะตรงไปตรงมาตอนไลฟ์น่ะ เพราะถ้าใครมาเห็นเข้าจะแย่เอา]

[ไม่ใช่ตรงไปตรงมาแต่เป็นจริงใจไหมนั่น——— ว่าไป ที่พูดนั่นคืออยากให้ดูเหรอ?]

[ไม่ใช่แล้ว หลังจากนี้อย่าดูอีกละ]

[เข้าใจแล้วน่า]

 

วินาทีนั้นฮิโรกิตัดสินใจแน่แล้วว่ากลับไปแล้วจะหาดู

 

[กลับไปแล้วจะหาดูใช่ไหม? รู้นะว่าเมื่อกี้คิดอะไรอยู่?]

[หวา ผู้ใช้พลังจิตของจริง]

[ว่าแล้วเชียว! อย่าดูถูกเพื่อนสมัยเด็กดีกว่าน่า]

 

เมื่อเห็นมิยุทำหน้ามุ่ยส่ายหัว ฮิโรกิรู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมา

การที่มิยุกล่าวคำว่า 「เพื่อนสมัยเด็ก」 ออกมาง่าย ๆ ราวกับเป็นเรื่องปกตินั้น ทำให้รู้สึกว่าความห่างเหินเมื่อก่อนนี้ได้ถูกลบล้างไปจนหมด

 

[ยิ้มอะไรน่ะ? ฮิโรกิเป็นพวกมาโซเหรอ?]

[เปล่า แค่คิดว่าในที่สุดก็ทำเหมือนฉันเป็นเพื่อนสมัยเด็กแล้วน่ะ]

[หา? หมายความว่าไง?]

[จนถึงก่อนหน้านี้ รู้สึกมาตลอดเลยว่าพวกเราน่ะห่างกันไปมาก เพราะงั้นถึงได้ดีใจที่กลับมาดีกันเหมือนเมื่อก่อนน่ะ]

[ดีกัน เนอะ…นี่ คิดว่าฉันเปลี่ยนไปไหม?]

 

มิยุลดเสียงตัวเองและถาม อีกทั้งยังเห็นความประหม่าอยู่ในส่วนใดส่วนหนึ่งด้วย

ดังนั้น ฮิโรกิจึงตอบอย่างตรงไปตรงมา

 

[ว่าตามตรง เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ แน่นอนว่าด้านที่ไม่เปลี่ยนเลยก็มีทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นมาก แต่ก็ต่างจากมิยุเมื่อก่อนจริง ๆ นั่นแหละ ทั้งการกระทำใน SNS หรืองานอดิเรกก็ด้วย มั่นใจกว่าเมื่อก่อน แล้วก็ซื่อตรงขึ้น ประมาณนั้นนะ]

 

ฮิโรกิกล่าวสิ่งที่คิดออกไปตามตรง มิยุยิ้มกว้างด้วยความยินดี

 

[ถ้างั้น ก็ต้องขอบคุณฮิโรกินะ เป็นเพราะว่าฮิโรกิ ทำให้ฉันค่อย ๆ เปลี่ยนตัวเองไปทีละน้อย รู้สึกได้เลยว่าตัวเองมีความมั่นใจมากกว่าแต่ก่อนเลย]

[ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ]

[ตัวตนของฮิโรกิน่ะ แค่มีอยู่ก็ช่วยฉันได้มากแล้ว]

[งั้นหรอกเหรอ?]

[อื้อ ตลอดมาจนถึงตอนนี้เลยนะ อย่างตอนนี้ก็คอยสนับสนุกกันในฐานะผู้จัดการด้วยจริง ๆ นี่นา]

 

วันนี้มิยุค่อนข้างซื่อตรง การที่มิยุจะส่งความรู้สึกขอบคุณอย่างนี้ออกมาได้นั้น ฮิโรกิจินตนาการไม่ออกเลย

 

[…อยู่ ๆ พูดสิ่งที่คิดออกมาแบบนั้น ไม่รู้เลยแฮะ]

[เรื่องที่ฉันเป็นคนไม่ซื่อตรงน่ะ ฮิโรกิรู้ดีที่สุดนี่]

[ถ้าซื่อตรงแบบนี้ได้ตลอด ก็คงน่ารักสุด ๆ เลยละนะ]

[ถ้าชมกันมากนัก เดี๋ยวก็เข้าไปกอดกันพอดี]

 

ระหว่างที่พูดดวงตาของมิยุเปียกชิ้นเล็กน้อย …คงเป็นความอวดเก่งของเธอ

 

[งั้น วันนี้เอาไว้เท่านี้ก่อนแล้วกัน]

[โล่งอกที่จุดอ่อนยังเป็นตรงนี้ไม่เปลี่ยนเลยนะ]

[จริง ๆ เลย ดูพูดเข้า …ว่าไป พูดถึงเรื่องที่มิยุเปลี่ยนไปต่อนะ ทั้งมีชื่อเสียงใน SNS ชอบลองอะไรใหม่ ๆ แถมยังเป็นคนดังระดับศูนย์กลางของห้องด้วย ดูสว่างไสวสำหรับฉันมากเลยละ ตอนนี้เหมือนจะเป็นพวกรักอิสระไปเลยน่ะนะ]

