ซ่า ซ่า… ซ่า…

“ พวกมันคิดจะบุกมาเหยียบถิ่นของพวกเราจริงๆเหรอวะ? ”

“ ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ ข้าเป็นแค่ทหารระดับล่างจะไปรู้เรอะไอบ้า! ”

“ เอ้อ เอ้อ… แต่ยังไงต่อให้พวกมันมาก็คงขึ้นฝั่งไม่ได้หรอกมั้ง ก็พวกเราอุตส่าห์ดำพุดดำว่ายไปวางถุงเก็บวงเวทย์กันตั้ง 7 วัน 7 คืน ไหนพวกนักเวทย์จะลงทุนร่ายเวทย์คุมมอนสเตอร์ไว้อีก เห้อ คิดไม่ออกว่ะ ว่าทำไมท่านฟารูนถึงสั่งให้พวกเราตั้งแนวป้องกันหน้าขนาดนี้ ”

“ ช่างแม่งดิ! มึงจะไปคิดทำไมวะ พวกเราใช้แค่แรงกับกล้ามเนื้อก็พอ สมองน่ะให้พวกระดับสูงใช้ก็เข้าใจหรือเปล่า? ”

“ อ่า… อ่า แล้วแต่แกเลย เห้ออ นี้ข้าต้องมาสู้ร่วมกับพวกสมองกล้ามเหรอวะเนี่ย ”

ณ ขอบทวีปของดินแดนจอมมาร ชายหาดสีขาวที่มีทิวทัศน์งดงามกำลังมีการตั้งแนวป้องกันเป็นอย่างดี มันมีทั้งกำแพงไม้ กำแพงหิน กำแพงหนามพร้อมสำหรับการต่อต้านการยกพลขึ้นบก แถมก็อย่างที่ทหารบนชายฝั่งกำลังพูดคุยกันในน้ำทะเลตรงหน้าเองก็เต็มไปด้วยมอนสเตอร์ดุร้ายมากมายและยังมีกับดักเวทย์มนต์ที่ออกแบบมาไว้สำหรับดึงเรือให้จมลง

ซ่า…. ครืนน ครืนน ซ่า…

“ เห้ยๆๆ!! ทะเลเว้ยทะเล!! ”

“ มึงจะตะโกน… ทำไมวะ… เชี้ย!! ”

“ แม่งเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย?!? ”

ทว่าระหว่างที่พวกทหารกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน จู่ๆทะเลสีครามก็เริ่มจะเปลี่ยนไป สีที่ดูสงบสบายตากลายมาเป็นสีที่ทำให้ทุกคนถึงกับขาสั่น ทะเลอันกว้างขวางกลายเป็นสีแดงเลืิอดและไม่นานนักซากศพของมอนสเตอร์มากมายก็ทยอยลอยขึ้นมา ร่างของพวกมันเต็มไปด้วยรอยเขี้ยวขนาดเล็กมากมายที่ฉีกกระชากเอาเนื้อในส่วนนั้นๆให้หลุดหายไป บางตัวร่างและดวงตาก็ถูกเฉือนจนแหว่งเป็นแผลยาวหลายเมตร

horn sound

“ เตรียมตัว เตรียมตัว! ”

“ ข้าศึกจะบุกแล้วเว้ย!!! ”

“ ตั้งแถวเตรียมร่ายเวทย์เร็วเข้า!! ”

“ เห้ยๆๆ!! ตื่นเว้ย ตื่น!! ยังจะมัวนอนกันอีก!! ”

เสียงแตรเตือนดังสนั่นไปตลอดชายหาด ทหารต่างพากันเตรียมพร้อมยกโล่ ยกดาบ หอก ขวานขึ้น ส่วนนักเวทย์ก็ยกคฑาพร้อมกับรอรับคำสั่งจากหัวหน้าว่าจะให้ตนร่ายอะไร ทำให้บรรยากาศบนหาดที่เคยเต็มไปด้วยเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะนั้นเงียบลงในทันที เงียบจนได้ยินเสียงหายใจกับเสียงฟันที่กระทบกันจากความกลัว

