โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 141 ดีต่อตัวเอง

"คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้ ฉันเจ็บ…"

อันหรันพยายามดิ้นรน แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร

ไม่ต้องบอกว่าตอนนี้เขากำลังเมา เพราะทุกอย่างมันเหมือนกับตอนที่เขาปกติ ไม่ว่าฮั่วเทียนหลันจะบังคับให้อันหรันทำอะไร อันหรันก็ได้แต่จำใจทำ

ฮั่วเทียนหลันใช้แรงบีบไปที่ส่วนที่นุ่มนวลของอันหรัน จนทำให้เขาหายใจแบบสั่นๆ

แม้ว่าในใจเขาจะยังคงห่วงใยอันหรัน แต่ก็อยากจะอดทนต่อกลิ่นหอมที่เย้ายวนในอ้อมกอดของเขา จะมีสักกี่คนที่จะสามารถควบคุมตัวเองได้

“เธอลองมองให้ดี ว่าฉันคือใคร?” ฮั่วเทียนหลันพูด

แต่อันหรันไม่ยอมลืมตา ได้แต่ดิ้นอย่างทุรนทุราย และก็ตะโกนออกมาว่า “มีใครอยู่ไหม ที่นี่มีพวกอันธพาล นิสัยไม่ดี ลามก ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย”

เมื่อได้ยินฮั่วเทียนหลันตกใจ รีบเอามือปิดปากอันหรัน

ถึงแม้ว่าที่นี่จะมีแค่ป้าding แต่ว่าคำพูดที่อันหรันนั้นตะโกนออกไปนั้น มันเกินไปจริงๆ

ถ้าหากป้าdingได้ยิน อาจจะคิดว่าเขานิสัยไม่ดี！

“คนลามก”อันหรัน เธอตาบอดหรือเปล่า

ฮั่วเทียนหลันพยายามยื่นมือไปเพื่อเปิดดวงตาที่ปิดสนิทของอันหรัน หลังจากพยายามหลายครั้ง อันหรันก็ได้แต่ส่ายหัวไปมา ไม่ยอมหยุดนิ่ง

หลังจากพยายามเป็นเวลานาน สุดท้ายอันหรันก็ลืมตาขึ้น และจ้องมองไปที่ฮั่วเทียนหลันเป็นเวลานาน แล้วก็พูดออกมาเบาๆว่า：“อั๊ย？ คุณเป็นใครเนี๊ย หรือว่าเป็นคนที่มาส่งของ”

ฮั่วเทียนหลันนิ่งไปสักพัก และคิดว่าเขากลายเป็นคนส่งของให้อันหรันตั้งแต่เมื่อไหร่

เนื่องจากสิ่งอันหรันพูด เขาค่อยๆยิ้มที่มุมปาก และตอบกลับไปว่า: “ใช่ ฉันก็แค่คนที่มาส่งของ”

ในตอนนั้นอันหรันรู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้คือฮั่วเทียนหลัน และเธอก็รู้สึกกังวลขึ้นมาทันที และพูดว่า: “พี่ชาย คุณรีบไปได้แล้ว คุณไม่ควรอยู่ที่นี่นาน สามีของฉันใกล้จะกลับมาแล้ว ถ้าเขาเห็นคุณเข้า คุณอาจจะตายได้นะ”

ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันแข็งทื่อ คำพูดเหล่านี้หมายความว่าอย่างไร?

คำพูดของอันหรันนั้น ส่งผลดีต่อตัวตัวของเขาเอง

แต่คำพูดเหล่านี้ทำให้ฮั่วเทียนหลันคิดถึงเรื่องหลายๆอย่าง และคิดกว่าตัวเองกำลังถูกสวมเขาอยู่

ฮั่วเทียนหลันบีบไปที่คอของอันหรันอีกครั้ง แล้วพูดว่า “เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไร？ นี่เธอมีอะไรกับผู้ชายกี่คนเนี๊ย! ”

ทันใดนั้นอันหรันรู้สึกว่าเธอหายใจไม่ออก เธอขัดขืนและกระแอมออกมา “ฉัน…ฉันไม่ได้มีอะไรกับใคร…คุณรีบไปเถอะ …สามีของฉันชอบสงสัยว่าฉันแอบแทงข้างหลัง…แต่ในความจริง ฉันรักเขามากที่สุด”

คำพูดของอันหรันทำให้ฮั่วเทียนหลันสะเทือนใจเป็นอย่างมาก ต้องปล่อยมือออกจากคอของเธอโดยไม่รู้ตัว

