โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 160 ดูแลตัวเองให้ดี

หยางจื่อหยิมมองอันหรันด้วยความรู้สึกเจ็บปวด เขารู้ดีว่าอันหรันต้องการที่จะผลักเขาออก

และในใจของเขาก็ไม่ชอบเอามากๆ ทำไมผู้หญิงคนนี้ช่างโง่เสียเหลือเกิน มาถึงขั้นนี้แล้วยังคิดที่จะทิ้งระยะระหว่างเขากับตัวเธอ นี่มันจะเปลี่ยนความคิดของฮั่วเทียนหลันได้จริงเหรอ?

เขากอดอันหรันอย่างแน่น เงยหน้าขึ้นมามองฮั่วเทียนหลัน แล้วพูดด้วยเสียงทุ้มๆว่า “ฮั่วเทียนหลันคุณยังเป็นลูกผู้ชายอยู่ไหม? นี่คือภรรยาของคุณ คุณคิดจะฆ่าภรรยาของคุณด้วยน้ำมือของตัวเองเลยเหรอ?”

ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท “ปล่อยมือจากเธอซะ!”

อันหรันอยากจะดูอะไรออกมา แต่เสียงนั้นดังอยู่แต่ในลำคอของฉัน แม่แต่พยางค์เดียวก็พูดออกมาไม่ได้

หยางจื่อหยิมยิ้มอย่างเยือกเย็นและพูดว่า “ปล่อยมือ? ปล่อยมือแล้วยืนดูนายฆ่าอันหรันอย่างนั้นหรอ?”

ฮั่วเทียนหลันก้าวมาข้างหน้าพร้อมกับที่มาที่หน้าของหยางจื่อหยิม ฉันจะเตือนนายอีกแค่ครั้งเดียว “ความอดทนฉันมีจำกัด คุณกำลังทำตัวเป็นชู้ของเมียชาวบ้าน ถ้าคุณยังอยากให้ครอบครัวหยางอยู่ในเมืองz นี้ต่อไป ก็รีบไสหัวไปซะ! ”

หยางจื่อหยิมพยุงอันหรันขึ้นมาเพื่อเตรียมที่จะออกไปพร้อมพูดว่า “ตอนแรกฉันทำผิดกับเธออย่างมหันต์ คือการที่เห็นเงินดีกว่าเธอ นั่นเป็นเพราะในตอนนั้นฉันยังไม่มีสิทธิที่จะเลือก จึงจำเป็นต้องทำแบบนั้น แต่ตอนนี้ฉันมีอำนาจในการตัดสินใจแล้ว วันนี้ฉันจะบอกคุณเอาไว้ ฮั่วเทียนหลัน ฉันสามารถยอมทิ้งได้ทุกอย่าง เพื่อที่จะปกป้องอันหรันคนนี้! ”

คำพูดที่เด็ดขาดนี้ ทำให้หัวใจของฮั่วเทียนหลันหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก

นี่ทำให้เขาโกรธเป็นอย่างมาก ในตอนนี้ไม่สามารถใช้เหตุผลคุยกับเขาได้แล้ว

“ดี ดี ดี! พวกคุณรักกันมากขนาดนี้ ดูเหมือนว่าฉันคงเป็นมือที่สามไปเสียแล้ว ”

ฮั่วเทียนหลันเดินมาข้างหน้า แล้วคว้าไปที่ข้อมืออันหรัน เพื่อที่จะดึงอันหรันออกมาจากอ้อนแขนของหยางจื่อหยิม

ตอนนี้ร่างกายของอันหรันไม่มีแรง ถูกดึงไปทางไหนก็ไปอยู่ทางนั้น

เมื่อฮั่วเทียนหลันออกแรงดึงอันหรันที่อยู่ในอ้อมกอดของหยางจื่อหยิม ในตอนนั้นหยางจื่อหยิมก็ยิ่งออกแรงมากขึ้นเพื่อไม่ไหนอันหรันหลุดมือไป

อันหรันเป็นกังวลอย่างมาก และในที่สุดก็ไอออกมาเสียงดังสองสามครั้ง จึงทำให้สถานการณ์เบาลง