“ อึก… นี้มันเกิดบ้าอะไร… ”

“ ข้าจะไปรู้เหรอ? ”

“ ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ มันยังไม่มา ช ช ใช่ มันยังไม่มา … อ๊ะ?? ”

“ มาแล้ว!! ศัตรูมาแล้ว!! ”

สีของเลือดนั้นเริ่มคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ จนในที่สุดสีของทะเลที่ชายฝั่งก็กลายเป็นสีแดงจนหมด และเพียงครู่เดียวเท่านั้นตัวต้นเหตุก็ต่างปรากฎตัวขึ้นที่ชายหาด พวกมันเดินขึ้นมาจากน้ำพร้อมกับร่างที่อาบไปด้วยเลือดของมอนสเตอร์ หน้าตาของพวกมันแค่เห็นก็รู้ได้ว่าเป็นเผ่าพันธ์ุที่อาศัยอยู่ใต้ทะเล พวกมันมีรูปร่างคล้ายคนบนดินต่างแค่ตรงคอจะมีเหงือแบบปลาไว้หายใจใต้น้ำ อย่างไรก็แล้วแต่ชุดกับอาวุธของพวกมันก็ช่างแปลกตา

“ เผ่าทะเล?! พวกมันร่วมมือกับศัตรูงั้นเหรอ หรือว่าพวกมันเองก็หวังจะทำลายพวกเรา!? ”

“ อย่าพึ่งโจมตี รอ รอให้พวกมันเข้ามาในระยะแล้วร่ายเวทย์เผาเลย!! ”

ผู้หญิงต่างใส่ชุดรัดรูปสีดำกับอาวุธที่สวมไว้ที่แขนขวา ถุงมือขนาดใหญ่ที่มีเหมือนกับปากของสัตว์ป่า เจ้าสิ่งนี้คือสิ่งที่กัดกินมอนสเตอร์ทะเลอย่างไม่ต้องสงสัย ส่วนผู้ชายก็สวมชุดไม่ต่างกัน แค่ตามตัวจะมีแผ่นเหล็กสีน้ำเงินติดอยู่ด้วย พวกมันใช้อาวุธต่างออกไป อาวุธติดกับแขนใบมีดขนาดใหญ่ที่ไม่ได้ยึดติดแน่นเป็นเล่มยาว มันมีลักษณะคล้ายแส้มากกว่า

“ ย ย ยัยนั้นหัวหน้าของพวกมันสินะ เดินเข้ามาแบบนั้นหรือว่า…ออกมาประกาศสงคราม?!? ”

“ อย่าพึ่งโจมตี!! ”

“ โอ้ อย่าพึ่งโจมตี!! ”

ทหารบนหาดยังไม่ได้ลงมืออะไรแล้วจับตาดูศัตรูตรงหน้า ที่พวกมันเองก็ไม่ได้มีเยอะเป็นพัน เป็นหมื่น เหมือนกับกองทัพจอมมารที่อยู่บนหาด ในสายตาของพวกเขานั้น ตรงหน้ามีเพียงแค่ร้อยกว่าๆเท่านั้น ทว่าพวกเขาก็ไม่กล้าจะทำอะไรเพราะ ตัวที่อยู่ด้านหน้าสุด หญิงสาวผมสีฟ้าที่มีดวงตาของนักล่าและหน้ากากที่ปล่อยหมอกสีแดงเลือดออกมาตลอดเวลา เธอสวมชุดเมดผ้ามันเงา กับถุงเท้ายาวที่ทำจากยาง รูปลักษณ์นั้นมันช่างยั่วยวนเหลือเกิน แต่มือขวานั้น กรงเล็บที่ชะโลมไปด้วยเลือดแล้วเลือดพวกนั้นก็กำลังระเหยอยู่เรื่อยๆ

