เส้นทางแห่งโชคชะตา - ตอนที่ 14: คำสาปแห่งฟาดิลิค (ตอน 2)

เล่มที่ 1 ตอนที่ 14: คำสาปแห่งฟาดิลิค (ตอน 2)

 

“โอ้ พระเจ้า!!” มู่หรงเสี่ยวเทียนตะโกนเสียงดังออกมาด้วยความตกใจ เขาสะดุ้งอย่างสุดตัวก่อนที่จะหันหลังกลับไป

 

“พระเจ้า ! ” มีเสียงตะโกนอีกเสียงดังออกมาจากชายชราขุดเหมือง NPC ที่ไม่เคยพูดประโยคอื่นมาก่อนเลยแต่ตอนนี้กำลังเรียกเขาและจ้องมองเขาตาเขม็ง

 

ตลอด 5 วันมานี้ มู่หรงเสี่ยวเทียนได้เข้ามาขุดแร่เป็นเวลา 4 ชั่วโมงต่อวัน และเขามักจะพูดพร่ำไร้สาระกับชายชราขุดแร่คนนี้ราวกับบ่นให้หมูเห็ดเป็ดไก่ฟัง เพราะไม่ว่าจะพูดอะไร ชายชราคนนี้ก็ตอบมาแต่ประโยคเดิม ๆ เขาเป็นเหมือนหุ่นยนต์ที่ไม่เคยหยุดพัก

 

ในช่วงเวลานี้ เสียงของระบบที่แจ้งเตือนขึ้นมาทำให้มู่หรงเสี่ยวเทียนต้องตกตะลึงอีกครั้ง

 

“ขอแสดงยินดีกับผู้เล่นโจร ที่สามารถทำภารกิจลับ ‘คำสาปแห่งฟาดิลิค’ ได้สำเร็จ รางวัลคือคะแนนโชคลาภ 2 หน่วย และ คะแนนชื่อเสียง 1,000 หน่วย”

 

“เนื่องจากว่าคุณได้ทำภารกิจลับ คำสาปแห่งฟาดิลิคสำเร็จ ภารกิจลับ โลกที่สาบสูญ จึงถูกเปิดใช้งาน ภารกิจนี้ไม่มีเวลาจำกัด ผู้เล่นโจรจะยอมรับภารกิจหรือไม่ ? ”

 

“เดี๋ยวก่อนนะ ฉันไปทำมันสำเร็จตอนไหน ? ทำไมฉันไม่เห็นรู้อะไรสักอย่างเลย ? ระบบมันน่าจะมีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า ? ”

 

มู่หรงเสี่ยวเทียนสงสัยว่าอะไรคือภารกิจที่ชื่อว่า โลกที่สาบสูญ ! ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ไม่อยากให้มันเกิดผิดพลาดขึ้นมาได้ เพราะก่อนจะรับภารกิจใด ๆ เขาก็จะต้องรู้ถึงข้อมูลของมันก่อน ไม่อย่างนั้นก็ฝันไปเถอะว่าเขาจะรับ

 

“ขอบใจนะพ่อหนุ่ม ขอบใจที่ช่วยชีวิตของข้าเอาไว้” เสียงของชายชราขุดแร่ดังขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันเต็มไปด้วยความสุข

 

“ผมน่ะหรือ ? ” มู่หรงเสี่ยวเทียนเกาหัวด้วยความเขินอาย ใบหน้าของเขาแดงขึ้นมาเล็กน้อย “เอ่อ เอ่อคือว่าลุง ดูเหมือนว่าลุงจะขอบใจผิดคนนะ ผมไม่ได้ช่วยอะไรให้ลุงสักหน่อย ! ” แม้ว่ามู่หรงเสี่ยวเทียนจะเป็นคนหน้าด้านขนาดไหน แต่เขาก็ไม่สามารถทำสิ่งที่น่าละอายแบบนี้ได้ “ฉันก็เป็นคนมีมโนธรรมในจิตใจคนหนึ่ง” มู่หรงเสี่ยวเทียนปลอบตัวเองอย่างอ่อนโยน

 

ชายชราขุดแร่ก้าวไปด้านหน้าและจับไหล่ของมู่หรงเสี่ยวเทียนเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง เขามีท่าทางที่ตื่นเต้น “ลุงเองก็คิดว่าคงจะไม่สามารถกำจัดคำสาปที่น่ารังเกียจแบบนี้ได้สำเร็จในชีวิตนี้อีกแล้ว”

 

มู่หรงเสี่ยวเทียนยิ้มเยาะออกมาอีกครั้ง แต่ว่าเขาก็ยังสับสนอยู่ดี

 

