เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 417 ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

เล่อเชี่ยงหย่วน “แต่งงานกับฉันเถอะ ฉันจะไม่แตะต้องคุณ รอวันหนึ่ง เมื่อเขาแต่งงานกับคุณได้ ฉันจะคืนคุณให้เขา อย่างนี้พ่อแม่คุณก็จะได้สบายใจ เป็นอย่างไร?”

มู่เฉียวตกตะลึง เงยหน้ามองเล่อเชี่ยงหย่วน “อย่างนั้นคุณต้องการอะไร?”

ท้ายที่สุดแล้วความคิดนี้ เขาก็ไม่ได้อะไรเลย

เธอมองเล่อเชี่ยงหย่วน เทียบกับเด็กวัยรุ่นในปีก่อนๆ สองสามปีนี้ เขาโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก ทรงผมการแต่งตัว ก็เปลี่ยนสไตล์ไป แต่ต้องบอกว่า ถึงแม้จะไม่ดูดีเท่าโม่หาน แต่เล่อเชี่ยงหย่วนก็ดูดีเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา หรือความสามารถ ในสายตาของคนธรรมดาอย่างพวกเขา เขายังนับว่าเป็นคนที่หน้าตาดี

“อาศัยความรักที่ฉันมีต่อคุณ ฉันสามารถเอาคุณไปต่อรอง เพื่อแลกกับความมั่งคั่งตลอดชีวิตได้”

ประโยคแรกได้ฟังแล้ว ก็รู้สึกซาบซึ้งใจจริงๆ แต่ประโยคหลังนั้น มันเกินความคาดหมายของมู่เฉียว

“เล่อเชี่ยงหย่วน……” เธอโกรธเล็กน้อย สุดท้ายแล้ว คาดไม่ถึงว่าชายคนนี้ยังคงมาหาเธอก็เพื่อเงิน

“ถ้าคุณไม่อยากแต่งงานกับเขาอีกแล้ว ฉันก็เต็มใจ” ดูเหมือนจะรู้ว่าเธอต้องการจะพูดอะไร เล่อเชี่ยงหย่วนก็พูดตัดบทเธอ จากนั้นก็พูดต่อว่า : “ถ้าท้ายที่สุดแล้ว คุณยังปล่อยวางจากเขาไม่ได้ เช่นนั้น ก็จะใช้ความมั่งคั่งในชีวิตมาแลกเปลี่ยนความรู้สึกผิดของคุณ”

เมื่อมู่เฉียวได้ยินสิ่งนี้ ในที่สุดน้ำตาก็ไหลออกมา

เวลานี้เธอซาบซึ้งใจอย่างมาก ซาบซึ้งใจที่ผู้ชายคนนี้พูดอย่างตรงไปตรงมา ซาบซึ้งใจที่ในความทุ่มเทของชายคนนี้

อันที่เธอไม่ได้โง่ เงื่อนไขนี้ดูเหมือนจะยุติธรรม แต่เธอคือคนที่ได้ผลประโยชน์มากที่สุด ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหน เธอก็ไม่ได้เสียเปรียบ บางทีเล่อเชี่ยงหย่วนอาจจะรักเธอจริงๆ จึงได้ปรากฏตัวข้างๆเธอในสถานการณ์อย่างนี้  อันที่จริงฉันก็ไม่ได้เสียเปรียบ ถ้าไม่ได้อำนาจ ก็ต้องได้สาวงาม คุณว่าไหม?”

เวลานี้มีคนสวมชุดทำงานของห้องสมุดเข้ามา หยิบผ้าขี้ริ้วมาเช็ดน้ำบนโต๊ะ มู่เฉียวจึงถอยไปสองก้าว

“ถ้าเขารักคุณ ก็เป็นธรรมดาที่เขาจะทุ่มเงินเพื่อคุณ ส่วนความมั่งคั่งในตลอดชีวิตของคนธรรมดาอย่างเรา ในสายตาโม่หานแล้ว มันไม่เท่าไหร่หรอก เขาไม่เสียดายอย่างแน่นอน แต่ถ้าเขาไม่รักคุณ มู่เฉียว คุณแต่งงานกับฉัน ฉันสัญญาว่าจะดูแลคุณไปตลอดชีวิต จะรักคุณไม่ทำผิดต่อคุณอย่างแน่นอน”

พูดถึงส่วนนี้ มู่เฉียวก็รู้สึกว่าตนเองคล้ายกับไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

“ตอนเย็นเลี้ยงข้าวคุณ จะได้ไหม?”