เขาค่อยๆก้มหัว และจูบไปที่ริมฝีปากของอันหรันอย่างเร่าร้อน

ถึงแม้ว่าอันหรันจะไม่ได้ยินยอม แต่อันหรันก็ปล่อยอารมณ์และความรู้สึกที่เขามีออกไปจนทำให้ท้ายที่สุดเธอยอมด้วยความจำนน

ตอนนี้อันหรันสามารถหายใจได้แผ่วๆ แต่ตอนนี้ปากของเขายังสัมผัสกับริมฝีปากของฮั่วเทียนหลันอยู่ ราวกับว่ามีกระแสลมที่เร่าร้อนพัดผ่านผ่านไปมา ทำให้เขารู้สึกไม่สบายเป็นอย่างมาก

เขาพยายามจะหลุดจากท่วงท่านี้ แต่เขากลับถูกจับให้อยู่ในสภาพที่ไม่สามารถขัดขืนได้

อันหรันเริ่มครุ่นคิดว่าคนคนนี้เป็นใคร มีสิทธิอะไรมาทำกับเขาแบบนี้ เธออยากที่จะสาปแช่งเขา

“แฮ่ก…แฮก…นี่คุณ…ปล่อยฉันนะ” อันหรันพยายามที่จะส่งเสียงออกไป

ฮั่วเทียนหลันปล่อยอันหรันอย่างไม่ไยดี และมองไปที่แก้มอันแดงก่ำของอันหรัน ดวงตาทั้งสองข้างล้นไปด้วยน้ำตา เม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “เธอลองมองให้ดีๆ ว่าฉันเป็นใคร？”

ดวงตาของอันหรันเบิกกว้าง แต่เขาไม่ได้เพ่งไปมองที่เขา ผ่านไปสักพัก เธอก็ยังไม่รู้ว่าผู้ชายที่หน้าตาคุ้นเคยคนนี้ เป็นใครกันแน่

“คุณคือคนที่น่ารังเกียจ!”

เขาพูดออกมาด้วยความโมโห

ตอนนี้ฮั่วเทียนหลันกำลังโกรธ และกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรให้อันหรันหลาบจำ

คำพูดของอันหรัน ทำให้ฮั่วเทียนหลันเกิดความไม่พอใจ

ฮั่วเทียนหลันฉีกเสื้อผ้าของอันหรัน จากนั้นก็เอื้อมมือไปลูบไล้ร่างกายเธอ

อันหรันรู้สึกเพียงว่าร่างกายของเธอดูเหมือนกำลังสัมผัสกับอากาศ สถานการณ์ตอนนี้ ทำให้เขานึกถึงเรื่องราวที่น่าขนลุก

เธอเริ่มหวาดกลัว และรู้สึกถึงความคับแค้นใจที่ไร้ขอบเขตแขวนอยู่ในใจของเธอ

เขากรีดร้อง จากนั้นก็ร้องไห้!

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ฮั่วเทียนหลันปล่อยมือ และนิ่งไปชั่วขณะ

อันหรันร้องไห้？

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกผิด และคิดว่าที่ตัวเองทำอยู่นั้นมันเกินไปหรือไม่？

ในความทรงจำของเขา อันหรันไม่ใช่ผู้หญิงที่ร้องไห้ออกมาง่ายๆ

ฮั่วเทียนหลันปล่อยมือออกจากร่างกายของอันหรัน เขาเดินไปยืนข้างหน้าของหน้าต่าง และพูดออกมาด้วยความเป็นกังวลว่า “เธอร้องไห้ทำไม ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ？”

คำพูดที่เขาพูดออกมานั้น ไม่พูดออกมาเสียยังดีกว่า เพียงแค่พูดก็ยิ่งทำให้อันหรันยิ่งร้องไห้ออกมา ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนเด็กที่ถูกรังแกมาเป็นเวลานาน ระบายอารมณ์ออกมาก

อันหรันยื่นขาออกมาเตะฮั่วเทียนหลัน ครั้งแรกเตะไม่ถึง แต่ครั้งที่สองเตะโดน ในขณะที่เตะ เขาก็ยังร้องไห้อยู่ และสะอื้นออกมาว่า “คนเลว คนลามก เหมือนกันสามีของฉันเลย ไม่มีอะไรดี ก็ได้แค่กลั่นแกล้งคนอื่น”

เมื่อได้ยินคำพูดของอันหรัน ฮั่วเทียนหลันก็ได้แค่ยืนอ้าปากค้างมองเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะดูน่าสงสาร แต่คำพูดเมื่อสักครู่ทำให้เขารู้สึกอยากจะเข้าไปบีบคอเธอให้ตาย

