โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 61 เกลียดเธอ

ในลิฟต์ โจวหยวนลังเลอยู่ข้างหลังฮั่วเทียนหลัน และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา : "คุณฮัว ตอนนี้พวกเรา ไม่ใช่ไปกินข้าวนอกหรอครับ? "

ฮัวเทียนหลันส่งเสียงฮัมและพูดเบาๆ : "มีอะไร? "

"คือ คุณนายน้อย มาไม่ใช่……ส่งข้าวให้คุณ……." โจวหยวนไม่กล้าที่จะพูดต่อ เพราะกลัวว่าฮั่วเทียนหลันจะถูกกระตุ้นและเขาจะต้องหยิบมืดมาฆ่าเขา

ฮั่วเทียนหลันยิ้มเยาะและพูดว่า : "โจวหยวน เธอยุ่งวุ่นวายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ปกติคุยกับครอบครัวควรพูดก็พูด ไม่ควรก็ไม่ต้องพูด และอย่าลืมปิดปาก"

ท่าทางของโจวหยวนหยุดนิ่ง รีบยืนตรง พูดครับไม่หยุด

เขาคิดไว้แล้วว่าฮั่วเทียนหลันจะรู้แน่นอน ว่าเขาเปิดเผยอะไรกับหลี่รูยา แต่สิ่งนี้ไม่เป็นอันตราย และหลี่รูยาเป็นคนที่รับผิดชอบบริษัท จริงๆ ดังนั้นเขาจึงไม่นับว่าทรยศ

และเขายังรู้สึกว่าอันรันในฐานะคุณนาย เป็นคนดีจริงๆ แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมนายฮัวถึงเกลียดเธอมาก

ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะพูดอะไรในวันนี้ แต่กลับถูกเฟิงชิงหยวนตีแทน

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันออกจากลิฟต์ โจวหยวนก็ถามฮั่วเทียนหลันว่าต้องการทานอาหารกลางวันที่ไหน

เขาสุ่มมาหนึ่งสถานที่ โจวหยวนขับรถ และภายในไม่กี่ชั่วโมง เขาก็มาถึงร้านน้ำชาแห่งนี้

แต่เมื่อรอโจวหยวนเพิ่งจอดรถเสร็จ เขาและบอกกับฮั่วเทียนหลันว่ามาถึงแล้ว

ฮั่วเทียนหลันไม่ขยับ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดกับโจวหยวนว่า : "กลับเถอะ! "

กลับไป? โจวหยวนอดไม่ได้ที่จะยกหูขึ้น เขาได้ยินไม่ผิดใช่ไหม?

เพิ่งมาถึงสถานที่เพื่อเตรียมทานอาหาร แต่ประธานฮัวจะกลับไปอีก?

แต่การตบเมื่อกี้ดูเหมือนจะเข้าที่หู และคำพูดของประธานก็ไม่สามารถขัดขืน ดังนั้นโจวหยวนจึงขับรถอย่างซื่อสัตย์อีกครั้งและกลับไปที่ตึกฟาเรนไฮต์

ฮั่วเทียนหลันให้โจวหยวนจัดการปัญหาเรื่องอาหารด้วยตัวเอง และเขาก็ขึ้นไปชั้นบน

เขากำลังจะไปที่ห้องทำงานของประธานกรรมการ แต่ไม่รู้ทำไมเขารู้สึกอึดอัดใจมากจนหยุดอยู่หน้าห้องรับรองแขก

เขาไม่ได้เคาะประตู และเปิดประตูเข้าไปโดยตรง บังเอิญเห็นอันรันที่กำลังเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ แตะหน้าท้องของเธออย่างไม่นึกไม่ฝัน

และท้องของเธอจะนูนขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่าเธอเพิ่งตั้งครรภ์

อันรันมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความประหลาดใจ เขาไม่ได้บอกว่ามีนัดหรอ? นี่แค่กี่โมง ก็กลับมาแล้ว?

ซุปจะเสียดายไม่ได้ ฮั่วเทียนหลันยังบอกให้เธอกินมันให้หมด

อันรันจึงยืนกรานที่จะอยู่คนเดียว และดื่มซุปนกพิราบของสองคนกินจนหมดเกลี้ยง

ในตอนท้าย เธอรู้สึกว่าเธอจะไม่ได้กลิ่นของนกพิราบเป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งปี ไม่เช่นนั้นเธอจะอาเจียนทันที

"ดื่มเสร็จแล้ว? " ฮั่วเทียนหลันพูดอย่างเย็นชาและปิดประตู

เอ่อ ไม่ ตกลงมาแล้ว

อันรันมองไปที่ท่าทางที่ไม่แน่นอนบนใบหน้าของฮั่วเทียนหลัน ซึ่งไม่ชัดเจนเล็กน้อย

"ใช่ ใช่……คุณไม่ใช่บอกว่า ให้ฉันดื่มให้หมดหรอ……." เมื่อพูดถึงคำสุดท้าย เสียงของอันรันก็แผ่วเบาและมีเข็มหล่นจากพื้น ซึ่งดังพอๆ กับเสียงเธอ

คิดในใจอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ฮัวเทียนหลันเข้ามา ก็ถามเธอว่าดื่มเสร็จแล้วหรอ

หรือว่าจู่ๆชายคนนี้มีอาการสมองกระตุก ยังต้องการมาดื่มซุป?

ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่าเหตุการณ์นี้น่าจะเป็นความจริง ถึงอย่างไรฮั่วเทียนหลันปฏิบัติกับเธอ เขามักจะคิดอีกเรื่องเป็นอีกเรื่อง

"อื้ม กินคนเดียวรสชาติดีมั้ย" คำพูดของฮั่วเทียนหลันดูแผ่วเบา แต่มันทำให้อันรันรู้สึกถึงเจตนาฆาตกรรม

เธออดไม่ได้ที่จะหดคอและกระซิบ : "ฮัว คุณฮัว……ถ้าคุณยังอยากดื่ม ฉันจะไปสั่งให้คุณ……"

อันรันรู้สึกว่านี่เป็นทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้ แต่ฮั่วเทียนหลันบอกว่าไม่ดื่ม

เธอจะวิ่งกลับไปที่บ้านฮัวและบอกกับแม่ฮัวว่าฮั่วเทียนหลันไม่ดื่มซุป และบังคับให้เธอดื่มทั้งหมดไม่ได้

ผลเมื่อเธอดื่มเสร็จ ฮั่วเทียนหลันก็กลับมา และบอกว่าต้องการดื่ม เธอจึงไม่สามารถกลับบ้านไปต้มอีกหม้อได้อีก?

ฮั่วเทียนหลันยิ้มเยาะ และกล่าวว่า : "นั่นคือรสชาติเดียวหรอ? "

ครั้งนี้อันรันพูดไม่ออก เธอไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้ว

เธอคิดว่าฮัวเทียนหลันเพียงแค่ต้องการหาเหตุผลที่จะเข้ามา และทำให้เธออับอาย

"ขอโทษนะ ฉันจะไม่ดื่มอีกแล้ว" อันรันระงับความไม่พอใจในใจของเธอ และกล่าวพร้อมกับก้มหน้าลง

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่อันรัน นี่เป็นภัยคุกคามจากความหิวโหยหรือไม่? ความโกรธพุ่งพล่านในใจ

เขาตะคอกและกระแทกประตู กลับไปที่ห้องทำงานของประธานกรรมการ

อันรันเฝ้าดูเขาจากไปด้วยความประหลาดใจ และไม่ตอบสนองสักพัก

เรื่องนี้ ก็ปล่อยไปแบบนี้แล้ว? นี่เหมือนไม่ใช่อารมณ์ของฮั่วเทียนหลัน!

อย่างไรก็ตาม ความกดดันที่ฮัวเทียนหลันนำมาให้เธอที่นี่ มันมากเกินไป ตอนนี้เขาจากไปอันรันก็รู้สึกโล่งใจทันที และถอนหายใจยาวๆ ด้วยความโล่งอก

เธอหยิบกล่องอาหารกลางวันที่มีสองกล่องขึ้นลิฟต์ไปที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน ขึ้นรถแล้วออกไป

ฮั่วเทียนหลันนั่งอยู่ในห้องทำงานครึ่งชั่วโมง ก่อนที่จะกดปุ่มบนโต๊ะ

ในไม่ช้า มีเสียงเคาะประตู โจวหยวนก็เข้ามา

"อันรัน กำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้? " ฮั่วเทียนหลันถาม

โจวหยวนตอบว่า : "คุณผู้หญิงออกไปแล้วครับ"

ออกไปแล้ว? หัวใจของฮั่วเทียนหลันสั่น ผู้หญิงคนนี้รู้ว่าเขาโกรธ เลยเดินออกไปแบบเบาๆ ?

"ตอนเธอไปเธอไม่ได้พูดอะไรหรอ? " ฮั่วเทียนหลันยังคงอดไม่ได้ที่จะถามต่อไป เขามักจะรู้สึกว่าตามบุคลิกของอันรัน เธอจะต้องขอโทษหรือส่งอะไรมา

แต่โจวหยวนส่ายหัวและกล่าวว่า : "คุณผู้หญิงบอกแค่ว่ารบกวนแล้ว ลาก่อน แล้วก็จากไป"

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้ว แต่นี่เป็นงานบ้าน และต่อหน้าโจวหยวน เขาต้องการรักษาความน่าเกรงขามของประธานของเขาเอาไว้

เขาโบกมือ เพื่อระบุว่าโจวหยวนสามารถออกไปได้

โจวหยวนผลักประตูออกอย่างระมัดระวัง พยายามไม่รบกวนนายเฟิง

ไม่รู้ว่าทำไม โจวหยวนจึงมักรู้สึกเสมอว่าหลังจากพบกับคุณนายวันนี้ นายเฟิงดูเหมือนจะเป็นคนละคน

แปลก……เหมือน คนขี้หึงนิดนึง?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ โจวหยวนก็รู้สึกหนาวสั่นในร่างกายของเขาทันที และรีบดึงความคิดนี้ออกจากจิตใจของเขา

ฮั่วเทียนหลันลุกขึ้นยืนอยู่หน้าหน้าต่างห้องทำงาน

มีการจราจรที่พลุกพล่านบนท้องถนนด้านนอก เช่นเดียวกับในใจมนุษย์ ผู้คนต่างเข้าออกทุกวันเหมือนกัน

แต่เขารู้สึกเสมอว่าหัวใจของเขาดูเหมือนจะยุ่งเหยิง

เมื่ออันรันพยายามเชื่อฟังและทำให้เขาพอใจในตอนแรก เขามักจะตัดพ้อ

แต่อันรันแยกออกจากเขาแล้ว เขาไม่ค่อยเห็น และจะส่งผลต่ออารมณ์ของเขา

เขาไม่รู้ว่านี่เป็นกลอุบายในการจับเขาอยู่หมัดหรือไม่ * แต่มุมปากของฮั่วเทียนหลันก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มก็ยังไม่ถึงขอบตาของเขา

จับให้อยู่หมัดก็ดี ตั้งใจก็ดี

ตราบใดที่อันรันยังอยู่ในตระกูลฮัว เขาก็ไม่สามารถหนีได้ และต้องยอมรับการจัดการของเขา