เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 1052 หลักฐานที่หักล้างไม่ได้

บทที่ 1052 หลักฐานที่หักล้างไม่ได้

………………….

บทที่ 1052 หลักฐานที่หักล้างไม่ได้

เมื่อถูกตำหนิรุนแรง โกวซือหลั่งเหงื่อเย็น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความละอาย “ข้าจะตรวจสอบบุคคลนี้ทันที”

เขาไม่กลัวเจียงป๋อหยาง แม้ว่าตำแหน่งทางการของอีกฝ่ายจะสูงกว่า ทั้งสองอยู่คนละหน่วยงานกัน เจียงป่อหยางจึงไม่สามารถสั่งให้โกวซือทำหรือไม่ทำอะไรได้ อย่างไรก็ตาม มีเรื่องผิดพลาดสำคัญเกิดขึ้นในความดูแลของเขาเอง หากจักรพรรดิพิโรธขึ้นมา เขาคงรับผลที่ตามมาไม่ไหว

นอกจากนี้ เขาและซูอันได้เรียกกันและกันว่าพี่น้อง แต่มีบางอย่างที่เกือบจะคร่าชีวิตของซูอันภายใต้การดูแลของเขา นี่เป็นความอัปยศเกินไป

สีหน้าของเจียงป๋อหยางผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่เขาไม่สามารถทนอยู่ในคุกได้นานจึงลุกขึ้นทันทีและโบกมือให้ผู้คุมนำซูอันไปที่ห้องสอบสวน

เมื่อคนอื่นมาถึง เจียงป๋อหยางได้นั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะแล้ว ที่ทางทุกอย่างถูกจัดวางอย่างเรียบร้อย แม้แต่พื้นก็สะอาดหมดจด

เจิ้นเสวี่ยอีและมู่หรงถงแลกเปลี่ยนสายตากัน ผู้ชายคนนี้ทำได้อย่างไร? พวกเขาไม่เห็นเจียงป๋อหยางนำผ้าขี้ริ้วหรืออะไรติดตัวมาด้วย

เจียงป๋อหยางกระแอมในลำคอและกล่าวว่า “ซูอัน เจ้ามีอาการเป็นอย่างไรบ้าง? เราควรเรียกแพทย์หลวงมาดูแลเจ้าหรือไม่?”

เจิ้นเสวี่ยอีและมู่หรงถงเริ่มมั่นใจมากขึ้นแล้ว ชายคนนี้มีความสัมพันธ์กับซูอันจริง ๆ

ซูอันตอบว่า “ขอบคุณท่านเจียง เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความบริสุทธิ์ขององค์หญิงรัชทายาท ดังนั้นแม้ว่าจะถูกวางยาพิษ ข้าก็ยังพยายามอย่างเต็มที่ที่จะให้ความร่วมมือ”

ผู้สอบสวนทั้งสามมีท่าทีแปลก ๆ เด็กคนนี้หน้าด้านจริง ๆ! ทุกคนเห็นได้ชัดเจนว่าตอนนี้เขาสบายดี

เจียงป๋อหยางก็รู้สึกเช่นกัน “พอแล้ว เจ้ารู้หรือไม่ว่าใครสามารถทำเช่นนี้กับเจ้าได้?”

ซูอันถอนหายใจ “ข้าสามารถบอกท่านได้ แต่ท่านจะบันทึกทุกอย่างตามความจริงหรือไม่?”

มู่หรงถงบ่นอย่างเย็นชา “หยุดอ้างโน่นอ้างนี่ได้แล้ว อย่าบอกนะว่าเจ้าคิดว่าเราสามคนยังไม่พอเป็นพยาน?”

ซูอันยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นข้าจะเริ่ม คนแรกที่อาจทำอะไรกับข้าได้คือท่านมู่หรง ทุกคนรู้ว่าท่านมู่หรงสูญเสียตำแหน่งผู้บัญชาการมณฑลราชธานีเพราะข้า”

มู่หรงถงโกรธมาก “ไอ้เด็กบัดซบ! เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? นั่นคือการโยกย้ายตำแหน่งหน้าที่ตามปกติ ทำไมมันถึงเป็นเพราะเจ้า!?”

