ฟุบ ฟุบ

และเมื่อได้ออกคำสั่งไปแล้ว มาร์ก็ได้ชวนให้อคโตถอยห่างออกมาซึ่งตัวของอคโตก็ตามไปติดๆ ทำให้ทั้งสองคนหายไปจากเบื้องหน้าของคอนเซนเทล ทิ้งให้เขาต้องรับมือกับกระรอกยักษ์นี้ด้วยตัวคนเดียว แน่นอนว่าพอไม่มีทางเลือกอื่น อัศวินหนุ่มจึงหันกลับไปมองยังเจ้าขนปุกปุยยักษ์ที่วิ่งเข้ามาพร้อมกับยกดาบชี้หน้าไปที่มัน

“ เอาก็เอา!! มาเลย!! อีหนูเขมือบมือใหม่!! ”

กี๊!!!!!!!!!!

กึง กึง กึง กึง ฉัวะ ฉึก

เจ้ากระรอกนั้นเข้าปะทะกับคอนเซนเทลในทันที แรงปะทะมหาศาลนั้นส่งให้เกิดแรงอัดอากาศกระจายไปทั่วทั้งซ้ายและขวาซึ่งถ้าเป็นตอนที่คอนเซนเทลไม่มีบัฟจากมาร์ล่ะก็…เขาคงถูกอัดปลิวไปหลายสิบเมตรแน่ๆ แต่ก็นะตอนนี้ที่มีบัฟเขาก็สามารถจะสู้กันมันได้อย่างสูสี

ฟุบ ฟุบ กึง ฉึก

กรงเล็บของมันนั้นพุ่งเข้าหาคอนเซนเทลแต่ก็ต้องติดโล่ของเขาอยู่เสมอ ส่วนคอนเซนเทลก็ใช่จะอยู่ตั้งรับอย่างเดียว เขาพยายามจะแทงดาบสวนกลับไปแต่ว่าดาบของเขาก็ไม่อาจจะฝากบาดแผลไว้บนร่างกายของมันได้เลย ทำให้ตอนนี้ฝ่ายที่ดูจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่แย่กว่าก็คงไม่พ้นตัวของอัศวินหนุ่ม

“ ช่วยอัศวินนั้นเร็วเข้า!! ”

“ เปลวเพลิงแห่งเรา จงมอด… ”

“ จะหนาวเหน็บ หนาวเพียงไหน จะฝ่าไป… ”

“ เพราะเธอคือยาพิษ ที่สุ… ”

“ ไม่มีแสงไฟ มองไปที่ใด… ”

“ เชี้ยยย อย่าพลาดนะกุ อย่าพลาดดด ”

“ เล็งดีๆ เล็งดีๆ ”

ท่ามกลางความวุ่นวายนี้ เหล่าปลิงก็ไม่ได้จะอยู่เฉยไปซะทีเดียว พวกเขาและเธอต่างออกมาจากสถานที่ที่ตัวเองหลบพร้อมกับเริ่มโจมตีไปที่ตัวกระรอกยักษ์ในทันทีทั้งเวทย์มนต์ ทั้งลูกธนู ทั้งปามีด อย่างที่เห็น ส่วนใหญ่ก็จะเป็นการโจมตีระยะไกลไปซะทั้งหมด ซึ่งก็สมควรแล้วที่เป็นแบบนั้นเพราะถ้าวิ่งเข้าไปตีใกล้ตอนนี้คงไม่พ้นโดนตบกระเด็นติดกำแพงแน่ๆ

กี๊!!!!!!!!!

ฟู่ม ฟู่ม เปรี้ยงงงง ครึก ครึก ฟิ้วววว

แก็ง! แก็ง!! กึง!!

