โลกแห่งนี้ที่มีเพียงฉัน - ตอนที่ 18 สูญเสีย และได้รับ
บทที่ 18 สูญเสีย และได้รับ
[ตัวเอก]
ควรทำยังไงดี? ในหนังสือไม่มีอะไรเลยสักนิด นี่ฉันจะเลือดหมดตัวได้อย่างงั้นเหรอ? ไม่ ไม่ยอมหรอก ต้องมีวิธีหยุดสิ่งที่เกิดขึ้นสิ หนังสือสูญเสียและได้รับ ใช่ มีกุญแจอยู่ในหนังสือ มีได้รับย่อมมีสูญเสีย? หมายความว่ายังไง? ฉันต้องทำยังไงเพื่อหยุดเหตุการณ์นี้?
เดี๋ยวนะ คงไม่ให้ฉันตัดนิ้วตัวเองใช่ไหม? สูญเสียเพื่อได้รับ ตัดนิ้วเพื่อหยุดเลือดที่ไหล แม้โลหิตจะไหลเยอะยิ่งกว่าเดิม ทว่ามันก็ทำให้เลือดหยุดไหลได้ หรือเปล่านะ? ความคิดฉันถูกรึเปล่า? แล้วต้องทำจริงๆ ใช่ไหม? ฉันไม่ต้องการตัดนิ้วเลย แต่ ต้องทำจริงๆ สินะ งั้นคงไม่มีทางเลือก ลองดู เผื่อรอดจากสถานการณ์ปัจจุบัน ขณะที่ความคิดอย่างงั้นเกิดขึ้นภายในหัว เลือดก็หยุดไหล นิ้วที่เคยมีแผล เวลานี้กลายเป็นไร้บาดแผล ไม่มีแม้แต่น้อย คล้ายก่อนหน้าไม่เคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน
“เป็นแบบนี้ทุกที ฉันเหนื่อยแล้วนะ”
ใครบางคนกำลังเล่นตลกกับฉันใช่ไหม? หลอกให้ฉันตกใจ ก่อนที่จะทำให้โล่งใจ บ้าจริง สักวัน คงไม่ใช่ว่าฉันจะชินกับมันนะ นี่ใช่เรื่องน่าเคยชินซะที่ไหน? เฮ้ออ~ เหนื่อยแล้ว ขอนอนพักหน่อยแล้วกัน
/
/
/
/
เช้าสดใส แต่รู้สึกไม่สดใสเลย เจอเรื่องก่อนหน้านี้เข้าไป จะให้สดใสก็คงยังไงอยู่ นึกถึงตอนนั้นก็น่าตลกดี สถานการณ์ที่เจออยู่อันตรายมาก ทำไมถึงสงบจิตใจไม่ได้ ยิ่งไม่มีสติ ยิ่งตกอยู่ในอันตราย ฉันต้องเริ่มฝึกจิตใจบ้าง วันข้างหน้าต้องได้ใช้แน่นอน
อาบเสร็จ ก็แต่งตัวไปทำงาน เริ่มชินกับงานใหม่เรียบร้อย ไม่ได้ยากลำบากเท่างานเก่า แต่ถ้าไม่ทำงานด้วยใจ มันก็จะทำออกมาได้ไม่เต็มที่ ฉันใช้เวลาไม่นานก็มาถึงร้านข้าวมันไก่พ่อของทิศ ต้องขอบคุณรถโดยสารประจำทาง ถ้าไม่ได้มัน คงช้ามากกว่าจะถึง
เป็นอีกวันที่ไม่เห็นชายอ้วน ไม่รู้ไปไหน ทว่านั่นไม่เกี่ยวอะไรกับฉันอยู่แล้ว ฉันควรไปทำงาน ลูกค้าเต็มร้านทุกเวลาจริงๆ วันนี้ได้ลองศึกษาวิธีทำข้าวมันไก่ด้วย ไม่ได้ยากอย่างที่คิด มันค่อนข้างง่าย บางทีอาจเพราะความลับแห่งมหาสมุทร ฉันจึงเข้าใจได้อย่างรวดเร็วด้วย
“นี่ครับ”
เมื่อนำอาหารไปวางให้ลูกค้าที่โต๊ะเสร็จ ฉันก็หาที่เล่นกีตาร์ งานใหม่ถือว่ายอดเยี่ยมมาก ตอนแรกคิดว่าจะไม่ค่อยมีอิสระ แต่ต่างจากที่คิด เวลาว่างค่อนข้างเยอะ แม้ไม่ได้ว่างเท่าก่อนทำงานก็เถอะ
