โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 192 เจอกันใหม่ชาติหน้า

จู่ๆขวดไวน์ในมือของฮั่วเทียนหลันก็หายไป และเขาก็ตื่นทันที

เขาเงยหน้าขึ้นมองอันหรัน ความโกรธของเขาก็ปรากฏขึ้น

ผู้หญิงคนนี้ หรือไม่รู้ว่าเวลานี้เขาอารมณ์ไม่ดีหรอ?

"วางลงให้ฉัน! "

ฮั่วเทียนหลันยื่นมือออกไป เพื่อคว้าไวน์ในมือของอันหรัน

อันหรันหลบออก และมือของฮั่วเทียนหลันก็จับเอวของเธอ

อันหรันเจ็บปวดเล็กน้อย แต่ฮั่วเทียนหลันสัมผัสได้ถึงเอวที่อ่อนนุ่มของอันหรันในมือของเขา และเขาก็จับสองครั้งโดยไม่รู้ตัว เขาก็รู้สึกมีอารมณ์

อันหรันตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มีปฏิกิริยา รีบวางขวดไวน์ลง กระโดดไปนั่งอีกด้านของโซฟา

"ฮัว คุณฮัว คุณดื่มเยอะแล้ว……"

ฮั่วเทียนหลันยื่นมือมาตรงหน้าเขา และมองไปด้วยท่าทางการแสดงออกที่ไม่เต็มที่

"มานี่! "

แอลกอฮอล์ในสมองฮั่วเทียนหลัน เวลานี้แค่อยากทำทุกอย่างที่ต้องการ

หัวใจของอันหรันตื่นเต้นขึ้น และเสียงของเธอก็สั่น : "ฮัว คุณฮัว นี่มัน อยู่ข้างนอก……"

เมื่อมองไปที่ดวงตาของฮั่วเทียนหลัน เธอเข้าใจความคิดของฮัวเทียนหลันในครั้งนี้อย่างแน่นอน

นี่คือในบาร์ ถ้าเขามีความปรารถนาที่กล้าหาญแบบนั้น……

เมื่ออันหรันคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็ไม่กล้าคิดเรื่องนี้ต่ออีกต่อไป

ไม่ได้ ต้องออกไปซื้อยาแก้เมาให้เขา

อันหรันรีบลุกขึ้น และพูดอย่างรวดเร็ว : "คุณฮัว ฉันจะไปซื้อยาแก้เมาค้างให้คุณ"

หลังจากพูดจบ อันหรันก็วิ่งออกไปจากคลับอย่างรวดเร็ว

ตอนเข้ามาในคลับ อันหรันมองเห็นร้านขายยาอยู่ไม่ไกล

หัวใจของเธอเต้นรัวและเต้นแรง รีบวิ่งไปซื้อยาแก้เมา เมื่อเธอกลับมา เธอตั้งใจเดินช้าๆหวังว่าจะเลื่อนเวลาออกไปสักพักเพื่อให้ฮั่วเทียนหลันสงบลง

เธอเพิ่งเดินผ่านตรอกซอยแห่งหนึ่ง แต่ถูกดึงเข้ามาอย่างแรง

ร่างกายอันหรันไม่มั่นคง และล้มลงกับพื้นโดยตรง

มันร้อนที่แขน และถูกพื้นคอนกรีตเย็นๆ ข่วน

กีบในที่สุดคุณก็ออกมาแล้ว! ทำลายธุรกิจของพี่สาวและฆ่าคุณเชื่อหรือไม่

"สาวน้อย ในที่สุดเธอก็ออกมาแล้ว! ทำลายธุรกิจของพี่สาว จะฆ่าเธอได้เชื่อหรือไม่? "

ก่อนที่ดวงตาของเธอจะปรับเข้ากับความมืดได้ เธอได้ยินคำพูดที่อยู่เหนือหัวของเธอ

เสียงนี้ ดูเหมือนกันจะคุ้นเคย

เธอยังไม่ทันได้คิด ก็มีความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในหัวของเธอ และอีกฝ่ายดึงเธอขึ้นโดยการดึงผมของเธอโดยตรง

เมื่อมีแสงด้านนอก อันหรันก็เห็นสิ่งนั้นตรงข้ามกับเธอ คือผู้หญิงร่างเพรียวที่ถูกดึงออกมา

อันหรันยื่นมือออกไป ผลักหญิงสาวร่างเพรียว เธอตัวสั่น และปล่อยมือที่กำลังดึงผมของอันหรัน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม : "ยังกล้าขัดขืนอีกเหรอ? "