เขาเหมือนสิ่งของอยู่ในใจของเธอมาโดยตลอด แต่ไม่ใช่ของที่มีประโยชน์

เขากำลังมองผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนี้ ตอนนี้ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ในใจของเขายังคงรู้สึกอึดอัด และพูดออกมาว่า “หยุดร้องได้แล้ว ฉันขอโทษ ให้อภัยฉันไม่ได้หรอ？”

อันหรันหยุดร้อง เงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกับพูดว่า “คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าตัวเองทำผิด”

ฮั่วเทียนหลันสำลัก ไม่ได้พูดอะไรพร้อมกับมองไปที่หน้าของเธอ ในใจคิดว่าเมื่อกี้ไม่ใช่ว่าเธอแกล้งร้องไห้

แต่เมื่อกี้ที่เห็นเหมือนกับว่าเธอร้องไห้อยู่จริงๆ มันไม่เหมือนกับการแกล้ง เขาถอนหายใจออกมายาวๆ รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกเยาะเย้ย และพูดออกมาว่า “ใช่ ฉันรู้แล้ว”

เมื่อพูดเสร็จ ฮั่วเทียนหลันก็พูดสบถในใจ “แม่งเอ๊ย！”

อันหรันยิ้มหน้าบาน จนเกือบจะมองไม่เห็นตาของเขา และพูดว่า “งั้นก็ดีแล้ว แต่ว่าแค่พูดออกมานั้นมันเหมือนไม่จริงใจ ฉันอยากให้คุณแสดงออกให้ชัดเจน เพื่อที่จะชดเชยกับสิ่งที่คุณทำกับฉันไว้!”

ฮั่วเทียนหลันเอามือลูบหัวตัวเอง ถึงว่าเขาจะรู้ว่าอันหรันกำลังได้ใจ

แต่สิ่งที่เขากำลังจะทำนี้ ไม่ใช่ว่ามันมากเกินไปไหม？

ตามที่อันหรันเพิ่งพูด สถานะของเขาในตอนนี้ ก็เป็นแค่คนส่งของ？

รายได้ของคนส่งของ จะสามารถทำอะไรชดเชยให้เธอได้บ้าง？

และไม่ใช่ว่า เธอดื่มมากเกินไปไม่ใช่เหรอ?:yd

อยู่ดีๆฮั่วเทียนหลันก็คิดอะไรขึ้นได้ เขายิ้มอ่อนๆที่มุมปากแล้วพูดว่า “ชีวิตของฉันไม่มีอะไรเลย มีแค่ร่างกายที่พร้อมจะยกให้เธอ เธอคิดว่าสิ่งนี้จะสามารถชดเชยได้หรือไม่ "

เมื่อคำพูดของเขาหลุดออกไปจากปาก เขามองไปที่อันหรันด้วยความกังวล อยากรู้ว่าอันหรันจะตอบกลับมาว่าอย่างไร

อันหรันหันไปมองที่ฮั่วเทียนหลัน มองไปมองมา และค่อยๆพูดออกมาว่า “ไม่ไหวอะ หน้าตาของคุณไม่ไหวจริงๆ เทียบกับสามีของฉันไม่ได้เลยสักนิด มันเป็นไปไม่ได้เลย เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทนได้ไหม!”

เมื่อได้ยินคำตอบของอันหรัน ฮั่วเทียนหลันรู้สึกเหมือนโดนหินเป็นพันๆก้อนขว้างใส่หน้า เขาโกรธจนมือสั่น มันไม่ง่ายเลยที่จะกำมือสองข้างไว้ด้วยกัน เพื่อควบคุมไม่ให้ตนเองไม่ให้ตอบโต้อันหรัน

ในความคิดของอันหรัน เขาเป็นคนที่หน้าตาขี้เหร่มากๆ

เขานึกถึงคำพูดของอันหรัน ที่เธอพูดแบบนี้อาจเป็นเพราะเธอกำลังเมา ท่าทางของเธอดูโง่ๆแต่มันก็น่ารักดีนะ

ฮั่วเทียนหลันถอนหายใจแล้วพูดว่า “คุณต้องการอะไร เชิญพูดมาได้เลยครับ”

อันหรันมองชายร่างสูงตรงหน้า จึงคิดถึงสิ่งที่รบกวนใจเธอเมื่อเร็วๆ ดูเหมือนว่านี้จะเป็นโอกาสที่ดีที่เธอจะสามารถแก้ปัญหานี้ได้

“งั้น คุณมีเงินไหม” อันหรันถาม

ฮั่วเทียนหลันแสดงสีหน้าเบื่อหน่าย และพยักหน้าเบา ๆ

“มีถึงสองพันล้านไหม” อันหรันถามต่อ

ฮั่วเทียนหลันทำหน้าเหมือนคนที่หมดอาลัยตายอยาก เป็นแค่คนส่งของถ้าเกิดมีรายได้เยอะขนาดนั้น ไปเปิดบริษัทเองเลยไม่ดีกว่าหรอ จะมาเป็นคนส่งของอยู่แบบนี้ทำไม!

