ไหปีศาจ - บทที่ 716 การชันสูตรศพ

บทที่ 716 การชันสูตรศพ

บทที่ 716

การชันสูตรศพ

หมอกพิษได้สลายไป

มีเสียงครวญครางในกองทัพหมาป่า

ชูหยุนนั้นเป็นผู้ช่วยนายพลของกองทัพหมาป่า เป็นหนึ่งในคนที่เจียหมิงหยูไว้วางใจและเป็นรองเพียงแค่เจียหมิงหยูเท่านั้น

เขาเป็นผู้รับผิดชอบในครั้งนี้

“อย่ามา รีบหันกลับไปเร็ว” ชูหยุนได้กล่าวออกไปพร้อมกับอารมณ์โศกเศร้า

เมื่อพวกเขาได้หันหลังกลับไป ทหารดูเหมือนว่าจะพบกับบางสิ่งซึ่งทำให้เสียงของเขาสั่นสะท้าน “ท..ท่านนายพล”

“เกิดอะไรขึ้น”

“ข้าพบกองทหารขนาดมหึมาซึ่งอพยพออกไปก่อนและมีร่องรอยของเวทมนตร์”

“อะไรนะ!” ชูหยุนรู้สึกโกรธมากจึงคว้าคอเสื้อของนายพล “ทำไมเจ้าถึงไม่พูดแบบนี้ก่อนหน้านี้กัน”

“พวกเขาไม่ได้แสดงความผิดปกติใดๆ ในตอนนั้นและหมอกพิษอยู่เพียงแค่เอื้อมและไม่มีเวลาสังเกตพวกมัน”

ชูหยุนได้กำหมัดแน่น ภายในใจรู้สึกปั่นป่วน แต่เขาก็เข้าใจว่าอีกฝ่ายพูดความจริงเพราะเขานั้นไม่ได้รับรู้ถึงความผิดปกติ

“พวกเขาใช้เวทมนตร์อะไรรึ” ชูหยุนได้เก็บความโกรธลงแล้วกล่าวออกไป

“มันเป็นภาพลวงตาขนาดใหญ่ ซึ่งผลที่ได้รับคือ…” นายพลกลืนน้ำลายและหน้าผากของเขาก็ได้หลั่งเหงื่อเย็นออกมา “ดูเหมือนว่าพวกเขาจะคิดว่าพวกเขาถูกล้อมไปด้วยหมอกพิษ”

“หมายความว่ายังไงกัน”

“บางทีตอนนี้พวกเราอาจจะไม่ได้ถูกล้อมโดยหมอกพิษ”

หลังจากที่ชูหยุนได้ฟังแล้วก็กระอักเลือดออกมา

อะไรกัน

ไม่ได้ถูกล้อม

อย่างที่กล่าว เป็นที่ชัดเจนแล้วว่าสามารถที่จะถอยแทนที่จะฝ่าหมอกพิษ?

ไม่น่าแปลกใจที่หมอกพิษนั้นได้ล้อมไว้เป็นวงกลม และมีเพียงด้านเดียวเท่านั้นที่เป็นของจริง

เพื่อจะฝ่าหมอกพิษนี้ ชูหยุนจึงทำใจยืนต่อหน้าก๊าซสีดำที่ค่อยๆจางหายไป

มีเสียงกรีดร้องของกองทัพหมาป่าอีกครั้ง

…..

…..

ภายในถ้าที่มืดมิด

หญิงสาวที่สวมกระโปรงสีดำได้ยืนพิงกำแพงหินที่แห้ง การแสดงออกของนางค่อนข้างมึนงงเล็กน้อยและร่างกายของนางนั้นเต็มไปด้วยหมอกสีดำในขณะที่อัศวินดำที่มีดาบยืนอยู่ข้างนางอย่างเงียบๆ

ครู่ต่อมา หญิงสาวได้หลับตาลงไปและเข้าสู่มิติไห โนเวล-พีดีเอฟ

ภายในมิติไหนั้นเต็มไปด้วยพลัง แต่ภายในดวงตานั้นกลับไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากความว่างเปล่าและแววตาของนางก็ได้เริ่มสูญเสียความวาวไป

ฉูจงฉวนได้เข้ามาถามว่า “เจ้าทำสำเร็จแล้วหรือไม่”

หลี่หยินได้พยักหน้า

“เยี่ยมยอด” ฉูจงฉวนได้ผ่อนคลายและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าสามารถพักได้แล้วไม่จำเป็นต้องฝืนตัวไปหรอก”

หลี่หยินหายไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เห็นได้ชัดว่านางไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

มีคนมากมายที่ต้องการจะฆ่า

ร่องรอยความกังวลปรากฏขึ้นในดวงตาของฉูจงฉวนและเขาอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกไปว่า “ถ้าลั่วอู๋มาเห็นเจ้าในสภาพเช่นนี้คงจะไม่ปลื้มหรอกนะ”