“ มันจะชี้มาทำไมวะ? จะคุยงั้นเหรอ?! ”

“ เอาไงดีครับหัวหน้า?!? ”

“ ไม่รู้ รอดูไปก่… ไม่ๆ เตรียมตัวๆ พวกมันเริ่มแล้ว!! ”

“ เชี้ยเอ้ยย!! แม่งอยู่กับยูโทเปีย! ”

หญิงสาวผู้นั้นชี้กรงเล็บมาทางพวกเขา มันไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าพวกเขาก็รับรู้ได้ว่ามีอะไรบางอย่างกำลังเกิดขึ้น บางอย่างที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าแล้วกำลังมุ่งตรงมาอย่างรวดเร็ว พวกมันมีเป็นสิบๆ และยิ่งเวลาผ่านไปในทุปวินาที พวกมันก็ใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น จนพอๆเทียบเคียงกับมังกร มังกรสีขาวที่ติดตราของประเทศศัตรู ฟันเฟืองและดอกไม้ตรงกลาง ยูโทเปีย

“ ร่ายเวทย์คมดาบลมเร็วเข้า!! ศัตรูกำลังจะมาถึงแล้ว!! ”

“ เล็งดีๆนะเว้ย!! กว่าจะยิงได้นัดนึงมันลำบากนะมึง! ”

“ เออ!! มึงบอกศัตรูเหอะ บินเร็วขนาดข้าจะเล็งยังไงวะ!! ”

บนป้อมปราการต่อต้านการโจมตีทางอากาศ นักเวทย์ที่เฝ้ายามยกคฑาขึ้นเตรียมร่ายโจมตีพวกมัน ทหารเองก็เล็งบัลลิซต้าหรือก็คือธนูขนาดยักษ์เพื่อรอให้จะสอยพวกมังกรยักษ์ขาวให้ร่วงเมื่อเข้าระยะ แต่…ก็คงจะยากเกินไป เพราะความเร็วของพวกมันเกินกว่าที่จะตามทันได้

ฟู่มมมมมมม

“ เชีี้ยยย!! ”

“ ลูกธนูหล่นแล้วเว้ย!! ”

“ คฑา!! คฑา!! ”

“ จับขาหัวหน้าเร็วเข้าาา!! ”

“ กรี๊ดดดด ช่วยด้วยย!! ”

และเพียงไม่นานพวกมันก็บินอยู่เหนือหัวของพวกเขาพร้อมกับปล่อยแรงอัดกระแทกของลมออกมาจนบัลลิซต้าเอียง คฑาหลุดออกจากมือและนักเวทย์คนไหนที่ตัวเล็กตัวเบา ก็ปลิวหล่นจากหอคอยกันหลายสิบคน

กึก กึก กึก กึก

“ แรงอัดอะไรกันวะเนี่ย!! ”

“ อักกก!! ถ้าไอมังกรพวกนี้มันพ่นไฟใส่ล่ะก็…อึก เชี้ยเอ้ย!! กางบาเรียไว้!! ”

อย่างไรก็ตามด้วยความที่มันเข้าใกล้ขนาดนี้ ทหารทุกคนที่อยู่บนป้อมนั้นต่างเตรียมพร้อมที่จะรับการโจมตีของมังกรนี้การโจมตีที่คาดว่าจะเป็นกรงเล็บขนาดใหญ่ด้วยการยกโล่ขึ้นป้องกัน นักเวทย์เองก็กางม่านป้องกันสำหรับป้องกันไฟที่อาจจะถูกปล่อยออกมาเมื่อไหร่ก็ได้

bang bang bang

“ เสียงอะไร อัค!! ”

“ ข้างบน!! ข้างบน!! ”

“ พวกมันทำบ้าอะไรกันวะ!! ”

“ คน!! คนกำลังลงมา!? เทวทูต?!? นี้ยูโทเปียมีเทวทูต?!? ”

“ สติเว้ย!! มันก็แค่คนใส่อุปกรณ์เท่านั้น!! ”