“ ชิ!! ยิงกันมาไม่ดูเลยนะ!! ”

แต่แทนที่จะได้ช่วยมันกลายเป็นว่าทั้งเวทย์ทั้งธนู มีด ทั้งหลายพุ่งเข้ามาเกือบจะโดนเขาอยู่หลายหน ดีที่บัฟของมาร์นั้นมีโล่ห์มานาอยู่ทำให้ไม่มีอะไรพุ่งมาโดนตัวเขาเลย กลับกันเจ้าปุกปุยตรงหน้าที่โดนไปเต็มๆ มันกลับไม่สะทกสะท้านอะไรนัก มากสุดก็คือขนบนตัวที่ไหม้หายไปเป็นหย่อมๆก็เท่านั้น

[ สถานการณ์แบบยิ่งยื้อยิ่งแย่แหะ ]

ทางมาร์ที่ยืนมองดูอยู่ร่วมกันกับอคโต เขาสังเกตุเห็นได้เลยว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาของการต่อสู้ระหว่างคอนเซนเทลและกระรอกยักษ์นี้ ฝ่ายคอนเซนเทลมีแต่จะแย่ลง แย่ลงเรื่อยๆ ทั้งจากบัฟที่ค่อยๆอ่อนตัว และความเหนื่อยที่แสดงให้เห็น แต่เจ้ากระรอกนั้นมันไม่มีอาการพวกนีัให้เห็นเลย คงเป็นเพราะเป็นบอสที่ร่างกายจะรีเซ็ททุกครั้งที่การต่อสู้สิ้นสุดลงก็เป็นได้ เพราะแบบนี้เขาจึงได้พูดออกมาเป็นคำพูดสั้นๆที่มีสายมานาสีฟ้าเข้มปนอยู่ มันลอยเข้าไปหายังตัวอัศวินหนุ่มนั้น

“ ถอยซะคอนเซนเทล ”

“ !!!! ”

เสียงกระซิบดังขึ้นที่ข้างหูของอัศวินหนุ่ม เขารู้ได้ว่านี้เป็นเสียงของใครและคำตอบที่ได้ก็คือการส่ายหน้าเท่านั้น มาร์ที่เห็นการตอบรับดังกล่าวก็เลยต้องพูดด้วยคำพูดที่เบาแบบก่อนหน้าออกไปอีกครั้ง

“ ทำไมล่ะ? ”

“ ตอนนี้ถอยไม่ไหวเลยครับ!! ม ม มันโจมตีแบบไม่กะให้ลด อึกก!!.. ผมลดการป้อนกันลงไม่ได้เลยครับ!! ”

กี๊!!!

มาร์ที่ได้ยินคำตอบแบบนั้นก็ได้แต่ยิ้มออกมาก่อนจะก้มหน้าลงอย่างช้าๆเพื่อคิดว่าจะเอายังไงต่อ ส่วนทางคอนเซนเทลก็เอาแต่ตั้งรับกับพยายามสวนกลับเช่นเคย ทว่าตัวของอคโต…เธอกลับมองดูเจ้าบอสนั้นราวกับว่ากำลังมองสัตว์เลี้ยงอยู่อย่างนั้น

[ อืมมม ถอยไม่ได้เพราะไม่มีช่องว่างให้ทำ แต่ว่าเราจะจัดการมันเลย…ก็ เอ่อ…ไม่ดีกว่า ถ้าโชว์เทพตั้งแต่ตอนนี้ไอการเอาแนวหน้ามามันจะ…เปล่าประโยชน์ อืม ใช่ๆ อคโต… ]

เมื่อคิดแล้วก็มาร์ก็ตัดสินใจได้ไม่ยากเลยว่าจะทำยังไงต่อ เขาค่อยๆหันไปมองอคโตที่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ข้างๆ สายตาของเธอในตอนนี้ไม่ได้มองมาที่เขานั้นจึงไม่แปลกที่เธอจะไม่รู้ว่าตัวเองกำลังถูกจับตามองดูอยู่ อย่างไรก็ดีมาร์ก็ไม่ได้จะแกล้งเธอแต่อย่างใด เขาค่อยๆเรียกชื่อของอคโตออกมาเพื่อเรียกสติของเธอ

“ อคโต… ”

“ ค ค คะ?!? มีอะไรอย่างงั้นเหรอคะท่านม… มาร์ ”

“ นั้นน่ะจัดการได้ไหม? ”

ทันทีที่อคโตหันมาสนใจเขา มาร์ก็หันกลับไปมองยังบอสกระรอกที่กำลังโจมตีใส่คอนเซนเทลอยู่ ตัวอคโตเองก้มองตามเช่นกันและนั้นก็ทำให้เธอทำหน้าเศร้าไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าตอบรับอย่างช้าๆ

“ ดี ดี ถ้างั้นฝากจัดการด้วยล่ะอคโต ”