“มองมานี่สิ มองมา…” ชายชราขุดแร่พูดออกมาอย่างติด ๆ ขัด ๆ

 

“ลุง ใจเย็น พูดช้า ๆ ก็ได้ ” ในตอนนี้มันคงจะเป็นเรื่องแปลกหากว่าเขาไม่มีความกังวลอะไรเลย

 

ชายชราขุดแร่พยักหน้า เขาค่อย ๆ สงบสติอารมณ์ให้เย็นลงไป แต่ทว่าสายตานั้นก็ยังคงแสดงอาการไม่เต็มใจที่จะปล่อยวางเรื่องในอดีต “ย้อนกลับไปเมื่อนานมาแล้ว ตอนนั้นลุงยังเป็นเด็ก ต้องบอกว่าหมู่บ้านโนวิซ 110 นั้นเต็มไปด้วยหนุ่มสาวที่ฝันอยากจะเป็นช่างตีเหล็กอยู่มากมาย ทุกคนคิดว่าลุงจะต้องกลายเป็นช่างตีเหล็กที่ยิ่งใหญ่ในภายภาคหน้า…”

 

“ลุง ใจเย็น ๆ พูดถึงประเด็นสำคัญเลยดีกว่า” มู่หรงเสี่ยวเทียนฟังอยู่ตั้งนานและเห็นว่าชายชราขุดแร่นั้นยังไม่พูดเข้าประเด็นสักที มันจึงทำให้เขารู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย

 

“พ่อหนุ่ม ทำไมเจ้าใจร้อนขนาดนั้น ? ” ชายชราขุดแร่มองไปที่มู่หรงเสี่ยวเทียนด้วยความไม่พอใจ จากนั้นเขาก็พูดต่อไปโดยไม่ชักแม่น้ำทั้งห้าเข้ามาอีกแล้ว

 

“ลุงได้ยินเหล่าผู้อาวุโสบอกมาว่า ในส่วนที่ลึกที่สุดของเหมืองร้างแห่งนี้ มีหินสีเลือดที่หายากที่สุดอยู่ ดังนั้นลุงจึงตัดสินใจที่จะลองเสี่ยงโชคมาขุดที่นี่ดู เพราะนั่นเป็นแร่ที่ดีที่สุด เหมาะแก่การสร้างอาวุธเวทย์มนต์ ! ”

 

“แล้วยังไงต่อลุง ลุงเจอมันไหม ? ” มู่หรงเสี่ยวเทียนถามอย่างสงสัย

 

“ก็นะ” ดวงตาของชายชราเป็นประกายและตื่นเต้น “มันถือว่าเป็นแร่สีเลือดที่หายากที่สุดในศตวรรษเลยก็ว่าได้ ! ” แต่แล้วสายตาของเขาก็หรี่ลงอีกครั้ง การแสดงออกของชายชราเงียบสงบ และเขาก็หยุดพูดไป

 

“ลุง หลังจากนั้นมันเกิดอะไรขึ้นอีก ? ” มู่หรงเสี่ยวเทียนอดไม่ได้ที่จะถามออกมา

 

เมื่อมองลึกลงไปสายตาของชายชราขุดแร่ เขาก็เอาแต่ครุ่นคิด “ลุงมีความสุขมากหลังจากได้พบกับหินสีเลือด และขณะที่ลุงกำลังจะกลับออกไปนั้น ลุงก็…” ชายชราขุดแร่กล่าวขณะที่เขาขมวดคิ้ว “ในช่วงเวลานั้นเอง ลุงก็กลับพบกับความลับอันยิ่งใหญ่โดยไม่ได้ตั้งใจ”

 

“ความลับที่ว่านั้นคืออะไร ? ” มู่หรงเสี่ยวเทียนกระพริบตาปริบๆด้วยความสงสัย

 

“มันปรากฏว่าส่วนที่ลึกที่สุดของเหมืองร้างนี้สามารถนำทางไปมิติหนึ่งที่เรียกว่านำไปสู่โลกที่สาบสูญในตำนานได้”

 

“อะไรนะ ! ” มู่หรงเสี่ยวเทียนตกตะลึงในทันใด เพราะมันเป็นภารกิจลับที่เขาได้ยินจากระบบเมื่อกี้

 

