เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 103 เขาบอกกับพ่อเกา ว่างานแต่งงานจะจัดขึ้นตามกำหนด

"หมอ ลูกสาวฉันเป็นอย่างไรบ้าง?"

พ่อเกายื่นมือไปขับแขนหมอ ถามอย่างตึงเครียด

หนิงเส่าเฉินสีหน้าเย็นชาตลอด มองไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรในใจ

"ช่วยคนกลับมาได้แล้ว……” หมอถอดผ้าปิดปากออก หยุดไปชั่วขณะ จึงพูดต่อว่า "เพียงแต่ มดลูกแตกอย่างรุนแรง ตลอดชีวิตนี้ ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีก"

คำพูดของหมอจบลง หนิงเส่าเฉินก็ขมวดคิ้วแน่น ยืนตกตะลึงอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับเคลื่อนไหว

พ่อเกาหรี่ตา ก้มหน้า ปกปิดความภูมิใจในดวงตา!

เมื่อลืมตาอีกครั้ง ในแววตาเต็มไปด้วยความโกรธ ตรงไปคว้าคอเสื้อของหนิงเส่าเฉิน ดันเขาชิดกำแพงด้านหลัง "เส่าเฉิน ครัเงนี้คุณเกินไปจริงๆนะ คุณรู้ไหมว่าเกาเหวินรู้สึกอย่างไรต่อคุณ?"

หนิงเส่าเฉินถูกเขากดคอไว้ หายใจลำบากนิดหน่อย แต่พ่อเกาก็ไม่ขยับ

ไม่ว่าจะอธิบายอะไร ที่ทำให้เกาเหวินเป็นแบบนี้ แท้จริงมันก็คือเขาเอง เขาไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธความรับผิดชอบ

"คุณลุง หนิงเส่าเฉินก็คาดไม่ถึงว่าจะเรื่องจะเป็นอย่างนี้" หลิวซูเพิ่งไล่นักข่าวด้านนอกออกไป ก็รีบเข้ามา เห็นพ่อเกากำลังใช้กำลังกับหนิงเส่าเฉิน เขาก็มุ่งเข้ามา

"เขาคาดไม่ถึงหรอ? เขาไม่รู้เลยเชียวหรอ สำหรับเสี่ยวเหวินแล้ว เขาสำคัญกว่าชีวิตของเธอเลยหรอ?" พ่อเกาตะโกนเสียงดัง เมื่อก่อนพ่อเกากลัวหนิงเส่าเฉิน กล้าที่จะทำอย่างนี้กับเขาซะที่ไหน แต่ตอนนี้ ถือว่าเป็นปฏิกิริยาตอบสนอง"ปกติ"ในฐานะพ่อ ถ้าเขาไม่ทำแบบนี้ มันก็ไม่ปกติแล้ว

หนิงเส่าเฉินนิ่งเงียบไม่พูดจาตลอด ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรในใจ

"ผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่สามารถมีลูกได้ตลอดชีวิต หนิงเส่าเฉิน ตอนนั้นเสี่ยวเหวินไม่ควรจะช่วยชีวิตคุณไว้เลยใช่ไหม?" คำพูดนี้ออกมา หลิวซูก็ตกตะลึงเช่นกัน เขามองหนิงเส่าเฉินโดยจิตใต้สำนึก อ้าปากค้าง แต่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี ความหมายในคำพูดของพ่อเกานี้คืออะไร เขาเข้าใจ หนิงเส่าเฉินก็ต้องเข้าใจอย่างแน่นอน

ผ่านไปนาน ราวกับยาวนานเป็นศตวรรษ

หนิงเส่าเฉินจึงเอ่ยปาก ด้วยน้ำเสียงแหบพร่า "ฉันจะรับผิดชอบเธอเอง งานแต่งงานจะจัดขึ้นตามกำหนด"

เขาเพิ่งจะพูดออกมา

ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงมุมห้องตลอด ก็ตัวแข็งทื่อ เธอมองเขาอย่างลึกซึ้ง หันกลับ เดินจากไป ก้าวเท้าอย่างซวนเซเล็กน้อย

