เมื่อกลับไปเป็นนักเรียนอีกครั้ง แต่ถูกปฏิเสธจากเพื่อนสมัยเด็ก จึงตัดสินใจกระโดดตึกกับสาวสวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 1 [บทที่ 1 คำสัญญา] การกลับมาพบกัน

 

ผ่านไปแล้วหนึ่งสัปดาห์ตั้งแต่ผมสารภาพรักกับเพื่อนสมัยเด็กชื่อโคโยอิและถูกปฏิเสธ

หลังเลิกเรียน ผมมองเพื่อนร่วมชั้นที่กำลังพูดคุยและหัวเราะกันอย่างมีความสุข 

และผมก็ได้แต่ขมวดคิ้วกับเสียงรบกวนเหล่านั้น… 

มีบางคนเคยบอกว่าตอนที่เรากำลังจะตาย 

ความทรงจำเก่าๆจะย้อนกลับมาให้เห็น 

เขาเรียกมันว่า “การย้อนความทรงจำ” (Flashback)  

แต่น่าเสียดายที่ผมซึ่งคิดว่าตัวเองตายไปในโลกเดิม 

กลับไม่ได้เห็นอะไรแบบนั้นเลย 

โลกนี้ในตอนนี้มันช่างมีความรู้สึกสมจริงเหลือเกิน

ทุกสิ่งที่ผมเห็นด้วยตา ได้ยินด้วยหู และสัมผัสด้วยผิวหนัง 

มันชัดเจนจนไม่อาจปฏิเสธได้ ถ้าอย่างนั้น ถ้านี่ไม่ใช่โลกของความทรงจำ 

แล้วอะไรคือปรากฏการณ์ที่ไม่น่าเชื่อแบบนี้ที่เกิดขึ้นกับผม 

ที่เป็นผู้ชายอายุเกือบ 30 ปี แต่กลับมาเป็นนักเรียนมัธยมอีกครั้ง?

บางที–มันก็คงเป็นอะไรแบบ [การข้ามเวลา] 

ผมยังไม่เข้าใจว่ามันหมายความว่าอะไร 

หรือเหตุใดสิ่งที่ไม่น่าเชื่อแบบนี้ถึงเกิดขึ้นกับผม

 

ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

ผมไม่เคยมีความเสียใจใหญ่ๆ ในชีวิตเลย 

ความเสียใจเดียวของผมคือไม่สามารถบอกความรู้สึกกับโคโยอิได้

และตอนนี้ที่ผมก็ได้ปล่อยวางเรื่องนั้นไปแล้ว 

การเริ่มต้นชีวิตใหม่เป็นนักเรียนมัธยมอีกครั้งก็รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องยุ่งยากสำหรับผม

แถมในครั้งนี้ 

ชีวิตมัธยมของผมกลับมีความอับอายที่ผมไม่มีในชีวิตมัธยมที่ผ่านมา

“นายยังเศร้าอยู่เหรอ? ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ!” 

“ชะ ใช่ๆ มีสาวๆ อีกเยอะแยะในโลกนี้ นอกจากโคโยอิ เพื่อนสมัยเด็กของนาย” 

“แล้วถ้านายไปสารภาพรักแบบนั้นอีกครั้งรับรอง” 

“ไม่มีสาวคนไหนจะกล้าปฏิเสธนายหรอก!” 

เพื่อนร่วมชั้นของผม 

พวกเขาดูเป็นห่วงก็จริงแหละแต่ก็ยังมีรอยยิ้มบางๆ และแกล้งผมไปในตัว 

 

 

ผมเชื่ออย่างมั่นใจว่ามันเป็นแค่ภาพความทรงจำในอดีต

เลยสารภาพรักกับโคโยอิในห้องเรียน

ต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นโดยไม่ได้คิดถึงเวลาและสถานที่เลย 

ด้วยเหตุนี้ 

ผมก็ถูกเรียกไปที่ห้องพักครูและถูกสั่งให้เขียนจดหมายขอโทษ

พร้อมทั้งได้รับคำตักเตือน 

แต่สาเหตุที่ผมไม่ได้ถูกลงโทษสถานหนักอาจเป็นเพราะถูกปฏิเสธไป

ครูคงจะรู้สึกสงสารผมนั้นแหละ

 

