เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 1112 เบื้องหลัง

บทที่ 1112 เบื้องหลัง

……….

บทที่ 1112 เบื้องหลัง

อวิ๋นอวี้ชิงไม่พอใจ “ไม่มีใครตั้งคำถามถึงภูมิหลังของวีรบุรุษ เหตุใดจึงต้องประเมินผู้ชายจากสถานะและภูมิหลัง ข้ามองแค่ว่าจริง ๆ แล้วเขาเป็นคนแบบไหน เห็นได้ชัดว่าซูอันเป็นคนที่โดดเด่นไม่ว่าจะมองในแง่ไหนก็ตาม”

อ๋องอู๋ดูเหมือนจะระเบิดเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขาพุ่งเข้าหาอวิ๋นอวี้ชิงอย่างโกรธเกรี้ยว เขาเอื้อมมือจะคว้าคอของนางเพื่อซักถาม

ซูอันรู้สึกกังวลและเตรียมพร้อมที่จะช่วยนางในทันที เขาเต็มไปด้วยคำถามในหัว ทำไมอวิ๋นอวี้ชิงถึงเลือกเช่นนี้? การทำลายความสัมพันธ์ทั้งหมดนางจะไม่ได้ประโยชน์ใด ๆ เลย ไม่เพียงแต่อ๋องอู๋จะเป็นอ๋องเท่านั้น เขายังเป็นผู้บ่มเพาะระดับปรมาจารย์อีกด้วย!

แม้ว่าคนเป็นอ๋องเช่นเขาจะได้รับการเลี้ยงดูด้วยทรัพยากรที่ไม่มีที่สิ้นสุดของจักรพรรดิจ้าวฮั่น แต่ก็ยังขึ้นอยู่กับว่าความถนัดของพวกเขาสูงพอไหม คนงี่เง่าอย่างองค์รัชทายาทจะอ้วนขึ้นเล็กน้อยจากสมบัติเหล่านั้น มันคงช่วยอะไรไม่ได้มาก

แม้ว่าอ๋องเช่นอ๋องอู๋จะมีตำแหน่งเป็นเจ้านาย แต่รากฐานของพวกเขาก็ไม่มั่นคง ทั้งยังขาดประสบการณ์การต่อสู้อีกด้วย พวกเขาอาจอ่อนแอที่สุดในบรรดาผู้ปกครอง แต่ปรมาจารย์ที่อ่อนแอที่สุดก็ยังคงเป็นปรมาจารย์! หากต่อสู้กันจริง ๆ อวิ๋นอวี้ชิงจะเป็นฝ่ายสูญเสีย

แต่อวิ๋นอวี้ชิงสะบัดปลายนิ้ว อักขระเวทย์พุ่งออกมา นางหลบเลี่ยงการโจมตีของอ๋องอู๋อย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าเตรียมพร้อมไว้ล่วงหน้า นางถอนหายใจและถามว่า “ทำไมท่านถึงอารมณ์เสีย? ท่านควรจะตื่นเต้นมากขึ้นเมื่อได้ยินข้าพูดแบบนี้”

สีหน้าของอ๋องอู๋เปลี่ยนไป เขาหยุดและถามว่า “เจ้ากำลังพยายามจะพูดอะไร!?”

ใบหน้าที่อ่อนโยนและสวยงามของอวิ๋นอวี้ชิงคล้ายถูกปกคลุมไปด้วยชั้นน้ำแข็งขณะที่ตอบกลับ “อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ถึงสิ่งที่ท่านทำลงไป”

“ข้าทำบ้าอะไร?” อ๋องอู๋โต้กลับ แต่เขาก็สูญเสียความมั่นใจอย่างมากในทันที

อวิ๋นอวี้ชิงเริ่มนึกถึงอดีต “ในอดีต ข้าแบกรับอนาคตของสมาชิกในตระกูล ข้าจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องแต่งงานกับท่าน ในตอนแรก แหล่งข่าวอ้างว่าท่านเป็นอ๋องที่โดดเด่นในทุกด้าน ท่านรูปงาม การบ่มเพาะอยู่ในระดับสูง และยังมีพรสวรรค์ในด้านการบริหารอีกด้วย ข้ายังคงโกหกตัวเองเพื่อให้ตัวเองยอมรับและรักท่าน ทำแบบนี้การแต่งงานครั้งนี้จึงถือเป็นบทสรุปที่ดีสำหรับข้า”

ซูอันถอนหายใจเมื่อเขาได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์ในอดีต สถานการณ์ของชนต่างเผ่าเหล่านั้นไม่ได้เลวร้ายนักในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

จักรพรรดิจ้าวฮั่นได้นำมนุษย์เข้าสู่สงคราม ทำให้เผ่าพันธุ์ปีศาจพ่ายแพ้ย่อยยับ เผ่าพันธุ์ปีศาจจำนวนมากถูกมนุษย์จับไปเป็นเชลยและกลายเป็นทาส บางคนถูกเนรเทศไปที่ชายแดน ในขณะที่บางคนปกปิดตัวตนและอาศัยอยู่ในที่ราบตอนกลางอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ

แต่เผ่าปีศาจยังคงเป็นเผ่าพันธุ์ปีศาจ มันไม่ง่ายเลยสำหรับพวกเขาที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป เพื่อผลประโยชน์ของเผ่าเอลฟ์ เฉียวเสวี่ยอิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเชื่อฟังตระกูลซือ ในตอนนี้เห็นได้ชัดว่าอวิ๋นอวี้ชิงกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่คล้ายคลึงกัน

อวิ๋นอวี้ชิงเปลี่ยนหัวข้อ “ข้ายังสงสัยว่าข้าจะรับรักท่านและทำให้การแต่งงานของเราสมบูรณ์แบบได้อย่างไร? แต่ใครจะไปรู้ได้ว่าท่านจะเมามายในคืนวันแต่งงานของเราและไม่ได้มาที่ห้องเจ้าสาวด้วยซ้ำ แรก ๆ ข้าก็ไม่เอะใจ แต่หลัง ๆ ท่านรักษาระยะห่างตลอด แม้ว่าตอนนั้นข้าจะไม่ได้ถูกใจท่านนัก แต่ก็ค่อนข้างไม่พอใจและรู้สึกโดดเดี่ยว ข้าสงสัยว่าเป็นเพราะท่านดูถูกข้าในฐานะผู้หญิงเผ่าปีศาจหรือเปล่า”

“ข้าสงสัยว่าอาจมีบางอย่างผิดปกติกับร่างกายของท่าน แต่ข้ารู้ว่าท่านมีผู้หญิงมากมายในคฤหาสน์ของอ๋อง อยู่มาวันหนึ่งข้าก็พบเหตุผลที่แท้จริง”

ความอยากรู้อยากเห็นของซูอันพลุ่งพล่านเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไม แม้ว่าร่างกายของอ๋องอู๋จะปกติดี แต่กลับไม่ยอมแตะต้องสาวงามปานเทพธิดาอย่างอวิ๋นอวี้ชิง เขามองไปที่อ๋องอู๋

สีหน้าของอ๋องอู๋จ้าวเหยียนเปลี่ยนไป แต่เขาก็สงบลงอย่างรวดเร็ว “ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร?”

“อย่างนั้นเหรอ?” อวิ๋นอวี้ชิงหัวเราะเยาะ “วันหนึ่ง คนของข้าพบว่าเจ้าเจอผู้หญิงที่หน้าตาคล้ายกับข้า จากนั้นเจ้าก็ให้นางแต่งตัวเหมือนข้า แถมยังทำผมเหมือนข้าด้วย เจ้าฝึกให้นางพูดเหมือนข้า ในตอนนั้น ข้าคิดว่าเจ้ากำลังมองหาคนที่เหมาะสมที่จะทำหน้าที่เป็นตัวล่อ เพราะมีคนตามล่าชีวิตข้า ดังนั้นข้าจึงรู้สึกประหม่า ข้าสืบเสาะไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งวันหนึ่งข้าแอบติดอุปกรณ์ดักฟังในห้องของท่าน ข้าเห็นท่านอุ้มผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในห้องแล้วเริ่มแสดงความรักต่อกัน”

“ข้าทำเป็นไม่สนใจและคิดว่าท่านต้องการนางบำเรอ ใครจะไปคาดคิดว่าท่านจะทำให้นางพูดเหมือนข้า ข้าได้แต่เฝ้าดูต่อไป ผู้หญิงคนนั้นมีพรสวรรค์และทำได้ดีทีเดียว ในช่วงเวลาสำคัญ ท่านหยุดและให้นางสวมผ้าปิดตาแทน ผู้หญิงคนนั้นจะต่อต้านท่านได้อย่างไร? นางคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ท่านชอบ นางจึงทำตาม”

“แม้ว่าเด็กสาวผู้น่าสงสารคนนั้นจะคิดว่านางได้รับความโปรดปรานจากอ๋องของนาง แต่ใครจะจินตนาการได้ว่าท่านจะให้ลูกน้องร่างกำยำออกมาจากตู้? จากนั้นก็เสพย์สมกับนางต่อหน้าท่าน! เฮ้อ เด็กหญิงผู้น่าสงสารคนนั้นคิดว่าคนที่นางพยายามเอาใจอย่างเต็มที่คือเจ้านายที่รัก แต่แท้จริงแล้วนางกลับถูกชายอื่นกลืนลงท้อง!”

“เมื่อข้าเห็นท่าทางตื่นเต้นสุดขีดของท่าน ข้าจึงรู้ว่าท่านเป็นคนน่าขยะแขยงตลอดมา!”