“ ปืน?!? นั้นมันปืน!! ”

เสียงของการโจมตีประหลาด ดังสนั่นไปทั่วบริเวณ แล้วบนท้องฟ้านั้นก็มีผู้คน ผู้คนกำลังลอยลงมานับพัน พวกเขาลอยลงมาอย่างช้าๆด้วยผ้าใบทรงกลมที่ชะลอร่างให้ค่อยๆร่อนลงมา กระนั้นก็ดีพวกมันทุกคนมีอาวุธชิ้นหนึ่งที่กองทัพจอมมารรู้จัก ปืน แล้วเสียงการโจมตีนั้นก็ไม่ต้องสงสัยเลย มันคือเสียงของปืนแน่ๆ

กึง boom boom grank grank

“ โกเล็ม!! ”

“ พวกมันจะบ้าเกินไปแล้วนะเว้ย!! ”

ทว่านอกจากผู้คนที่กำลังร่อนลงมา ก็ยังมีวัตถุขนาดใหญ่ ไม่สิ เกราะขนาดใหญ่กำลังดิ่งลงมา…ร่อนลงมาแบบเดียวกับศัตรูบนฟ้า พวกมันมีกันหลายสิบชุด เกราะยักษ์คล้ายเกราะอัศวินที่ดูล้ำหน้าและเทอะทะอย่างเห็นได้ชัด แต่ว่าพวกมันล้วนแล้วแต่มีปืนที่ใหญ่กว่ามาก แถมยังร่อนลงมาที่พื้นเร็วกว่าพวกทหารธรรมดาอีก

“ ตัวบ้าอะไรวะ … อัค!! ”

“ กรี๊ดดด มันยิงมาแล้ววว!! หล… โพละ ”

“ กำแพงกันไม่อยู่เว้ย!! ”

กระนั้นก็ตามก็มีบางตัวที่แตกต่่างออกไป บางตัวที่ไม่ได้ลงมาเหมือนกับตัวอื่นๆ มันมีขนาดใหญ่กว่ามากแถมยังทาสีม่วงดำทั้งตัว จนเด่นกว่าใครเขา แถมอาวุธที่ติดตั้งก็เห็นได้ชัดว่าเยอะ มันทิ้งตัวลงสู่พื้นอย่างรวดเร็วและพอใกล้จะกระทบกับพื้น กระเป๋าที่ด้านหลังของมันก็พ่นเปลวเพลิงออกมาชะลอให้มันแตะกับพื้นอย่างนิ่มนวล

ฟู่!! ฉึก ฉึก

“ อ๊ากกกกก!! ”

“ ไม่ๆ ไม่! ดับไฟที ดับไฟให้ข้าเร็วเข้า อ๊ากก!! ”

แต่แล้วในระหว่างที่ทหารกำลังตกอกตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขาก็ไม่ได้ระวังที่ด้านหลังของตัวเองเลยสักนิด และกว่าจะรู้ตัวก็ช้าเกินไปเสียแล้ว ทั้งสิ่งที่รับรู้ได้ก็เป็นเปลวเพลิง กับเสียงกรีดร้องที่เสียดแทงเข้ามาในหัวใจของผู้คนโดยรอบ

[ ศัตรูลงมาแล้ว?!? บ้าน่า…อึก ! ]

นายทหารหันกลับไปมองดูแล้วภาพที่ได้เห็นก็น่าสยดสยองกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น ภาพเพื่อนฝูง ลูกน้องที่ร่างกายกลายเป็นเถ้าถ่านสีดำจากเปลวไฟที่ลุกขึ้นบนใบมีดที่ปักอยู่บนร่างของพวกเขา ทั้งที่อยู่ข้างๆกัน ก็เห็นเลยว่าร่างของทุกคนกำลังมีบางอย่างแทงทะลุออกมา เข็มหินสีเทา

“ ถ ถ ถอย!! พวกเราสู้พวกมันไม่ไหวหรอก!! ”

