โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง - ตอนที่ 131 ขอคำแนะนำ

คำพูดนี้ฟังดูเหมือนว่ากำลังขอคำแนะนำ แต่ในน้ำเสียงนั้นราวกับว่าอันหรันแต่งงานกับฮั่วเทียนหลันนั้นคือเจตนารมณ์ของเธอยังไงยังงั้น

อันหรันชายตามองไปที่หญิงสาวผู้นี้ อายุของเธอดูท่าจะยังไม่ค่อยเยอะ การแต่งกายก็ไม่ถือว่าโป๊เปลือยแต่อย่างใด ติดแค่การแต่งหน้าของเธอนั้นที่ดูจัดไปเสียหน่อย

หญิงสาวแบบนี้ดูท่าจะยังไม่ถูกกระแสของสังคมชักจูงให้เสียนิสัย เธอยังคงรักษาไว้ซึ่งกลิ่นอายของความบริสุทธิ์ ทำให้อันหรันมีความทอดถอนใจเล็กน้อย

เธอพูดขึ้นเสียงเบา : "เขารักฉัน เขาจึงแต่งงานกับฉัน"

ทันทีที่อันหรันเอ่ยประโยคนี้ออกมา หญิงสาวคนนั้นก็ตกตะลึงเล็กน้อย แต่กลับมีเสียงหัวเราะเยาะดังขึ้นจากด้านหลังเธอ

"ยังมีหน้ามาพูดแบบนี้ ใครเขาก็รู้ว่าตอนที่แต่งงานเธอเล่นละครอยู่คนเดียว!"

"ใช่ ความรักอย่างงั้นเหรอ ถุย คนเขารู้กันหมดว่าคนที่ฮั่วเส้าชอบน่ะคือมู่เหว่ยสาวน้อยสุดฮอตคนนั้นต่างหากล่ะ … "

อันหรันส่ายหัวไปมาอย่างเบื่อหน่าย เขาไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับคนพวกนี้อีกแล้ว จึงเลือกที่จะก้มหน้ามองโทรศัพท์มือถือ ไม่สนใจพวกหล่อนอีกต่อไป

ขณะเดียวกันนี้เอง นายอ้วนกอเล่นไพ่นกกระจอกแพ้ไปสองสามเกม เขาเกิดอาการหงุดหงิดเล็กน้อยจึงดันกระดานไพ่ออก แล้วกล่าวขึ้นเสียงดัง : "ไม่เล่นแล้ว เลิกเล่นแล้ว วันนี้ฉันมือไม่ขึ้น!"

พูดเสร็จเขาก็ลุกขึ้นเดินมานั่งตรงกลางระหว่างอันหรันกับหญิงสาว พร้อมทั้งยกแขนขึ้นมาโอบกอดหญิงสาวที่อยู่ข้างๆอันหรันอย่าเนียนๆ

หญิงสาวรีบยกยิ้มอย่างประจบ อีกทั้งยังเอ่ยทักทายนายกอเสียงอ่อนหวาน

กลุ่มฮัวเส้าซู่ขาดอีกคนหนึ่ง เขาจึงตะโกนเรียกพี่ชายรองให้มาร่วมวงด้วย

ฮั่วเทียนหลันเดิมทีไม่ได้เต็มใจไปสักเท่าไหร่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะน้องชายตัวดีของเขาร้องตะโกนเรียกเขาเสียงดังอยู่ตลอดเวลา เขาเหลือบมองไปที่อันหรันเล็กน้อย ก่อนพบว่าเธอนั่งเงียบ ๆ อยู่บนโซฟา เมื่อเห็นเช่นนั้นเขาจึงเดินไปร่วมวงกับฮัวเส้าซู่

นายอ้วนกอใช้มือหยอกล้อหญิงสาวด้านข้างตามอำเภอใจ ทั้งยังให้หญิงสาวป้อนเหล้าเขาอีกด้วย