 

ตอนนี้ผมอยู่ภายใต้สายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้จากเพื่อนร่วมชั้น

และพวกเขาก็แกล้งผมเรื่องการถูกปฏิเสธจากโคโยอิ ต่อให้พวกผู้ชายจากห้องอื่นๆ 

ที่ผมไม่เคยคุยด้วยมาก่อนก็เริ่มมาล้อผมบ้าง – 

ผมรู้สึกหงุดหงิด แต่ก็มันแค่การแกล้งกันตามกระแสจากพวกเด็กบ้านนอก

เดี๋ยวคงเบื่อไปเองในไม่ช้า 

และผมรู้ดีว่าการหงุดหงิดไปมากกว่านี้มันแค่ทำให้ผมเหนื่อยเปล่าๆ 

ภาคเรียนแรกใกล้จะจบแล้ว ส่วนใหญ่พวกเราจะตั้งใจเรียน

เพื่อเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยในปีสาม 

และในภาคเรียนสอง การสารภาพรักของผมจะหายไปจากความคิดของพวกเขา 

ถึงแม้ว่าผมจะรู้แบบนั้นในใจ… แต่ผมก็ไม่สามารถหยุดความหงุดหงิดในตัวเองได้ 

ผมลุกจากที่นั่งไปเงียบๆ อยากจะกลับบ้านเร็วๆ 

แต่ก็มีความเป็นไปได้สูงว่ามีคนมากมายจะเข้ามาพูดคุยหรือแกล้งผมระหว่างทางกลับ 

ผมคงต้องรอให้พวกเขากลับไปก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน

 

 

ผมทิ้งกระเป๋าไว้และตัดสินใจออกจากห้องเรียนในทันที

แต่โชคร้ายที่ผมกลับไปชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาในห้องเรียน

“ขอโทษครับ” ผมขอโทษหญิงสาวที่ชนผมและถอยหลังออกไป 

“ขอโทษเหมือนกันค่ะ! อ๊ะ… อากิระ…” ผู้หญิงที่ผมชนเข้าไปก็คือโคโยอิ นั่นเอง 

เธอมองมาที่ผมและเรียกชื่อผมด้วยท่าทางอึดอัด 

ผมได้ใช้โอกาสนี้สารภาพความรู้สึกกับเธอไปแล้ว

และผมก็ไม่ได้เสียใจกับการกระทำของผมก็จริง

แต่ในใจมันก็ยังคงรู้สึกอึดอัดอยู่ 

ผมจึงเลือกที่จะหลีกเลี่ยงสายตาของเธอและเริ่มเดินไปตามทางเดิน

โคโยอิเรียกผมอีกครั้งจากข้างหลัง แต่ผมเลือกที่จะไม่ตอบและเดินขึ้นบันไดไป

 

 

ผมเดินขึ้นบันไดและมาถึงประตูที่นำไปสู่ดาดฟ้า 

ประตูดาดฟ้าจะถูกล็อคตลอดเวลาเป็นปกติอยู่แล้ว 

นักเรียนส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยจะขึ้นมาที่นี่ด้วย 

แม้กระทั้งตอนนี้ ก็ยังไม่มีใครตามปกติ 

ผมตัดสินใจจะอยู่ที่นี่สักพัก ก่อนจะเอนตัวพิงราวบันได 

เพื่อพอจะฆ่าเวลา 

ผมหยิบโทรศัพท์มือถือเก่าของผมที่ทำให้รู้สึกชวนคิดถึงออกมาจากกระเป๋า 

ขณะที่เสียงฝนตกหนักดังเข้ามาจากประตูดาดฟ้า 

เสียงฝนที่ตกลงมาอย่างไม่หยุดหย่อนทำให้ผมรู้สึกหดหู่

ความจริงแล้ว ตั้งแต่ผมย้อนเวลากลับมาในอดีต ยังไม่เคยมีวันที่แดดออกเลยซักวัน 

ผมรู้แหละว่ามันเป็นฤดูฝน แต่การฝนตกต่อเนื่องแบบนี้มันช่างชวนให้รู้สึกหดหู่สุดๆ 

ผมเผลอเหลือบตามองไปที่ประตู และตอนนั้นเองผมก็สังเกตเห็นบางอย่างที่แปลกไป 

กุญแจล็อคที่ปกติจะใช้ล็อคประตูนั้นหายไป และประตูก็เปิดอยู่ 

ผมสงสัยว่ามีใครอยู่บนดาดฟ้าหรือเปล่า… ด้วยความอยากรู้ ผมค่อยๆ เปิดประตูออก

 