สายตาของมู่เฉียวมองไปยังที่อื่น ความสัมพันธ์ของคนทั้งสอง อีกทั้งสถานะในขณะนี้ เธอคล้ายกับว่าไม่มีคุณสมบัติที่จะปฏิเสธ คิดๆแล้ว จึงพยักหน้า “โอเค”

สถานที่ไม่ได้หรูหราราคาแพงเหมือนที่โม่หานพาเธอไป เล่อเชี่ยงหย่วนพาเธอไปยังร้านเล็กๆที่มุมหนึ่ง อาหารอร่อยมาก แถมยังถูกอีกด้วย พอคิดๆอย่างใจเย็นแล้ว ถ้าวันเวลาผ่านไปจริงๆ บางทีเล่อเชี่ยงหย่วนก็อาจจะเหมาะสมกว่า

“เฉียวเอ๋อ ก๋วยเตี๋ยวหลอดไส้หมูของโปรดคุณ”

ใจของมู่เฉียวสั่นไม่หยุด “ทำไมเมืองBถึงยังมีสถานที่แบบนี้อยู่อีกล่ะ?”

พูดจบ เธอก็มองเล่อเชี่ยงหย่วน “หลายปีมาแล้ว คุณยังจำที่ไปกินที่บ้านฉันได้ไหม?”

“คุณชอบกินก๋วยเตี๋ยวหลอดไส้หมู ชอบกินปลาเผา ชอบกินโจ๊กฟักทอง ชอบกินเกี๊ยวนึ่งจิ้มจิ๊กโฉ่ว…..” ของที่เธอชอบกิน ผู้ชายคนนี้จำได้อย่างแม่นยำ

ทุกคำที่เขาพูด ใจของมู่เฉียวก็ยิ่งเป็นทุกข์ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ น่าจะดีมาก ไม่มีโม่หาน ไม่มีมู่หยิง…..

เชี่ยงหย่วน…”เธอเม้มริมฝีปาก จนกระทั่งริมฝีปากสั่นเล็กน้อย แต่เธอรู้ว่าการประทับใจไม่ใช่ความรัก

“เอาล่ะ หยุดแค่นี้ คุณก็รู้ว่า ฉันไม่ได้ต้องการให้คุณประทับใจแต่อย่างใด ฉันปรารถนาให้คุณมีความสุข ไม่ว่า ท้ายที่สุดแล้วคุณจะเลือกใคร ดังนั้น ปัญหานี้ ไม่ต้องพูดกับฉันอีก”

คนทั้งสองเข้าไปในร้าน เถ้าแก่คล้ายกับรู้จักเล่อเชี่ยงหย่วน “พ่อหนุ่ม คุณมาแล้วเหรอ?”

“คุณมาบ่อยเหรอ?”

“เปล่าหรอก ของที่คุณชอบ ฉันก็แค่ค่อนข้างใส่ใจก็เท่านั้น กินมาหลายร้าน ร้านนี้ รสชาติดั้งเดิมที่สุดแล้ว”

พูดพลาง สั่งให้มู่เฉียวนั่งลง แล้วก็รินน้ำจับเลี้ยงให้เธอแก้วหนึ่ง “ดื่มอันนี้สักหน่อยก่อน รสชาติเหมือนกับที่เมืองAเลยนะ”

มู่เฉียวสูดลมหายใจเข้า มองเล่อเชี่ยงหย่วน จิบน้ำตับเลี้ยงอึกหนึ่ง “อื้ม เหมือนกันเลย”

ทุกอย่างล้วนเหมือนเดิม ถ้าไม่มีความทรงจำเมื่อหลายปีมานี้ เวลานี้ พวกเขาก็ยังคงเป็นคนรักกันเหมือนในตอนนั้น

แต่บังเอิญ ในใจรู้อย่างชัดเจนว่า มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว