แฟนเก่าของผมเป็นครู - ตอนที่ 2.3

สองวันต่อมา

“โทวมะคุง เธอมาช่วยมากับชั้นซักแปปได้มั้ย?”

ก่อนจะเริ่มคลาสเรียนในตอนเช้า

ตอนนั้นผมกำลังเล่นสมาร์ทโฟนอยู่ในห้องเรียน ผมก็ถูกชิราซาวะซักเรียกออกไป

“อืมได้เลย”

ผมกับชิราซาวะซังเดินออกจากห้องไปด้วยกัน เธอพาผมเดินขึ้นบันไดไปทางดาดฟ้า และมาหยุดอยู่ที่ประตูทางเข้าดาดฟ้า

การที่เธอพาผมมาที่แบบนี้สองต่อสอง แสดงว่าเธอมีเรื่องบางอย่างที่ต้องคุยกับผมเป็นการส่วนตัว

นอกจากนี้ชิราซาวะซังยังมีสีหน้าจริงจังสุดๆเลย มันต้องไม่ใช่เรื่องเล็กๆเเน่นอน

เธอจะคุยเรื่องอะไรกันนะ?

อย่าบอกนะว่า…เธอจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของผมกับโคฮาคุเเเล้ว

ไม่จริงน่า ผมระวังเรื่องนี้สุดๆเลยนะ แล้วอีกอย่างตั้งเเต่ที่ผมได้กลับมาเจอกับโคฮาคุอีกครั้งมันยังผ่านไปไม่ถึงอาทิตย์เลย 

ความมันจะเเตกอะไรเร็วขนาดนั้น

“เออ…แล้วเธอมีเรื่องอะไรอยากจะคุยล่ะ”

“จริงๆแล้ว ช่วงนี้โอเน่จังทำตัวแปลกๆ”

เมื่อผมได้ยินหัวข้อการสนทนาที่ถูกนำมาพูดคือเรื่องของ โคฮาคุ หัวใจผมก็เต้นแรง

ขณะปรับท่าให้ดูสงบเพื่อไม่ให้ถูกสงสัย ผมก็สังเกตุการเปลี่ยนแปลงบนสีหน้าของเธอเเล้วจึงพูดออกไปว่า

“ชิราซาวะเซนเซย์ดูแปลกๆ เธอไม่สบาย? ถ้าอย่างนั้นไปถามอากามิเนะเซนเซย์ไม่ดีกว่าเหรอแทนที่จะมาถามผม

หรือไม่ก็พาเธอไปโรงพยาบาลน่าจะดีกว่านะ”

“เปล่าชั้นไม่ได้หมายความอย่างนั้น… เอาหละเพราะนายเป็นผู้ชายนายคงจะไม่เข้าใจ… คือโอเน่จังนะกำลังทำหน้าเหมือนผู้หญิงที่

กำลังมีความรัก”

เออเรื่องนั้นอยู่แล้วหละ หมายความว่าตอนนี้ผมกำลังถูกสงสัยอยู่?

ผมควรทำไงดี เอาล่ะต้องระวังตัวไว้ก่อน แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่คิดเลยว่าเธอจะเกิดสงสัยขึ้นมาจากแค่การสังเกตุสีหน้าที่เปลี่ยนไปของโคฮาคุ…

แต่ผมยังโชคดี ที่เธอเอาเรื่องนี้มาปรึกษาผม ผมจะได้เตรียมการรับมือได้

หึหึ เธอเลือกคนที่มาปรึกษาผิดคนแล้ว

ขอโทษทีนะชิราซาวะซัง เธอผิดเองที่มาปรึกษาผม เพราะงั้นเรามาเริ่มการแถกันเลยดีกว่า

“เอ๋~ชิราซาวะเซนเซย์ทำหน้าแบบนั้นเหรอ ผมไม่เห็นว่าจะเป็นแบบนั้นเลย ไม่ใช่ว่าเธอเข้าใจผิดไปเองงั้นเหรอ?”

“ไม่น่าจะเข้าใจผิด เพราะโอเน่จังทำหน้าเหมือนกับตอนนั้นเลย”

“หือ~ หน้าเหมือนกับตอนนั้น หมายความว่าชิราซาวะเซนเซย์เคยมีเเฟนมาก่อนเหรอ แล้วเธอเคยเห็นเค้ามั้ย?”

ผมถามไปด้วยความตกใจพร้อมกับพยายามรักษาท่าทีเอาไว้เพื่อไม่ให้ถูกสงสัย

“ชั้นไม่เคยเห็นหน้าเค้า แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าโอเน่จังกำลังมีแฟนแน่ๆ เพราะเพื่อนของชั้นทุกคนก็ทำหน้าเหมือนกับโอเน่จังเลยตอนที่พวกเธอมีแฟน”

เข้าใจแล้ว ชิราซาวะซังเป็นคนช่างสังเกต เธอสังเกตความเปลี่ยนแปลงของคนรอบๆเธออย่างละเอียด

“โอเน่จังเริ่มทำสีหน้าเหมือนหญิงสาวที่กำลังอยู่ในห้วงแห่งความรักตั้งเเต่วันจันทร์ที่ผ่านมา ถ้าดูจากกิจวัตรประจำวันของโอเน่จังการจะออกไปเจอใครข้างนอกมันค่อนข้างจำกัด ถ้าคิดจากช่วงเวลาและสถานที่แล้ว ชั้นคิดว่าผู้ชายที่เธอตกหลุมรักจะต้องอยู่ที่อพาร์ตเมนต์เดี๋ยวกับโอเน่จังแน่”
ร้ายกาจชิราซาวะซัง ช่างเป็นเด็กที่น่ากลัวจริงๆ เธอสันนิษฐานได้แม่นยำโดยใช้ข้อมูลเพียงน้อยนิดเท่านั้น 

อืม~นี่มันชักจะลำบากเเล้ว ไม่นึกเลยว่าโคฮาคุจะดูมีพิรุธขนาดนั้น ถ้าเธอมั่นใจขนาดนี้คงเป็นเรื่องยากที่จะหาเรื่องมาพูด

เพื่อให้เธอคิดว่าตัวเองเข้าใจผิด ในทางกลับกันถ้าผมพยายามทำแบบนั้น เธอก็จะยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก…

ผมจะต้องบอกโคฮาคุให้เพิ่มระดับการป้องกันซะเเล้ว เพื่อกันไม่ให้ความสัมพันธ์ของเราถูกเปิดเผย

“งั้นเหรอ เซนเซย์มีความที่ชอบเเล้ว…เเต่เดี๋ยวนะแล้วเธอจะมาบอกผมทำไม?”

“ชั้นเป็นห่วงพี่สาว เธอไม่ค่อยถนัดเรื่องมองผู้ชาย”

“งั้นเหรอ?”

“ใช่แล้ว ผู้ชายที่โอเน่จังคบก่อนหน้านี้ แย่มากๆไอ้สารเลวนั่นกล้าดียังไงมาทำให้โอเน่จังเสียใจ ถ้าชั้นได้เจอหมอนั้นหละก็

ชั้นจะฉีกมันให้เป็นชิ้นๆเลย”

เออไอ้ผู้ชายที่ว่าก็ยืนหัวโด่อยู่นี่ไง

ชิราซาวะซังคงคิดว่าผมเป็นคนที่ทิ้งโคฮาคุซินะ

แต่จริงๆแล้วผมต่างหากล่ะที่ถูกทิ้ง ผมเป็นผู้ถูกกระทำนะ 

 แต่…ปกติฝ่ายที่ถูกทิ้งจะเป็นฝ่ายที่เสียใจ คงช่วยไม่ได้ทีชิราซาวะซังจะเข้าใจผิด

“สรุปก็คือ เธอกังวลว่าชิราซาวะเซนเซย์อาจถูกผู้ชายเลวๆหลอก?”

“นั่นล่ะที่ชั้นพยายามจะบอก เพราะงั้นถ้าเห็นโอเน่จังพาผู้ชายเข้าห้องให้รีบบอกชั้นนะ 

ชั้นจะได้มาดูให้รู้ว่าผู้ชานคนนั้นเหมาะกับโอเน่จังหรือเปล่า”

เข้าใจแล้ว เพราะงั้นถึงมาปรึกษาผมซินะ เพราะผมอยู่ห้องข้างๆโคฮาคุ

“โอเค ถ้าผมเห็น ผมจะรีบโทรบอกทันที”

“ขอบคุณมาก นี่ตอนนี้นายมีสมาร์ทโฟนติดตัวมั้ย?”

“มี”

ผมหยิบสมาร์ทโฟนออกมาแล้วเเลกเปลี่ยนข้อมูลติดต่อกับชิราซาวะซัง ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี 

“แล้วก็ห้ามบอกคนอื่น ให้รู้กันแค่เรา เพราะถ้าเรื่องนี้หลุดไปถึงหูป๊ะป๊า… เอ่อหูของผู้อำนวยการหละก็เขาได้ฟันไอ้หมอนั้นขาดสองท่อนเเน่นอน ด้วยดาบ”

“เอ๊ะ!? เขาจะฟันคนเลยเหรอ?”

ฟัน? ผ.อ.คนนั้น? มีดาบในยุคนี้?

“อ่อลืมไปเลยนายเป็นนักเรียนที่พึ่งย้ายมาใหม่ คงไม่รู้เรื่องคือว่าตอนที่โอเน่จังมาฝึกสอนที่นี่ 

มีครูผู้ชายคนนึงพยายามจะลวนลามโอเน่จังของชั้น พอป๊ะป๊าเค้ารู้เรื่อง เค้าก็คว้าดาบจำลองที่อยู่ในห้องทำงานแล้วบุกไปที่

ห้องพักครูทันที แล้วก็ทำนู่นนี่นั่นกับครูคนนั้น”

อะไรเนี่ย นี่อย่าละข้อมูลส่วนที่สำคัญแบบนั้นซิ เรื่องนี้สำคัญมากเลยนะเฟ้ย

“หลังจากนั้นครูคนนั้นก็หายไป แล้วไม่กลับมายุ่งกับโอเน่จังอีกเลย”

เห้ยเมื่อกี้เธอพูดว่าหายไปใช่มั้ย หายไปหมายความว่าไง…คงไม่ใช่จากโลกนี้ใช่มั้ย?

มันก็น่าสนใจอยู่หรอกแต่ว่า…มันน่ากลัวเกินกว่าจะไปถามรายละเอียด เอาเป็นว่าไม่ถามต่อน่าจะดีกว่า

เอาล่ะผมจะต้องทำให้เเน่ใจว่าเรื่องที่ผมเป็นแฟนเก่าของโคฮาคุ จะไม่หลุดออกไป

“เรื่องนี้จะเป็นความลับระหว่างเราชิราซาวะซัง”

ผมให้คำมั่นกับเธอแล้วเราก็พากันเดินกลับห้องเรียน

สุดท้ายผมก็ไม่มีสมาธิกับการเรียนเลยตลอดทั้งวัน เมื่อเลิกเรียนผมก็รีบกลับบ้านแล้วรีบส่งข้อความหาโคฮาคุ

[ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยเกี่ยวกับอนาคตของเราสองคน เสร็จงานแล้วติดต่อผมที]

ส่งข้อความเรียบร้อย

เมื่อผมอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนเรียบร้อยเเล้ว ผมก็ได้ยินเสียงเตือนจากสมาร์ทโฟน

เมื่อมองดูโคฮาคุตอบกลับมาแล้ว

[อย่าบอกนะจ๊ะ ว่าจะคุยเรื่องแต่งงาน]

[ผมบอกว่าเรื่องสำคัญก็จริงแต่ ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น]

[ขอโทษนะจ๊ะ มันเป็นเรื่องเซอร์ไพรหรือเปล่า?]

[ก็ประมาณนั้น เเต่ต่างกันนิดหน่อย]

โคฮาคุก็คิดบวกเกิน แต่ก็ช่วยไม่ได้ก็ผมเขียนไปด้วยข้อความที่สื่อความหมายไปทางนั้นด้วยล่ะ ไม่แปลกที่เธอจะเข้าใจผิด

[เเล้วจะคุยกันเรื่องประมาณไหนจ๊ะ?]

[เออที่สำคัญ เธอว่างมั้ยตอนเย็น ผมอยากคุยเรื่องนี้กับโคฮาคุเป็นการส่วนตัว]

ถ้าชิราซาวะซังบังเอิญมาเห็นสมาร์ทโฟนของโคฮาคุล่ะก็แย่เเน่ หวังว่าโคฮาคุจะทำลายหลักฐานเรื่องที่เราคุยกันเกี่ยวกับ

เรื่องการแต่งงานออกจากสมาร์ทโฟนของเธอ ยังไงก็เถอะผมต้องรอให้โคฮาคุมาถึงก่อนค่อยคุยกับเธอเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญ

บางทีเธอน่าจะรู้สึกถึงสถานการณ์บางอย่างจากข้อความที่ผมส่งไป เธอเลยยังไม่ตอบอะไรกลับมา

หลังจากผ่านไม่กี่นาที ก็มีรูปพร้อมข้อความส่งมา

[วันนี้ชั้นอยากทำเรื่องลามก กับโทวมะคุงจังเลย]

มันเป็นภาพเนินอกของโคฮาคุ เธอถ่ายภาพขณะแหวกเสื้อออกจนเห็นชั้นในของเธอ

แม้ผมจะดูผ่านหน้าจอ เเต่ก็สัมผัสได้ถึงความนุ่มทะลุหน้าจอออกมาเลย

เมื่อผมกำลังเพ่งมองภาพหน้าอกอย่างตั้งใจอยู่นั้น ก็มีอีกรูปเด้งขึ้นมา

มันเป็นภาพถ่ายกางเกงใน มันเป็นภาพที่โคฮาคุยกกระโปรงขึ้น พร้อมแหวกขาออกทำให้เห็นของเธอทั้งหมดเลย 

เมื่อเห็นภาพที่เป็นดั่งความฝันเช่นนั้นใจผมก็เต้นรัว แถมตรงหว่างขาก็เริ่มรู้สึกร้อนขึ้น

เห้ยนี่ไม่ใช่เวลาจะมามีอารมณ์นะเว้ย

[นี่ไม่ว่าเธอจะส่งรูปลามกขนาดไหนมา ผมก็จะไม่ทำอะไรกับเธอหรอกนะ]

[นี่โทวมะคุง ไม่รู้สึกมีอารมณ์บ้างเลยเหรอ?]

[ก็ต้องมีอยู่เเล้ว แต่ผมจะไม่ทำอะไรล่วงเกินเธอเเน่]

[จริงเหรอ มันทำให้เธอรู้สึกมีอารมณ์กว่าตอนที่เห็นชั้นในของอากามิเนะเซนเซย์มั้ยจ๊ะ]

เเล้วเธอ จะส่งภาพลามกพวกนี้ให้ผมทำไมเนี่ย ถึงเธอจะเป็นพวกขี้อายแต่ก็ไม่ต้องฝีนทำตัวใจกล้าเพื่อแข่งกับอาคาริก็ได้

[ผมรู้สึกมีอารมณ์เหมือนกับตอนนั้นเลย แต่ยังไงก็เถอะนี่ถ่ายจากที่บ้านใช่มั้ย?]

[ตอนนี้ชั้นอยู่ที่โรงเรียน]

เห้ยถ่ายรูปแบบนั้นที่โรงเรียนเนี่ยไม่ใช่แล้วมั้ง เอาจริงดินึกถึงสถานที่บ้าง

[นี่…ถ้ามีคนมาเห็นจะทำยังไง!]

[ไม่ต้องห่วงจ๊ะ ชั้นถ่ายที่ห้องน้ำหญิงนะ]

[ถึงงั้นก็เถอะอย่าประมาทดีกว่า ผมมีเรื่องสำคัญที่ต้องคุยกับโคฮาคุ เพราะงั้นถ้ากลับถึงบ้านแล้วบอกผมด้วย]

[เข้าใจแล้วจ๊ะ]

หลังจากส่งข้อความไปเเล้ว 1 ช.ม. ก็มีข้อความตอบกลับมา

[ชั้นกลับถึงบ้านแล้ว วันนี้มาชิโระจังไม่มา มาหาชั้นที่บ้านหน่อยได้ไหม?]

นี่เป็นครั้งแรกที่โคฮาคุชวนผมไปที่บ้าน

ให้เดาเธอคงต้องการผูกขาดผมไว้ที่บ้านเพื่อกันไม่ใช่อาคาริเข้ามากวน

ผมมีเรื่องสำคัญที่จะคุยกับโคฮาคุ เพราะงั้นมีเเค่เราสองคนน่าจะคุยกันสะดวกกว่า

แต่ผมควรจะไปบ้านโคฮาคุดีมั้ยเนี่ย?

[โอเค ผมกำลังออกไป]

หลังจากส่งข้อความเสร็จผมก็ออกจากบ้านทันที

เมื่อผมกดอินเตอร์โฟนของห้อง 503 ประตูก็เปิดออกทันทีราวกับว่ารอผมอยู่ แล้วโคฮาคุก็ปรากฏตัวออกมา

“ยินดีต้อนรับ เข้ามาซิจ๊ะ”

“ขอรบกวนด้วยครับ”

ผมถอดรองเท้าวางไว้ที่ชั้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนของโคฮาคุตามที่เธอบอก 

ห้องนอนของโคฮาคุมีกลิ่นหอมพร้อมตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาวสะอาด ทำให้บรรยากาศในห้องดูสบายตา

ขณะที่ผมนั่งอยู่บนเตียง โคฮาคุก็ลงมานั่งข้างๆแล้วกอดเเขนของผมไว้เเน่น

ขนาดที่ว่าแขนของผมจมลงไปในหน้าอกแสนอวบอิ่มของเธอเลย

“แล้วมีเรื่องสำคัญอะไรจะคุยจ๊ะ?”

“เออ…ใจเย็นๆแล้วฟังนะโคฮาคุ เหมือนชิราซาวะซังจะเริ่มสงสัยเรื่องของเราแล้ว”

“…เอ๊ะ!”

โคฮาคุสะดุ้งออกไปด้วยความตกใจ ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจความหมายที่ผมพยายามจะสื่อ 

ความวิตกกังวลเริ่มแสดงออกมาทางสีหน้าของเธอ

“มาชิโระจัง เธอสังเกตเห็นความสัมพันธ์ของชั้นกับโทวมะคุงแล้วงั้นเหรอ?”

“ไม่ เธอน่าจะยังไม่รู้ลึกถึงขนาดนั้น แต่เธอได้เบาะแสมาว่าโคฮาคุกำลังตกหลุมรักใครบางคน”

ผมบอกกับโคฮาคุถึงสิ่งที่ชิราซาวะซังคุยกับผมเมื่อเช้า

“เพราะงั้น ถ้าโคฮาคุอยากจะรักษาภาพลักษณ์การครูต่อไปหละก็ เธอต้องหยุดติดต่อกับผมนะ”

แล้วเธอก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังที่สุด

“ไม่เอา ชั้นไม่อยากทำ ทำไมถึงต้องเลิกติดต่อกับโทวมะคุงด้วยล่ะ”

เสียงของเธอเริ่มสั่น น้ำตาเริ่มเอ่อล้นออกมาจากตาของเธอ แล้วน้ำตาหยดใหญ่ก็ล่วงลงมาจากดวงตาของเธอ

นี่เป็นครั้งเเรกที่ผมได้เห็นน้ำตาของโคฮาคุ เมื่อผมเห็นดังนั้น ผมก็รู้สึกเหมือนหัวใจของผมแตกออกเป็นชิ้นๆ

“นี่…ผมไม่ได้เกลียดโคฮาคุนะ ที่ผมพูดไปแบบนั้นเพราะผมเป็นห่วงอนาคตของโคฮาคุเท่านั้นเอง”

“ชั้น…ชั้นไม่อยากคิดถึงอนาคตที่ไม่มีโทวมะคุงเลย ชั้นรักโทวมะคุงจริงๆ ชั้นรักเธอมากๆเลย…”

“แน่นอน ผมก็รักโคฮาคุเหมือนกัน รักเธอมากๆเลย เพราะงั้นอย่าร้องเลยนะ”
“มันผิดขนาดนั้นเลยเหรอที่คนสองคนที่รักกันเเต่จะมาเจอกันไม่ได้ มันผิดมากงั้นเหรอ”

“มันผิด ผิดเเน่นอน เพราะเราเป็นครูกับนักเรียนกันนะ”

“แต่ชั้นยังอยากจะคุยกับโทวมะคุงอีก…”

“นั่นซิ ผมก็อยากคุยกับโคฮาคุเหมือนกัน งั้นเรามาคุยกันทางโทรศัพย์ทุกวันก็ได้ใช่มั้ย?”

“แต่ชั้นอยากคุยแบบเห็นหน้ากัน…”

“อะ…อืม งั้นเรามาคุยแบบต่อหน้ากันดีกว่าเนอะ ไม่เป็นไรขอเเค่ชิราซาวะซังไม่รู้ก็พอ”

หลังจากปลอบโคฮาคุอยู่นาน ในที่สุดเธอก็หยุดร้อง เธอเช็ดน้ำตาแล้วก็เงยหน้ามองผมด้วยสายตาเร่าร้อน

“ชั้นอยากคุยกับโทวมะคุง ระหว่างที่เราอาบน้ำกัน”

“ได้ซิ งั้นเรามาคุยกันเยอะๆระหว่างที่เเช่น้ำนะ”

อ๊าาาา ทำไปจนได้ เป็นการกระทำที่โง่เขลาจริงๆ มันเป็นเรื่องผิดที่ครูกับนักเรียนจะมาทำอะไรกันแบบนี้

แต่ว่า…ก็มันช่วยไม่ได้นิถ้าผมปฏิเสธโคฮาคุเธอต้องเริ่มร้องไห้อีกเเน่ๆ

“ชั้นมีความสุขมากเลย โทวมะคุงรักนะ”

โคฮาคุกำลังอารมณ์ดีสุดขีดเธอมุ่งหน้าไปยังห้องอาบน้ำทันที

และทันทีที่โคฮาคุเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอก็ถอดชุดของเธอออกทันที

เธอถอดเสื้อและกระโปรงออก เหลือไว้เพียงชุดชั้นในแล้วเดินห้องน้ำไป

ผมไม่ได้เห็นโคฮาคุใส่เเต่ชุดชั้นในมานานมากเเล้ว

ตอนนั้นเธอสวยมากๆเลย และตอนนี้เธอก็ยังสวยเหมือนเดิม

แต่ที่แตกต่างจากตอนนั้นคือโคฮาคุดูผอมลงกว่าเดิมมาก

“โคฮาคุดูผอมลงนะ”

เมื่อได้ยินคำพูดของผมเธอก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

“ขอบคุณนะ ชั้นเก็บรูปร่างนี้ไว้เพื่อโทวมะคุงเลยนะ”

ดูเหมือนว่าเธอจะรับคำนี้ไว้เป็นคำชม

ผมไม่ปฏิเสธนะว่ารูปร่างของโคฮาคุน่าดึงดูด แต่ผมก็เเค่พูดไปตามที่เห็น ไม่ได้จะชมเธอ

“เธอไม่ต้องฝืนตัวเองเพื่อที่จะเป็นแบบนี้ก็ได้นะ”

“ทำไมล่ะจ๊ะ”

เธอถามกลับมาด้วยความประหลาดใจ

ผมเข้าใจความสับสนของโคฮาคุได้

เพราะคำว่า ‘อ้วน’ มักจะเป็นคำดูถูก ส่วนคำว่า ‘ผอม’ ถือเป็นคำชม ดังนั้นเธอจึงมีปฏิกิริยาแบบนี้ สำหรับเธอที่พยายามลดน้ำหนัก

“เพราะการอดอาหารหรือกินอาหารที่ไม่สมดุลจะไม่ดีต่อสุขภาพ ผมอยากให้โคฮาคุมีสุขภาพเเข็งเเรง”

ตอนที่เราเริ่มคบกันใหม่ๆโคฮาคุเป็นคนอ้วน เเต่พอเธอเข้าเรียนมหาลัยและเราเริ่มคบกันทางไกล 

เธอก็เริ่มลดน้ำหนักเธอดูผอมลงทุกครั้งที่เราเจอกัน

ผมน้ำหนักไม่เคยเปลี่ยน เเถมสุขภาพดีตลอดเลยไม่ได้กังวลเกี่ยวกับตัวเองเท่าไหร่ 

แต่พอเห็นโคฮาคุผอมลงทุกครั้งที่เจอกัน อย่างกับเป็นคนละคนในเเต่ละครั้งมันทำให้ผมรู้สึกไม่ดี

“ไม่ใช่หรอกจ๊ะ ชั้นไม่ได้พยายามจะลดน้ำหนักอะไร คือมันเกิดจากความเครียดที่ไม่ได้เจอโทวมะคุงชั้นเลยกินอะไรไม่ค่อยลง สุดท้ายน้ำหนักเลยลด”

“แล้วเเน่ใจเหรอว่าตอนนี้กินอาหารครบถ้วยดี”

“ใช่จ๊ะไม่มีปัญหา ชั้นจะรักษาหุ่นแบบนี้ไว้เอง”

“นี่เมื่อกี้บอกว่าจะรักษาหุ่นแบบนี้ไว้ใช่มั้ย?”

แล้วเธอก็พูดเสริมมาว่า “ชั้นจะทำเพื่อโทวมะคุงจ๊ะ”

ถ้าเธอต้องควบคุมอาหารอยู่แบบนี้เพื่อรักษาหุ่นไว้ ถ้าเธอคิดว่าจะทำแบบนี้เพื่อผมไม่ใช่เพื่อตัวเองล่ะก็ผมจะต้องหยุดเธอไว้ให้ได้

บางทีโคฮาคุคงรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ โคฮาคุเลยทำหน้าเศร้าๆแล้วพูดออกมา

“ชั้นดีใจที่โทวมะคุงเป็นห่วงนะ แต่ชั้นไม่อยากกลับไปอ้วนอีกเเล้ว ชั้นเป็นคนตัวเล็กอยู่เเล้ว ถ้าชั้นกลับไปอ้วนอีกล่ะก็ ชั้นคงไม่มีอะไรไปสู้กับอากามิเนะเซนเซย์แน่…”