เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 292 คิดถึงทั้งหมด

เล่อจยานั่งตรงข้ามกับเธอ ก้มหัวบิดนิ้ว? เธอจะไม่รู้สึกอย่างไร?

อย่างไรก็ตาม คนที่อายุเกือบ 30 ปี แนวคิดเรื่องแม่ไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอยกปากขึ้นแล้วยิ้มเบาๆ “ดีใจมากที่ลูกกลับมาเป็นปกติได้”

แม่เล่อจับหัวเข่าของเธอ “ฉันได้ยินเสี่ยวเหวินบอกว่าเธอแต่งงานกับเจ้านายที่นี่ และฉันรออยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว”

“รอฉัน?” เล่อจยาขมวดคิ้ว “ทำไมไม่โทรหา เสี่ยวเหวินมีเบอร์นี่”

“เสี่ยวเหวินบอกว่าเธอหย่ากับเขาแล้ว แต่ฉันเห็นว่าเมื่อกี้…ดีมาก”

เล่อจยาเอาผมที่บังหน้ามาไว้ข้างหูเธอ แล้วหยิบถ้วยชาขึ้นแล้วดื่ม “คุณมาที่นี่ ไม่ใช่ว่าสนใจว่าแต่งงานได้ดีหรือเปล่า”

สันดอนขุดได้ สันดานขุดยาก ความเกลียดชังเธอของแม่คนนี้คงมากจากก้นบึ้งของเธอ ดังนั้น เล่อจยาจะไม่หลงใหลและคิดว่าเธอกำลังมองหาเธอเพื่อเป็นห่วงเรื่องสมรสของเธอ

คิดอย่างนี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า

ดวงตาของแม่เล่อเศร้าลงเล็กน้อย “จยาจยา ในใจเธอ แม่เธอเป็นคนแบบนี้หรือเปล่า”

คนแบบนี้? ดูหมิ่น ไร้ยางอาย และทิ้งหนี้ทั้งหมดให้พ่อกับเธอหลังจากการหย่าร้าง หลังจากที่รู้ว่าพ่อของเขาป่วยหนัก นานหลายปีไม่เคยมาดูพ่อเลย?

เธอเม้มริมฝีปากและมองออกไป “ถ้าคุณมีบางอย่างจะพูดก็พูดมา” สำหรับผู้หญิงคนนี้ เล่อจยาได้ถือว่าเธอว่าเป็นคนแปลกหน้าในหัวใจของเธอแล้ว

อาจเป็นความตรงไปตรงมาของเล่อจยาหรืออาจเป็นเพราะแม่เล่อรู้สึกถึงข้อบกพร่องของเธอเองในเวลานี้ หูและริมฝีปากของเธอก็แดงเล็กน้อย

“น้องชายของเธอกำลังจะเป็นพ่อคน”

เสียงของเธอเหมือร้องไห้ และเล่อจยาก็อารมณ์เสียอย่างอธิบายไม่ถูก “เงินค่ารื้อของพ่อหลายล้าน ถ้าเขาไม่เอาไป พ่อจะตายไหม เขาไม่มีบ้านด้วยซ้ำ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาต้องการบ้าน” .เพื่อที่จะแต่งงานและมีภรรยา?”

“จะมีใครที่เคยไม่เป็นเด็กและโง่เขลา จยาจยาช่วยน้องชายได้ไหม แม่ขอร้อนนะ…” แม่เล่อพูด หันหน้าไปทางเล่อจยา คุกแล้วคุกเข่าลง

แม้ว่าสำหรับผู้หญิงคนนี้ เล่อจยาได้ปฏิบัติต่อเธอเหมือนไม่มีแม่ในหัวใจ แต่ถึงอย่างไร ก็เป็นคนที่ให้กำเนิดเธอเมื่อเห็นเธอคุกเข่าลงกับตัวเอง เล่อจยารำคาญก็เอื้อมมือไปดึงเธอ “ทำอะไร ลุกก่อน”

ในใจแม่ก็ได้แต่โทษเล่อเหวินเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไร? ชายในวัยยี่สิบของเขายังเด็กและโง่เขลา? เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งรู้สึกพูดไม่ออก

แม่เล่อส่ายหัว “ถ้าเธอไม่ตกลง ฉันจะไม่ลุกขึ้น”

นี่ควรเป็นสิ่งที่เรียกว่าการประหัตประหารใช่ไหม?

“จะคุกเข่ายังไงฉันก็ไม่มี ตอนนี้งานยังไม่มีจะทำ ในตัวฉันมีแค่สองร้อยกว่า ถ้าต้องการจะให้ ” เงินดาวน์บ้านตั้งหลักแสนจะไปหาได้ที่ไหน?”

เมื่อ แม่เล่อได้ยินดังนั้น เธอก็แสดงท่าที “จยาจยา แม่รู้ว่าเธอไม่มี แต่สามีของเธอมี เกาไห่ ผู้บริหารบริษัทใหญ่ขนาดนี้แค่เงินหลักแสนไม่มีคงจะไม่ใช่?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เล่อจยาก็ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง เธอสูดลมหายใจแล้วหันไปมองแม่เล่อ “แม่มารอที่นี่สองถึงสามวัน ไม่ได้มารอฉัน แต่มารอเกาไห่? ”

พอคิด เธอขมวดคิ้วอีกครั้ง “แต่เสี่ยวเหวินบอกว่าเราหย่ากันแล้ว ทำไมเธอถึงยังตามหาเขาอยู่ล่ะ?”

“เขา…เขาหย่ากับเธอและขอให้เขาให้เงินสองสามแสนไม่ได้เหรอ?” แม่เล่อตอบเรียบๆ

เล่อจยามองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าเธออย่างไม่น่าเชื่อ สายตาที่โลภของเธอทำให้เธอรู้สึกท้อแท้ และพูดอย่างเย็นชาว่า “ลูกสาวของคุณ ใครบอกไว้ในวันที่หย่ากับพ่อ คุณจะมีแต่ลูกชายและไม่มีลูกสาวอีกต่อไป?”

แม่เล่อเม้มปาก เงยหน้าขึ้นและเหล่มองดูเล่อจยา เธอค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้น ยกปากขึ้น แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “เธอหมายความว่าอย่างไร เธอตัดสินใจแล้วใช่ไหมว่าจะไม่ช่วย”