เล่นกีตาร์สักพัก ชายคนหนึ่งก็เดินมาหาฉัน เขาเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ใส่ชุดเสื้อผ้าธรรมดา ดูแล้ว ราคาคงไม่ได้แพง เดินมาทำไมกันนะ? หรือว่าคนรู้จักเก่าอีก? ไม่น่าใช่หรอก ฉันจะจำคนไม่ได้เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ? ปัจจุบันนี้ ฉันยังจำไม่ได้เลยว่าเจอทิศครั้งแรกตอนไหน
“สวัสดีครับ พี่ชายอะไรครับ”
เอ๋? มีคนถามชื่อฉันงั้นเหรอ? ทำไมกัน? หรือนี่คือเรื่องปกติ? ที่ผ่านมา ไม่ค่อยมีใครถามชื่อฉันเลยนะ แล้วพี่ชาย นั่นหมายความว่ายังไงกัน? เห็นฉันอายุเยอะขนาดนั้น? ยังไม่ถึงสามสิบนะ
“ชื่อซีครับ ทำไมเหรอ?”
“เมื่อวานผมก็ได้ฟังพี่เล่นนะ ชอบพี่มากเลย เล่นกีตาร์ได้สุดยอดสุดๆ เออ… จะว่าไงดีล่ะ อยากติดตาม มีช่องทางติดตามมั้ยครับ?”
ติดตามงั้นเหรอ? ฉันว่าตัวเองก็ไม่ได้เล่นดีมากเท่าไหร่นะ แต่ขอรับคำชมไว้ก็แล้วกัน ฉันบอกช่องตัวเองให้อีกฝ่ายรู้ ชายหนุ่มค้นหาแล้วรู้สึกตกใจนิดหน่อย เขาคงจะตกใจตรงที่ช่องของฉัน แต่คนที่เล่นในวิดีโอเป็นคนอื่นสินะ
“น้องสาวผมน่ะครับ”
วันก่อนน่ะ ฉันคิดเรื่องราว ประวัติ ชื่อ รวมถึงข้อมูลต่างๆ ไว้เรียบร้อยแล้ว ต่อให้มีคนถามว่าเด็กสาวในวิดีโอคือใคร เป็นยังไง มาจากไหน ฉันก็สามารถตอบได้ทั้งหมด ข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับวาริน ฉันจำได้ทุกตัวอักษร
ลองมาคิดดูดีๆ แล้ว ชื่อวาริน มันก็แปลกหน่อยๆ นะ ชื่อไม่ค่อยเข้ากับรูปลักษณ์เลย ผมสีเงิน ดวงตาที่มีสีเช่นเดียวกับผมของเธอ ไม่มีสีฟ้าสักเล็กน้อย น่าตลก ทำไมตั้งชื่อวารินไปได้กัน แต่ไม่คิดจะเปลี่ยนหรอกนะ ชื่อนี้แหละดีแล้ว
“ครับ ผมเข้าใจๆ”
ชายหนุ่มยิ้ม ทำท่าเหมือนเข้าใจ พูดซํ้าเดิมสองรอบ คล้ายไม่เข้าใจแฮะ ในหัวกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่กันแน่?
“น้องสาวพี่น่ารักมากเลยครับ”
แน่นอน ฉันเองก็คิดอย่างงั้น ตอนที่ส่องกระจกในร่างวารินครั้งแรก ทำเอาตกตะลึงเลยทีเดียว ผม และดวงตาคู่นั้นมีเสน่ห์อย่างอธิบายไม่ได้ ผู้ชายหลายคนจะต้องโดนมนต์สะกดแน่นอน
“ก็น่ารักอยู่แหละ แต่ห้ามคิดอะไรแปลกๆ กับน้องสาวฉันนะ ถ้าคิด ฉันไม่ยอมแน่”
ตอนนี้ฉันดูเป็นผู้ชายที่ดีไหมนะ? สมมุติว่ามีน้องสาวจริง ฉันต้องสามารถเป็นสุดยอดพี่ชายได้แน่ จะป้องกันไม่ให้ใครเข้ามาทำร้าย หรือทำให้เธอเสียใจ ในโลกนี้ต้องไม่มีคนที่ทำให้เธอเสียใจเด็ดขาด
“ผมไม่กล้าคิดหรอกครับ ผมรู้อยู่ สิ่งไหนไม่ควร สิ่งไหนควร”
ชายหนุ่มยิ้ม เห็นรอยยิ้มนั้นแล้วรู้สึกแปลกๆ กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่เนี่ย? กำลังคิดเรื่องแปลกๆ อยู่ใช่ไหม? ก็บอกว่าไม่ให้คิดไง!