เฉินเป้ยอีไม่รู้ว่าตนเองกลับบ้านมาได้อย่างไร เธอรู้สึกว่าทั้งตัวเบาหวิว ทั้งร่างกาย เหมือนไม่รู้สึกไม่รับรู้

ความรู้สึกเหมือนตกจากที่สูงนั้น ทำให้ตอนนี้เธอ ไม่รู้ว่าจะรับมืออย่างไร

นั่งลงบนโซฟา ในหัวเธอเต็มไปด้วยประโยคนั้นของหมอ "ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีกต่อไป" กับประโยคนั้นของหนิงเส่าเฉิน "ฉันจะรับผิดชอบเธอเอง งานแต่งจะจัดขึ้นตามกำหนด"

เธออยากจะโกรธ แต่ยิ่งตำหนิตัวเองมากกว่า

เกาเหวินเป็นเพราะตน เพราะหนิงเส่าเฉินต้องหารจะถอนหมั้น ดังนั้น จึงได้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอเข้าใจเรื่องนี้อย่างชัดเจน

ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ ไม่สามารถมีลูกของตนเองได้ เธอส่ายหัว เธอไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้ได้รับการกระทบกระเทือนขนาดไหน

ถึงแม้ เธอจะรู้สึกว่าเกาเหวินไม่ใช่คนดีอะไร แต่ว่า……

เรื่องนี้ จริงๆแล้วเธอรู้สึกว่าตนเองเป็นฝ่ายผิด

รู้ชัดเจนว่าเป็นคนมีคู่หมั้นแล้ว แต่ก็ไปแย่งคู่หมั้นเธอมา ทำให้เธอได้รับอันตรายจนไม่สามารถมีลูกได้อีกต่อไป?

ชั่วขณะก็รู้สึกว่าตนเองน่ากลัว

เธอตำหนิว่าเกาเหวินโหดเหี้ยม เธอตำหนิว่าเกาเหวินความคิดเจ้าเล่ห์ แต่ ตัวเองดีกว่าตรงไหนกัน?

เพราะความสุขของเธอ เธอทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งหมดสิทธิที่จะเป็นแม่คน

เฉินเป้ยอี สถานการณ์แบบนี้ คุณและหนิงเส่าเฉินยังจะมีผลสุดท้ายอีหรอ?

คำตอบคือแน่นอน ดังนั้น หนิงเส่าเฉินจึงบอกว่าจะจัดพิธีแต่งงานตามกำหนด

หากจัดพิธีแต่งงานตามกำหนดล่ะก็ แล้วเธอล่ะ?

เธอก็จะต้องจากไป…..จากพวกเขาไปให้ไกล

สี่ทุ่มกว่าหนิงเส่าเฉินถึงกลับมา

"เส่าเฉิน บอกว่าจะกลับมาทานข้าวตอนเย็นไม่ใช่หรอ?" เฉินเป้ยอีเข้าไปต้อนรับด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ยืนอยู่ที่หน้าประตูแล้วมองไปยังหนิงเส่าเฉิน เขย่งปลายเท้า แล้วจูบลงที่ริมฝีปากของเขา "รีบล้างมือ ฉันจะช่วยอุ่นกับข้าวให้คุณ" เธอพูดจบ ก็เตรียมจะหันตัวไป

แขนก็ร้อน ต่อจากนั้น ก็ถูกดึงอย่างแรง เฉิยเป้ยอีจมอยู่ในอ้อมกอดของหนิงเส่าเฉิน

"เป้ยอี……." หนิงเส่าเฉินกอดเฉินเป้ยอีแน่น พละกำลังนั้น ดูเหมือนจะปรารถนาให้เธอเข้ามาอยู่ในร่างกายของเขา

เฉินเป้ยอียกมือทั้งสองขึ้น อยากจะผลักเขา แต่สุดท้าย ทำได้เพียงโอบเอวที่กำยำของเขา นิ้วมือที่นุมนวล ยื่นมือเข้าไปในเสื้อของเขาจากด้านหลัง