ซูอันรู้สึกมึนงง มีผู้ชายแบบนี้อยู่ในโลกด้วยเหรอ? เขาเคยคิดว่าเรื่องแบบนี้มีแต่ในนิยายของโลกก่อนหน้าเท่านั้น แต่กลับมีคนแบบนี้อยู่จริง ๆ! เฮ้อ ในทะเลมีปลาทุกชนิดจริง ๆ

อ๋องอู๋โกรธและอับอายในขณะที่ขึ้นเสียงว่า “เจ้าแอบติดตามข้า!” ใบหน้าที่หล่อเหลาแต่เดิมตอนนี้บิดเบี้ยวอย่างมาก

อวิ๋นอวี้ชิงเคาะนิ้วเท้ากับพื้น อักขระวิเศษสั่นไหวที่เท้าของนาง ทำให้ระยะห่างจากเขากว้างขึ้น นางโต้กลับว่า “ไม่งั้นข้าจะรู้ธาตุแท้ของท่านได้ยังไง?”

เสียงของนางคมราวกับใบมีดที่แทงลึกเข้าไปในหัวใจของเขา “บางทีอาจเป็นเพราะความวิตกที่ร่วมมือกับเผ่าปีศาจ หรือบางทีท่านยังถูกหลอกหลอนด้วยศีลธรรมที่ยังพอมีอยู่บ้าง จึงไม่กล้าทำแบบนั้นกับข้า นี่เป็นเหตุผลที่ท่านหาคนที่ดูเหมือนข้า แสร้งทำเป็นว่านางเป็นข้าเสมอ แล้วให้ผู้ชายอีกคนลวนลามนาง จากนั้นอารมณ์ของท่านจะได้รับการกระตุ้นและมีเพศสัมพันธ์ บอกตามตรงว่าตอนนั้นข้ารู้สึกขยะแขยงมากจนอยากจะอาเจียนออกมา”

“ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมท่านถึงรักษาระยะห่างเสมอหลังจากที่เราแต่งงานกัน จริง ๆ แล้วเป็นเพราะท่านไม่สามารถมีอารมณ์ได้เลยถ้าไม่ทำอย่างนี้ก่อน! แต่ท่านก็รู้ว่าข้าไม่ใช่คนที่ถูกหลอกง่าย ๆ จึงไม่กล้าลงมือทำ แต่ในที่สุดท่านก็ทนไม่ได้ ดังนั้นจึงแอบอ้างเรื่องวิชาวัฏจักรหงส์อมตะให้ข้ายั่วยวนซูอัน”

ดวงตาของซูอันเปิดกว้าง เขาไม่คิดว่าคู่รักที่สมบูรณ์แบบในสายตาของคนอื่นจะมีความสัมพันธ์ที่บ้าระห่ำเช่นนี้ในที่ส่วนตัว

อวิ๋นอวี้ชิงยิ้มทันที “ในตอนนั้น ข้าต้องการได้รับวิชาวัฏจักรหงส์อมตะ และเพราะข้าต้องการแก้แค้นท่าน ข้าจึงตกลงทำตามคำขอ ในตอนนั้นข้าคิดว่าแทนที่จะมอบพรหมจรรย์ให้กับท่าน ข้าควรจะยกมันให้กับชายอื่นด้วยซ้ำ อย่างน้อยที่สุดข้าก็สามารถได้รับวิชาวัฏจักรหงส์อมตะเพื่อประโยชน์ของเผ่าปีศาจ เมื่อคิดย้อนกลับไปแล้ว นั่นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เพราะซูอันทำให้ข้าได้เรียนรู้ว่าผู้ชายที่แท้จริงเป็นยังไง สามีที่แท้จริงควรเป็นยังไง”

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่เปล่งประกายของภรรยา บนใบหน้าแห่งความสุขนั้น อ๋องอู๋ก็รู้ว่าซูอันได้พรหมจรรย์ของนางไปแล้ว ผู้ชายคนนี้ได้ทิ้งร่องรอยที่ลบไม่ออกไว้เบื้องหลัง ไม่ว่าจะเป็นจิตใจหรือร่างกายของนาง เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกริษยาจนร้อนรุ่ม “ไอ้ซูอัน ข้าจะฆ่ามัน! ข้าจะฆ่ามันแน่นอน!”

—

ท่านยั่วยุจ้าวเหยียนสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +666 +666 +666…

—

อย่างไรก็ตาม เขาตอบสนองอย่างรวดเร็วและพูดว่า “เดี๋ยวนะ? พรหมจรรย์? เป็นไปไม่ได้! ข้าต่างหากที่เป็นคนได้เจ้าคนแรก!”

อวิ๋นอวี้ชิงหัวเราะเยาะ “โอ้ ท่านกำลังพูดถึงการละเล่นแปลก ๆ ที่เคยเล่นในห้องส่วนตัวต่อหน้าข้าครั้งนึงอย่างนั้นเหรอ?”

สีหน้าของอ๋องอู๋เปลี่ยนไปทันที!

……….