“เพราะลุงรู้ถึงความลับนี้ ลุงจึงถูกสาปโดยฟาดิลิค เขาคือพ่อมดผู้วิเศษที่เป็นเหมือนยามคอยรักษาการไม่ให้ใครผ่านไปยังโลกอันลึกลับนี้ และเป็นเพราะความลับบ้า ๆ นี่เช่นกัน ลุงถึงต้องพูดอยู่เช่นนั้นตลอดหลายปีอย่างไม่มีสิ้นสุด ด้วยท่าเดิม ๆ คำพูดเดิม ๆ ” น้ำตาเริ่มหยดออกมาจากใบหน้าของชายชราขุดแร่ขณะที่พูด

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น มู่หรงเสี่ยวเทียนก็เข้าใจได้ ไม่ว่าเขาจะโง่เง่าขนาดไหนก็ตาม แต่สิ่งที่ทำให้เขายังมึนงงนั่นก็คือเขาได้ช่วยลุงขุดเหมืองคนนี้ได้อย่างไร ? เขาไม่มีความสามารถใด ๆ ที่จะลบล้างคำสาปนี้ได้เลย !

 

“แต่ว่านะลุง คำสาปนั้นมันถูกลบล้างได้ยังไงกัน ? ผมเองก็ไม่ได้ทำอะไรเลยแม้แต่น้อย ! ” มู่หรงเสี่ยวเทียนถามขึ้นอีกครั้ง

 

“อันที่จริง ถ้าพ่อหนุ่มไม่พูดอะไรกับลุง การจะแก้คำสาปได้มันก็จะต้องมีใครบางคนมาพูดกับลุงในประโยคซ้ำ ๆ แบบนั้นถึง 100 ครั้ง จากนั้นคำสาปร้ายก็จะหายไป”

 

“โอ้ว” มู่หรงเสี่ยวเทียนพูดไม่ออก เขาไม่รู้ว่าวันนี้เขาจะได้แปลกใจอีกสักกี่ครั้งกัน

 

“ลุงคิดว่าลุงคงจะไม่ได้เห็นพระอาทิตย์อีกแล้วในชีวิตนี้” ชายชราขุดเหมืองแร่ส่ายหัวและพูดต่อว่า “ดูเหมือนว่ามันจะเป็นอะไรที่ไม่ยุ่งยาก แต่โอกาสมันก็มีอยู่น้อยมากที่จะมีใครมาพูดกับหุ่นยนต์แบบลุงอยู่ซ้ำ ๆ อย่างนี้เหมือนกับเจ้า ลองคิดดูสิ มันจะมีผู้เล่นคนอื่นกี่คนที่งี่เง่าแบบนี้ ประโยคมีเป็นพันหมื่นประโยค แต่คนคนนั้นกลับพูดซ้ำ ๆ ถึง 100 ครั้ง”

 

“ดูเหมือนว่าจะมีเพียงผู้เล่นงี่เง่าแบบผมเท่านั้นที่พูดกับลุงซ้ำแล้วซ้ำเล่าถึง 100 ครั้งกับลุง” มู่หรงเสี่ยวเทียนจับจมูกและพูดออกมาอย่างขบขัน

 

“โอ้ พ่อหนุ่มอย่าไปใส่ใจเลย ลุงไม่ได้ตั้งใจ…” ชายชราขุดแร่หน้าแดงขึ้นมา เขารู้สึกละอายเล็กน้อย

 

“มันกลายเป็นว่า ผมช่วยชีวิตลุงเอาไว้จริง ๆ ” มู่หรงเสี่ยวเทียนพึมพำกับตัวเอง เขาไม่ได้ฟังจนถึงคำสุดท้ายที่ออกมาจากปากของชายชราคนนั้น ตอนนี้เขากำลังคิดถึงรางวัลของภารกิจและเขาจะใช้ประโยชน์สูงสุดจากมันได้อย่างไร การถอนคำสาปนี้ดูเหมือนจะไม่ยาก แต่ในความเป็นจริงนั้นมันยากมาก ๆ ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะความบังเอิญ มันก็อาจจะไม่สำเร็จเลยก็ได้

 

“มันเป็นไปไม่ได้ที่ระบบจะให้รางวัลผมแค่ คะแนนโชคลาภ 2 หน่วยและคะแนนชื่อเสียงอีก 1,000 หน่วย” มู่หรงเสี่ยวเทียนจ้องไปที่ชายชราอย่างลึกซึ้งและยิ้มออกมา “เอาล่ะ ดูลุงสิ ผมช่วยชีวิตลุงเอาไว้อย่างยากลำบากแท้ ๆ มีอะไรดี ๆ ตอบแทนผมก็นำมันออกมาเถอะ ฮ่าฮ่า” ในที่สุดธาตุแท้ของเขาก็เปิดเผยออกมา

 

 

 

To be continued…