อันหรันมองอย่างรวดเร็ว หญิงสาวร่างเพรียวไม่มีผู้ช่วยเหลืออยู่เคียงข้าง เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกในใจ และพูดอย่างเคร่งขรึม : "ฉันไม่รู้ว่าฉันทำให้คุณขุ่นเคืองตรงไหน ฉันไม่ได้ทำลายธุรกิจของคุณ เป็นหนี้ก็ต้องจ่าย เป็นคนร้ายก็ต้องชดใช้กรรม ไม่มีความขัดแย้งระหว่างเราสองคน"

หญิงสาวร่างเพรียวรีบหยิบใบมีดออกจากกระเป๋า และสะบัดมันไปตรงหน้าอันหรัน : "อัยโย้ว! เธอแบบนี้ มา เธอว่า ชายหนุ่มร่ำรวยเมื่อกี้ เธอจับติดได้อย่างไร? "

ชายหนุ่มร่ำรวย? ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันปรากฏขึ้นในความคิดของอันหรัน มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย และกล่าวว่า : "ถ้าฉันบอกว่าเขาเป็นสามีของฉัน เธอจะเชื่อไหม? "

"เล่นตลกอะไร? " แสงแห่งความรังเกียจฉายไปทั่วใบหน้าของหญิงสาว เธอถึงกับหัวเราะและพูดว่า : "นังร่านแบบเธอ โกหกคนก็ต้องหาเหตุผลที่เหมาะสมในการหลอกลวงผู้คนหน่อย? "

"เห็นท่าทางไร้เดียงสาของเธอ เธอต้องได้รับการฝึกฝนมาใช่ไหม? มา ให้ฉันคิดดู เธอคว้ามาในเชิงชือใช่ไหม? "

หญิงสาวร่างเพรียวใส่ร้ายป้ายสีอันหรัน เชิงชือเป็นคลับบันเทิงที่เพิ่งเกิดใหม่ในเมือง Z ว่ากันว่ามีผู้ถือหุ้นลึกลับอยู่เบื้องหลัง มีเงินและอำนาจ

อันหรันส่ายหัวและพูดว่า : "ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร ฉันต้องกลับไปแล้ว"

พูดจบ อันหรันก็จะไป

แต่ทันทีที่เธอหันกลับไป ก็มีอาการปวดอย่างรุนแรง และดวงตาของเธอก็มืดลง เธอก็หมดสติไป

อันหรันตื่นขึ้นมาในอ่างน้ำเย็น เธอไอสองสามครั้ง ลืมตาและรอให้ดวงตาของเธอโฟกัส ถึงค้นพบว่าเธอนอนอยู่บนพื้น โดยมีผู้คนมากมายกำลังมองดูเธออย่างเต็มใจ

"ตื่นแล้ว? " ต่อหน้าอันหรันนี้ขยายใบหน้าของชายคนหนึ่งจากระยะไกลไปใกล้ และดวงตาที่เหล่ของเขา ก็สแกนร่างของอันหรันขึ้นลง

อันหรันรู้สึกนึงเรา และกำลังจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

เสียงปึ่งที่ศีรษะของเธอ กระแทกเข้าที่คอของชายคนนั้น

อันหรันไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ หลังจากชนหนักๆ แต่ชายคนนั้นก็ร้อง และนั่งลงบนพื้นทันที

อันหรันรีบลุกขึ้น และกำลังจะวิ่งหนี แต่ทันทีที่วิ่งออกไปได้ไม่ถึงสิบเมตร ก็รู้ว่านี่กลายเป็นทางตัน

ไม่น่าแปลกใจ ที่กลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังไม่ได้ตามเธอมา

หัวใจของอันหรันมืดมน เมื่อรู้ว่าวันนี้กลัวว่าจะโชคร้าย

เธอหันหน้าไป และได้ยินเสียงเกรี้ยวกราดอยู่ข้างหลังเธอ : "เธอวิ่งไม่ได้หรอก มีทางตันอยู่ข้างหน้า เอาเธอกลับมาหาฉัน และจัดการเธอดีๆ"

อันหรันได้ยินเสียงฝีเท้า เธอมองไปรอบๆ คว้าก้อนอิฐจากพื้นที่ตกลงมา และมองไปข้างหน้าด้วยความกังวล

มีคนไล่ตามมาอย่างรวดเร็ว และหนึ่งในนั้นก็มีเลือดกำเดาไหล ซึ่งต้องโดนเธอเมื่อกี้แน่ ๆ

อันหรันเห็นผู้ร้าย คือผู้หญิงที่ร่างเพรียวคนนั้น

"คุณทำแบบนี้ได้อย่างไร? ฉันไม่ได้ทำให้คุณขุ่นเคืองเลย แต่คุณต้องการให้คนมาทำร้ายฉัน! "