 

แม้ว่าทัศนวิสัยจะไม่ดีเท่าไหร่จากฝนที่ตกหนัก ผมก็เห็นนักเรียนคนหนึ่งบนดาดฟ้า 

เธอสวมชุดนักเรียนหญิง แต่ผมไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเธอได้จากด้านหลัง 

ผมสงสัยว่าเธอเป็นใครและทำไมถึงขึ้นมาที่ดาดฟ้า

แต่เอาเถอะ ผมไม่อยากเดินฝ่าฝนโดยที่ไม่มีร่ม… 

ผมพยายามจะปิดประตูกลับไปเหมือนไม่ได้เห็นอะไร 

แต่… 

ก่อนที่ประตูจะปิด ผมเห็นบางอย่างที่ทำให้ผมเปลี่ยนใจ 

นักเรียนหญิงคนนั้นปีนข้ามราวบันได… 

ทันใดนั้น ความรู้สึกแย่ๆ ก็เต็มไปหมดในหัวของผม 

ถ้าเธอกระโดดลงไปจริงล่ะ ผมจะรู้สึกแย่มากเลย

ถ้าเกิดผมทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ผมจึงเปิดประตูออกอีกครั้งและรีบเดินไปข้างหลังเธอ

ตัวผมเปียกโชกไปหมด 

แต่ฝนกลับกลายเป็นโชคดีในที่นี้เพราะทำให้ผมเดินไปข้างหลังเธอโดยที่เธอ

ไม่ทันสังเกต

ผมจึงค่อยๆ วางมือบนไหล่ของเธออย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้เธอตกใจ

 

 

ในตอนนั้นเอง ผมก็นึกขึ้นได้ ในความทรงจำของผม 

ผมไม่เคยได้ยินเรื่องนักเรียนคนไหนกระโดดจากหลังคาโรงเรียนก่อนวันหยุดฤดูร้อนเลย

สาวคนนี้อย่างน้อยวันนี้คงจะไม่กระโดดไปแน่ ผมรู้สึกโล่งใจในใจ แต่—

 

 

” …มือของนาย เอาออกไป” 

เธอหันหน้ามามองผม และทันใดนั้น ความทรงจำของผมในอดีตก็กลับมา

สีหน้าของเธอดูเคร่งเครียด 

บ่งบอกถึงความรำคาญอะไรซักอย่างและสิ่งนั้นไม่ได้มาจากเส้นผมที่

เปียกแนบติดอยู่บนใบหน้าของเธอ

“…นัตสึกิ มิไร”

 

 

ผมพึมพำชื่อของเธอออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ 

เธอเป็นสาวที่ย้ายมาจากโรงเรียนมัธยมในโตเกียวในช่วงฤดูใบไม้ผลิปีที่สองของเรา

เธอเป็นสาวเมืองที่ดูมีความซับซ้อน บริสุทธิ์ สวยงาม และเรียนเก่ง 

เธอยังเคยถูกเรียกว่าสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียนนี้ 

แต่ผมมั่นใจว่าคำชมเหล่านั้นคงไม่มีความหมายอะไรกับเธอเลย

“เฮ้…เอามือออกไปเดี๋ยวนี้”

เธอกล่าวกับผมอีกครั้ง แต่ผมกลับไม่แน่ใจว่าควรจะปล่อยมือของตัวเองหรือไม่ 

เพราะในอนาคตที่ผมรู้จัก ก่อนที่เธอจะจบการศึกษาจากโรงเรียนนี้—

เธอคนนี้จะจบชีวิตลงด้วยตัวเธอเอง

 

TLN: ผลงานแรกและน่าจะผลงานเดียว(มั้ง) ยังไม่ชินกับการจัดหน้ากระดาษเท่าไหร่
ติชมกันได้นะครับ