—

ท่านยั่วยุมู่หรงถงสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +388… +388… +388…

—

ซูอันยักไหล่ ทำหน้าราวกับว่าไม่ได้รู้สึกอยากโต้เถียงกับอีกฝ่าย มู่หรงถงยิ่งโกรธมากขึ้นเมื่อเห็นกิริยานี้

เจิ้นเสวี่ยอีรีบพูด “อะแฮ่ม ผู้เฒ่าผู้นี้สามารถรับรองมู่หรงถงได้ เขาเป็นคนตรงไปตรงมา แม้ว่าเขาจะไม่พอใจกับเรื่องนั้นเล็กน้อย แต่เขาจะไม่ทำอะไรสกปรกเช่นการวางยาพิษเจ้าอย่างแน่นอน”

ซูอันใช้โอกาสนั้นเพื่อพูดว่า “ข้ารู้สึกว่าท่านมู่หรงเป็นคนที่ตรงไปตรงมา เช่นกันเขาจะไม่ใช้อุบายลับ ๆ ล่อ ๆ แบบนี้”

มู่หรงถงยืดอก คิดกับตัวเองว่านี่เป็นคำพูดที่ดีที่สุดที่ออกมาจากปากของเด็กคนนี้ตั้งแต่ได้พบเขา

ฮะ? เดี๋ยวนะ ถ้าเจ้ารู้แล้ว ทำไมก่อนหน้านี้เจ้าถึงพูดว่าอาจเป็นข้า? เจ้าล้อข้าเล่นใช่ไหม?

—

ท่านยั่วยุมู่หรงถงสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +666… +666… +666…

—

แต่มู่หรงถงจะรู้ได้อย่างไรว่าซูอันพูดเพื่อรับคะแนนความโกรธแค้นจากเขาเท่านั้น?

ซูอันกล่าวต่อว่า “นอกจากท่านมู่หรง คนที่อยากให้ข้าตายมากที่สุดน่าจะเป็นราชันลมปราณ ข้าทำให้เขาเสียหน้า แถมยังทำให้ลูกชายของเขาเกือบพิการ ถ้าข้าเป็นราชันลมปราณ ข้าคงไม่ลังเลที่จะลงมือ”

ทุกคนทำสีหน้าแปลก ๆ ดูเหมือนอย่างน้อยเจ้าก็รู้จักตัวเองดี

เจียงป๋อหยางกระแอมและถามว่า “เจ้ารู้ไหมว่าการใส่ร้ายอ๋องถือเป็นความผิดใหญ่หลวง?” ในเวลาเดียวกัน เขาชี้ไปทางอาลักษณ์ที่ยังไม่ได้บันทึกข้อความนั้น

ซูอันกล่าวว่า “ข้าไม่ได้ใส่ร้าย แค่พูดถึงประเด็นที่น่าสงสัยเท่านั้น สำหรับส่วนที่เหลือ พวกท่านต้องตรวจสอบด้วยตัวเอง”

เจิ้นเสวี่ยอีและคนอื่น ๆ แลกเปลี่ยนสายตากัน ต่างเห็นความจริงจังในสีหน้าของกันและกัน คดีนี้เต็มไปด้วยความสงสัยตั้งแต่เริ่มต้น แม้แต่มู่หรงถงซึ่งเป็นผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่งของราชันลมปราณก็เริ่มสงสัยผู้นำของตัวเอง

ซูอันหัวเราะอย่างเย็นชาเมื่อเห็นสีหน้าของพวกเขา “ข้าบอกไปแล้วว่าข้าเต็มใจจะพูด แต่ข้าไม่แน่ใจว่าพวกท่านจะบันทึกมันทั้งหมดหรือไม่”

เจิ้นเสวี่ยอีกล่าวว่า “เห็นได้ชัดว่าเราจำเป็นต้องสอบสวนเรื่องนี้อย่างจริงจัง ถ้ามันเกี่ยวข้องกับผู้มียศศักดิ์เป็นถึงอ๋อง เรื่องนี้เดี๋ยวค่อยคุยกัน ยังมีคนอื่นที่น่าสงสัยอีกไหม?”

ซูอันหัวเราะ “แน่ใจนะว่าจะให้ข้าพูดต่อ?”

“แค่พูดต่อ!” เจ้ากำลังล้อเล่นกับใคร? เจ้าพูดชื่อราชันลมปราณมาแล้วด้วยซ้ำ จะมีคนอื่นที่ยิ่งใหญ่กว่าเขาอีก?

สีหน้าของพวกเขาแข็งค้างในวินาทีถัดมา เพราะซูอันกล่าวว่า “คนต่อไปที่อาจต้องการให้ข้าตายคือองค์จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ของเรา!”