เธอมองผู้ชายที่ตรงหน้า ผู้ที่อยากจะปกป้องเธอ แต่อีกคนคือผู้ชายที่อยู่กับเธอตามสิทธิของกฎหมาย

อันหรันยิ้มออกมาอย่างทรมาน “หยางจื่อหยิม คุณกลับไปเถอะ นี่เป็นเรื่องของครอบครัว มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”

พูดเสร็จ อันหรันก็สะบัดตัวออกจากออมแขนของหยางจื่อหยิม จากนั้นก็ใช้แรงที่เหลือเดินอย่างสะบักสะบอมมายืนอยู่ข้างๆฮั่วเทียนหลัน

หยางจื่อหยิมมองไปที่อันหรันอย่างไม่อยากจะเชื่อ “หรันหรัน คุณพูดอะไรออกมา? นี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เมื่อกี้ผู้ชายคนนี้เพิ่งคิดที่จะฆ่าเธอด้วยน้ำมือของตัวเองเลยนะ!”

เรื่องที่ฮั่วเทียนหลันคิดจะฆ่าเธอนั้น เธอเองก็รู้ดี

แต่แล้วมันอย่างไงหละ? ชีวิตของเธอมันไม่มีทางเลือก

เขาคือพ่อของลั่นลาน เป็นผู้ชายคนแรกที่เธออยากฝากชีวิตไว้ด้วย อันหรันรักฮั่วเทียนหลันจนเข้ากระดูกดำ ก็เหมือนกับที่ฮั่วเทียนหลันรักมู่เหว่ย ต่อให้ตายก็ไม่สามารถพรากจากกันได้

“หยางจื่อหยิม คุณรีบไปเถอะ! คุณจะมาหน้าด้านอยู่นี่เพื่ออะไร? ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณ มีแต่ความเกลียดชังเท่านั้น ทำไมคุณยังตามมาหลอกหลอนฉันอยู่เรื่อยๆ ฮั่วเทียนหลันเป็นสามีของฉัน เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉัน ใจของฉันเป็นของเขาแล้ว!”

หยางจื่อหยิมก้าวถอยหลังกลับมาสองสามก้าวด้วยความรู้สึกที่สะเทือนใจอย่างมาก หัวใจของเขาถูกอันหรันทำให้แตกเป็นเสี่ยงๆ ตอนนี้เขาใช้มือจับประตูเพื่อประคองตัวเองอยู่

ถ้าหากไม่มีแรงประคองนี้ เขาอาจจะล้มมากองอยู่ที่พื้นแล้วก็เป็นได้

“อันหรัน นี่คุณ….”

หยางจื่อหยิมยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกอันหรันขัดจังหวะ “ไปได้แล้ว รีบไสหัวไปซะ!”

สุดท้าย หัวใจของหยางจื่อหยิมที่ถูกเขาถะนุถะนอมไว้เป็นอย่างดี และหวังว่าสักวันหนึ่งอันหรันจะให้อภัย แต่วันนี้กลับถูกอันหรันทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี

มือที่สั่นของเขาชี้มาที่หน้าของอันหรัน อยากจะด่าเธอออกมาสักคำ แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำของอันหรัน เขาก็ไม่อยากจะพูดอะไร

เขาทำได้แค่ชี้มาที่ฮั่วเทียนหลัน พูดด้วยน้ำเสียงที่อยากจะเตือนไว้ “อันหรัน หากหลังจากนี้นายยังกล้าทำให้อันหรันเสียใจอีกหละก็ เท่ากับว่านายทำลายชีวิตของฉันด้วย และฉันจะเอาคืนให้สาสม! ”

พอพูดจบ ไม่ทันรอให้ฮั่วเทียนหลันได้ตอบโต้ หยางจื่อหยิมก็รีบปิดประตูและเดินจากไป

เมื่อเห็นว่าหยางจื่อหยิมออกไปสักพัก อันหรันก็ยังคงยืนไม่ไหว เธอใช้กำแพงประคองตัวเธอขึ้นมา เหมือนกับก้อนดินโคลน หลังจากนั้น เธอก็ล้มลงมาอีกครั้ง

มองร่างกายที่น่าสมเพชของอันหรันที่อยู่บนพื้น ทำให้หัวใจของฮั่วเทียนหลันหวั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง แต่เพียงแวบเดียวความรู้สึกเหล่านั้นก็หายจางหายไป พูดเหน็บแนมออกมาว่า “คนรักตัวน้อยๆของคุณ ทำให้คุณเจ็บปวดขนาดนี้เลย!”