ความรู้สึกของมือที่เยือกเย็น ทำให้หนิงเส่าเฉินเข้าใจผิดในทันที เขาดันผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดออก เฉินเป้ยอีแสร้งทำเป็นก้มหน้าด้วยความเขินอาย ซ่อนความเศร้าในดวงตาเอาไว้

"เส่าเฉิน…..พวกเรา….คืนนี้อยู่ด้วยกัน ดีไหม?" เธอเม้มปาก เมื่อเงยหน้า ความเศร้าในดวงตาก็เปลี่ยนเป็นความคาดหวัง

"นี่คือคุณ….." ชัดเจนว่า กับการกระทำของเธอ หนิงเส่าเฉินก็ประหลาดใจ อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน เฉินเป้ยอีเป็นคนแบบไหน ในใจเขาก็เข้าใจดี เธอไม่เหมือนคนที่มีการกระทำแบบนี้

เขาจับมือของเธอที่เคลื่อนย้ายลงต่อไป เชยคางของเธอขึ้น "คุณ…..มีเรื่องอะไรใช่ไหม?"

เฉินเป้ยอีตัวสั่น ทันทีหลังจากนั้น น้ำตาก็ไหลลงมา "เส่าเฉิน คุณกลัวที่จะต้องรับผิดชอบใช่ไหม? ดังนั้น ไม่กล้าที่จะสร้างความก้าวหน้ากับฉันในเรื่องนั้น? คุณไม่เคยคิดเลยใช่ไหม ว่าอยากจะอยู่กับฉันตลอดไป?"

ในสายตาหนิงเส่าเฉิน เวลานี้เธอร้องไห้อย่างรู้สึกน้อยใจ แต่มีเพียงเฉินเป้ยอีที่รู้ว่า น้ำตาของเธอในเวลานี้ ประกอบไปด้วยความไม่เต็มใจ จนปัญญา และโทษตัวเองมากแค่ไหน

"พูดจาเหลวไหลอะไร? นั่นคือฉันให้เกียรติคุณ!" หนิงเส่าเฉินโล่งอกทันที เขาคิดว่า เธอรู้เรื่องอะไรแล้ว ยังดีๆ

"เอ่อ…..นั่นฉันไม่สนใจแล้ว วันนี้ฉันต้องการ" เธอพูดจบอย่างกระดากอาย เขย่งปลายเท้า จูบไปบนริมฝีปากของหนิงเส่าเฉิน จูบอย่างรุนแรง เธอเข้าใจอารมณ์ของหนิงเส้าเฉินในวันนี้ จนเองเรียกร้องให้เขาทำเรื่องนี้ ฝืนใจอย่างมาก เธอ ไม่เคยไม่ใช่หรอ?

แต่…..เพื่อความรักครั้งนี้ จะปิดฉากลง!

เริ่มแรกหนิงเส่าเฉินก็ถูกจู่โจม แต่พอมือที่สั่นสะท้านของเฉินเป้ยอีปลดเข็มขัดกางเกงของเขาออก แรงกระตุ้นที่ดั้งเดิมมีอยู่นั้น ตอนนี้ ก็จนปัญญาที่จะอดกลั้น

เขาโอบเอวเธอขึ้น ราวกับโอบอุ้มสิ่งของที่ล้ำค่า วางเธอลงบนเตียง "เป้ยอี….."

เสียงของเขาแหบพร่าเล็กน้อย เฉินเป้ยอีใจสั่น เงยหน้า เข้าไปใกล้ ริมฝีปากฟันประสานกัน จากเบาไปถึงหนัก

ตอนนี้ ไม่มีเกาเหวิน ไม่มีอุบัติเหตุทางรถยนต์ ไม่มีการแยกจากกัน….

มีเพียงเขาและเธอ…..

ทั้งคืนนี้ จิตใจของเธอ จากเด็กผู้หญิงกลายเป็นหญิงสาวแล้ว

คืนนี้งดงามมาก มีความสุขมาก…..แล้วก็ เจ็บปวดทรมานมาก!