ไหปีศาจ - บทที่ 1072 กึ่งจักรพรรดิแห่งตระกูลลับ

 บทที่ 1072 กึ่งจักรพรรดิแห่งตระกูลลับ

    บรรยากาศแห่งความสิ้นหวังเริ่มแพร่กระจาย

    ทั้งที่เป็นทะเลทรายที่ร้อนและแห้งแล้ง แต่ทุกคนกลับรู้สึกหนาวเหน็บราวกับตกลงไปในคุกน้ำแข็ง

    ผู้คนมาที่นี่มากขึ้นเรื่อย ๆ แต่สถานที่นั้นกลับเงียบมากขึ้นเรื่อย ๆ

    พวกเขาทั้งหมดจ้องมองไปที่เสามนตราที่กำลังขยายตัวอยู่ในป่าหวงชาและไม่พูดอะไร หรือไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเพื่อแสดงความไม่สบายใจและความกลัวภายในใจออกมา

    พลังนั้นช่างน่ากลัว

    มันทำให้หายใจไม่ออก

    ในขณะที่พวกหลงเซี่ยมา พวกเขาก็สายไปแล้ว

    สีหน้าของพวกเขาเคร่งเครียด แม้ว่าหลงเซี่ยและผู้บัญชาการหลิงหลงจะเป็นผู้ที่แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิ แต่พวกเขาก็หวาดกลัวเกินกว่าจะเข้าไปในป่าหวงชา

    “เสร็จกัน…” หลี่หวู่หยวนใจสั่นและอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

    เขาเคยประสบภัยพิบัติเมื่อพันปีก่อน

    แม้ว่าตอนนั้นเขาจะยังเด็กอยู่ แต่เขาก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและการบุกรุกของนรกมนตราได้ทำอะไรกับแผ่นดินใหญ่

    ตอนนี้ท่านหม่าเฉินก็ตายไปแล้ว เจ้าสำนักก็อยู่ต่างมิติ และราชินีภูติก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส

    

    มันจบแล้ว

    ผู้บัญชาการหลิงหลงสวมชุดเกราะโลหิต ลอยอยู่ระหว่างสวรรค์และโลก ดาบพยัคฆ์ขาวที่มีปราณดุร้ายขนาดมหึมาวนเวียนอยู่รอบตัวนางราวกับมีชีวิต

    นางเต็มไปด้วยเจตจำนงที่แน่วแน่และดวงตาของนางเต็มไปด้วยจิตสังหาร นางไม่พูดอะไร เพียงแต่ก้าวไปข้างหน้า

    ”เจ้ากำลังจะทำอะไร?” หลี่หวู่หยวนตกใจ

    ผู้บัญชาการหลิงหลงไม่เหลียวหลัง นางมองไปที่ส่วนลึกของป่าหวงชาและพูดอย่างหนักแน่น “ข้าเคยพูดไว้ว่าถ้านรกมนตราบุกเข้ามา ผู้บัญชาการหลิงหลงผู้นี้จะนำกองทัพไปสู้แนวหน้าอย่างแน่นอน”

    ”ไม่ มันอันตรายเกินไป”

    ”มีที่ใดในโลกที่ปลอดภัยบ้างล่ะ?”

    “มันก็…” หลี่หวู่หยวนเงียบ

    ถ้าปรมาจารย์ปีศาจทั้งเก้าบุกมา จะไม่มีสถานที่ปลอดภัยในโลกนี้ ความตายเป็นเพียงเรื่องของเวลา

    “อย่างน้อยเจ้าก็ตายช้าหน่อย” มีคนกระซิบ

    ดวงตาของผู้บัญชาการหลิงหลงกวาดไป เสียงมาจากพวกบูชาราชวงศ์

    

    นางพ่นลมอย่างเย็นชา “ถ้าอย่างนั้นเจ้าควรหัวหดอยู่แนวหลังให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ มิติวิญญาณระดับเพชรของเจ้า คงไม่น่ามีปัญหาในการทำหน้าที่ขนส่งเสบียงหรอกใช่ไหม?”

    ใบหน้าของผู้พูดเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินและแดงอย่างอับอาย

    ระดับเพชรที่เป็นได้แค่หน่วยขนเสบียง?

    ไม่มีอะไรจะดูถูกไปได้มากกว่านี้แล้ว

    ในขณะนี้หลงเซี่ยก้าวไปข้างหน้า ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความโกลาหลที่ยากจะต้านทาน ดวงตาของเขาเป็นประกายและร่างกายของเขาเหมือนภูเขายักษ์ “หลิงหลง ข้าจะไปกับเจ้า”

    “สมเป็นคนที่ข้าชอบดีนี่!” ผู้บัญชาการหลิงหลงหัวเราะ ผมยาวของนางร่ายรำ ท่าทางของนางดูกล้าหาญและสวยงาม