“ ค่ะ…ท่าน… ”

อคโตกล่าวรับทราบกับคำสั่งนั้นอย่างช้าๆ พร้อมกันเธอก็ชักเอาดาบเรเปียร์ออกมาจากฝักดาบที่เหน็บอยู่ที่เอวของตน อย่างไรเสียดาบนั้นก็ต่างกับดาบเรเปียร์ทั่วไปอยู่อย่างหนึ่ง ตัวดาบที่ควรจะเป็นใบมีดขนาดเรียวยาว มันกลับมีหน้าตาคล้ายกับเข็มเสียมากกว่า

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ฉึก!! กี๊!!!!!

หญิงสาวผู้นี้กระโดดเข้าหาศัตรูอย่างรวดเร็วแล้วโจมตีใส่มันอย่างแม่นยำ แม่นยำมากๆในระดับที่ดาบของเธอแทงลงไปจนสุดราวกับว่าตรงนั้นไม่มีกระดูกเอาไว้ขวางกั้น อีกทั้งจุดที่เธอเล็งก็เป็นจุดที่ยากมากสำหรับนักพจญภัยทั่วไปจะสามารถทำได้ จุดนั้นคือข้อต่อของมันโดยเริ่มจากข้อต่อบริเวณที่อยู่ห่างจากร่างไปมากที่สุด นิ้วมือ…

“ ค ค คุณอคโต!! ”

“ อ่าา เท่านี้ก็ถอยๆไปได้แล้ว เดี๋ยวจะเกะกะชั้นเปล่าๆ ”

“ ค ครับ!! ”

และด้วยการโจมตีนี้เองทำให้เจ้ากระรอกนี้ถอยหนีออกไปด้วยความเจ็บปวด เปิดให้มีช่องว่างพอจะให้คอนเซนเทล ซึ่งอคโตที่อยู่ใกล้ๆก็ย้ำกับเขาด้วยท่าทีที่จริงจัง ทำให้คอนเซนเทลรีบพยักหน้าก่อนจะวิ่งถอยห่างออกมาหลบหลังต้นไม้อยู่ห่างออกจากจุดที่มาร์ยืนอยู่ไม่มากนัก

ฉึก ฉึก ฉึก กี๊!!

“ ขอโทษ… ”

อคโต เธอพูดออกมาด้วยเสียงที่ดูเศร้าๆแต่ว่ามันขัดกับการกระทำของเธอสุดๆ เธอยังโจมตีในแบบที่แม่นยำเหมือนเดิม ดาบของเธอแทงลงตามเส้นเอ็นกับข้อต่อ ทำให้บอสต้องส่งเสียงกรีดร้องทรมานออกมาอย่างน่าเวทนา และมันเองก็เริ่มจะขยับตัวช้าลง

“ … ”

ฟุก ฟุก ฉึก ฉึก กี๊!!!!

แต่ว่าการขยับช้าลงนั้นไม่ใช่เพราะว่ามันบาดเจ็บจากการถูกเรเปียร์แทงแต่เป็นเพราะ จู่ๆในจุดที่ดาบแทงลงไปก่อนหน้านี้ มันเริ่มมีหนามศิลาแทงทะลุกลับออกมา และเจ้าหนามพวกนี้นั้นมันก็ทิ่มแทงบอสทุกครั้งที่มันขยับตัว ทำให้ร่างของมันเริ่มจะมีเลือดไหลออกไม่ก็พุ่งออกมามาสาดกระเซ็นไปทั่วห้อง

“ อย่าขัดขืนเลยนะ…ขอร้องล่ะ ”

อย่างไรก็ตาม อคโตไม่ได้หยุดมือของเธอลงแม้ว่าตัวเองจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวดก็ตาม เธอเริ่มจะแทงไปยังจุดอื่นๆอย่างต่อเนื่อง ตามผิวหนังของมัน ตามแขนขา ตามจุดต่างๆนับไม่ถ้วน

ฟุก ฟุก ฟุก ฟุก ฟุก กี๊!! กี๊!!!!