อันหรันเข้าใจแล้วว่าความหายนะทั้งหมดนี้ ต้องเกิดจากหญิงสาวร่างเพรียว

หญิงสาวร่างเพรียวหัวเราะสองสามครั้ง เหลือบมองอิฐในมืออันหรันด้วยความกังวลใจ แต่พูดอย่างหยิ่งยโส : "เธอกล้าที่จะตีพี่ชายสาม เธอรู้สึกดีขึ้นแล้ว! "

ชื่อนี้คือพี่ชายสามเป็นผู้นำ ที่เขาเห็นอันหรัน หัวใจของเขาก็ลุกเป็นไฟด้วยตัณหา

ด้วยรูปลักษณ์ที่ไร้เดียงสาของผู้หญิงคนนี้ เขาแค่ต้องการให้เขากดเธอลงกับพื้น และทำเธออย่างดุร้าย

นึกถึงตรงนี้ พี่สามกลับไม่รีบร้อน

เขาก้าวไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มที่หยาบคาย และจับหน้าอกของอันหรันด้วยมือของเขา

อันหรันรีบก้าวถอยหลัง คว้าก้อนอิฐไว้ในมือ แล้วพูดด้วยเสียงสั่นเครือ : "คุณอย่าเข้ามา ถ้าเข้ามามาอีก ทุบจริงๆ! "

"เฮ้ น้องสาว นี่มันอารมณ์รุนแรง พี่ชอบ มา ทุบ ทุบ ใช้ตูดเธอมาทุบพี่ชายเร็ว! "

พี่ชายสามกำลังพูด แต่ไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า

ผู้หญิงหุ่นเพรียวคนนี้พูดข้างๆว่า : "พี่ชายสาม ผู้หญิงคนนี้เป็นไก่ ไปต่อเถอะ ต่อจากนี้ไม่มีใครจะว่าอะไรแล้ว! "

แม้ว่าหญิงสาวร่างเพรียวจะอยู่ในคลับกลางคืน แต่จะมีพี่ใหญ่อยู่ข้างหลังเธอ

พี่ชายใหญ่คนนี้สามารถติดอันดับในเมือง Z ได้ เมื่อถึงเวลาเธอจะรอปรนนิบัติสักสองสามครั้ง พี่ชายคนโตจะช่วยเธอ

พี่ชายสามมองไปที่ลูกน้องที่ด้านซ้ายและขวา หนึ่งในสองคนก็พุ่งไปข้างหน้า อันหรันคว้าอิฐและกำลังจะทุบ แต่อีกฝ่ายคว้ามือของเธอไว้

เธอเป็นเพียงผู้หญิงที่อ่อนแอ ไม่ว่าจะเข้มแข็งหรือมีแผนเพียงใด เธอจะเป็นคู่ต่อสู้ของคนเหล่านี้ได้อย่างไร

มือของอันหรันถูกจับแน่น เธอใช้เท้าเตะและดิ้นรนอย่างสุดความสามารถ แต่ก็โดนอีกคนต่อยเข้าที่ท้องของเธอโดยตรง

"นังสารเลว ยังกล้าสู้! "

เสียงอ่ำ น้ำจากการถูกต่อยของอันหรันพุ่งขึ้นมา

ความเจ็บปวดที่ไร้ขอบเขตพุ่งขึ้น และทันใดนั้นเธอก็กลายเป็นกุ้งที่เหนื่อยล้า และถูกลากไปที่หน้าพี่ชายสาม

ก่อนที่พี่ชายสามจะพูด หญิงสาวร่างเพรียวก็ก้าวไปข้างหน้าด้วยปากใหญ่ ตบอันหรันจนมีเลือดไหลออกมา และเธอก็ด่า : "ไอ้ตัวเล็กทำให้ฉันขายหน้า! "

ความโกรธในใจของหญิงสาวร่างเพรียวไม่ได้รับการระบายออกมา จากนั้นเธอก็ตบปากอีกครั้ง

อันหรันถูกตบจนมึนงง และเมื่อเธอกำลังจะโดนในครั้งต่อไป จู่ๆมือเรียวของหญิงสาวก็ถูกจับไว้

"ถ้าตบอีกจะเป็นหน้าหมู เธอจะให้ฉันเล่นได้อย่างไร? "

หญิงสาวร่างเพรียวไม่ได้วางมือลงในทันที แต่ดึงฝ่ามือของพี่ชายสามออกเบาๆ แล้วพูดว่า : "เล่นงานตามสบาย พี่ชายสาม! ถ้าพี่เล่นกับเธอดี เราก็สนุกกันได้เช่นกัน! "

