“อ้อ..แล้วคงจะชอบเล่นรถด้วยซินะ เพราะรถลุงก็ดูแพงเกินกว่ารถปกติที่จะมาวิ่งแบบนี้ ค่าน้ำมันก็คงจะไม่คุ้ม”

“ผมเลือกรับผู้โดยสารครับ ถ้าอยู่ในเส้นทางของผมก็เหมือนกับหารสอง เพราะเดินทางเส้นทางเดียวกัน”

ชายหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้ม เขามองกระจกส่องหลัง แล้วเบือนหน้ามองด้านข้าง เพราะในระหว่างที่พวกเธอสนทนากับเขา สองสาวนั่นก็นัวเนียกันราวกับสามีภรรยา ทั้งล้วง ทั้งควัก ทั้งดอมดมซึ่งกันและกัน และเมื่อเขาหันมามองหญิงสาวที่นั่งข้าง เธอก็เมินมองไปทางอื่นเช่นกัน

“งั้นก็แสดงว่า ลุงเป็นเศรษฐี ออกมาขับรถเล่นแก้เซ็ง”

อั๋นสรุป ขณะที่ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร ส่วนสองสาวหัวเราะกันคิกคักๆ ทั้งสองคนยังกอดกันกลมอยู่ที่นั่งด้านหลัง ปรียารู้ว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน จึงไม่แปลกใจนัก แต่ในรถแบบนี้ ไม่คิดว่าพวกเขาทั้งคู่จะกล้า แต่ก็นั่นแหละ น้ำเมา มันทำให้คนเราทำอะไรได้ทุกอย่าง รถเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยขึ้นเมื่อรถเคลื่อนเข้าไปจอดหน้าคอนโดฯแห่งหนึ่ง ในซอยลาดพร้าว ๓๐

“จอดตรงนี้ใช่ไหมครับ”

“ใช่ค่ะ..ถึงเร็วดีจัง ขอบคุณนะคะ”

สองสาวรุนหลังกันลงรถ ก่อนจะชะงักแล้วหันมามอง ปรียาที่นั่งตาปรือเพราะความง่วงงุนอยู่

“อ้าว ไอ้เป้ คืนนี้นอนกับฉันที่นี่ดีกว่า ท่าทางแกไม่ไหวแล้วนะ”

เพื่อนสาวเปิดประตูรถด้านปรียาแล้วบอกด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เอา พรุ่งนี้อยากนอนยาวๆ ไม่เป็นไรๆ ฉันไหว”

ปรียาโบกมือปฏิเสธ สาวห้าวมองคนขับที่ดูท่าทางไว้ใจได้ ก็ปิดประตูรถโบกมือลาเพื่อนด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินกอดกันเข้าไปในคอนโดฯ

ชายหนุ่มเคลื่อนรถออกจากซอยลาดพร้าว ๓๐ มุ่งหน้าตรงไปยังคอนโดฯแห่งหนึ่ง ที่ซอยศูนย์วิจัย ถนนพระราม ๙ เขาเหลือบมองหญิงสาวเป็นระยะๆ ลมหายใจของเธอแผ่วเบาและสม่ำเสมอ ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอหลับแน่ๆ

“คุณครับ..คุณ”

รถจอดที่หน้าคอนโดฯ ชายหนุ่มปลุกหญิงสาวที่หลับสนิทจนแทบจะเขย่าตัว แต่หญิงสาวก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่สวยขนาดเธอ จะไม่ระมัดระวังตัวเองขนาดนี้

“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?”

รปภ.ของคอนโด เดินเข้ามาเคาะกระจกเรียก ชายหนุ่มเลื่อนกระจกลง

“อ้าว นั่นคุณเป้นี่ มาส่งคุณเป้ก็ไม่บอก เชิญครับจอดรถตรงนี้ดีกว่า”

รปภ.ยิ้มกว้างแล้วกุลีกุจอไปโบกรถให้เข้าซองในที่จอดรถของคอนโดฯ ชายหนุ่มถอนใจยาว ก่อนจะเคลื่อนรถเข้าไปจอด ดูท่าว่าเขาต้องพาเธอขึ้นไปถึงบนห้องแน่ๆ

“คุณครับ..คุณเป้ ตื่นเถอะครับ”

ชายหนุ่มลงจากรถแล้วเปิดประตูเรียกเธออีกครั้ง แต่หญิงสาวก็ยังไม่รู้สึกตัว เขาตัดสินใจอุ้มเธอออกมายืมรอ รปภ.หนุ่มวิ่งเข้ามาหา

“ให้ผมช่วยอะไรอีกไหมครับ?”

“คุณช่วยถือกระเป๋าถือแล้วขึ้นไปเปิดประตูห้องให้ได้ไหมครับ ท่าทางเธอจะไม่ตื่น”

ท่าทางของชายหนุ่มดูน่าเกรงขาม ทั้งรถที่ขับก็ดูหรูหราใหญ่โต รปภ.จึงรีบกระวีกระวาดถือกระเป๋าแล้ววิ่งไปกดคีย์การ์ดให้ชายหนุ่มเข้าไปในคอนโด เขาอุ้มเธอเข้าไปในลิฟท์ รอจนถึงชั้นที่เธอพัก

“รบกวนเปิดห้องให้ทีนะครับ”

ชายหนุ่มนำเนียนเพื่อให้ รปภ.นำไปยังห้องของเธอ

“ได้ครับ ไม่มีปัญหา”

หนุ่ม รปภ.เดินนำหน้าไปทันที่ เขาค้นกุญแจภายในกระเป๋าถือของเธอแล้วเปิดให้เขาเข้าไปภายในห้อง ร่างของหญิงสาวที่หลับใหลถูกอุ้มไปวางบนโซฟานุ่ม

“ขอบใจมาก”

ชายหนุ่มหันมาควักเงินให้จำนวนหนึ่งให้ รปภ.เพื่อเป็นสินน้ำใจ เขายิ้มแป้น ยกมือไหว้รับ จะว่าไปเขาสนิทสนมกับหญิงสาวดี เพราะเธอมักจะซื้อของติดไม้ติดมือมาฝากเสมอ แต่ก็เพิ่งจะเห็นแฟนเธอก็วันนี้

รปภ.กลับไปนานแล้ว ชายหนุ่มยังเดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องของเธอเพราะคิดไม่ออกว่าควรจะทิ้งเธอไว้ในสภาพอย่างนี้หรือเปล่า จนปรียาขยับตัวนอนด้วยความกระสับกระส่าย ก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วอาเจียนออกมาจนเลอะเทอะ

“อ้าวคุณ!”

ชายหนุ่มหันกลับมาแล้วเบือนหน้าหนีด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ สภาพของหญิงสาวที่นอนจมกองอาเจียนนั้น ไม่น่าดูนัก และเขาก็ดูจะใจดำเกินไปที่จะทิ้งเธอไว้ลำพังในสภาพเช่นนั้น