นี่เป็นอีกครั้งที่ฮั่วเทียนหลันต้องอดทนต่อคำพูดของอันหรัน ก็ได้แต่ก้มหน้าต่อไป

“งั้นถ้าคุณมีเงินสองพันล้านให้ฉัน มันก็สามารถชดใช้กับที่ที่คุณทำมาทั้งหมดได้” อันหรันพูดด้วยความสะใจ

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมาก ที่เธอสามารถทำรายได้ทะลุถึงสองพันล้าน

นี่มันง่ายพอๆกับการที่เก็บเศษเงินหล่นที่คนอื่นไม่ต้องการในขณะเดิน

ฮั่วเทียนหลันเขามองไปที่ผู้หญิงที่เมายืนอยู่ตรงหน้าอย่างครุ่นคิด เธอพูดอะไรออกมา

ผู้หญิงคนนี้ ตอนนี้ต้องการเงิน？

ฮั่วเทียนหลันนึกถึงรายงานที่โจวหยวนทำให้เขาดูเมื่อไม่นานมานี้ ดูเหมือนที่ผ่านมาอันหรันไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องใช้เงิน

เป็นไปไม่ได้ เธอกำลังแบกรับอะไรไว้

ฮั่วเทียนหลันคิดถึงจุดนี้ ความสงสัยในใจของเขาก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ

เขาพูดว่า “ผมสามารถให้เงินคุณได้ แต่คุณต้องบอกผมก่อน ว่าจะเอาเงินเยอะขนาดนี้ไปทำอะไร”

อันหรันเงยหน้าขึ้น ด้วยท่าทางที่งี่เง่า มองมาทางฮั่วเทียนหลัน แล้วพูดว่า “คุณนี่หน้าตลกเสียจริง! นี่ไม่ใช่การชดใช้ให้หรอ？ ฉันคิดอะไร อยากทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน ทำไมต้องบอกคุณ？”

ฮั่วเทียนหลันถึงกับสะดุ้ง แต่ที่อันหรันพูดก็ไม่มีอะไรผิด

“งั้น…ฉันเข้าใจละ” เขากำลังสงบสติอารมณ์ของเขา และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ติดขัด เหมือนกับคนพูดติดอ่าง

อันหรันมองผู้ชายตรงหน้าด้วยสีหน้าไม่พอใจ และพูดออกมาว่า “ถ้าหากฉันบอกทีจะคุณไป คุณจะให้เงินฉันจริงๆใช่ไหม？”

ฮั่วเทียนหลันรีบพยักหน้า แล้วพูดว่า “จะให้เดี๋ยวนี้เลย!”

ความเศร้าโศกปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอันหรัน แล้วเธอก็พูดว่า “ฉันถูกคนจ้องทำร้าย พวกเขาบอกฉันว่าต้องการเงิน ถ้าหากฉันไม่ส่งเงินไปให้พวกเขา ฉันอาจจะ…”

ยิ่งพูด น้ำเสียงของอันหรันก็ยิ่งเบาลง สุดท้ายเธอก็หลับไป

ฮั่วเทียนหลันมองอันหรันด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง เป็นไปได้ไหมที่ผู้หญิงคนนี้กำลังแกล้งเขาอยู่?

พอพูดถึงจุดที่สำคัญ ก็หลับไปเสียแล้ว？

นี่มันเหมือนกันสิ่งที่เกิดขึ้นบ่อยๆในละครทีวี ที่จะบอกกับลูกๆหลานๆว่าสมบัติอยู่ที่ไหน แต่ว่าท้ายที่สุดก็ตายก่อนที่จะรู้

ฮั่วเทียนหลันพยายามที่จะปลุกอันหรัน แต่เธอกลับสะบัดแขนด้วยความหงุดหงิด และพลิกตัวนอนต่อ

ฮั่วเทียนหลันหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา และโทรไปถามคนๆหนึ่งว่า “ช่วยตรวจสอบให้ฉันที ว่าอันหรันไปทำอะไรมาเมื่อเร็วๆนี้”