“ เห้ย!! คิดจะหนีทหารงั้นเหรอวะ!! ”

“ ถ้าจะอยู่แล้วตายใครจะไปยอมล่ะ!! ”

“ ใช่ๆ หนี!! ต้องหนี!! ”

ความวุ่นวายเริ่มเกิดขึ้น จิตใจสู้ของทหารก็ลดลง พวกเขาไม่รู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น สิ่งเดียวที่พอจะเดาได้คือยิ่งเวลาผ่านไปนาน ยิ่งอันตรายแล้วก็ทำให้ทหารหลายต่อหลายคนเริ่มหันหลังหนีสนามรบ เริ่มจะทิ้งอาวุธแล้วรีบวิ่งลงจากหอคอย ทว่ามันก็เป็นการตัดสินใจที่เลวร้ายสุดๆ การหันหลังมันก็ไม่ต่างจากการฆ่าตัวตาย

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ฟู่…. ฉึกๆๆๆๆ

“ อ๊ากกก!! ”

“ ร้อน! ร้อน!! อึกกก!! กรี๊ด!! ”

“ ย ย หยุด.. อัค จ เจ็บ.. ”

เงาของคนสองคนกระโจนออกมาจากความวุ่นวายที่เกิดขึ้น แล้วทั้งสองเงานั้นก็จัดการปลิดชีพทุกคนที่หนีทั้งหมดอย่างรวดเร็ว พร้อมกับหยุดลงที่ด้านหน้าของนายทหารผู้นี้ที่ยังคงมีใจกล้าและถืออาวุธหันเข้าใส่ศัตรูของเขา

“ ดูท่าจะยังมีคนที่รู้ว่าต้องทำอะไรนะอคโต ”

“ ค่ะท่านพี่… แต่ว่าก็คงได้ไม่นานหรอกมั้งคะ ”

ทั้งสองหันมามองยังตัวของนายทหารพร้อมกับกล่าวชมเชย แต่เขาที่ฟังก็ไม่ได้รู้สึกดีใจนักเลย คนหนึ่งเป็นหญิงในชุดพ่อบ้านผู้มีผมสีแดงประกายไฟและหน้ากากที่มีเพียงดวงตาอันโกรธเกรี้ยวตลอดเวลากับดาบหน้าตาประหลาดที่กำลังระอุจนสีสว่างออกมา ส่วนอีกคนก็เป็นหญิงผมสั้นสีเงินในชุดรัดรูปแปลกประหลาดเธอสวมผ้าคาดตาสีดำไว้ ในมือเองก็ถือเรเปียร์สีเงิน

“ ดูท่าจะยังไงก็ตายสินะ แต่แบบนี้คงต้องขอยื้อเวลาให้คนอื่นหนีไปให้ได้ก่อน… ”

เขารู้อนาคตของตัวเองทันทีที่ทั้งสองชี้ดาบเข้าใส่ แต่ว่าสถานการณ์ตอนนี้ก็ไม่อาจจะถอยได้แล้วและถ้าเป็นไปได้เขาก็มีแค่ความคิดเดียวว่าเขาจะต้องยื้อเวลาของศัตรูให้้ได้มากที่สุดและให้หน่วยที่อยู่ภาคพื้นสกัดศัตรูไม่ให้ผ่านแนวป้องกันนี้ไปได้

ปั้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ครืดดดดดด กึงงง ตู้มมมมม

“ แน่ใจเหรอว่าจะยื้อเวลาให้คนตายได้น่ะ? ”