แต่ทว่าดวงตาหื่นกระหายของเขานั้นกลับพยายามกวาดมองไปทั่วร่างกายของอันหรันอยู่บ่อยๆ

อันหรันรู้สึกกระสับกระส่ายเพียงเล็กน้อย เธอจึงเอนตัวไปพิงด้านข้างโดยไม่รู้ตัว

หลังจากดื่มเหล้าไปได้สองสามแก้ว ดวงตาของนายอ้วนกอก็เริ่มเบลอเล็กน้อย

ว่ากันว่าคนเราเมื่อกินอิ่มและร่างกายเริ่มอบอุ่นแล้วมักจะเกิดอารมณ์ตัณหา เขาคือแบบอย่างของคนพวกนั้นเลยล่ะ เพียงแค่เขาดื่มเหล้าเยอะหน่อย ท่อนล่างของร่างกายก็มักจะตั้งโด่สูงขึ้นเสมอ

เขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้คงจะเป็นได้แค่ของเล่นของฮั่วเส้าแค่นั้น เขาจึงเอื้อมมือไปลูบแขนของอันหรันแล้วเอ่ยขึ้น : "คนสวย มานี่เร็ว เข้ามาอยู่ในอ้อมอกของพี่!"

อันหรันตัวสั่นเทา เขารีบลุกขึ้นและถอยห่างจากชายคนนี้ออกไปเล็กน้อย

เมื่อเห็นแววตาหื่นกระหายของชายคนนี้ อันหรันก็รู้สึกขนลุกด้วยความหวาดกลัวขึ้นมาเสียดื้อๆ

เมื่อเห็นว่าอันหรันยังคงหลบอยู่ มองดูท่าทางหวาดกลัวของเธอ นายอ้วนกอก็มองออกทันทีว่าเธออยากจะอยู่ห่างจากเขา แต่ก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธเขาตรงๆ

เขาผลักหญิงสาวที่อยู่ข้างๆออกไปและโน้มตัวไปหาอันหรันพร้อมกับยื่นมือออกไปด้านหน้าอีกครั้ง : "คนสวย จะหลบทำไมหืม ฮั่วเส้าร่ำรวยและมีอำนาจ แต่ตระกูลกอของฉันก็ไม่ได้แย่ไปกว่าเขานี่! มาเร็ว มาบอกพี่ว่าเธอต้องการอะไร อะไรก็ตามที่ฮั่วเส้าสามารถหาให้เธอได้ ฉันก็สามารถหาให้เธอได้หมดเหมือนกัน! "

ขณะนี้เองหญิงสาวคนที่ นายอ้วนกอเพิ่งกอดก่ายด้วยเมื่อตะกี้ได้เดินเข้ามาแล้วพูดขึ้น "กอเส้า เธอคือฮั่ว … "

"หุบปาก! ฉันได้ถามอะไรเธอหรือยัง เห่าเหมือนหมาอยู่ได้ ไสหัวไปตรงนู้นไป!" นายอ้วนกอเกลียดการถูกรบกวนในตอนที่ตนกำลังจีบหญิงอยู่เป็นที่สุด เขาต่อว่าหญิงสาวคนนั้นสารพัดจนสาวเจ้าหน้าซีดเผือก ในที่สุดเธอก็เริ่มทนไม่ไหว ขอบตาของเธอแดงก่ำ เอ่อล้นด้วยน้ำตา

เธอย้ายตัวเองไปอยู่ตรงมุมอย่างเชื่อฟัง และมองไปยังนายอ้วนกอพลางขบคิดด้วยความคับแค้นใจ : "เจ้าโง่นี่ ฉันแค่อยากจะเตือนแกว่านั่นคือภรรยาของฮั่วเส้า แต่แกลนหาที่ตายเอง ก็สมควรแล้วล่ะ!"

มีเศรษฐีหนุ่มหลายคนให้ความสนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ทุกคนกลับพร้อมใจกันเงียบราวกับว่ากำลังดูการแสดงดีๆอย่างไรอย่างนั้น

บางคนถึงกับยกนิ้วให้นายอ้วนกอ ในสายตาของพวกเขานายอ้วนกอคนนี้กำลังยั่วโมโหฮั่วเทียนหลันอยู่ล่ะ

แต่การกระทำของคนเหล่านี้กลับทำให้นายอ้วนกอคิดว่าพวกเขากำลังสนับสนุนให้ตัวเองพิชิตใจสาวบริสุทธิ์คนนี้ เห็นดังนั้นเขาจึงมั่นใจขึ้นเป็นอย่างมาก สาบานเลยว่าคืนนี้เขาจะต้องได้ลิ้มลองเจ้าดอกบัวหิมะตรงหน้านี้ให้ได้

ขณะที่ฮั่วเทียนหลันถูกเสียงโหวกเหวกโวยวายของฮัวเส้าซู่ดังกลบจนไม่ทันได้สังเกตเหตุการณ์ที่กำลังเกิดในตอนนี้

นายอ้วนกอยื่นมือออกไปหวังจะกอดอันหรัน

อันหรันทำหน้าขรึม เขาปัดมือของนายอ้วนกอออกพร้อมพูดขึ้น : "กอเส้า กรุณาให้เกียรติกันด้วยค่ะ!"

อันหรันโกรธจนหน้าแดง เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่าการที่เธอตามฮั่วเทียนหลันมา ยังมีคนกล้าที่จะทำแบบนี้กับเธออีก

เธอเหลือบมองไปที่ฮั่วเทียนหลัน แต่เขาไม่ยอมหันหน้ากลับมาเลย ก็ไม่รู้ว่าเขาไม่ได้ยินจริงๆหรือเขากำลังเสแสร้งทำเป็นไม่เห็นเหตุการณ์อยู่กันแน่

นายอ้วนกอแสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนพูดขึ้น : "หรือเป็นเพราะพี่ไม่ได้เสนอราคาให้เหรอ เธอถึงไม่อยากไปกับพี่ มาเร็วสาวน้อย เธอต้องการเท่าไหร่ เอาไปกรอกเองเลยเอ้า!"

นายอ้วนกอหยิบเช็คหนึ่งใบออกจากกระเป๋าสตางค์ ก่อนจะวางลงตรงหน้าอันหรัน

นี่มันไม่ใช่แค่การดูถูกอันหรันเพียงอย่างเดียวแล้ว พูดตามจริงเลยว่าถ้าอิงตามสถานะของอันหรันในตอนนี้นั้น นายอ้วนกอคนนี้ก็กำลังพูดจาดูถูกเหยียดหยามตระกูลฮัวไปพร้อมด้วย

อันหรันเปรียบเทียบขนาดร่างกายของตัวเธอและนายอ้วนกออย่างคร่าวๆ แล้วหายใจเข้าออกลึกๆ พลางคิดในใจว่าถ้าเกิดเธอสู้เขาได้เธอคงพุ่งไปตบหน้าเขาสักฉาดสองฉาดแล้วเป็นแน่

"กอเส้า ถ้าคุณมีเงินมากมายขนาดนั้น ก็แบ่งไปบริจาคให้กับ Project Hope หน่อยสิคะ ในประเทศเรายังมีเด็กยากจนอีกมากมายที่อยากไปโรงเรียนแต่พวกเขาก็ไม่มีแม้กระทั่งโอกาส!"

หลังจากพูดจบเสียงนิ่ง อันหรันก็เตรียมตัวที่จะเดินออกไป

แต่ในขณะนั้นเองนายอ้วนกอก็รีบลุกขึ้นและออกแรงกระชากแขนอันหรันให้เข้ามาประชิดตัวเอง ทำให้อันหรันที่ไม่ทันได้ระวังตัวสะดุงตกใจ!

เธอถูกนายอ้วนกอกักตัวไว้แน่น จนแทบจะโถมตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขาอยู่แล้ว

ยังดีที่อันหรันหักเปลี่ยนทิศทางไปด้านอื่น จนเอวแทบจะหัก และทันใดนั้นเธอก็ทิ้งตัวลงบนโซฟา

นายอ้วนกอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาจึงมุ่งไปจับที่ชุดกี่เพ้าของอันหรันไว้ ก่อนที่จะออกแรงพยายามฉีกมันให้ขาดยุ่ย

คราวนี้อันหรันตกใจจนแทบสติแตก การบีบบังคับฝืนใจแบบนี้มันจะกลายเป็นจุุดด่างดำของเธอไปตลอดชีวิต

ยิ่งไปกว่านั้นคน ๆ นี้ยังเป็นคนที่น่าขยะแขยงสิ้นดี ทันใดนั้นเอง เธอตะโกนขึ้นมาอย่างสุดเสียง : "ช่วยด้วย คุณชายฮั่วช่วยฉันด้วย!"

ฮั่วเทียนหลันตอนนี้กำลังขมวดคิ้วครุ่นคิดว่าควรจะเดินไพ่ยังไงต่อ เขาเป็นคนที่ถ้าได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบก็จะหมกมุ่นและทุ่มสุดตัวให้กับสิ่งนั้นโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

แต่แล้วเสียงครวญครางของอันหรันก็ทำให้เขาสะดุ้งขึ้น เร็วเท่าความคิด

เขารีบลุกขึ้นและหันมองไปทางต้นเสียงก่อนจะพบว่านายอ้วนกอกำลังลงมือฉีกเสื้อผ้าของอันหรัน

ทันทีที่เห็นสีหน้าของฮั่วเทียนหลันก็เปลี่ยนไป เขารู้สึกโกรธจนหน้าแทบไหม้ มือคว้าเก้าอี้ด้านข้างขึ้นก่อนจะฟาดลงไปอย่างไม่รีรอ

“ ไอ้อ้วนกอ ไอ้ห่านี่ มึงรนหาที่ตายเหรอ!”

เสียงโครมดังขึ้น เก้าอี้ไม้ที่กระแทกลงบนหัวนายอ้วนกอแตกกระจัดกระจายทั่วพื้น

หัวของนายอ้วนกอตอนนี้คล้ายดอกไม้ที่แตกลาย เลือดจากรอยแยกของแผลเริ่มทะลักออกมาไม่หยุด!

คนที่อยู่บริเวณนั้นต่างก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงพวกนั้นเลย แม้แต่ไอ้พวกเศรษฐีหนุ่มพวกนั้นโดยส่วนใหญ่แล้วก็ไม่เคยเห็นฉากนองเลือดด้วยตาตัวเองแบบนี้เลยสักครั้ง พอได้อยู่ในเหตุการณ์จริงต่างก็พากันตกใจจนแทบสติแตก และทยอยเดินไปหลบตามมุมต่างๆ!

นายอ้วนกอรู้สึกเจ็บปวดราวกับว่ากะโหลกของเขาแตกออกเป็นเสี่ยง จากนั้นก็เริ่มมีอาการเวียนหัวตาลาย เลือดสีสดไหลลงมาบดบังดวงตาของเขาจนแทบจะมองไม่เห็น

เขายังยื่นมือออกไปหวังจะดึงเสื้อผ้าของอันหรัน แต่ดูเหมือนว่ามือจะไม่เชื่อฟังคำสั่งแต่อย่างใด ทันใดนั้นเขาก็ล้มตัวลงฟุบบนโซฟาและพูดขึ้นอย่างอ่อนแรงว่า : " ***แม่… มึง….เป็น…ใครวะ … กล้าดียังไง … "

นายอ้วนกอพูดยังไม่ทันจบก็ถูกเบียร์สองขวดกระแทกลงบนหัวอีกครั้ง

“กล้าแตะต้องผู้หญิงของฉัน วันนี้ฉันจะทำให้แกต้องคลานกลับไป!”