อันหรันถอนหายใจออกมา และปาดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ ยิ้มแบบเยือกเย็นและพูดว่า “ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วง ฉันไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับทั้งนั้น มันเป็นแค่ความปรารถนาของเขาฝ่ายเดียวเท่านั้น”

ฮั่วเทียนหลันมองมาที่อันหรันสักพัก นั้นทำให้เขามีความรู้สึกที่อยากพยุงอันหรันขึ้นมา

เขารู้ว่าเขาเป็นคนใจอ่อน ดังนั้นจึงไม่สามารถอยู่ตรงนี้ได้นานกว่านี้แล้ว

เขาเลยตะคอกออกมาว่า “งั้นก็ดีแล้ว ฉันก็หวังว่าเธอจะไม่ทำเรื่องอื้อฉาวให้ครอบครัวฮั่วต้องขายหน้าอีก ดูแลตัวเองให้ดี ”

พูดเสร็จ ฮั่วเทียนหลันเปิดประตูพร้อมที่จะเดินออกไป

อันหรันมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างสมเพช ผู้ชายคนนี้ยังจะมีหน้ามาพูดถึงความอับอายของครอบครัวฮั่ว มันก็เห็นได้ชัดเจนว่าเขาเป็นคนทำเอง ทุกครั้งที่อยู่กับมู่เหว่ยก็มักจะเกิดข่าวซุบซิบ ทำให้ชื่อเสียงของครอบครัวฮั่วต้องเสียหาย

แต่กลับมาโทษคนอื่น!

“ประโยคนี้ควรเอาไปสอนตัวเองด้วยซ้ำ ดูแลตัวเองให้ดี!”

อันหรันอยากจะตอบกลับไปแบบนี้ แต่มันก็ไม่สามารถทำให้เขาเปลี่ยนใจได้ เธอจึงทำเป็นว่าเข้าใจ

ฮั่วเทียนหลันหยุดเดิน ก้มลงมามองที่อันหรัน สายตาที่แหลมคมของทำให้อันหรันถึงกับขนลุก และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เธอกำลังท้าทายฉัน?”

อันหรันแหงนหน้าขึ้น มองไปยังสายตาของฮั่วเทียนหลันที่ราวกับว่าอยากจะฆ่าเธอ และพูดว่า “คุณฮั่ว คุณเอาอะไรมามองว่าฉันกำลังท้าทายคุณ?”

อันหรันทำตัวต้านลม จึงทำให้ความรู้สึกละอายใจของฮั่วเทียนหลันที่ทำผิดต่ออันหรันหายไปหมดสิ้น

เขายื่นมือออกจับที่คอเสื้อของอันหรัน ลากเธอขึ้นมาจากพื้น ผลักเธอไปชนกำแพงอีกครั้ง แล้วพูดออกมาว่า “เธอไปเอาความกล้านี้มาจากไหน ทำไมถึงกล้าต่อปากต่อคำกับฉัน?”

อันหรันอยากจะตอบชื่อของเหลียงมูราดออกไป แต่ก็อดที่จะยิ้มในใจไม่ได้ เธอก็ยังเป็นคนที่ชอบเผชิญหน้ากับปัญหาตรงๆอยู่ดี เธอคิดที่จะปลอบใจตัวเองอยู่สักพัก

“ฉันไม่ได้มีความกล้าอะไร ฉันแค่พูดความจริง วันนี้อันหรันกล้าสาบาน ตั้งแต่ที่ฉันแต่งงานกับฮั่วเทียนหลัน ก็ไม่เคยทำตัวนอกลู่นอกทาง มีสำนึก และทุ่มเท ไม่เคยทำผิดอะไรต่อฮั่วเทียนหลัน แต่ถ้าที่พูดมาไม่เป็นความจริง ขอให้ฉันมีอันเป็นไป ถูกฟ้าผ่า ตายไปแล้วตกนรกขุมที่แปด ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด คุณฮั่ว ฉันกล้าสายาน คุณหละ กล้าไหม?”