หลังจากแข็งเป็นหินอยู่ครู่หนึ่ง ทุกคนก็ตั้งสติได้ ตอนนี้ แม้แต่เจียงป๋อหยางก็อารมณ์เสีย “บังอาจ! เจ้ารู้หรือไม่ว่าตัวเองเพิ่งก่ออาชญากรรมประเภทใด!?”

—

ท่านยั่วยุเจียงป๋อหยางสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +22… +22… +22…

—-

เด็กคนนี้โง่เหรอ? หากเราเริ่มการสืบสวนจริง ๆ คำพูดเหล่านี้เพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะกล่าวโทษเขาในข้อหาเป็นกบฏ!

ซูอันถอนหายใจ “ข้าเตือนแล้ว แต่ท่านบังคับให้ข้าพูดเอง แม้ว่าจะเป็นการดูหมิ่นฝ่าบาท ข้าว่าพวกเราทุกคนคงจะดูหมิ่นด้วยกัน”

ผู้สอบสวนทั้งสามพูดไม่ออก แต่สุดท้ายเจิ้นเสวี่ยอีเป็นคนทำลายความเงียบในที่สุด “บอกเราว่าทำไมเจ้าถึงคิดว่าฝ่าบาทต้องการจะฆ่าเจ้าก่อน” เขาคิดว่าเด็กคนนี้สมควรถูกตบกะโหลกอย่างแรง ข้าต้องการสอนบทเรียนให้เขา

ซูอันกล่าวว่า “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความบริสุทธิ์ขององค์หญิงรัชทายาท หรือองค์รัชทายาทถูกพิสูจน์ว่าไร้น้ำ… อะแฮ่ม เอาเป็นว่าต่อให้ข้าจะบริสุทธิ์หรือไม่ สำหรับจักรพรรดิ วิธีง่าย ๆ คือกำจัดข้า ในฐานะผู้ปกครองการสังหารผู้บริสุทธิ์เป็นพันคน ดีกว่าปล่อยคนชั่วคนเดียวให้หลุดรอดไป นี่เป็นเพียงเรื่องที่รู้กันทั่วไปไม่ใช่เหรอ?”

ทุกคนตกใจทันที เด็กคนนี้เป็นแค่คนพาลข้างถนน แต่กลับเข้าใจศิลปะการปกครองเป็นอย่างดี! เขาเรียนรู้เองหรือมีคนสั่งสอน…?

เจียงป๋อหยางกล่าวว่า “การวิเคราะห์ของเจ้าสมเหตุสมผล แต่มีจุดหนึ่งที่เจ้าคิดผิด ไม่ว่าเจ้าจะทำผิดหรือไม่ องค์จักรพรรดิไม่สนใจเลย สิ่งที่ฝ่าบาทสนใจคือองค์หญิงรัชทายาทจะต้องบริสุทธิ์ การฆ่าเจ้านั้นมันเรื่องเล็ก แต่องค์หญิงรัชทายาทนั้นแตกต่างออกไป นางไม่ใช่คนที่สามารถนำชื่อเสียงมาเสี่ยงกับเรื่องด่างพร้อยได้ นี่เป็นเหตุผลที่เราต้องสอบสวนเรื่องทั้งหมดนี้”

ซูอันรู้สึกประหลาดใจ เขาสงสัยจริง ๆ ว่าคนที่อยากจะปิดปากเขาคือจักรพรรดิหรือเปล่า อย่างไรก็ตาม หลังจากฟังคำอธิบายนี้แล้ว เขาก็ตระหนักว่าตัวเองยังห่างชั้นกับจิ้งจอกเฒ่าเหล่านี้มาก

มู่หรงถงรู้สึกรำคาญ “พอแล้ว เจ้าเด็กนี่กำลังปั่นหัวเรา ไม่จำเป็นต้องถามให้มากอีกต่อไป ข้ามีเรื่องอยากจะถามเจ้า เราได้ตรวจสอบผู้เห็นเหตุการณ์คนอื่นแล้ว พวกเขาไม่เพียงแต่สารภาพด้วยวาจาเท่านั้น แต่ยังมีหลักฐานประกอบอีกด้วย”

“หลักฐานอะไร” ซูอันตกตะลึง เขาไม่คิดว่าจะมีอะไรที่สามารถเปิดเผยตัวตนของเขาได้!

มู่หรงถงกล่าวด้วยเสียงเย็นชาว่า “มีคนพบเสื้อผ้าของเจ้าและองค์หญิงรัชทายาท… ในที่เกิดเหตุ เจ้าจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร?”

ทุกสายตาต่างจ้องเขม็งมาที่ซูอัน

………………….