ร่างกายสีดำนั้นได้ชะงักไปแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้ทำอะไรแต่ก็ยังคงออกไป

“ได้ ข้าไม่สามารถช่วยอะไรได้”

“ลั่วอู๋ไยสาวใช้ของเจ้าถึงได้ดื้อดึงอะไรเช่นนี้”

“ข้าได้เตือนเจ้าให้พูดกับหลี่หยินแล้ว แต่เจ้าลั่วอู๋ ไอ้สารเลวน้อยเจ้าควรจะรับผิดชอบเกี่ยวกับสิ่งนี้”

ฉูจงฉวนได้บ่นออกมาพร้อมกับหยิบถุงเหรียญออกมาจากแหวนวิญญาณจักรพรรดิ

นี่คือสิ่งที่ลั่วอู๋มอบให้กับหลินยูหลัน

“เอ้านี่เงิน เจ้ากำลังจะรวยเลยนี่” ฉูจงฉวนได้กล่าว เยาะเย้ยออกมา “มันคู่ควรกับหัวหน้าใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังสำนักโล่พิทักษ์ 100ล้านหินวิญญาณ เจ้าสามารถนำออกมาง่ายอย่างง่ายดาย เจ้าไม่ได้เป็นเจ้าของเงิน แต่เจ้ากำลังซื้อชีวิตของข้า”

ใช่แล้ว เหรียญวิญญาณในกระเป๋านั้นเพียงพอที่จะแลกเป็น 100ล้านหินวิญญาณในคฤหาสน์ชวนเทียน

ฉูจงฉวนเพียงพอที่จะฝึกฝนอย่างมั่นคงเพื่อไปให้ถึงระดับเพชรโดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับทรัพยากรการเพาะปลูกใด ๆ

และมันมีกระดาษใบเล็กๆอยู่ในกระเป๋า

เนื้อความ : ได้โปรดดูแลหลี่หยินและองค์หญิงเจียโรวให้ดีนะพี่ชาย

จมูกของฉูจงฉวนนั้นมีรสเปรี้ยวเล็กน้อยและเขาก็อดไม่ได้ที่จะก่นด่า “เจ้ามันสารเลว เจ้าทิ้งไปแล้วปล่อยให้ข้าทำเรื่องแบบนี้หลี่หยินเสี่ยงชีวิตเพื่อล้างแค้นให้เจ้า ทุกวันข้าจะทำอย่างไรดี ข้าไม่สามารถชักชวนเจ้า ข้าไม่สามารถทุบตีเจ้าได้ ”

“ข้าจะช่วยเจ้าไม่ได้ถ้าไม่มีศิลาวิญญาณ 100ล้านก้อนนี้ เจ้าโง่เจ้าคิดว่าเป็นใคร”

“เจ้าไม่ควรตายเพื่อข้า หรือข้าจะพาเจ้าออกจากหลุมมาเพื่อทุบตีเจ้าอีกครั้ง”

หลังจากที่ฉูจงฉวนก่นด่าเป็นเวลานานก็เริ่มเหนื่อยล้าและนั่งลงบนพื้นเพื่อที่จะพักผ่อน

ในเวลานี้สัตว์ร้ายน้ำแข็งตัวเล็กมีสีฟ้าได้เหยียบย่ำลงบนน้ำ ทั้งตัวของมันใสเหมือนน้ำแข็งแกะสลักราวกับอัญมณีที่งดงามและสดใส หนวดของมังกรก็ได้พลิ้วไหวไปตามสายลม

นี่มันราชาแห่งน้ำ

สุภาพบุรุษน้ำตัวน้อยที่คุณเคยได้เดินมาทางด้านของ ฉูจงฉวน และถูหน้ากับอกของฉูจงฉวนเบาๆ

ฉูจงฉวนหัวเราะและได้ลูบหัวเล็กๆของเขา

ความเข้าใจระหว่างชายหนุ่มและสัตว์อสูรนั้นดีมากและปฏิกิริยาของพลังงานนั้นก็แกว่งไปมาเห็นได้ชัดว่าเป็นการผูกพันธสัญญา

“ข้าไม่สามารถทำอะไรได้ ข้าต้องเพิ่มความแข็งแกร่งโดยเร็วมิฉะนั้นข้าสามารถล้างแค้นให้เจ้ากับเจ้าสารเลวได้” ดวงตาของฉูจงฉวนหรี่ลงและบ่นพึมพำกับตัวเอง

……

……

หลี่หยินเดินเข้าไปในวัง

ผีเสื้อมายาดูเหนื่อยมากสัญลักษณ์ของความมืดและปีกของเปลวไฟที่กระพือปีกอย่างไร้พลังจากนั้นหยุดในสถานที่พักผ่อนที่คุ้นเคยเพื่อพักผ่อน

เป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ในการประคอง “มิติขนาดเล็ก” ไว้มากมาย มันได้พยายามเต็มที่แล้ว

ตวนซีก็เหนื่อยมากจนไม่กระโดดโลดเต้นอีกต่อไป หลังจากหลับไปนานในที่สุดมันก็ตื่นขึ้นมา มันกลายเป็นแพทย์ทหารและในที่สุดมันก็ทำร้ายเจียหมิงหยูแต่มันก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกันพลังของจักรพรรดิวิญญาณไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทนได้

ดาบเงาที่ยืมมาจากเสี่ยวกง

เนื่องจากพลังของเสี่ยวกงนั้นค่อนข้างต่ำเขาจึงเป็นเพียงระดับทองขั้นที่4 หรือมากกว่านั้น ดังนั้นเขาจึงไม่มีความสามารถในด้านการต่อสู้จึงจำเป็นต้องเก็บตัวฝึกในมิติไห

และองค์หญิงเจียโรวกำลังดูแลพวกเขาอยู่ในตอนนี้

องค์หญิงเจียโรวก็พยายามอย่างเต็มที่เช่นกัน นางปล่อยหมอกพิษขนาดใหญ่ หลังจากฝึกฝนมาเป็นเวลานานนางก็ได้เข้าใจกฎแห่งพิษและเลื่อนขั้นเป็นระดับทองขั้นสูง

ส่วนต้าหวง

มันไม่ได้ต่อสู้

มันนอนอยู่ตรงหน้าต่างที่คุ้นเคยที่สุด นอนอาบแดดเลียจมูกของเขาเป็นครั้งคราวราวกับว่าสูญเสียความแข็งแกร่งดวงตาสีโคลนมักเงยศีรษะขึ้นมองไปที่แสนไกลราวกับว่ากำลังรอการกลับมาของเจ้านายจากนั้นก็มองลงมาด้วยความผิดหวัง.

หลังจากลั่วอู๋จากไปก็กลายเป็นแบบนี้

มันเหมือนกับการเปลี่ยนกลับไปเป็นหมาแก่ตัวสีเหลืองที่กำลังจะตาย

สุนัขมีความซื่อสัตย์ที่สุด

มันมาอยูู่กับลั่วอู๋ตั้งแต่แรกเริ่ม มันอยู่มานานกว่า 20 ปี ต้าหวงไม่เคยคิดว่ามันจะต้องสูญเสียเจ้านายไป

ต้าหวงยังคงจำได้ถึงความไม่เต็มใจและความมุ่งมั่นในสายตาของลั่วอู๋เมื่อเขาจากไป

“อา วู้ … ” เมื่อต้าหวงเห็นหลี่หยินกลับมามันก็เริ่มเห่าจากนั้นดวงตาสีโคลนของมันก็เริ่มมีน้ำตาไหลออกมา

หลี่หยินได้ลูบหัวของต้าหวงแล้วเช็ดน้ำตาออกจากมุมตาของมันและที่เริ่มเงียบ

เมื่อมองไปที่ฉากนี้องค์หญิงเจียโรวมีความเปรี้ยวอยู่ในใจนางจึงทำได้เพียงแค่เดินไปข้างหน้าและกระซิบว่า “หลี่หยินพักผ่อนเถอะอาการบาดเจ็บของเจ้ายังไม่หายดี”

หลี่หยินไม่ได้ขยับไปไหน

องค์หญิงเจียโรวจึงไม่มีทางเลือกนอกจากจะอุ้มหลี่หยินและวางนางลงบนเตียง

“ พิษของศพยังคงต้องกำจัดทุกวันก่อนจึงจะเอาออกได้หมด” องค์หญิงเจียโรวปลดเสื้อผ้าของหลี่หยินและเผยให้เห็นถึงผิวขาวนวลของนาง

ทว่าหน้าท้องนั้นกลับมีรอยกรงเล็บเป็นแผลสีดำยาวและปล่อยกลิ่นเหม็นออกมา

“อา..นี่มันแย่ลงเรื่อยๆเลย ว่ากันว่าเราไม่สามารถถอนพลังวิญญาณออกไปได้ เราจำเป็นต้องทิ้งพลังวิญญาณส่วนหนึ่งไว้เพื่อระงับบาดแผล” องค์หญิงเจียโรวได้กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เบากว่าปกติ

หลังจากนั้นองค์หญิงเจียโรวก็นำเม็ดยาที่พัฒนาโดย มู่เถาออกมาบดเป็นผงผสมครึ่งหนึ่งด้วยน้ำอุ่นแล้วโรยลงบนแผลอีกครึ่งหนึ่ง

รอยกรงเล็บบนท้องของหลี่หยินจางลงเล็กน้อย แต่ยังมีกลิ่นเหม็นที่น่าขยะแขยง