ทว่าเสียงปืนก็ดังสนั้นขึ้นอย่างต่อเนื่อง และมันก็ไม่ได้มาจากด้านหลังของหอคอยนี้ ไม่ได้มาจากจุดที่พวกศัตรูร่อนลงมา เสียงพวกนี้มันมาจากชายหาด แถมยังมีอย่างต่อเนื่องจนทำให้นายทหารต้องเหลือบไปมองดูพร้อมกับเสียงพูดอันแสนจะเย็นชาจากหญิงสาวผมสีแดงนั้น อย่างไรก็ดีภาพที่เห็นนั้นมันก็ทำให้เขาทำในสิ่งที่เหมือนจะย้อนแย้งกับตอนแรก เขาลดดาบลงพร้อมกับก้มหน้ารับโชคชะตาของตัวเองอย่างไม่ขัดขืน

“ อ้าว ยอมแพ้แล้วแหะ… เห้อ พูดเหมือนกับรู้ล่วงหน้าเลยนะอคโต? ”

“ คือท่านพี่ ท่านพี่น่าจะเห็นนะคะว่าในสถานการณ์แบบนี้จะสู้ชนะมันเป็นไปไม่ได้เลย ”

“ นั้นสินะ นั้นสิน้าา แย่จริงๆแหะ อ้าวนาย… อืม เรียบร้อย ”

สิ่งที่เขาเห็นก็คือ รถเกราะเหล็กมากมายนับสิบทยอยขึ้นจากทะเล แล้ววิ่งไปบนชายหาดทะลุผ่านสิ่งกีดขวางอย่างง่ายดาย สิ่งกีดขวางที่ใช้เวลาสร้างนานกว่า 10 วันทั้งหมดถูกพังย่อยยับไร้ชิ้นดี ทั้งทหารที่คอยอยู่ ทั้งนักเวทย์ที่เตรียมตัว ก็ถูกปืนพวกนั้นยิงตายก่อนจะได้ตอบโต้เสียอีก นั้นเองทำให้เขารู้ว่านี้มันไม่ใช่สนามรบแล้ว…

“ ฮะ ฮะ ฮ่าๆๆๆ …. ที่นี้คือลานประหารพวกข้าสินะ ใช่ ที่นี้คือที่ตายของพวกเรา ช่าย ที่ตาย… ”

… …

“ ฮ่าห์ ฮ่าห์… มาช่วยข้าที ”

“ อ อื้ม แปปนะ… อึก อึก อึก ฮ่าห์ โอเค ยาพร้อม มาวางนายท่านลงมาได้เลย ”

ในเวลาเดียวกันที่อีกฟากหนึ่งของดินแดนนี้ ณ บริเวณเขาลูกใหญ่อันเป็นปราการก่อนเข้าสู่พื้นที่ราบสูงอันอยู่ติดกับทะเลนั้น กลุ่มคนนับสิบกำลังช่วยกันทำสิ่งๆหนึ่งที่ดูเหมือนจะง่ายแต่ก็ยากแสนยาก

“ ค่อยๆนะ ใจเย็นๆ อย่าปล่อยลงมาแรงล่ะไม่งั้นเดี๋ยวมานาพวกเราโดนดูดกันหมดแน่ ”

“ ค้า ค๊าา ค่าาา เข้าใจแล้วค่าา ฮึบบบ ค่อยๆหย่อนขาลงไป ฮ่าห์ มานาไหลแล้ว… ”

“ อ อ โอยย มานาข้าจะหมดแล้วเนี่ย… ฝากต่อด้วยนะ ”

สิ่งนั้นคือการแบกหามร่างของนายท่านผู้ยิ่งใหญ่ที่ตอนนี้กำลังหลับไหลไร้สติอยู่ โดยที่ทุกๆคนได้แต่แบกร่างเขาไปได้แค่ร้อยเมตรก็ต้องเปลี่ยนคนอุ้มต่อเพราะร่างกายของพวกเขาถูกดูดมานาไปจนเกือบหมดจากการที่ต้องเร่งพาร่างนี้ออกจากพื้นที่อันตราย อย่างไรเสียก็มีอยู่ 2 คนที่สามารถแบกร่างของมาร์ไปได้ หลายกิโลเมตรโดยไม่ต้องพักนั้นคือ เทเสล่า และ เพนเท