[อือ ฉันพยายามมากถึงมากที่สุดเลยละ เพราะถ้าไม่อย่างนั้น การเลิกกับแฟนสุดที่รักก็ไม่มีความหมายน่ะสิ]

 

การที่มิยุพูดคำว่า 「สุดที่รัก」 ออกมานั้น ทำให้ทั้งดีใจและรู้สึกอายขึ้นมาด้วย

 

[สุดที่รักเนี่ย พูดมาอีกทีแล้วก็รู้สึกอายนะ รู้สึกจริง ๆ นะว่ามิยุซื่อตรงอย่างกับคนละคนเลย]

[ถ้าทำเหมือนวันนี้ได้คงจะซื่อตรงได้อีกหน่อยละนะ หลังจากนี้ต้องทำได้มากกว่านี้ ต้องมั่นใจในตัวให้ได้มากกว่านี้ ถ้าทำแบบนั้นแล้วจะยิ่งรู้สึกว่าซื่อตรงได้มากขึ้นน่ะ]

[มิยุในตอนนี้ก็สุดยอดมากแล้วนะ มีเสน่ห์สุดแล้ว ๆ น่ะ]

[ขอบคุณนะ แต่ตัวฉันแค่นี้ยังไม่พอใจหรอก]

 

มิยุเผยรอยยิ้มออกมา ราวกับกำลังทำเป็นเข้มแข็ง

เมื่อได้คุยกัน จึงสามารถเข้าใจความรู้สึกของมิยุที่อยากจะห่างกับฮิโรกิได้ แต่มุมมองของฮิโรกิแล้ว คิดไม่ออกเลยว่าทำไมมิยุถึงอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเองขนาดนี้

และหากให้กล่าวความไม่ซื่อตรงของเธอนั้น ก็นับเป็นเสน่ห์อย่างนึงเช่นนั้น

แต่ถึงอย่างนั้น

 

[ตอนนี้ฉันเป็นผู้จัดการของ (MICHIKA) อยู่นี่นะ ในสายตาของผู้จัดการแล้วก็คิดว่ายังเติบโตได้อีกเยอะ]

[หุหุ ใช่ม้า พวกเราน่ะยังต่อจากนี้ไปต่างหาก!]

 

มิยุยิ้มกว้างออกมาด้วยความรู้ยินดีจากใจจริง

เมื่อเห็นมิยุเป็นอย่างนั้น ฮิโรกิจึงรู้สึกผิดที่อยู่ ๆ จะต้องถามต่อ

 

[แล้วทีนี่ คือ…เพราะเป็นเรื่องคลิปเลยถามนู่นถามนี่ไปก็จริง แต่มิยุตอนนี้คิดยังไงก็กับฉันเหรอ]

[คะ คิดยังไงนี่คือ?]

 

มิยุสงสัย ฮิโรกิพูดต่อโดยไม่สนใจ

 

[จะถามว่ายังรู้สึกว่ามีความรักหลงเหลืออยู่ไหม น่ะ …แค่อยากจะยืนยันไว้ก่อน]

 

ทันใดนั้นมิยุก็กระแอมไอแล้วพูด

 

[อ๊ะ เข้าใจอะไรผิดไปเหรอ? ถึงจะพูดว่าสุดที่รักก็เถอะ แต่นั่นแค่เรื่องตอนที่คบกันเท่านั้นเอง ตอนนี้ไม่ได้คิดอะไรกับฮิโรกิแล้วน่ะ]

[ปะ เป็นงั้นเนอะ]

[แต่ว่า…]

 

มิยุหน้าแดง หลบสายตาแล้วกล่าว

 

[แต่ถ้าตัวฉันเติบโตมากจนตัวเองพอใจแล้วละก็…ความรู้สึกที่มีอาจจะเปลี่ยนไป…ก็ได้]

[ฮ่า ๆ ถึงตอนนั้นฉันจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้เลยแฮะ ช่วงนี้น่ะ พอได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมาก ๆ เข้าก็รู้สึกเลยว่ามีเสน่ห์มากสุด ๆ เลยละนะ]

[เอ๊ะ!? …จริงเหรอ?]