พี่ชายสามกลืนน้ำลายลงไป เขารู้จักกับหญิงสาวร่างเพรียวมานานแล้ว

แต่เล่นเพียงครั้งเดียว จากนั้นเธอและพี่ชายคนโตของเธอ ก็ไม่มีเขาอีกแล้ว

"พูดดี พูดดี คุณอยากดูละครอีโรติกที่นี่ไหม? " พี่ชายสามกล่าวด้วยรอยยิ้มที่หยาบคาย

หญิงสาวร่างเพรียวพยักหน้า และพูดว่า : "พี่ชาย พี่สนุกเถอะ เธอไม่ได้ทำสิบครั้งหรือแปดครั้ง แต่เธอจะไม่พอใจ! "

อันหรันคาดการณ์ไว้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป และเธอตื่นตระหนกไปทั่ว พยายามที่จะหลุดพ้นด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ

"พวกคุณทำแบบนี้ไม่ได้ ฉันเป็นภรรยาของฮัวเทียนหลัน คุณนายน้อยตระกูลฮัว ถ้าคุณกล้าที่จะทำฉัน แล้วคุณจะเสียใจ……"

กระท่อมหลังนี้อยู่ลึกมาก ผู้อยู่อาศัยรอบๆ ส่วนใหญ่ทำงานในคลับ gift สถานที่นี้ดูแล้วไม่ใช่แค่ครั้งหรือสองครั้ง

จึงมีคนเหลือบมองไปที่หน้าต่าง จากนั้นก็ปิดและไม่สนใจมัน

พี่ชายสามมองไปที่อันหรันด้วยความกังวลใจ เขารู้จักตระกูลฮัว

ผู้หญิงคนนี้ คือคุณนายฮัวน้อย?

เมื่อเห็นว่าเขารู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย หญิงสาวร่างเพรียวก็รีบเป่าหูและพูดว่า : "พี่ชาย อย่าหลงกลเธอ ถ้าเธอเป็นหญิงสาวของตระกูลฮัว เธอจะมาคลับ gift หรอ? ผู้หญิงคนนี้ ต้องการโกหกคนก็ไม่หาคนที่เหมาะสม เห็นได้ชัดว่าถูกพามาโดยชายหนุ่มฮัวที่มีชื่อเสียง! "

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด พี่ชายสามก็ถอนใจเล็กน้อย และเขาก็กลายเป็นคนไร้ความปรานีทันที

ชั่งเถอะ จุกตายนั้นกล้าหาญ หิวตายนั้นขี้ขลาด ผู้หญิงบริสุทธิ์แบบนี้ หลังจากผ่านหมู่บ้านนี้ไปแล้ว ก็จะไม่มีโอกาสแล้ว

พี่ชายสามขอให้ลูกน้องทั้งสองจับอันหรัน จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้า และฉีกเสื้อโค้ทของอันหรันเป็นชิ้น ๆ

อันหรันพยายามอย่างสุดความสามารถ ตะโกนขอความช่วยเหลือ เตะพี่ชายสามด้วยขาทั้งสองข้างอย่างแรง พยายามถีบเขาให้ห่างจากเธอ

แต่เธอพยายามดิ้นรนเช่นนี้ แต่ในทางกลับกันพี่ชายสามจับขาของอันหรัน และฉีกเสื้อผ้าของเธอโดยตรง

ในเวลานี้อันหรันสัมผัสได้ถึงลมหนาวในช่อง ร่างกายของเธอ ถูกปกคลุมแค่เสื้อผ้าสองชิ้นสุดท้าย

ความอับอายที่ไร้ขอบเขตทำให้อันหรันมีความต้องการที่จะกัดลิ้นตัวเอง และฆ่าตัวตาย

นี่คือชีวิตหรอ?

เป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถหลีกหนีได้หรอ?

อันหรันมองไปที่ความมืดข้างหน้าอย่างหมดหวัง รอยยิ้มลามกของชายคนนั้นใกล้เข้ามามากขึ้น เธอก็รู้สึกได้ว่ายังมีสองมือคลำไปรอบ ๆ ตัวเธออย่างไร้เหตุผล

น้ำตาแห่งความอับอายไหลออกมาจากมุมตาของอันหรัน และความเจ็บปวดที่ปลายลิ้น กระตุ้นให้เธอใช้ชีวิตต่อถึงจะคือสิ่งที่สำคัญที่สุด

แต่อันหรันนึกไม่ออกว่าจะเผชิญกับโลกนี้อย่างไร หลังจากที่เธอแปดเปื้อน

เธอยังคงออกแรงอย่างต่อเนื่อง กลิ่นเลือดที่รุนแรงได้แทรกซึมไปทั่วปากของเธอ

อย่านะ ฮัวเทียนหลัน!