    เสียงของนางแหบเล็กน้อย ราวกับลมพายุในสนามรบ

    เสียงหัวเราะที่ดังออกมา ระงับความกลัวในใจของทุกคนได้ชั่วขณะหนึ่งอย่างไม่คาดคิด

    

    บรรยากาศสงบลงทันใด

    พลังวิญญาณของผู้บัญชาการหลิงหลงและหลงเซี่ยกำลังเบ่งบานซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกว่าพวกเขาอยู่ในสนามรบโบราณ เสียงกลองสงครามดังสนั่น ทั้งคู่เลือดลมเดือดพล่าน และพวกเขามีความมุ่งมั่นที่จะไม่มีวันดับสูญ

    พวกเขากลายเป็นแสงที่น่ากลัวสองดวงและพุ่งตรงไปที่ส่วนลึกของป่าหวงชา

    พวกเขาทั้งหมดมองดูพวกเขาจากไปด้วยความรู้สึกต่าง ๆ ผสมปนเปอยู่ในใจ

    หลี่หวู่หยวนหายใจเข้าลึก ๆ และคำรามอย่างกล้าหาญ สิงโตคำรามและพุ่งไปบนท้องฟ้า “ทุกคนที่อยู่ต่ำกว่าระดับเพชรสูงสุด ถอยออกไปเสีย ต่อให้พวกเขาจะถูกฆ่า มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าต้องไปตายตามพวกเขา”

    

    หากปราศจากพลังของระดับเพชรสูงสุด ปรมาจารย์ปีศาจทั้งเก้าสามารถฆ่าทุกชีวิตในพื้นที่ขนาดใหญ่ได้ด้วยการมองเพียงครั้งเดียว

    มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่จะให้ทุกคนไปเป็นเหยื่อเปล่า ๆ

    เฉพาะผู้มีมิติวิญญาณระดับเพชรสูงสุดเท่านั้นที่เราจะสามารถชะลอการบุกรุกของนรกมนตราได้

    เสียงคำรามของสิงโตกระจายไปทั่วป่าหวงชาในทันที และแม้แต่เสียงของหลี่หวู่หยวนก็ได้ยินใน 23 เมืองที่อยู่ไกลออกไป

    คนขี้ขลาดบางคนหันหลังและวิ่งหนีไปทันที

    ตราบเท่าที่เราสามารถมีชีวิตอยู่ได้ ก็ขออยู่รอดให้ได้นานที่สุด

    อย่างไรก็ตาม หลายคนที่ไม่คิดจะจากไปก็คำรามว่า “เรารวมพลังกันอย่างเต็มที่เพื่อต่อต้านนรกมนตรานี้ไม่ได้หรือ?”

    น่าเสียดายที่ไม่มีใครสามารถให้คำตอบที่ถูกต้องได้

    หลี่หวู่หยวนปล่อยบรรยากาศที่รุนแรงและบังคับให้คนส่วนใหญ่ออกไป

    แต่เขาไม่สามารถซ่อนสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ได้

    ผู้คนกำลังมาดูที่นี่มากขึ้นเรื่อย ๆ

    ตระกูลนับไม่ถ้วนและกองกำลังอันทรงพลังอยู่ในเขตแผ่นดินไหว

    

    หลี่หวู่หยวนมองไปที่ห้าคนที่มากับเขา พวกเขาล้วนเป็นผู้ทรงพลังของสำนักเฉียนหลง แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้มาที่นี่ทั้งหมด แต่ก็เพียงพอแล้ว

    “เฒ่าเล่ย ขึ้นอยู่กับท่านแล้ว” ทุกคนมองไปที่คนคนหนึ่ง

    ชายผู้นี้ดูเย็นชา ร่างกายใหญ่โต และมีรอยสักเสือสีเขียวดุร้ายที่คอ เขาหัวโล้น ดูดุร้ายและทรงพลังอย่างมากจากรูปลักษณ์

    เล่ยเซิ้น หัวหน้าห้องโถงหวังฝาแห่งสำนักเฉียนหลง

    เมื่อลั่วอู๋กลายเป็นระดับเพชรแล้ว หลี่หวู่หยวนก็เคยพาเขาไปแนะนำให้รู้จัก

    เขาไม่เพียงแต่เป็นหัวหน้าโถงหวังฝาเท่านั้นแต่ยังมีอีกตัวตนหนึ่งอีกด้วย

    นั่นเป็นคนเดียวที่ก้าวไปถึงระดับกึ่งจักรพรรดิในสำนักเฉียนหลง

    นอกจากท่านเจ้าสำนักแล้ว เขาก็เป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในสำนักเฉียนหลง

    

    “ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า ต่อให้พวกเจ้าจะสามารถต่อสู้เพื่อซื้อเวลาให้มนุษย์ทั้งหมดได้เพียงไม่กี่วินาที แต่มันก็สมเหตุสมผล”

    ”ใครจะรู้ว่าในไม่กี่วินาที อะไร ๆ มันอาจจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นก็ได้”

    ด้วยเสียงคำรามยาว เล่ยเซิ้นก็กลายเป็นเสือกินวิญญาณ ร่างกายของเขาเป็นสีเขียว และแก่นแท้แห่งวิญญาณก็ผูกติดอยู่กับเขา ดวงตาสีเขียวของเขาเต็มไปด้วยแสงที่สาดส่องออกมา

    ตู้ม!