 

ท่าทางตกใจอย่างถึงที่สุด มิยุเบิกตากว้างขึ้น

ดูแล้วตลกดี ฮิโรกิจึงยิ้มแล้วพูดต่อ

 

[แหงสิ จริงแท้แน่นอนเลย ทั้งเด็ดเดี่ยว นึกถึงคนอื่นเสมอ ความทะเยอทะยานก็มี…「ทั้งสามคน」 ทั้งมีเสน่ห์แล้วก็น่านับถือ คิดแบบนั้นน่ะ]

[อะฮ่าฮ่า 「ทั้งสามคน」 เนอะ…]

 

มิยุแก้มกระตุก หัวเราะแห้ง ๆ ออกมา

เห็นท่าทางของมิยุอย่างนั้น ฮิโรกิจึงพูดต่อขึ้นมาเพื่อความสบายใจ

 

[แต่ว่า ทั้งสามคนมีจุดยืนในการไม่มีความรักใช่ไหมละ ถ้างั้นฉันเองก็จะพยายามเต็มที่ด้วย แต่ว่านะ ถ้าเกิดไปตกหลุมรักใครขึ้นมา ตอนนั้นจะมาปรึกษาแล้วกัน]

[ตาบ้า อย่าทำเชียว (…ไปรักคนอื่นแบบนั้น)]

 

แม้ส่วนสุดท้ายเสียงจะเบาจนไม่ได้ยิน แต่ถึงอย่างนั้นฮิโรกิก็สบายใจขึ้น

 

[เหรอ ถ้างั้นก็สบายใจได้]

[อื้ม กลับกันเถอะนะ]

[นั่นสินะ]

 

ออกจากสวนสาธารณะ และถึงบ้านในทันที

ขณะที่ทั้งคู่กำลังจะแยกกัน มิยุหันกลับมาแล้วพูด

 

[คือว่านะ ไม่เคยคิดเลยน่ะว่าฮิโรกิมีใจจะทำขนาดนี้ เรื่องเดตก็ด้วย ขอบคุณนะ]

[ด้วยความยินดีเลย ฉันเองก็ว่างมากของว่างมากเลยนี่นะ รู้สึกเหมือนได้เข้าชมรมเลย แบบว่าช่วงนี้ค่อนข้างได้รับการเติมเต็มเลยนะ]

[เหมือนกับตอนมอต้น ถ้าเข้าชมรมบาสเกตบอลก็คงจะดีแท้ ๆ ]

 

ฮิโรกิเมื่อสมัยมัธยมต้นเข้าชมรมบาสเกตบอล ดังนั้นจึงเคยมีความคิดว่าตอนมัธยมปลายก็จะเข้าเช่นกัน แต่สุดท้ายก็ไม่รู้สึกว่าอยากจะเข้า ท้ายที่สุดแล้วจึงไม่ได้เข้าชมรมไป

 

[เพราะตอนปีหนึ่งมิยุแนะนำมาถึงได้เข้าหรอก แต่ก็นะ ตอนนี้เป็นผู้จัดการของ (MICHIKA) ด้วยนี่นา ผลลัพธ์ก็โอนะ]

[อา เพราะแบบนั้นเลยช่วยฉันได้มากเลย…เดี๋ยวหลังกินข้าวอาบน้ำแล้วก็จะเริ่มตัดคลิปเลยน่ะนะ จะมาไหม?]

[งั้น เดี๋ยวไปละกัน]

[งั้น ไว้เจอกันนะ]

[อา]

 

ทั้งสองคนแยกกันด้วยความเขินอายบางอย่าง

พักนี้ฮิโรกิไปที่บ้านมิยุเพื่อตัดต่อวิดีโออยู่บ่อย ๆ พอได้เจอกับแม่ของมิยุก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาอยู่บ้าง แต่ก็แตกต่างจากความเขินอายอยู่เหมือนกัน

 

(จะยังไง ก็ต่างกับเพื่อนสมัยเด็กทั่วไปจริงละนะ…)

 

เมื่อนึกถึงว่าเคยคบกันมาก่อนแล้วนั้น ฮิโรกิจึงรู้สึกสับสนขึ้นมาและเข้าบ้านไป

 

หลังจากนั้น ฮิโรกิก็รู้สึกตัวว่าได้ทำเรื่องใหญ่ลงไปแล้ว

ไม่ใช่แค่ฉากในสวนสาธารณะ แต่วิดีโอระหว่างเดตส่วนใหญ่ไม่สามารถนำมาใช้ได้

ภาพที่ออกมาข้ามไปข้ามมากว่าที่คิด ช่วงกลาง ๆ ก็ไม่ได้เลย จึงไม่ต้องพูดถึงเลยว่าจะเอามาใช้ตรงไหนได้

เรียกได้ว่าสูญเปล่า เป็นเดตที่ล้มเหลวไปในทันใด

แต่ว่า มิยุกลับไม่โกรธเลยแม้แต่น้อย

กลับกันยังดูอารมณ์ดีมากจนเกินไป อีกทั้งยังบอกให้ลองไปชวนทั้งสองคนที่เหลือด้วย ฮิโรกิจึงนึกกลัวขึ้นมา

และสิ่งที่กลัวเป็นอันดับหนึ่ง คือการตอบสนองของทั้งสอง———โดยเฉพาะของคานอนนั่นเอง

 

 

TL: มาเวย์ล้อเล่นใส่เฉย แล้วประโยคนั้นจะใส่มาในเรื่องย่อหลังปกติทำไมเนี่ย! 

TL:  ขนมรามูเนะที่ว่าให้นึกถึงลูกอมเป่านกหวีดที่ติดคอได้ง่าย ๆ