“ ใกล้ถึงตาเค้าแล้วสินะ เอ่อออ ตาย ตาย มานาพึ่งฟื้นมาได้แค่นิดเดียวเอง ”

“ เอาน่า แฮก แฮก….เพนเท ถ้าเราไม่ทำก็ไม่มีใครไหวแล้วนะ…ฮ่าห์…ตอนนี้ ”

“ จ้า จ้า เทเสล่า แหม…พูดออกมาทั้งๆที่หอบแบบนั้นน่ะนะ ”

“ อึก ทำไงได้ล่ะ… ”

ทั้งนี้แม้ทั้งสองจะทำได้มากกว่าคนอื่น แต่จริงๆทั้งคู่ก็เหนื่อยอยู่พอตัวจนบ่นออกมาให้เห็นได้แบบนี้แถมยังสามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจนสุดๆผ่านสีหน้าของเพนเทที่หมองหม่นยิ่งกว่าปกติที่เธอเป็นหลายเท่า และอาการหอบของเทเสล่าที่ไม่เคยจะหอบสักครั้งตลอดการใช้ชีวิตที่ 2 ของเธอ

“ เร็วเข้าอีกแค่ไม่กี่ร้อยกิโลเมตรเอง!! ”

“ ค ค ครับท่านเพนเท! ”

“ อ อ อัค ร ร รับทราบค่ะ ”

แต่ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหนก็ตาม หน่วยพิเศษนี้ก็ไม่อาจจะหยุดมือหรือขาของตนได้ เพราะทุกก้าวที่เข้าใกล้ทะเล ก็มีค่ามีความหมายต่อชีวิตของนายท่านผู้ยิ่งใหญ่เป็นอย่างมาก และพวกเขาทุกคนก็พร้อมถ้าจะต้องเอาชีวิตของตนเข้าแลกก็ตาม

“ เอาล่ะ!! ต่อให้พวกเราต้องหน้ามืด สลบเหมือด หรือช็อกไปบ้างแต่ก็อย่าลืมล่ะว่าต้องรีบพานายท่านไปให้ถึงชายหาดให้ได้!! แล้วถ้าไปถึงตอนนั้นพวกเรายังรอดกันอยู่ ชั้นจะเลี้ยงอาหารหรูที่ภัตตาคารที่เมืองหลวงเอง!! ไม่สิ เดี๋ยวออกใบลาหยุด 1 สัปดาห์ให้ด้วยเลยเอ้า!! ”

“ อ โอ้!! สู้ตายยครับ!! ”

“ พ พ เพื่อ ข ข ของกินและวันหยุดดด ”

“ ชอปปิ้งงง!! ”

อย่างที่เห็น เพนเทก็ยังคงพูดล้อเล่นและสบายใจได้ เพราะเธอนั้นรู้สถานการณ์ดีกว่าใครผ่านการเห็นดวงวิญญาณมากมายรอบๆตัวของเธอที่เหมือนกำลังวุ่นวายกับการจัดกอง จัดแถวอะไรบางอย่างแล้วก็มุ่งตรงไปยังชายหาดกันอย่างเร่งรีบ นั้นทำให้รอบๆพวกเขาตอนนี้ไม่มีวี่แววการมาของศัตรูเลยแม้แต่น้อย ถึงจะเป็นแบบนั้นดวงตาของเพนเทก็ดูอ่อนล้าลง เธอมองไปยังฝั่งของชายหาดแล้วถอนหายใจก่อนจะพูดอย่างหมดเรี่ยวแรงว่า

“ ฮ่าห์…วิญญาณคนตายจะเยอะไปแล้วนะ!! คิดถึงนายท่านบ้างสิ…เห้อ นี้รู้กันหรือเปล่าเนี่ยว่านายท่านเองก็เป็นเหมือนประตูไปสู่การเกิดใหม่เลยนะยะ!! ถ้าวิญญาณหลงมาแล้วเค้าจัดการไม่ทันก็ยุ่งน่ะซี่!! ”

……