และก็ไม่นานเลย ที่หนามจำนวนมากมายจะทิ่มแทงทะลุกลับออกมาจากร่างของมันมากมายนับไม่ถ้วน พร้อมกับเปลี่ยนให้ร่างกายของมันกลายเป็นเหมือนกระบองเพชรไปเสียแล้ว กระบองเพชรที่ฉุ่มไปด้วยเลือดสีแดงที่ไม่ว่าจะเดินไปไหนทำอะไรก็จะทำให้พื้นที่รอบๆกลายเป็นแอ่งเลือด เปลี่ยนหญ้าสีเขียวให้กลายเป็นสีแดง เปลี่ยนกลิ่นหอมๆของธรรมชาติให้คละคลุ้งไปด้ยกลิ่นคาวอันน่าสะอิดสะเอียน

“ เท่านี้… ”

ฟุบ ฉึก กี๊!!!!

อคโตพูดออกมาพร้อมกับหลับตาลงก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนหลังของมัน แล้วลงมือใช้เรเปียร์ในมือปักลงไปบนหลังคอของมันทำให้เจ้ากระรอกยักษ์นี้กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ทว่ามันก็ไม่ได้จะสิ้นฤทธิ์เสียทีเดียว มันใช้มือที่กลายเป็นเศษเนื้อที่มีหนามเต็มไปหมดโบกเข้ามาทีหลังคอของตัวเองเพื่อจะจัดการกับอคโต

ฟุบ ตุบ

กี๊!!!

“ อันตราย!!! ”

แต่อคโตก็หลบมันได้อย่างง่ายดายด้วยการกระโดดออกมายืนอยู่ข้างๆกับมาร์ ทั้งสองมองไปที่กระรอกยักษ์นั้น มันเองก็เช่นกัน มันมองมายังทั้งสองแล้วก็กระโจนเข้าใส่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น คอนเซนเทลที่เห็นก็ตะโกนออกมาพร้อมกับวิ่งเข้าหาหวังจะเข้าไปกันทั้งสองจากการโจมตีของมัน

“ ไม่ต้องหรอกคอนเซนเทล ”

มาร์พูดออกมาพร้อมกับหันมายิ้มให้กับอัศวินหนุ่ม ทำให้เขาได้เห็นว่าตัวเองมาช้าเกินไป… เจ้ากระรอกนั้นมันหยุดลงและร่างของมันก็เริ่มจะเปลี่ยนสี จากสีแดงของเลือดปนกับสีน้ำตาลของขนก็ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นสีเทาซีดจากปลายเท้าขึ้นมายังหัวของมัน ก่อนที่เพียงชั่วครู่เดียวมันจะกลายร่างเป็นรูปปั้นขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยหนาม

ตึก ตึก ตึก

“ ขอบคุณที่เหนื่อยนะเจ้ากระรอกน้อย ”

ก็อก ครืนนนนนนนนนนนน

เด็กชายผมสีแดง ค่อยๆเดินเข้าไปหามันซึ่งทันทีที่เขามาถึงก็ได้ใช้มือเคาะที่ไปที่หัวของรูปปั้นบอสนี้ท่ามกลางการจับตามองดูโดยคนนับสิบไม่ว่าจะจากปาร์ตี้ของเขา หรือจากเหล่าปลิงก็ตาม อย่างไรเสียการเคาะที่เหมือนจะเบาก็ทำให้ร่างที่กลายเป็นรูปปั้นหินอยู่แล้วแตกสลายลงละเอียดกลายเป็นผงฝุ่นลอยกลายเป็นสะเก็ดสีฟ้าขึ้นไปยังด้านบนของห้องบอสนี้

กริ๊งๆๆๆ ตุบ ตุบ ตุบ ตึง

แต่ทว่าทันทีที่สะเก็ดสีฟ้าลอยขึ้นไปจนถึงยอดสุดของห้อง จู่ๆไอเทมมากมายก็ดรอปลงมา แม้จะไม่ได้มีจำนวนล้นเหลือมากมายแต่ทุกอย่างก็มีค่ามหาศาลหากนำออกไปขาย ทั้งหนัง ทั้งขน ทั้งเนื้อ และอาวุธทำจากเหล็กประหลาดอีกหลายชิ้นไม่ว่าจะมีด จะหอกก็ตาม

ตึก ตึก ตึก ตึก

“ หยุด… ”

“ ทำไมล่ะครับท่านอคโต?!? ”

“ นี่นาย…คิดจะเก็บขยะพวกนั้นไปทำไมกัน? ”

“ ขยะ?!? ตรงไหนกันน่ะครับ?!? ดูยังไงมันก็สมบัติชัดๆ!! ”

“ หึ? ”

คอนเซนเทลนั้นกำลังจะเดินเข้าไปเอาของเหล่านั้น ทว่าอคโตก็มาห้ามเอาไว้ด้วยการมองดูผ่านหน้ากากของเธอ แม้จะไม่เห็นสายตาแต่อัศวินก็รับรู้ได้ว่าเธอนั้นกำลังไม่พอใจเป็นอย่างมาก ยิ่งพอเธอพูดออกมายิ่งทำให้เขาต้องสับสนปนกับแอบโกรธขึ้นมา ทว่าเธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากนั้นก่อนจะเดินตรงไปยังทางออก ซึ่งเป้นที่ที่มาร์ได้ไปรออยู่แล้ว

“ ขยะ… มันขยะยังไงกัน?!? อึก…หรือว่า… อ่า นั้นสินะ นี้มันก็แค่ชั้นแรกๆเอง… ”

อัศวินหนุ่มหยุดนิ่งไปครู่หนึ่งพร้อมกับพูดกับตัวเองแบบนั้น เขาก้มหน้าลงก่อนจะแอบเหลือบตาไปมองดูของพวกนั้นอีกครั้ง ของมากมายนั้นถ้านำออกไปขายเขาก็คงอยู่สบายไปได้อีกเป็นเดือนๆ ทว่าแทนที่เขาจะพุ่งเข้าไปคว้าไว้ เขากลับนึกถึงสถานะขอตัวเองในตอนนี้ นั้นทำให้หลับตาลงและค่อยๆเงยหน้าขึ้นก่อนจะเดินตรงไปยังทางออกห้องนี้ในทันที

“ พวกนั้นไม่เอาของว่ะ!! แบบนี้ก็!! ”

“ ชิ!! ใครเร็วกว่าก็ได้ไปสิวะ!! ”

“ มาเด้!!! ”

“ เพื่อความสบายของพวกเรา!!! ”

อย่างไรก็ตามการไม่หยิบเอาของมาแบบนั้นก็แสดงว่าพวกเขาไม่มีเจตนาจะครอบครองแล้ว ทำให้พวกปลิงที่หลบๆกันอยู่ ต่างกรูกันเข้ามาแย่งของตรงนั้นกันอย่างรวดเร็ว จนเกิดเป็นการปะทะขึ้น บางคนลงไม้ลงมือสู้ บางคนฉวยโอกาสหยิบเอามา แต่ไม่ว่าจะยังไง ตอนนี้คอนเซนเทลก็ไม่ได้สนใจอีกแล้วและเขาก็กำลังจะเดินมาถึงประตูทางออกแล้วด้วย

“ ตัดสินใจได้ดีนี่คอนเซนเทล ”

“ ข ข ขอโทษด้วยครับที่ผมเผลอสนใจสมบัติจนลืมสถานะของตัวเองไปแบบนั้น ”

คอนเซนเทลกล่าวขอโทษกับมาร์ด้วยความรู้สึกผิดบางอย่าง แต่มาร์ก็ไม่ได้ติดใจอะไรกับการที่คอนเซนเทลเกือบจะทำแบบนั้น เพราะสุดท้ายยังไงอัศวินหนุ่มก็ไม่ได้ทำดังนั้นเขาอีกทั้งเขาเองก็ได้แต่ยิ้มออกมาก่อนจะหันไปพลักประตูทางออกให้เปิดอออกเผยให้เห็นทางลงไปข้างล่างต่อ เขาหยุดยิ้มแล้วก็หันมามองคอนเซนเทลด้วยสายตาที่อธิบายไม่ถูกเลยว่าคิดอะไร แต่อย่างน้อยเขาก็พูดออกมาอย่างช้าๆว่า

“ จริงๆนะคอนเซนเทล ตอนนี้ยังไม่ต้องรีบหรอก เก็บแรงกับกระเป๋าไว้สำหรับไอเทมดีๆดีกว่านะ หึหึ เอาล่ะ สถานีบอสถัดไป…ชั้นที่ 20!! ”

……