“พี่ครับ ผมขอตัวไปก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาร้านนี้อีก ข้าวมันไก่อร่อยมาก แถมได้เยอะอีก เป็นร้านที่สุดยอดอะไรแบบนี้”
พูดเช่นนั้นก่อนจากไป จะมาบอกฉันทำไมล่ะเนี่ย? ไม่ได้เป็นเจ้าของร้านสักหน่อย ถึงวันนี้ฉันจะทำข้าวมันไก่ไปหลายจาน ทว่าวัตถุดิบ และอื่นๆ พนักงานกับพ่อของทิศเตรียมไว้ให้หมด ข้าวมันไก่อร่อย จะบอกฉันเพื่ออะไร?
“สูญเสียและได้รับสินะ”
เพราะมาทำงานที่นี่รึเปล่านะ? สูญเสียอิสระไปบางส่วน แต่ได้บางสิ่งกลับมา อย่าง แฟนคลับคนใหม่ ฉันเข้าใจถูกไหมนะ? สูญเสียเวลาไป เลยได้ชายหนุ่มคนนั้นเป็นผู้ติดตาม หากไม่ทิ้งอิสระไปก่อนหน้า ก็จะไม่ได้เขาเป็นแฟนคลับ ไม่ได้ประสบการณ์ในการทำข้าวมันไก่ ร่วมถึงประสบการณ์การเป็นพนักงานร้านอาหาร และอื่นๆ
“บางทีฉันอาจจะตัดสินใจถูกแล้วก็ได้ ชีวิตที่วันทั้งวันเอาแต่ฝึกฝน มันจะเป็นชีวิตที่ดีได้ยังไง?”
ณ ตอนนี้ บนใบหน้าฉันต้องมีรอยยิ้มอยู่แน่ๆ พอเข้าใจหนังสือสูญเสียและได้รับมากกว่าเดิมแล้ว ทุกสิ่งมีเหตุผล มีเหตุย่อมมีผล
“ซี มาช่วยงานทางนี้หน่อย ขาดคนเอาอาหารไปให้ลูกค้า”
เวลานั้น เพื่อนร่วมงานชายวัยสี่สิบต้นๆ พลันส่งเสียงมาทางฉัน ถึงเวลาที่ต้องกลับไปทำงานแล้ว
“ได้ครับๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
ฉันตอบ จากนั้นก็เข้าไปช่วยงานพนักงานคนอื่นๆ ลูกค้าเยอะจริงๆ บางช่วงคนน้อยกว่าปกติ ทว่าร้านก็เต็มแทบตลอด นี่ไม่นับคนที่สั่งกลับไปกินที่บ้าน หรือที่อื่นๆ อีก ร้านนี้น่าอัศจรรย์สุดๆ ในชีวิตนี้ไม่เคยเห็นอะไรอย่างงี้มาก่อน ต่อให้เป็นร้านหรูก็คนไม่เยอะเท่าร้านข้าวมันไก่พ่อทิศ ส่วนกำไรนั้นไม่รู้ งานของฉันที่นี่ไม่ได้เกี่ยวกับรายรับ รายจ่าย
วันนี้จบลงโดยไม่เกิดเรื่องร้ายใดๆ ฉันกลับบ้าน ไม่เจอชายแก่ หรือหญิงสาวลึกลับ ในห้องนํ้าก็ไม่มีเหตุการณ์ประหลาด เป็นวันที่แปลกดี ด้วยความเหนื่อยล้า ฉันหลับภายในไม่กี่วินาทีหลังทิ้งตัวลงบนเตียง วันต่อมา ฉันไปทำงาน กลับบ้าน นอน แบบนี้วนไปเรื่อยๆ ชีวิตความสุขดี ไร้เรื่องเหนือธรรมชาติ