    เสียงเสือคำรามไปทั่วโลก

    เขาเดินไปในอากาศพร้อมกับรูปลักษณ์ของพระเจ้า

    “ซวนชิงหยู่ ทำไมเขาไม่ปรากฏตัว” มีคนถามเสียงเบาออกมา

    น่าเสียดายที่ไม่มีใครรู้

    ถึงตอนนี้เขาก็ไม่ปรากฏตัว

    ทำให้หลายคนที่รู้จักการมีอยู่ของเขารู้สึกโกรธ

    

    หลี่หวู่หยวนส่ายหัว “ไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้หรอก เมื่อเขาเห็นว่าสมควรที่เขาจะออกมา เขาก็จะออกมาเอง ในเมื่อผู้บัญชาการหลิงหลง หลงเซี่ยและเล่ยเซิ้นเข้าไปหมดแล้ว ก็ถึงตาของพวกเราแล้ว”

    

    ระดับเพชรมีจำนวนมาก แต่ผู้ที่อยู่ต่ำกว่าระดับสูงสุดจะถูกหลี่หวู่หยวนห้ามไว้ ในตอนนี้จึงมีคนอยู่น้อยกว่า 20 คนที่ขอบป่าหวงชา

    “ทำไมน้อยจัง” บางคนผิดหวัง

    แม้ว่าผู้ที่แข็งแกร่งระดับเพชรสูงสุดจะมีไม่มาก แต่ก็ไม่ได้มีจำนวนน้อยเช่นนี้

    ”หลายคนยังมาเลย ไม่ต้องห่วงหรอก” มีคนปลอบว่า “เมื่อข่าวแพร่ออกไป ก็จะมีผู้แข็งแกร่งมาเพิ่มอีก”

    “ข้าเกรงว่าพวกเขาคงไม่ฉลาดก็โง่เขลาพอที่จะมองไม่เห็นสถานการณ์อย่างชัดเจน มันก็ไม่ใช่ทุกคนที่มีจิตวิญญาณแห่งการเสียสละ” ระดับเพชรบางคนกล่าวอย่างโกรธเคือง

    เกิดความเงียบขึ้นเล็กน้อย

    กรณีนั้นก็เป็นไปได้

    ไม่ใช่ทุกคนที่จะเต็มใจยืนหยัด

    ในเวลานี้ ลมปราณสั่นสะเทือนโลกพุ่งออกมาจากระยะไกล

    ทุกคนตกใจมากจนคิดว่าสงครามกำลังจะเริ่มต้นขึ้น

    แต่พวกเขาก็พบว่าลมปราณนี้ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด เมื่อพวกเขามองดูดี ๆ ก็เห็นชายชราในชุดคลุมสีดำบินขึ้นไปในอากาศด้วยใบหน้าที่เย็นชา จมูกคด ดูค่อนข้างดื้อรั้นและมีอารมณ์อ่อนไหว

    

    ”ระดับกึ่งจักรพรรดิ!” บางคนแปลกใจ

    ไม่มีใครคิดว่าจู่ ๆ ระดับกึ่งจักรพรรดิจะปรากฏตัวขึ้น

    ชายชราชุดดำบินมาที่นี่ หลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่งเขาก็พูดว่า “ตาเฒ่าที่แก่จวนจะลงโลงจากตระกูลเจียงแห่งตระกูลลับมาช่วยแล้ว”

    ตระกูลลับ?

    พวกเขาดีใจมาก

    ”เยี่ยมเลย ขอยินดีต้อนรับสหายคนนี้” หลี่หวู่หยวนดีใจมาก “ข้าได้ยินมาว่ามีตระกูลที่อยู่อย่างสันโดษอยู่ทั่วแผ่นดินใหญ่ แต่ข้าไม่เคยได้เห็นพวกเขาเลย”

    ในฐานะรองเจ้าสำนักเฉียนหลง เป็นปกติที่เขาจะรู้ความลับมากมาย

    ที่จริงแล้ว มีหลายตระกูลลับในแผ่นดินใหญ่

    พวกเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับทางโลก แต่ความแข็งแกร่งของพวกเขาไม่ได้อ่อนแออย่างแน่นอน

    หลี่หวู่หยวนถามอย่างมีความหวัง “ข้าไม่รู้ว่ายังมีใครอีกไหม…”

    “ข้าได้ติดต่อไปแล้ว ก็ยังมีระดับเพชรสูงสุดอยู่บ้าง แต่ข้าเกรงว่าคนเดียวที่อยู่ในระดับกึ่งจักรพรรดิคงจะมีแต่ชายชราที่แก่จวนจะลงโลงคนนี้นี่แหละ” ชายชราในชุดดำพูดช้า ๆ